«Άντε και εις ανώτερα!»
«Άντε και στο επόμενο!»
Δεν ήθελα ούτε να τους ακούω, πρέπει να ομολογήσω. «Αφήστε με να απολαύσω τη στιγμή» σκεφτόμουν. «Γιατί να πρέπει πάντα να υπάρχει και κάτι άλλο. Γιατί να μη μας είναι ποτέ αρκετό αυτό που έχουμε; Πάντα εις ανώτερα. Δηλαδή, τώρα που είμαι; Στα κατώτερα;»
Το βλέπουμε συνεχώς γύρω μας. Είσαι σε σχέση; Άντε να μείνετε μαζί. Μένετε μαζί; Άντε να παντρευτείτε. Παντρευτήκατε; Άντε να κάνετε ένα παιδί. Κάνατε ένα παιδί; Άντε να κάνετε και ένα αδερφάκι. Κάνατε αδερφάκι; Διάλειμμα για λίγο και μετά άντε να τα παντρέψετε. Και πάμε από την αρχή.
Οι ευχές μας αντικατοπτρίζουν ένα μόνιμο άγχος της κοινωνίας να μη μείνουμε στάσιμοι. Ένα μόνιμο άγχος να πάμε στο επόμενο. Πότε θα απολαύσουμε άραγε; Πότε θα ευχαριστηθούμε όσα έχουμε πετύχει; Αν ακούσουμε την κοινωνία, τότε…Ποτέ. Λες και είναι κακό το να απολαμβάνεις. Η κοινωνία μάς θέλει παραγωγικούς. Όχι ευτυχισμένους. Να μην τρως ποτέ από τα έτοιμα. Άραγε για πότε τα ετοιμάζεις;
Την αίσθηση του ανικανοποίητου την έχω ζήσει πολλά χρόνια στο πετσί μου. Παλιότερα περνούσα ατελείωτες ώρες της ημέρας μπροστά στους υπολογιστές των επενδυτικών τραπεζών στο Λονδίνο. Πληρωνόμασταν τα μπόνους στο τέλος του χρόνου και την επόμενη μέρα σχεδιάζαμε πώς θα παίρναμε μεγαλύτερο μπόνους τον επόμενο χρόνο. Αλλιώς θα ήμασταν αποτυχημένοι.
Κι άλλο, κι άλλο
Ο Michael Jackson, όταν έβγαλε το άλμπουμ Thriller, το άλμπουμ το οποίο ήταν μέχρι πρόσφατα αυτό με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών, είπε ότι ο επόμενος δίσκος του θα έπρεπε να κάνει τουλάχιστον διπλάσιες πωλήσεις, αλλιώς θα είχε αποτύχει. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία του ξέρουν ότι ο Michael ήταν ένας βαθιά δυστυχισμένος άνθρωπος. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πώς μπορείς ποτέ να είσαι ικανοποιημένος; Δεν μπορείς.
Η στιγμή που περνά…
Ξέρω την παγίδα της διαρκούς ανάγκης για βελτίωση. Γνωρίζω πως αν θέλεις να γίνεσαι ολοένα και καλύτερος, τότε αυτή τη στιγμή ουσιαστικά νιώθεις πως δεν είσαι αρκετά καλός. Και αυτή η στιγμή κρατά για πάντα. Γιατί και την επόμενη στιγμή που θα είσαι καλύτερος από την προηγούμενη, θα εστιάζεις στο ότι είσαι χειρότερος από την επόμενη. Δεν έχεις ελπίδα. Θα κυνηγάς συνέχεια τη σκιά σου. Και όλο αυτό θα το καθαγιάζεις στο όνομα του ότι πρέπει να βελτιώνεσαι συνέχεια αλλιώς θα είσαι στάσιμος. Ε, και;
Ο άλλος δρόμος
Υπάρχει και η άλλη οδός, όμως. Η οδός η οποία προτείνει να βελτιώνεσαι, αλλά αν θέλεις. Θα βελτιώνεσαι επειδή σου αρέσει η διαδικασία της βελτίωσης. Όχι επειδή «πρέπει» να βελτιώνεσαι. Κάνε αυτό που θέλεις επειδή σου αρέσει αυτό που κάνεις. Όχι για να πετύχεις κάτι.
Δεν χρειάζεται να πετύχεις τίποτα για να αξίζεις. Είσαι άνθρωπος. Αρκεί. Και σου αξίζει και να απολαμβάνεις. Ταξίδεψε για τη χαρά του ταξιδεύειν. Όχι για να φτάσεις κάπου. Αναγκαστικά θα πετύχεις πολλά με αυτόν τον τρόπο, όπως και θα φτάσεις σε πολλούς προορισμούς όταν ταξιδεύεις.
Πόσο πιο απολαυστικό θα είναι όμως το ταξίδι αν απολαμβάνεις τη διαδικασία; Πόσο ομορφότερη και γεμάτη νόημα θα είναι η ζωή σου αν αντλείς ευχαρίστηση από ό,τι κάνεις και δεν το κάνεις μόνο για να πετύχεις κάτι άλλο;
Είναι οκ να απολαμβάνεις. Το δικαιούσαι. Η ευτυχία δεν είναι στο περισσότερο, γιατί το περισσότερο δεν έχει σταματημό. Δε χρειάζεται να φτάσεις στα όριά σου. Αν θέλεις μπορείς να τα φτάσεις. Αλλά δεν πρέπει. Μην ακούς τον Καζαντζάκη που έλεγε «φτάσε όπου δεν μπορείς». Ήταν και αυτός ένα βαθιά δυστυχισμένος άνθρωπος. Αν θέλεις να φτάσεις όπου δεν μπορείς, τότε φτάσε. Μια χαρά. Αλλά δεν χρειάζεται να το κάνεις. Δεν πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να αξίζει η ζωή σου.
Η ευτυχία είναι στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή. Όχι στο που θα φτάσεις και στο τι θα πετύχεις. Η ζωή είναι ένας χορός. Το νόημα του χορού δεν είναι να φτάσεις κάπου, αλλά να χορέψεις. Ας χορέψουμε λοιπόν!
Από το βιβλίο του συγγραφέα «Ψυχο-λογικά Μυστικά που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα»
Συγγραφέας Δημήτρης Φλαμούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου