Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μπορεί να σου πει πως πρέπει να τα έχεις καλά με όλους; Υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι από τη στιγμή που κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με κάποια άτομα, είσαι υποχρεωμένος να τους εκτιμάς και να τους συμπαθείς όλους το ίδιο; Γιατί αν είδατε κάπου τέτοιο κανόνα ή αν υποστηρίζετε ότι πρέπει να τα έχουμε καλά με όλους, τότε σίγουρα πρόκειται για σκηνή από ταινία ή το διαβάσατε σε κάποιο παραμύθι.Ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει σε ένα τραπέζι που βλέπεις να κάθεται μία παρέα και ακούς δυνατά γέλια και κραυγές ενθουσιασμού; Βλέπεις ανθρώπους χαρούμενους και αγαπημένους, όμως μπορείς άνετα να τους χωρίσεις σε τρεις κατηγορίες. Κάποιοι από αυτούς είναι «έξω καρδιά», μιλάνε και γελάνε με όλους, κάποιοι είναι «έξω μούτρα» και τυχαίνει να είναι σε εκείνο το τραπέζι γιατί εκεί είναι και ο καλύτερος τους φίλος -αλλά δεν έχουνε αδυναμία στους υπόλοιπους, κάτι που είναι εμφανές- και κάποιοι άλλοι είναι «έξω μυαλό», αφού πιστεύουν πως τα έχουν καλά με όλους και ότι όλοι θέλουνε το καλό τους και τους αγαπάνε.
Το θέμα είναι να αντιληφθούμε πως δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε καλά με όλους, ακόμη και αν είναι στην ίδια παρέα με εμάς. Με κάποιους θα τα πηγαίνουμε καλά, ενώ με άλλους όχι. Δε σημαίνει πως δεν τους αξίζουμε. Απλώς δεν ταιριάζουμε -και όχι απαραίτητα μόνο ερωτικά-, αλλά και φιλικά. Είναι σαν μία ομάδα ποδοσφαίρου. Όταν οι προβολείς του γηπέδου ανάβουν, βλέπουμε μία ομάδα ενωμένη με κοινό στόχο. Όταν, όμως, τα φώτα σβήσουν και βάλεις μία κρυφή κάμερα στα αποδυτήρια, ανάβουν οι διαπληκτισμοί μιας και ο καθένας θεωρεί ότι έπαιξε καλύτερα -και ακόμη και αν δεν έδωσε τη σωστή πάσα, έπραξε σωστά-, αφού στο τέλος μπήκε το γκολ. Άρα ακόμη και αν δεν ταιριάζουν, μπορούν να συνυπάρξουν στον αγωνιστικό χώρο.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και μεγαλώνει με τις δικές του αξίες και τις δικές του αρχές. Το να γνωρίζεις κάποια άτομα με τα οποία δεν ταιριάζεις και δεν τα πάτε καλά, δε σημαίνει ότι είσαι κατώτερος από αυτούς ή ότι κάτι κάνεις λάθος και για αυτό δεν τα βρίσκετε. Απλώς είστε δύο διαφορετικές προσωπικότητες που δεν ταιριάζουν οι απόψεις τους. Έτσι το να βρίσκεσαι σε μία παρέα που διαπιστώνεις ότι με κάποιους δε χορταίνεις να συζητάς και να περνάς χρόνο, ενώ με κάποιους άλλους δεν μπορείς ούτε να συζητήσεις, επειδή οι απόψεις σας συγκρούονται, είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Δεν έχει να κάνει με το τι αξίζει ο καθένας, ούτε είσαι καλύτερος άνθρωπος αν έχεις δέκα αληθινούς φίλους αντί τρεις. Το να αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους και ότι δε χρειάζεσαι πλήθος κόσμου στη ζωή σου για να ανέβει η αξία σου, σε κάνει δυνατό και μοναδικό. Δε γίνεται όλοι να θέλουνε το καλό μας. Μη γελιόμαστε. Κάποιοι παίζουν απλώς το ρόλο τους, επειδή πρέπει να συνυπάρξουν μαζί σου στο ίδιο τραπέζι. Αν δεν το κάνουν ίσως μείνουν μόνοι τους και τότε δε θα έχουν κάποιον να βγούνε και να δείξουν πως είναι -και καλά- αγαπητοί. Ακούγεται κακό, αλλά η αλήθεια πονάει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στη ζωή μας είναι περαστικοί. Αυτοί που ήρθαν για να μείνουν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Συνεπώς το να μην μπορείς να ταιριάξεις με κάποιους σημαίνει ότι ξέρεις τι θες και δεν αλλάζεις αυτό που είσαι για να αρέσεις σε όλους.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον ερωτικό τομέα. Το να βρεις κάποιον που σου αρέσει, αλλά δεν ταιριάζετε και σε απορρίπτει, δε σημαίνει πως δεν του αξίζεις. Απλώς δε ζητάτε τα ίδια πράγματα. Δεν έχετε τις ίδιες ανάγκες ή απλώς είναι θέμα γούστου και δεν είσαι του γούστου του. Στο ξαναλέω για να το κατανοήσεις και να μην αμφισβητήσεις ποτέ τι αξίζεις. Το να είσαι ο εαυτός σου και να υποστηρίζεις όσα πιστεύεις σου δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία από το να παρουσιάζεις ένα άλλο πρόσωπο κάθε μήνα, επειδή αυτό θέλει να δει το άτομο που έχεις κάθε φορά απέναντί σου. Αν παρουσιάσεις το πρόσωπο που πραγματικά είσαι και αγαπηθείς γι’ αυτό, τότε αυτό που σου συμβαίνει θα κρατήσει, και αν όχι για πάντα, για όσο πρέπει, ούτως ώστε να γίνει σωστά και να αφήσει τα πιο όμορφα μαθήματα και τις πιο γλυκές αναμνήσεις. Αν όμως συστηθείς φορώντας τη μάσκα που ο άλλος θα ήθελε να φοράς, μία μέρα θα ξεχάσεις να τη φορέσεις και θα προσπαθείς να πείσεις τον άλλο πως δεν είσαι ελέφαντας.
Αφήνοντάς σε αγαπημένε μου φίλε σου λέω πως ίσως η ζωή μας να μοιάζει με παράσταση στο θέατρο, που ο καθένας έχει δικό του ρόλο. Μη σε παίρνει από κάτω αν τώρα είσαι κομπάρσος. Σκέψου πως στο τέλος της παράστασης ο κομπάρσος χειροκροτείται το ίδιο με τον πρωταγωνιστή και ίσως αν δεν ήσουνα εκεί ως κομπάρσος να μη καταλάβαινε το κοινό την πλοκή του έργου. Κάθε ρόλος είναι σημαντικός και αν έχεις την επιλογή να διαλέξεις, διάλεξε εσένα. Μόνο τότε θα είσαι πρωταγωνιστής, απλώς δε θα βρίσκεσαι σε σκηνή. Θα είσαι πρωταγωνιστής στο δικό σου έργο, εκεί όπου γράφεις εσύ το σενάριο, στη δική σου ζωή.
Ραφαήλια Πολυδώρου
Πηγή: pillowfights.gr Εικόνα: Christian Schloe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου