Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία, του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε.
Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος και τον φανατισμό των μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με βάση την λογική. Αυτή η ανάταση της Ελληνικής επιστήμης δεν έγινε χωρίς την αντίδραση των παγανιστών. Οι μεγάλοι Ίωνες φιλόσοφοι δεινοπάθησαν από το σκταδιστικό ιερατείο και τον δαιμονιζόμενο όχλο. Ο μεγαλύτερος προσωκρατικός φιλόσοφος, ήταν ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους όλων των εποχών. Μεταξύ άλλων ο μέγας προσωκρατικός φιλόσοφος, μας δίδαξε το Πατήρ πάντων ο πόλεμος. Ο πόλεμος άλλους τους κάνει "Θεούς" και ελεύθερους, και άλλους τους κάνει δούλους ".
Για όσους δεν γνωρίζουν, ενδεικτικό είναι αυτό που είπε ο Σωκράτης σχετικά με τον Ηράκλειτο, όταν διάβασε το έργο του : "Από αυτά που κατάλαβα είναι όλα πολύ σπουδαία, νομίζω όμως ότι είναι εξίσου σπουδαία και αυτά που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ωστόσο χρειάζεται να είσαι ένας δεινός κολυμβητής, σαν αυτούς από την Δήλο, για να μην πνιγείς μέσα στο βιβλίο του Ηρακλείτου". Ο μέγας Ηράκλειτος ήταν όπως όλοι οι γνήσιοι Έλληνες φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες κλπ, μονοθειστής.
Ανέκαθεν από καταβολής του Ελληνικού έθνους, οι Έλληνες πανεπιστήμονες γνώριζαν και δίδασκαν τον έναν θεό δημιουργό. Ο Ηράκλειτος αναφέρει σχετικά με τον έναν Θεό : Ακόμη και τα ήμερα ζώα, τα άγρια, τα πουλιά, και τα ψάρια, γεννιούνται , ακμάζουν και πεθαίνουν υπακούοντας στους νόμους του ενός Θεού.(Αριστοτέλης, περί κόσμου, 6. 401a 8). Για τον Θεό όλα είναι ωραία, αγαθά και δίκαια.
Μόνον για τους, ανθρώπους άλλα είναι καλά, και άλλα άσχημα (Πορφύριος). Ο Μέγας Φιλόσοφος, δεν θα μπορούσε να παραμείνει θεατής στην καταστροφή του Ελληνισμού από το ξενόφερτο δωδεκάθεο. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος σάπιζε αργά και σταθερά σε πνευματικό, ηθικό, και κατ επέκτασιν σε πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο εξαιτίας του παγανισμού. Η κατάληξη ήταν να κατακτήσουν κατ ουσίαν αμαχητί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τους Έλληνες. Θέλοντας και ο Μέγας Εφέσιος φιλόσοφος να συμβάλει στο να αποτραπεί η καταστροφή του Ελληνισμού από το δωδεκάθεο, αναφέρει σχετικά με της θυσίες ότι : "Ενώ ζητούν να εξαγνιστούν με καθαρμούς, εν συνεχεία μιαίνονται με άλλο αίμα από τις νέες θυσίες που κάνουν.
Είναι σαν να είναι κάποιος βουτηγμένος στην λάσπη και προσπαθεί να καθαριστεί βάζοντας και άλλη λάσπη επάνω του". Επίσης αναφέρει ο Ηράκλειτος : " Ότι όσοι προσεύχονται στα αγάλματα των δαιμονικών "θεών", αυτό ισοδυναμεί με το να μιλά κάποιος σε τοίχους". Από το εργο Αριστοκριτος Θεοσοφια 68, Ωριγένης κατά Κελσου VII 6 2. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας δίδαξε ότι οσοι συμμετέχουν στα μυστήρια (Ελευσίνια, Διονυσιακά κλπ), είτε είναι μάγοι, μύστες και ιερείς των δαιμόνων, στην μετά θάνατον ζωή, θα υποστούν μεγάλες τιμωρίες (Κλήμης, Προτρεπτικός 22). Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο μέγιστος των προσωκρατικών φιλοσόφων απέμεινε με την σειρά του, χωρίς βιβλία, καθώς του τα έκαψαν οι πιστοί του δωδεκαθέου.
