Εννιά θρύλοι και μύθοι για τη σελήνη που οι περισσότεροι δεν γνωρίζετε

Η σελήνη προκαλούσε πάντα δέος στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως το φως της είναι μαγευτικό και οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες δε σταμάτησαν να την κοιτούν και να εμπνέονται από αυτήν.

Το φεγγάρι είναι το θέμα πολλών μύθων και θρύλων σε διάφορους πολιτισμούς ακριβώς επειδή είναι ένα τόσο σημαντικό κομμάτι του ουράνιου θόλου.
Ακολουθούν κάποιοι μύθοι γύρω από αυτήν:

1. Τσανγκ’ε:

Υπάρχει ένας ευρέως γνωστός κινέζικος μύθος για μια γυναίκα που λέγεται πως ζει στο φεγγάρι. Η βασική ιστορία του μύθου είναι ότι αυτή και ο άντρας της ήταν κάποτε αθάνατοι, που έγιναν θνητοί εξαιτίας της αλαζονικής τους συμπεριφοράς.

Θέλησαν να δημιουργήσουν μια θεραπεία προκειμένου να ξαναγίνουν αθάνατοι, αλλά η Τσανγκ’ε, στην πλεονεξία της, πήρε υπερβολική θεραπεία και κατέληξε να περιφέρεται στο φεγγάρι αιώνια.

Οι Κινέζοι ποιητές εμπνέονται εδώ και πολλούς αιώνες από την ιστορία αυτή, η οποία είναι μια από τις γενεσιουργές αιτίες του φθινοπωρινού εορτασμού του κινέζικου φεγγαριού.
2. Κουνέλι του φεγγαριού:

Πρόκειται περί ενός ενδιαφέροντος μύθου επειδή συναντάται σε πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Το κουνέλι του φεγγαριού (ή κουνέλι από νεφρίτη) λέγεται πως ήταν ένας από τους συντρόφους που τελικά επιτράπηκε στην Τσανγκ’ε να κρατήσει μαζί της στο φεγγάρι. Ωστόσο, είναι ένα σύμβολο που συναντάται επίσης σε μύθους στην Κορέα και στην Ιαπωνία.

3. Σελήνη/Λούνα:

Είναι τα ονόματα της θεάς του φεγγαριού στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία, αντίστοιχα. Στους σχετιζόμενους μύθους, η θεά είναι σύντροφος του θεού του ηλίου. Ταξιδεύει κατά τη διάρκεια της μέρας και ξαναρχίζει το ταξίδι της τη νύχτα.
Θεωρείται γενικά ως θεά γεμάτη πάθος που έχει πολλούς εραστές, αντιπροσωπεύει τον πόθο, ο οποίος συνδέεται παραδοσιακά με το φεγγάρι.

4. Τεξιστεκάτλ (ή Τεκιζτεκάτλ):

Δεν είναι όλες οι θεότητες της σελήνης γυναίκες. Ο Τεξιστεκάτλ είναι ένας άνδρας θεός της Αζτεκικής μυθολογίας, ο οποίος μετασχηματίστηκε σε φεγγάρι αφότου προσφέρθηκε να θυσιαστεί στην πυρά.

Κάτι που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι η σύνδεση της μυθολογίας του με άλλες, τελείως διαφορετικές κουλτούρες και πιο συγκεκριμένα με ασιατικές δοξασίες, μιας και οι Αζτέκοι θεωρούσαν πως το κουνέλι συνδέεται στενά με το φεγγάρι.

5. Άννινγκαν:

Οι Ινουίτ (εσκιμώοι) της Αλάσκα και της Γροιλανδίας έχουν έναν αρκετά αποτρόπαιο μύθο σχετικά με το φεγγάρι. Πιστεύουν ότι ο Άννινγκαν, ο θεός του φεγγαριού, βίασε την αδερφή του, τη θεά του ήλιου.
Σα να μην έφτανε αυτό, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να την κυνηγά για να την κάνει δική του, γι’ αυτό και την ακολουθεί κάθε μέρα στον ουρανό.

Οι αλλαγές στο σχήμα του φεγγαριού ερμηνεύονται σαν την πείνα που καταλαμβάνει βαθμιαία τον Άννινγκαν, ώσπου αυτός εξαφανίζεται για να βρει τροφή και στη συνέχεια εμφανίζεται ολόκληρος κι έτοιμος να συνεχίσει το κυνήγι.

6. Μάχου:

Μια πολύ πιο ευχάριστη ιστορία για το φεγγάρι έρχεται από την Αφρική. Εκεί ο Μάχου είναι ένας θεός της σελήνης που είναι αιώνια ενωμένος με τη θεά του ήλιου, Λίζα. Πιστεύεται ότι οι εκλείψεις ηλίου και σελήνης είναι ουσιαστικά οι ερωτικές συνευρέσεις του ουράνιου ζευγαριού.
7. Ρόνα:

Αυτή είναι μια ιστορία που προέρχεται από τη φυλή των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας. Ο μύθος μιλά για μια νεαρή γυναίκα που ονομάζεται Ρόνα, η οποία δυσαρέστησε τόσο πολύ το φεγγάρι, που αυτό την τράβηξε και την πήγε μακριά.

Στο μύθο, η Ρόνα προσπάθησε να κρατηθεί από ένα δέντρο, όμως αυτό δεν άντεξε, ξεριζώθηκε και πήγε μαζί της ως το φεγγάρι. Πιστεύεται ότι το δέντρο συμβολίζει τη γονιμότητα και πως ο μύθος το συνδέει με το συμβολισμό του φεγγαριού.

8. Σεληνιακές θεές των Μάγιας:

Οι Μάγιας έχουν διάφορες ιστορίες για διαφορετικές θεές του φεγγαριού. Μια θεά που συνδέεται συχνά με τη σελήνη είναι η ελ, η οποία πιστεύεται ότι είναι ουσιαστικά η «γιαγιά του φεγγαριού»
και αναπαριστά τη γήρανση και την απώλεια της γονιμότητας με το χρόνο. Αυτό την καθιστά σύμβολο των φάσεων της σελήνης και ειδικότερα της μείωσης του ορατού της μέρους κατά τη διάρκεια του μήνα.

9. Λυκάνθρωποι:

Ένα από τα πλάσματα που συναντούμε πολύ συχνά σε πολλούς ευρωπαϊκούς μύθους και θρύλους. Πιστευόταν ότι η κατάρα μεταδιδόταν με το δάγκωμα και ότι ο καταραμένος μεταμορφωνόταν σε λυκόμορφα είδη με βίαιη συμπεριφορά κάθε φορά που έλαμπε στον ουρανό η πανσέληνος.

Ο θρύλος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής το μεσαίωνα και αναβίωσε με νέα, μεγαλύτερη ένταση στις μέρες μας, όχι σαν ιστορία που λέγεται ψιθυριστά κοντά στο τζάκι τα βράδια αλλά σαν μια από τις πάμπολλες ταινίες που γυρίστηκαν (και γυρίζονται ακόμη) γύρω από το θέμα.




ΠΗΓΗ