Καταγγειλτε blog: Χριστούγεννα, παιδιά, Ελληνικά-Χριστιανικά βιβλία και γονείς.

Δεκεμβρίου 10, 2019

Χριστούγεννα, παιδιά, Ελληνικά-Χριστιανικά βιβλία και γονείς.

Γράφει η Αντωνέλλα Δούκα-Κομνηνού*.

Όταν ήμασταν παιδιά, οι περισσότεροι από εμάς, απεχθανόμασταν τα βιβλία, και το διάβασμα. Αυτό συνέβαινε
επειδή το είχαμε ταυτίσει, με το σχολείο, το πρωινό ξύπνημα, την πίεση, τις φωνές των δασκάλων και των γονέων μας.

Το αντιμετωπίζαμε ως κάτι που πρέπει να κάνουμε, ως αγγαρεία και για αυτό οι περισσότεροι, ήθελαν να τελειώσουν γρήγορα, ώστε να ασχοληθούν με κάτι άλλο πιο μας ευχάριστο, όπως για παράδειγμα το παιχνίδι. Πόσα είναι όμως τα εφόδια που χαρίζει το διάβασμα σε ένα παιδί; Και πώς θα μπορούσε ένας γονιός να κάνει το παιδί του ν' αγαπήσει τα βιβλία;

ΣΤ'. Το καλοκαίρι του 1014

Τι χαρίζει η ανάγνωση ενός Ελληνοχριστιανικού βιβλίου στα παιδιά μας ;

Η ιστορία ενός καλού βιβλίου, κάνει τα παιδιά να δουν κάποια πράγματα πιο ρεαλιστικά.

Μέσα από τις ιστορίες μπορούν να μάθουν για τα Χριστιανικά αξίώματα, που πιθανόν, αρκετοί γονείς, να μην είναι σε θέση, να εξηγήσουν. Επίσης μαθαίνουν, να νικούν τους φόβους τους, να γίνονται πιο δυνατά, μέσα από την Ελληνική ιστορία, καθώς μαζί με τους Χριστιανούς Ήρωες ταυτίζονται, με συνέπεια,ν α έρχονται αντιμέτωπα, με κάποιους δικούς τους φόβους, με αποτέλεσμα να βρίσκουν τρόπους, και διεξόδους, να τους ξεπερνούν.

Αρχίζουν να εισέρχονται στην σημαντική διεργασία, να σκεφτούν πώς θα μπορούσαν να λύσουν ένα σημαντικό πρόβλημα. Μέσα στα Ελληνικά ιστορικά και Χριστιανικά βιβλία, υπάρχουν πολλά υπερπολύτιμα, ηθικά διδάγματα και αξιώματα. Ένα καλό ιστορικό βιβλίο είναι μία πολύ καλή αφορμή για διάλογο, να συζητήσουμε την ιστορία με τα παιδιά, να τα ρωτήσουμε και να απαντήσουμε στις απορίες τους. Τα παιδιά μας είτε θα εμποτιστούν με τις αξίες του έθνους και της πίστης μας, για να γίνουν με την βοήθεια του Θεού φρουροί της πατρίδας και της Ορθοδοξίας και Έλληνες, είτε θα τα αφήσουμε έρμαια στις νεοποχίτικες δολιότητες που έχουν σκοπό να μετατρέψουν τα σχολεία σε μελλοντικά φυτώρια άθεων και αδιάφορων ατόμων, ελεγχόμενων και καθοδηγούμενων ραγιάδων, από τις διεστραμμένες επιταγές της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Όμως για να γίνουν τα παιδιά μας Έλληνες θα πρέπει να έχουν Ελληνοχριστιανική παιδεία. Από την στιγμή πού έχει καταρηγθεί η πατριωτική και η Ορθόδοξη παιδεία από τα σχολεία, θα πρέπει μόνοι μας, να βοηθήσουμε τα παιδιά μας προς αυτήν την κατεύθυνση, ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια. Μας έκοψαν σκόπιμα απὸ τις πολιτιστικές μας ρίζες .