Η θρησκεία αυτή έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες της πρώιμης αρχαιότητας, καθώς η επιστημονική σκέψη ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Όταν όμως ξεκίνησε να αναπτύσσεται η λογική σκέψη, η ειδωλολατρική θρησκεία τέθηκε σε αμφισβήτησή της και άρχισε να περιορίζεται στον αμόρφωτο χυδαίο όχλο. και τους χωρικούς, όπως αναφέρει, ο κορυφαίος καθηγητής, στην αρχαία Ελληνική ιστορία Martin Nilson (Μartin Nilson-Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας). Όλοι οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας δεν δέχτηκαν, την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία, για αυτό και την αποκαλούσαν ξενόφερτη και ανάξια του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού.
Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Η φιλοσοφία άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού.
Δύο από τις μεγάλες μορφές ήταν ο Σωκράτης και ο Πρωταγόρας. Ο μεγάλος σοφιστής Πρωταγόρας, ξακουστός για την ρητορική του δεινότητα. την φιλοσοφική του αρετή, αλλά και για τα υψηλά δίδακτρα που χρέωνε στους μαθητές του, διδάσκει στην αρχαία Αθήνα. Στο έργο "Πρωταγόρας" του Πλάτωνα, βλέπουμε αυτές τις δύο μεγάλες μορφές να συναντιούνται, να συγκρούονται. Είναι ξεκάθαρο ότι η φιλοσοφία στην Αθήνα, ακμάζει όσο τίποτα άλλο, και αποκτά όλο και περισσότερους μαθητές. Ανάμεσα στους μαθητές του Σωκράτη, βρίσκεται και ο Ύπατος των φιλοσόφων, ένα ο Αριστοκλης-Πλάτωνας ο οποίος αργότερα αναπτύσσει την φιλοσοφία του, μέσα από την Ακαδημία Πλάτωνος. Αντίστοιχα ανάμενα στους μαθητές του σοφιστή Πρωταγόρα ξεχωρίζει ο Πρόδικος, από την Κείο, που ήταν ξακουστός για την ρητορική και την φιλοσοφική του ικανότητα. Δυστυχώς όμως, εξαιτίας της δήλωσης του Πρωταγόρα, ότι δεν ξέρει στο εάν υπάρχουν θεοί, οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη και έκαψαν τα βιβλία του στην Αγορά, όλα τα αντίτυπα (Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3. Ησύχιος, Ονοματολόγος. Σέξτος Εμπειρικος, Προς μαθηματικούς, IX 55)
Ήταν τραγικό, ότι μέσα σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση, συμβαίνουν μία σειρά από άσχημα-αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική, πνευματική κατάσταση, και την ηθική κατάπτωση, των αρχαίων Αθηναίων, μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων. Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για "αθεΐα", και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο "Περί Θεών" ως αιρετικό κυνηγώντας τον μεγάλο σοφιστή ως κοινό εγκληματία από την πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται δημοσίως στην πυρά. Η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινή που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους "θεούς". Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για τους ίδιους λόγους .
Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στον θάνατο με κώνειο, και ασκείται μεγάλος πόλεμος στην Ελληνική φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μεγάλοι σοφοί, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας πολεμά το θείο δώρο της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στη Ρώμη όμως καταδιώκεται και από εκεί. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι "διαφθείρει" τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.
Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.
Στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν Έλληνες, Ήρωες μάρτυρες, Σοφοί που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία, το Φοινικικό δωδεκάθεο και το κράτος, για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε αφανισμό, Ο Διοπείθης (5ος αι. π.Χ.) ήταν χρησμολόγος. Υπήρξε αντίπαλος του Περικλή και των μεταρρυθμιστών και επέτυχε την ψήφιση νόμου εναντίον όποιου θα επιχειρούσε μεταβολές στη θρησκεία. Με βάση αυτό τον νόμο μηνύθηκε και εξορίστηκε ο Αναξαγόρας.
Εγκρίθηκε η πρόταση του μάντη Διοπείθη από τους Παγανιστές και έγινε νόμος στην Αρχαία Αθήνα κατά των φιλοσόφων που δεν πίστευαν στα θεία και διέδιδαν θεωρίες για τα ουράνια φαινόμενα (Πλούταρχου Περικλής, 32) με ποινές την εξορία, τον θάνατο και το κάψιμο των συγγραμμάτων (Nauk, Fragm. Trag. Gracc. 2η έκδοση, σελ. 771). Στις αγράμματες και εξαθλιωμένες μάζες, της αρχαίας Ελλάδος, επέβαλαν τους Αιγύπτιους Δαίμονες. Οι 'Έλληνες φιλόσοφοι, οι σοφιστές, οπώς και οι επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική και αστεία θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό. Άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς η φαιδρότητα του δωδεκαθέου ξεπέρασε κάθε όριο. Για αυτό και ο ύπατος των φιλοσόφων, αναφέρθηκε, με πολύ σκληρά λόγια για έναν από τους κατεξοχήν υποστηρικτές του δωδεκαθέου.
Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν δε πουθενά ούτε την αρετή να διδάξουν κι' ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Κι' αυτός ο φίλος του Ομήρου, ο Κρεώφυλος. συμπεριφέρθηκε πολύ πρόστυχα στον ποιητή. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γι' αυτό μιά που δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, ούτε ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό".
Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος και τον φανατισμό των μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με βάση την λογική. Αυτή η ανάταση της Ελληνικής επιστήμης δεν έγινε χωρίς την αντίδραση των παγανιστών. Οι μεγάλοι Ίωνες φιλόσοφοι δεινοπάθησαν από το σκταδιστικό ιερατείο και τον δαιμονιζόμενο όχλο. Ο μεγαλύτερος προσωκρατικός φιλόσοφος, ήταν ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους όλων των εποχών. Μεταξύ άλλων ο μέγας προσωκρατικός φιλόσοφος, μας δίδαξε το Πατήρ πάντων ο πόλεμος. Ο πόλεμος άλλους τους κάνει "Θεούς" και ελεύθερους, και άλλους τους κάνει δούλους ".
Για όσους δεν γνωρίζουν, ενδεικτικό είναι αυτό που είπε ο Σωκράτης σχετικά με τον Ηράκλειτο, όταν διάβασε το έργο του : "Από αυτά που κατάλαβα είναι όλα πολύ σπουδαία, νομίζω όμως ότι είναι εξίσου σπουδαία και αυτά που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ωστόσο χρειάζεται να είσαι ένας δεινός κολυμβητής, σαν αυτούς από την Δήλο, για να μην πνιγείς μέσα στο βιβλίο του Ηρακλείτου". Ο μέγας Ηράκλειτος ήταν όπως όλοι οι γνήσιοι Έλληνες φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες κλπ, μονοθειστής.
Ανέκαθεν από καταβολής του Ελληνικού έθνους, οι Έλληνες πανεπιστήμονες γνώριζαν και δίδασκαν τον έναν θεό δημιουργό. Ο Ηράκλειτος αναφέρει σχετικά με τον έναν Θεό : Ακόμη και τα ήμερα ζώα, τα άγρια, τα πουλιά, και τα ψάρια, γεννιούνται , ακμάζουν και πεθαίνουν υπακούοντας στους νόμους του ενός Θεού.(Αριστοτέλης, περί κόσμου, 6. 401a 8). Για τον Θεό όλα είναι ωραία, αγαθά και δίκαια.
Μόνον για τους, ανθρώπους άλλα είναι καλά, και άλλα άσχημα (Πορφύριος). Ο Μέγας Φιλόσοφος, δεν θα μπορούσε να παραμείνει θεατής στην καταστροφή του Ελληνισμού από το ξενόφερτο δωδεκάθεο. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος σάπιζε αργά και σταθερά σε πνευματικό, ηθικό, και κατ επέκτασιν σε πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο εξαιτίας του παγανισμού. Η κατάληξη ήταν να κατακτήσουν κατ ουσίαν αμαχητί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τους Έλληνες. Θέλοντας και ο Μέγας Εφέσιος φιλόσοφος να συμβάλει στο να αποτραπεί η καταστροφή του Ελληνισμού από το δωδεκάθεο, αναφέρει σχετικά με της θυσίες ότι : "Ενώ ζητούν να εξαγνιστούν με καθαρμούς, εν συνεχεία μιαίνονται με άλλο αίμα από τις νέες θυσίες που κάνουν.
Είναι σαν να είναι κάποιος βουτηγμένος στην λάσπη και προσπαθεί να καθαριστεί βάζοντας και άλλη λάσπη επάνω του". Επίσης αναφέρει ο Ηράκλειτος : " Ότι όσοι προσεύχονται στα αγάλματα των δαιμονικών "θεών", αυτό ισοδυναμεί με το να μιλά κάποιος σε τοίχους". Από το εργο Αριστοκριτος Θεοσοφια 68, Ωριγένης κατά Κελσου VII 6 2. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας δίδαξε ότι οσοι συμμετέχουν στα μυστήρια (Ελευσίνια, Διονυσιακά κλπ), είτε είναι μάγοι, μύστες και ιερείς των δαιμόνων, στην μετά θάνατον ζωή, θα υποστούν μεγάλες τιμωρίες (Κλήμης, Προτρεπτικός 22). Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο μέγιστος των προσωκρατικών φιλοσόφων απέμεινε με την σειρά του, χωρίς βιβλία, καθώς του τα έκαψαν οι πιστοί του δωδεκαθέου.
Η θρησκεία αυτή έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες της πρώιμης αρχαιότητας, καθώς η επιστημονική σκέψη ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Όταν όμως ξεκίνησε να αναπτύσσεται η λογική σκέψη, η ειδωλολατρική θρησκεία τέθηκε σε αμφισβήτησή της και άρχισε να περιορίζεται στον αμόρφωτο χυδαίο όχλο. και τους χωρικούς, όπως αναφέρει, ο κορυφαίος καθηγητής, στην αρχαία Ελληνική ιστορία Martin Nilson (Μartin Nilson-Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας). Όλοι οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας δεν δέχτηκαν, την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία, για αυτό και την αποκαλούσαν ξενόφερτη και ανάξια του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού.
Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Η φιλοσοφία άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού.
Δύο από τις μεγάλες μορφές ήταν ο Σωκράτης και ο Πρωταγόρας. Ο μεγάλος σοφιστής Πρωταγόρας, ξακουστός για την ρητορική του δεινότητα. την φιλοσοφική του αρετή, αλλά και για τα υψηλά δίδακτρα που χρέωνε στους μαθητές του, διδάσκει στην αρχαία Αθήνα. Στο έργο "Πρωταγόρας" του Πλάτωνα, βλέπουμε αυτές τις δύο μεγάλες μορφές να συναντιούνται, να συγκρούονται. Είναι ξεκάθαρο ότι η φιλοσοφία στην Αθήνα, ακμάζει όσο τίποτα άλλο, και αποκτά όλο και περισσότερους μαθητές. Ανάμεσα στους μαθητές του Σωκράτη, βρίσκεται και ο Ύπατος των φιλοσόφων, ένα ο Αριστοκλης-Πλάτωνας ο οποίος αργότερα αναπτύσσει την φιλοσοφία του, μέσα από την Ακαδημία Πλάτωνος. Αντίστοιχα ανάμενα στους μαθητές του σοφιστή Πρωταγόρα ξεχωρίζει ο Πρόδικος, από την Κείο, που ήταν ξακουστός για την ρητορική και την φιλοσοφική του ικανότητα. Δυστυχώς όμως, εξαιτίας της δήλωσης του Πρωταγόρα, ότι δεν ξέρει στο εάν υπάρχουν θεοί, οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη και έκαψαν τα βιβλία του στην Αγορά, όλα τα αντίτυπα (Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3. Ησύχιος, Ονοματολόγος. Σέξτος Εμπειρικος, Προς μαθηματικούς, IX 55)
Ήταν τραγικό, ότι μέσα σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση, συμβαίνουν μία σειρά από άσχημα-αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική, πνευματική κατάσταση, και την ηθική κατάπτωση, των αρχαίων Αθηναίων, μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων. Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για "αθεΐα", και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο "Περί Θεών" ως αιρετικό κυνηγώντας τον μεγάλο σοφιστή ως κοινό εγκληματία από την πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται δημοσίως στην πυρά. Η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινή που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους "θεούς". Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για τους ίδιους λόγους .
Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στον θάνατο με κώνειο, και ασκείται μεγάλος πόλεμος στην Ελληνική φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μεγάλοι σοφοί, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας πολεμά το θείο δώρο της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στη Ρώμη όμως καταδιώκεται και από εκεί. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι "διαφθείρει" τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.
Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.
Στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν Έλληνες, Ήρωες μάρτυρες, Σοφοί που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία, το Φοινικικό δωδεκάθεο και το κράτος, για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε αφανισμό, Ο Διοπείθης (5ος αι. π.Χ.) ήταν χρησμολόγος. Υπήρξε αντίπαλος του Περικλή και των μεταρρυθμιστών και επέτυχε την ψήφιση νόμου εναντίον όποιου θα επιχειρούσε μεταβολές στη θρησκεία. Με βάση αυτό τον νόμο μηνύθηκε και εξορίστηκε ο Αναξαγόρας.
Εγκρίθηκε η πρόταση του μάντη Διοπείθη από τους Παγανιστές και έγινε νόμος στην Αρχαία Αθήνα κατά των φιλοσόφων που δεν πίστευαν στα θεία και διέδιδαν θεωρίες για τα ουράνια φαινόμενα (Πλούταρχου Περικλής, 32) με ποινές την εξορία, τον θάνατο και το κάψιμο των συγγραμμάτων (Nauk, Fragm. Trag. Gracc. 2η έκδοση, σελ. 771). Στις αγράμματες και εξαθλιωμένες μάζες, της αρχαίας Ελλάδος, επέβαλαν τους Αιγύπτιους Δαίμονες. Οι 'Έλληνες φιλόσοφοι, οι σοφιστές, οπώς και οι επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική και αστεία θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό. Άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς η φαιδρότητα του δωδεκαθέου ξεπέρασε κάθε όριο. Για αυτό και ο ύπατος των φιλοσόφων, αναφέρθηκε, με πολύ σκληρά λόγια για έναν από τους κατεξοχήν υποστηρικτές του δωδεκαθέου.
Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν δε πουθενά ούτε την αρετή να διδάξουν κι' ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Κι' αυτός ο φίλος του Ομήρου, ο Κρεώφυλος. συμπεριφέρθηκε πολύ πρόστυχα στον ποιητή. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γι' αυτό μιά που δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, ούτε ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό".
Οι 'Έλληνες φιλόσοφοι και σοφιστές, επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό. Άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς η φαιδρότητα του δωδεκαθέου ξεπέρασε κάθε 'όριο.
Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι στην αρχαία Αίγυπτο, έκαναν ειδικές τελετές μαύρης μαγείας σε σφαγμένα βόδια. Μετά έπαιρναν τα κεφάλια των βοδιών στα οποία έδιναν ειδικές κατάρες. Εν συνεχεία πήγαιναν στην αρχαία αγορά της Αιγύπτου και εάν δεν έβρισκαν Έλληνες να τα πουλήσουν τότε τα πετούσαν στον ποταμό, έβριζαν και έφευγαν απογοητευμένοι. Ακόμη οι Αιγύπτιοι, απαγόρευαν στους υπόλοιπους να τρώνε από πηρούνια Ελλήνων, και να φιλούν Ελληνίδες, Έλληνες στο στόμα. Eννοείται ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έκαναν και περιτομή, μεταξύ άλλων. Πολύ αστεία είναι η περιγραφή των αλλοδαπών γυναικών, οι οποίες ήταν ιέρειες στο δαιμονικό μαντείο της Δωδώνης, από τον πατέρα της Ιστορίας τον Ηρόδοτο. Οι βάρβαρες αυτές ιέρειες μιλούσαν μία πολύ ΄άσχημη βαρβαρική διάλεκτο, που έμοιαζε με διάλεκτο πουλιών. Για αυτό τον λόγο της αποκαλούσαν οι ντόπιοι περιστέρες. Όταν κάποτε η μια από αυτές τις ιέρειες, μίλησε με μία πιο ήπια διάλεκτο, τότε είπαν οι κάτοικοι της Ηπείρου, ότι η περιστέρα μίλησε με ανθρώπινη λαλιά. Φυσικά οι αλλοδαπές σκλάβες, από την Αίγυπτο, ήταν μελαμψές. Ο Παυσανίας στο έργο του Αρκαδικά μας αναφέρει ότι οι σατανιστές ιερείς του Λυκαίου Διός, έκαναν τελετές μαύρης μαγείας όπως οι σημερινοί ζουλού, και ινδιάνοι, για να έρθει βροχή σε περιόδους ξηρασίας.
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς.
Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων, μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι. Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα.
Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή λαθροεισβολέων, από την Αίγυπτο, για αυτό μιλά με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός.
Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή λαθροεισβολέων, από την Αίγυπτο, για αυτό μιλά με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός.
Τον λόγο αυτό τον είχε γράψει, για να διαβαστεί στην εκατοστή Ολυμπιάδα. Ενδεικτικό ήταν ότι τον ετοίμασε, μετά από δέκα χρόνια.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΑ Ο ΡΗΤΟΡΑΣ
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ;
Την Πελοπόνησο, είχαν καταλάβει, οι βάρβαροι Φοίνικες, εισβολείς, γνώριζε πολύ καλά ο Ρήτορας Ισοκράτης, ότι ο λόγος του, που θα διαβαστεί στην Ολυμπιάδα, θα τον ακούσουν, Έλληνες και βάρβαροι Σημίτες-Φοίνικες. Από τον λόγο, του Μεγάλου Ισοκράτη, είναι ολοφάνερο, οτι είχε γίνει εισβολή, αλλοδαπών, παγανιστών, στην αρχαία Ελλαδα.
Σε διαφορετική περίπτωση, δεν υπήρχε καμία αιτία, και κανένας λόγος, να κάνει όλες αυτές τις αναφορές, περι εισβολεών και βαρβάρων.
Αναφέρει ενδεικτικά, ο Ισοκράτης :
"Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες".
"Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες". Ο πατέρας της ιστορίας, o Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα.
Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι, οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν, να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες. Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής.
Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς), κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους, του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός. Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι, θα τους κατεδίωκαν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης, στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον.
«Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, η Τελευταία παράγραφος.
ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΩΡΙΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ;
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, αναφέρει ότι όταν πέθανε, ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του, οι λεγόμενοι Ηρακλείδες, φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας*, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων, κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα.
Όμως ο Ευρυσθέας, πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς, και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα. Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο, Παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις. Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους, με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης, και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες. Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου, και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.
Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλόδαπούς, παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία. Ο πρώτος Τρωικός πόλεμος έγινε σύμφωνα με τον Πλάτωνα, από τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, οι οποίοι πρώτοι κατέκτησαν την Τροία (Πλάτων-Νόμοι). Τον Πλάτωνα επιβεβαιώνουν και άλλοι μεγάλοι αρχαίοι σχετικά με την πρώτη άλωση της Τροίας, από τους Ηρακλειδείς. Είναι γνωστό και ιστορικά δεδομένο, ότι σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν "θεότητες" των πιο ταπεινών παθών, όπως της εκδίκησης, του μίσους, του φόνου, της απάτης, του ψεύδους, της κλοπής, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των σεξουαλικών διαστροφών-οργίων κλπ. Εκείνους τους αιώνες έλαβαν χώρα πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, ακατονόμαστα όργια, στο όνομα των δαιμόνων της αρχαίας θρησκείας. Η λατρεία των υπολοίπων "θεών" του παγανισμού, εκτόπισε τα Απολλώνια αξιώματα, το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν. Βασικό στοιχείο της λατρείας των αρχαίων "θεών, ήταν τα ακατονόμαστα σεξουαλικά όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, και οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές.
Την λατρεία του παγανισμού έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα.
Η λατρεία των ειδώλων στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε από τα τυραννικά καθεστώτα, με μοναδικό σκοπό την παρεκτροπή των απαίδευτων και εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές ελευθεριότητες, με σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική κατάπτωση. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και κατά την σύγχρονη εποχή, ώστε να μην είναι σε θέση να διαμαρτύρεται ο χυδαίος όχλος η πλεμπάγια, όπως την αποκαλεί ο Κωστής Παλαμάς, στο διαχρονικό ποίημα του ¨Γύριζε" Την αρχαία εποχή, οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με μεγάλο πάθος σε αυτά τα αχαλίνωτα όργια, διότι οι ηγεμόνες, επέτρεψαν να υπάρχει σε αυτά, πλήρη ελευθερία, ακόμη και στα πιο ταπεινά ένστικτα των πιστών. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, είχαν το αναυθεραιτο δικαίωμα, να ικανοποιήσουν τα αισχρά σαρκικά τους πάθη, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με σοδομισμούς, καταπόσεις, ομαδικό σεξ κλπ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ.
(1) Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.
(1)
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.
(1)
Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ - ΑΡΧΑΙΑ ...
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας - ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ...
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) - Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
(«Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!
Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν. Στην χώρα ετούτη κατοικούμε, χωρίς να διώξουμε άλλους· ούτε τη βρήκαμε έρημη· ούτε και μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατοι από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια, η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή, γέννημα–θρέμμα αυτού του τόπου. Για αυτό μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη μας με τις ίδιες τρυφερές λέξεις που χρησιμοποιούμε για τους στενούς μας συγγενείς. Μονάχα εμείς δηλαδή από τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλέσουμε τροφό, πατρίδα, μάνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου