ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΟΙΚΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Δεν είναι πρόσφυγες .
Δεν είναι μετανάστες .
Δεν είναι παράτυποι μετανάστες .

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΟΙΚΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Αυτό που γίνεται σε βάρος της Ελλάδας δύναται να χαρακτηριστεί μαζικός εποικισμός που θα επιφέρει πληθυσμιακή μετάλλαξη, εποικισμός τον οποίο το διεθνές δίκαιο χαρακτηρίζει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και οδηγεί σε δημογραφική γενοκτονία του αυτόχθονος λαού.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους ακριβείς ορισμούς των λέξεων, που αφορούν και το ΜΕΙΖΟΝ θέμα της Παράνομης Μετανάστευσης, διότι στην παραπληροφόρηση και στην διάδοση ψευδών ορισμών από τους κυβερνώντες ,αλλά και από Υπαλλήλους που κατέχουν , δημόσιες θέσεις, κυρίως στην Παιδεία, στην Υγεία ,στην ασφάλεια, και αλλού, πέφτουν στην ΑΠΑΤΗ ,και συνέχεια στην διάδοση ψευδών ορισμών ,συμπερασμάτων ,αποφάσεων .

Το μεταναστευτικό ή για να ακριβολογούμε το λαθρομεταναστευτικό (αυτή ακριβώς η λέξη αναφέρεται και το άρθρο 79 περ γ της Συνθήκης λειτουργίας της Ε.Ε.) είναι σήμερα το κρισιμότερο και πρωταρχικό εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα. Με δεδομένο δε, τον εξελισσόμενο δημογραφικό μας “θάνατο”, που σκοπίμως μας τον παρουσιάζουν, ως μή αναστρέψιμο, ως Έθνος έχουμε ελάχιστα χρονικά περιθώρια για την συνέχιση της κυριαρχίας επί της χώρας μας, και άρα και ελάχιστα χρονικά περιθώρια για την σωτηρία με ειρηνικά μέσα. Επομένως η επιβίωση μας, τόσο ως έθνος, όσο και ως κράτος εξαρτάται από την αντιμετώπιση αυτών των δύο αλληλένδετων ζητημάτων.

Το θεσμικό πλαίσιο, αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα, το διεθνές, το ευρωπαικό και το εθνικό.

Η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων, καθώς και στο σχετικό Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης του 1967.

Hδη το νομοθέτημα που ψηφίστηκε πρόσφατα (Ν.4636/2019) περιέχει το σύνολο των διατάξεων που διέπουν

την αναγνώριση και το καθεστώς των πολιτών τρίτων χωρών ή των ανιθαγενών, ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας

το καθεστώς των προσφύγων ή των ατόμων που δικαιούνται επικουρική προστασία, την υποδοχή των ανωτέρω αιτούντων

τη διαδικασία χορήγησης και ανάκλησης του καθεστώτος διεθνούς προστασίας καθώς και την διαδικασία παροχής δικαστικής προστασίας.

Επρόκειτο σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση για ένα ενιαίο νομοθέτημα των εθνικών ρυθμίσεων με τις οποίες ενσωματώνονται οι Οδηγίες που συγκροτούν, κατά κύριο λόγο, το Κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου.

Αρχικά θα πρεπει να επισημανθεί δεν θα πρέπει να συγχέεται το πρόσωπο του πρόσφυγα και του μετανάστη.

Η Μετανάστευση κατά το Διεθνές Δίκαιο, είναι η γεωγραφική μετακίνηση ανθρώπων, είτε μεμονωμένα, είτε ομαδικά και διακρίνεται σε νόμιμη και παράνομη.

Νόμιμοι μετανάστες είναι οι «υπήκοοι» τρίτων κρατών, οι οποίοι διαμένουν νόμιμα στο ενωσιακό έδαφος και σαφώς στην χώρα μας, όπως ενδεικτικά για εργασία, σπουδές.

Παράνομοι μετανάστες θεωρούνται οι υπήκοοι τρίτων χωρών, οι οποίοι εισέρχονται στο έδαφος κρατών-μελών της Ε.Ε. με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα ή ακόμα και χωρίς αυτά.

Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951, πρόσφυγας είναι ένα άτομο στο πρόσωπο του οποίου συντρέχουν οι ακάλουθες προυποθέσεις :

βρίσκεται εκτός της χώρας καταγωγής του ή του τόπου κατοικίας του

έχει δικαιολογημένο φόβο δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας εθνικότητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω πολιτικών πεποιθήσεων

αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να απολαμβάνει την προστασία αυτής της χώρας ή την επιστροφή σ’ αυτήν εξαιτίας αυτού του φόβου δίωξης

Αυτός που διεκδικεί στάτους πρόσφυγα πρέπει να αποδείξει ότι

ο φόβος του για διώξεις στην χώρα προέλευσής του δεν είναι αφηρημένος και είναι στέρεα θεμελιωμένος

ο φόβος είναι ενεστώς, πραγματικός, άμεσος και εξατομικευμένος

ύπαρχει εύλογη πιθανότητα να πραγματοποιηθεί ο φόβος του κατά την επιστροφή του στη χώρα καταγωγή

οι διώξεις διεξάγονται «αδιακρίτως» σε βάρος της ομάδας που ανήκει και όχι σε βάρος του προσωπικά.

Ως εκ τούτων πρόσφυγας είναι αυτός που προέρχεται είτε από εμπόλεμη ζώνη, είτε από κράτος υπό πλήρη διάλυση

Υπό τα ως άνω δεδομένα ΔΕΝ είναι πρόσφυγας και ΔΕΝ μπορεί να διεκδικήσει στάτους πρόσφυγα

αυτός που μπορεί να μετακινηθεί μέσα στη χώρα του από επίκινδυνη σε ασφαλή περιοχή. (π.χ. Αφγανιστάν)

αυτός που ισχυρίζεται αναληθώς ότι προέρχεται από άλλη χώρα, διαφορετική από την πραγματική πατρίδα του

αυτός που προέρχεται από εμπόλεμη ζώνη όμως κρίνεται επικίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια πχ αν είναι μέλος του ΙΣΙΣ προερχόμενος από τον Ιντλίμπ της Συρίας.

Οι επιπρόσθετες προυποθέσεις για ν΄αναγνωριστεί στάτους πρόσφυγα στον αιτούντα, προκειμένου να τύχει της σχετικής προστασίας είναι οι ακολουθες :

Εισοδος στην χώρα κατευθείαν από τη χώρα, όπου κινδυνεύει, η οποία είναι εμπόλεμη. Με δεδομένο, ότι όλοι αυτοί που εισέρχονται στην Ελλάδα μεταβαίνουν πρώτα στην Τουρκία τίθεται ζήτημα, εαν η Τουρκια είναι η πρώτη ασφαλής χώρα. Το ζήτημα έλυσαν δύο αποφασεις του Συμβουλίου Επικρατείας η 2347/2017 και η 2348/2017.

Ετσι κρίθηκε ότι, το νομοθετικό πλαίσιο προστασίας της Τουρκίας, ερμηνευόμενο υπό το φώς της Συνθήκης της Γενεύης και των κανόνων του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, πληροί τις προϋποθέσεις, προκειμένου να κριθεί ότι, παρέχει ισοδύναμη προς τη προστασία που παρέχεται κατ’ εφαρμογή της Σύμβασης της Γενεύης .

Διευκρινίστηκε δε, ότι για να κριθεί, αν μια χώρα παρέχει ισοδύναμη προς τη Σύμβαση της Γενεύης προστασία, δεν απαιτείται αυτή να έχει κυρώσει χωρίς γεωγραφική επιφύλαξη την εν λόγω σύμβαση, δηλαδή να έχει κυρώσει το Πρωτόκολο του 1967 (η Τουρκία δεν το έχει κυρώσει), αλλά να παρέχει προστασία που να πληροί τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες που απορρέουν από τη Σύμβαση της Γενεύης, ήτοι να υφίσταται καθεστώς “προσωρινής προστασίας”, που παρέχει νόμιμο δικαίωμα διαμονής απολαμβάνοντας ελεύθερη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίας υγείας και εκπαίδευσης, δυνατότητα εργασίας υπό καθεστώς όμοιο προς τους πολίτες της Τουρκίας, χωρίς να υφίστανται σε βάρος τους διακρίσεις.

Με την είσοδο τους στην χώρα εμφάνιση πάραυτα στις αρχές και δήλωση υποβολής αιτήματος διεθνούς προστασίας

Παροχή επαρκών εξηγήσεων για τους λόγους της παράνομης εισόδου στην χώρα

Επομένως η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών που εισέχονται στην χώρα

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ με την νομική έννοια του Διεθνούς Δικαίου, διότι

δεν ήλθαν από χώρες που θεωρούνται εμπόλεμες ή πλήρως διαλυμένα κράτη

.η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη ασφαλής χώρα ακόμη, κι αν μετακινήθηκαν απο εμπόλεμη περιοχή

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, διότι δεν έχουν εισέλθει στην χώρα με νόμιμη άφιξη

Ολοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί, ότι ουδεμία σχέση υφίσταται μεταξύ παράνομων και παράτυπων μεταναστων , διότι ΠΑΡΑΤΥΠΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ είναι αυτοί που εισήλθαν στην χώρα με νόμιμες διαδικασίες και στην συνέχεια παραβίασαν τους κανόνες τις άδειας παραμονής, δεν προέβησαν σε έγκαιρη ανανέωση.

Οσοι εισήλθαν παράνομα στην χωρα και δεν είναι πρόσφυγες, σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο μπορούν να υποβάλουν αίτημα διεθνούς προστασίας, ΜΟΝΟ εφόσον είναι σε θέση να αποδείξουν, ότι διώκονται ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ από το καθεστώς της χώρας καταγωγής τους. Πρέπει δηλαδή

να αποδείξουν την ταυτότητα τους. Η ταυτοποίηση γίνεται ΜΟΝΟ με γνήσια – έγκυρα έγγραφα, διαβατήριο, ταυτότητα, άδεια οδήγησης, πιστοποιητικά σπουδών ή άδεια εργασίας. Οταν δεν μπορει να γίνει ταυτοποίηση με έγγραφα, διότι έχουν απωλεσθεί, για την πιστοποιηση της χώρας προελευσης τους ένας εύκολος τρόπος για να επαληθευτεί εάν δηλώνουν αληθή χώρα προέλευσης είναι η γλώσσα, επαλήθευση που δύναται να πραγματοποιηθεί μέσω μεταφραστικών υπηρεσιών.

να αποδείξουν επαρκώς τους λόγους διώξεως τους

Μόνο λοιπόν, αν συντρέχουν, οι ως άνω προυποθέσεις στο πρόσωπο των εισερχόμενων στην χώρα ατόμων μπορεί να εξασφαλιστεί γι αυτούς πλαίσιο προστασίας τους.

Επισημειώνεται δε, ότι :

Α. Η Αρμοδιότητα αναγνώρισης

στάτους πρόσφυγα και σχετικής προστασίας

στάτους δικαιούχου επικουρικής προστασίας

της δυνατότητας ή όχι επαναπροώθησης

ανήκει αποκλειστικά

στις οιονεί δικαστικές αρχές, δηλαδή οι Ανεξάρτητες Επιτροπές Προσφυγών και

στα αρμόδια Ελληνικά Δικαστήρια

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, δεν έχει κανένα καθοριστικό ρόλο. Οπως ήδη έχει κρίνει το ΣτΕ οι απόψεις της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, όπως αυτές αποτυπώνονται σε σχετικά κείμενα και εγχειρίδια, δεν είναι σε καμία περίπτωση δεσμευτικές, διότι απλώς εμπεριέχουν προτάσεις για την τήρηση ορισμένης διαδικασίας κατά την εξέταση των αιτημάτων ασύλου και θέτουν με τον τρόπο αυτό “ήπιο” δίκαιο. Μόνες αρμόδιες δε για την ερμηνεία των κρίσιμων κανόνων δικαίου παραμένουν οι οιονεί δικαστικές αρχές, όπως οι Ανεξάρτητες Επιτροπές Προσφυγών και ακολούθως τα Ελληνικά Δικαστήρια. Καμία διάταξη δεν χορηγεί στην Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες την εξουσία «αυθεντικής ερμηνείας» της Σύμβασης της Γενεύης, ούτε, κατά μείζονα λόγο, αναγνωρίζεται στην Ύπατη Αρμοστεία από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο η αρμοδιότητα να διατυπώνει δεσμευτικές, για τα εθνικά δικαστήρια και τις διοικητικές αρχές, κρίσεις ως προς το περιεχόμενο των νομικών εννοιών, οι οποίες απαντώνται στα νομοθετήματα (κανονισμοί, οδηγίες) που συγκροτούν το Κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου.

Β. Κατά την επικύρωση της Σύμβασης της Γενεύης, η Ελλάδα έχει διατυπώσει την ακόλουθη επιφύλαξη: «Η Ελληνική Κυβέρνηση επιφυλάσσεται να καταργεί τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις διατάξεις του άρθρου 26, στις περιπτώσεις ή στις περιστάσεις που κατά τη γνώμη της δικαιολογούν την εφαρμογή μιας εξαιρετικής διαδικασίας προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας ή της δημοσίας τάξεως. Επομένως, η χώρα μας δικαιούται να επικαλεστεί λόγους εθνικής ασφαλείας ή δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου να αρνηθεί και το στάτους πρόσφυγα και το δικαίωμα διεθνούς προστασίας ακόμη κι αν κάποιος φέρει το στάτους πρόσφυγα

Γ. Εξαιρετικά σημαντική παρατήρηση επί του πρόσφατου νομοθετήματος , είναι η απουσία στις διατάξεις του της ακύρωσης του καθεστώτος του πρόσφυγα. Πρόκειται για την απόφαση με την οποία κηρύσσεται ανίσχυρη η αναγνώριση του καθεστώτος του πρόσφυγα, το οποίο δεν θα έπρεπε να χορηγηθεί, διότι δεν πληρουσε τις προυποθέσεις υπαγωγής σ΄αυτό. Η ακύρωση αφορά τις οριστικές αποφάσεις καθορισμού του καθεστώτος του πρόσφυγα δηλαδή αυτές που δεν υπόκεινται σε προσφυγή ή σε επανεξέταση. Με την ακύρωση καθίσταται ανίσχυρο το χορηγηθέν καθεστώς του πρόσφυγα από την ημερομηνία του αρχικού καθορισμού. Αυτό θα μπορούσε να δώσει την βάση ελέγχου όσων ήδη αναγνωρίστηκαν με στάτους προσφυγα. Στο νομοθέτημα προβλέπεται μόνο η ανάκληση ή παύση που αφορούν συνθήκες και κατάστασεις μετά την αναγνώριση τους ως προσφυγες.

Συνοψίζοντας, οι εισβάλοντες στην Ελλάδα στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι πρόσφυγες, είναι παράνομοι μετανάστες μουσουλμάνοι. Ακόμη και η μετακίνηση των Σύριων νοείται προσφυγική μόνο ως προς την Τουρκία. Κάθε παραπέρα μετακίνησή του από μία ασφαλή χώρα, Τουρκία, σε άλλη επίσης ασφαλή χώρα, Ελλάδα, είναι λαθρομετανάστευση και επομένως η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να δέχεται αιτήσεις για ένταξη τους σε καθεστώς προστασίας, ως πρόσφυγες. Η Τουρκία λειτουργεί ως κράτος – human trafficker μαζί φυσικά με τις γνωστές ΜΚΟ που δρουν προς αποκόμιση τεράστιων κερδών. Η Τουρκία προσκαλεί και διευκολύνει να έλθουν χιλιάδες Πακιστανοί, Αφγανοί, Μαροκάνοι, Αλγερίνοι και Τυνήσιοι, χωρίς βίζα και με φθηνά αεροπορικά εισιτήρια στην Κωνσταντινούπολη οι οποίοι μεταφέρονται στα παράλια και από εκεί στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Οπως όλοι γνωρίζουμε ο Ερντογάν, απείλησε ότι θα ανοίξει τα σύνορα και θα στείλει 3,6 εκ ανθρώπους σε ευρωπαικό έδαφος, επομένως τους χρησιμοποιεί, ως εργαλείο απειλής και αποσταθεροποίησης, παραβιάζοντας το σύνολο του Διεθνούς Δικαίου περί Προσφύγων, όπως αυτό αναπτύχθηκε.

Αυτό που γίνεται σε βάρος της Ελλάδας δύναται να χαρακτηριστεί μαζικός εποικισμός που θα επιφέρει πληθυσμιακή μετάλλαξη, εποικισμός τον οποίο το διεθνές δίκαιο χαρακτηρίζει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και οδηγεί σε δημογραφική γενοκτονία του αυτόχθονος λαού.

*** Παρακαλώ πολύ κοινοποιήστε. ***

Της Αριάδνης Νούκα. Δικηγόρου.