Η λέξη "παιδεία" είναι παράγωγο του ρήματος παιδεύω, που σημαίνει εκπαιδεύω. Παιδεία εiναι η διανοητική και ψυχολογική καλλιέργεια των νέων, η οποία επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της εκπαίδευσης. Εκτός από τις γνώσεις, η παιδεία αποσκοπεί στην μόρφωση , στην δημιουργικότητα, καθώς και στην διάπλασή των παιδιών και στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς και στην ανάπτυξη ήθους .

ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ;

«Θρησκευτικά, Ιστορiα και αρχαία Ελληνικά εiναι απαγορευμένα. Η εκμάθηση των αρχαίων Ελληνικών και της Ρωμαικής-"Βυζαντινής" ιστορίας στα σχολεία ωφελεί ποικιλοτρόπως τα παιδιά. Τα κάνει εξυπνότερα, κοινωνικότερα, διευρύνει τους ορίζοντές τους, βελτιώνει την ορθογραφική ικανότητά τους, και την μνήμη τους. Επίσης αποκτούν αυτοπεποίθηση δημιουργικότητα και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν σε όλες τις δυσκολίες της ζωής.

Η πραγματική παιδεία προσφέρει κατ’ ουσίαν πνευματική και όχι τεχνική μόρφωση, κάθε έθνος που θέλει να προκόψει έχει πρώτα ανάγκη από πνευματικούς και ηθικούς και ανθρώπους. Οι ραγιάδες ποτισμένοι εδώ και 170 χρόνια από το πνεύμα των Γερμανών-Βαυαρών, θεωρούν κάποιοι απαίδευτοι το Βυζάντιο, ως μiα περίοδο του "σκότους", που γινόταν μόνον πλεκτάνες.

Για να γίνουμε σαν τα δήθεν φωτισμένα έθνη της Ευρώπης, πρέπει να αποποιηθούμε “την πατρώα θρησκεία-Ορθοδοξία, και κάθε τι Ελληνικό, όπως.
Αρκετοi εδώ και δεκαετίες αναπαράγουν και πιστεύουν της θεωρiες της "πολιτισμένης" Δύσης, και δεν σπεύδουν στην μοναδική-αστείρευτη πηγή, γνώσεως των Πατέρων της Εκκλησίας.

Για αυτό ένας ακόμη μεγάλος λόγιος ο " Άγιος" των γραμμάτων μας, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,
ενστερνιζόμενος τα λόγια του Χρυσοστόμου γράφει :

“Να παύσει η συστηματική περιφρόνησης της θρησκείας εκ μέρους των πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων και άλλων. Να συμμορφωθεί η ανωτέρα τάξις με τα έθιμα της χώρας. Να γίνει προστάτης των πατρίων και όχι διώκτρια. Να ασπασθεί και να εγκολπωθεί τα εθνικός παραδόσεις. Να μην περιφρονεί ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι Ελληνικόν. Να μην νοθεύονται τα οικογενειακά και θρησκευτικά έθιμα. Να μη μιμώμεθα πότε τους παπιστάς πότε τους προτεστάντας, να μην χάσκωμεν προς τα ξένα, να τιμώμεν τα πάτρια, ως πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;”.

“Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο”, έψαλλε ο ποντιακός ελληνισμός. Θα ανθίζει η Ρωμανία όταν τιμά τα πάτρια.

Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, εiναι ένα από τα καλύτερα βιβλία όλων των εποχών, ώστε να γίνουν τα παιδιά Έλληνες και Ελληνίδες. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσο και να ισχυρίζονται μερικοί απάτριδες πως τα μυθιστορήματα της Πηνελόπης Δέλτα "κάνουν" εθνική προπαγάνδα, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τα αγαπημένα των παιδιών.

Ιστορικό μυθιστόρημα, στο οποίο αναφέρονται πολλά ιστορικά στοιχεία, τοποθεσίες και γεγονότα. Αποτελεί συνέχεια του πρώτου βιβλίου της Π. Δέλτα "Για την Πατρίδα". Τα κύρια γεγονότα (ο πόλεμος, οι μάχες και ορισμένα ιστορικά πρόσωπα μας δείχνουν, τις διαχρονικές προσπάθειες, να επιβιώσουμε ως έθνος.

Ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίo βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα. Αν και χαρακτηρίστηκε "παιδικό", διαβάζεται πολύ ευχάριστα και από ενήλικες. Το έπος “Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου” είναι ένα σημαντικό ιστορικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, που περιγράφει τους αγώνες του "Βυζαντίου" σε περιόδους μεγάλης δόξας. Η Πηνελόπη Δέλτα είναι μια εξαιρετική, αφηγήτρια.

Σε κάνει να βλέπεις μπροστά σου εικόνες από στρατούς που απελαύνουν, από ερωτευμένες καρδιές, μάχες, κατασκοπείες, θριάμβους, ανθρώπινες απώλειες, θυσίες, αλληλεγγύη, στρατηγικούς ελιγμούς. Μας παρουσιάζει μια εποχή και μια προσωπικότητα, αυτή του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου, και του Κωνσταντίνου Κρηνίτη, πριν από χίλια έτη, και μας τα περιγράφει, σαν να γίνονται, εδώ, σήμερα και να ζούνε στην σύγχρονη εποχή.

Η περιγραφή της δείχνει όχι μόνο την πλευρά των Ελλήνων, αλλά και των Τούρκων Κουμάμων, των Βουλγάρων, μέσα από τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται στα 32 χρόνια των πολέμων μεταξύ Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας. Σε αυτά τα αιματοβαμμένα χρόνια παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία που διχάζει τις ζωές τριών ανθρώπων που γνωρίστηκαν παιδιά, χάθηκαν αιχμάλωτοι στα χέρια του εχθρού και ξανασυναντήθηκαν 15 χρόνια μετά.

Στο βίβλιο βλέπουμε ενέδρες, μάχες, αιχμαλωσίες, προδοσίες, και το πώς γλιτώνουν οι ήρωες από τον θάνατο. Στους Βούλγαρους στρατηγούς που αιχμαλώτιζε ο Βασίλειος τους έδινε χρήματα και αξιώματα, με την προυπόθεση να σταματήσουν τον πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία.

Όμως με την πρώτη ευκαιρία, οι Βούλγαροι στρατηγοί έφευγαν και πήγαιναν δίπλα στον Σαμουήλ και ξαναέπιαναν τα όπλα. Οι τρομεροί επίορκοι Βούλγαροι, Δραξάν, Ιβάτζης,, πρωταγωνιστούν σε έναν πόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως με τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β. Έναν στρατηγό και πολιτικό που πέρασε την ζωή του επάνω στο άλογο στις μάχες, από μικρός ως τα 69 του χρόνια θριαμβευτής στις μάχες, ευέλικτος και εύστροφος στο μυαλό και γρήγορος στις αποφάσεις του.

Υπήρξε γενναιόδωρος στρατιώτης που όμως, όταν πρόδιδαν την συμφωνία τους οι Βούλγαροι, η εκδίκησή του έπεφτε σαν κεραυνός. Μετά τη μάχη στο Κλειδί, τύφλωσε 10.000 Βούλγαρους, και τους άφησε ελεύθερους, να γυρίσουν στα χωριά τους. Αυτή ήταν η ποινή την οποία όριζε ο Ρωμαικός νόμος, για όσους επαναστατούσαν ενάντια στον αυτοκράτορα. Το ιδανικά της πατρίδας ξανάρχονται στα κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα. Η γυναίκα που έγραψε αυτό το έπος αυτοκτόνησε όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι ευκολοδιάβαστο και, όσο μεγαλύτερος είσαι τόσο περισσότερο μπορείς να εκτιμήσεις τους συμβολισμούς, τα ιστορικά γεγονότα και τις αξίες που κρύβονται πίσω από το μοναδικό μυθιστόρημα. Αν το έχετε διαβάσει, ξαναδιάβαστέ το.

Η Πατρίδα και η θρησκεία είναι οι υπέρτατες αξίες που τονίζονται. Οι ήρωες του βιβλίου υπηρετούν την πατρίδα, τολμούν, κινδυνεύουν υπόκεινται σε βασανιστήρια βάζοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα. Η αυτοθυσία. η αγάπη, η πίστη σε ανώτερες αξίες και ιδανικά είναι τα όπλα του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει την πνευματική αθλιότητα, την βαρβαρότητα, την ισοπέδωση και την νεοταξική σκλαβιά.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο γεωγραφικός χώρος της ευρύτερης Μακεδονίας όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Τα τοπωνύμια Μελένικο, Βοδενά, Μογλενά, κλπ), και η φυσιολογία των εδαφών όπως περιγράφονται από τη συγγραφέα μαρτυρούν την κατάσταση που επικρατούσε ίσως και κατά την εποχή της συγγραφής του βιβλίου, δηλαδή το 1911 λίγο πριν ξεσπάσουν οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Η αφήγηση πολλές φορές γίνεται συναρπαστική, καθώς η Δέλτα κάνει κατάθεση ψυχής.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΡΗΝΙΤΗΣ, ΑΛΕΞΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΙΧΑΗΛ ΙΓΕΡΙΝΟΣ

Εiναι η ιστορία τριών νέων που ζουν στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Imperium Rōmānum), επί εποχής Βασιλείου του Β´. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β, μεγάλωσε με δική του μέριμνα όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών στους πολέμους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η Αλεξία Αργυρού.

Τον Δεκαπενταύγουστο του 1004 μ.Χ. ηλικιωμένος Παγράτης, φτάνει στην Αδριανούπολη μαζί με την μικρή και ορφανή πλέον Αλεξία Αργυρού, κόρη του στρατηγού Αλέξιου και της Θέκλας, Κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί τα παιχνίδια της μοίρας και ότι θα λάβουν χωρα συγκλονιστικά γεγονότα με επίκεντρο 3 νεαρούς Έλληνες.

Το ίδιο βράδυ του Δεκαπενταύγουστου (1004 μ,Χ.) η Αδριανούπολη πυρπολείται από τους Βούλγαρους και ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός της εξοντώνεται ή αιχμαλωτίζεται. Ανάμεσα τους ο γιος του διοικητη της Αδριανούπολης, ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο φίλος του Μιχαήλ Ιγερινός μαζί με τον Παγράτη και την Αλεξία αιχμαλωτίζονται. Τα δύο αγόρια μεγαλώνοντας στην αιχμαλωσία ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση. Η παγκόσμια Ελληνική-Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Imperium Rōmānum) είχε μακράν τον πιό οργανωμένο στράτο στον κόσμο, σε όλους τους τομεiς.

Μεταξύ αλλών και στην κατασκοπεία. Ο Νικήτας ηταν παιδικός φίλος με τον γιο του Παγράτη. Ο Νικήτας ηταν κατάσκοπος των Ελλήνων-Ρωμαίων, με τον οποίο γνωρίζονται, τους στρατολογεί στο μυστικό τάγμα των κατασκόπων και έκτοτε συνεργάζονται. Ήταν προσεκτικός, έμπειρος, ικανός, έξυπνος,γενναίος, προστατευτικός, αλλά και ριψοκίνδυνος όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις .

Στην πορεία τα δύο αγόρια συναντούν ξανά την Αλεξία Αργυρού, η οποία λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα της Αδριανούπολης, ηταν γνωστή ως μουγκή, η οποία περιφέρεται στα βουνά και επικοινωνεί με νοήματα, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα από τους Βούλγαρους στους Έλληνες. Κωνσταντίνος, Μιχαήλ και Αλεξία πορεύονται μέσα σε κινδύνους και αναπτύσσεται μεταξύ τους μια δυνατή φιλία που θα εξελιχθεί σε παράφορο αγνό έρωτα.

Έναν έρωτα που τα δυο αγόρια προσπάθησαν να απαρνηθούν για να μην προδώσουν την Ελλάδα και για να μην ματαιώσουν τον ιερό σκοπό, που ήταν ο αγώνας για το έθνος και τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β.

Εδώ βλέπουμε για πολλοστή φορά την φιλοπατρία, και την διαφύλαξη των εθνικών ιδανικών, που διέπει τους Έλληνες του μεσαίωνα. Όλους εκείνους τους αιώνες οι πρόγονοι μας έδιναν σκληρούς αγώνες, προκειμένου να διαφυλαχθούν η ακεραιότητα και η συνέχεια της πατρίδας μας. Για αυτό υποτάσσουν κάθε ατομικό δικαίωμα και επιλογή στην ιστορική αναγκαιότητα της προστασίας του Ελληνικού έθνους από τους εξωτερικούς εχθρούς.

Κάθε μέσο ή επιδίωξη που υπηρετεί αυτόν τον μεγάλο σκοπό καθαγιάζεται. Ακόμη και η έννοια της φιλίας, που αναγνωρίζεται ως αξία και ιδανικό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ, οι δυο φίλοι είναι ήρωες.

Αχώριστοι, έξυπνοι, αγαπημένοι, γενναίοι, παραμένουν ενωμένοι ως το τέλος αγωνιζόμενοι για την Ελλάδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα.

Ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης θεωρεί σπουδαία υπηρεσία την κατασκοπεία σε αντίθεση με τον Μιχαήλ Ιγερινό που την θεωρεί περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή. Δύο είναι τα μεγάλα αξιώματα στα οποία τα δυο παιδιά παραμένουν αφοσιωμένα. Αυτά εiναι η Ελλάδα και Ορθοδοξία, για τα οποία αξίζει κάθε θυσία, και μεταξύ άλλων αξίζει κάποιος να καταπνίξει τις προσωπικές του ανάγκες και φιλοδοξίες. Για την αγάπη στην πατρίδα ο Κωνσταντίνος θυσιάζει τη ζωή του.

Για την Ορθοδοξία και το έθνος, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ απαρνιούνται τον έρωτά τους για την Αλεξία.

Η Αλεξία είναι Ελεύθερη, ριψοκίνδυνη, δυναμική διεκπεραιώνει με επιτυχία και μυστικότητα την αποστολή της. Στο ορφανό κορίτσι, τα γεγονότα της Αδριανούπολης και οι σφαγές των Ελλήνων από τους Βούλγαρους, αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. και του προκαλούν προσωρινή απώλεια ομιλίας.

Η νεαρή Αλεξία όταν απέκτησε εκ νέου την ομιλία της έμεινε στα βουνά ως κατάσκοπος, και με δική της επιλογή συνεχίζει να ισχυρiζεται οτι εiναι ακόμη μουγκή, ώστε να περνάει απαρατήρητη και να μεταφέρει ακίνδυνα πληροφορίες στους Έλληνες αξιωματικούς.

Σε αυτές τις αποστολές ερωτεύεται τον Κωνσταντίνο. Η Αλεξία ακολουθεί τον Βουλγαροκτόνο, στην αποστολή του ελπίζοντας, να συναντήσει τον αγαπημένο της Κωνσταντίνο.

Κλείνοντας να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει σχετικά ο κατά γενική ομολογία όλων των πατριωτών, κορυφαίος Έλληνας σε ηθική, παιδεία, θάρρος, αξιοπρέπεια, ευρηματικότητα-δημιουργικότητα, προσφορά την δεκαετία που διανύουμε ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος :