Αφορμή ήταν οι ιστορικές του εργασίες, και οι θέσεις του, που αρκετές φορές ήταν εκτός Ορθοδοξίας.
Έχοντας την δική του Φιλοσοφία, και τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο γραφής, θα δώσει με την σειρά του, ισχυρά χτυπήματα, στον νεοταξικό παγανισμό. Στην σημερινή εργασία, θα δούμε την προέλευση-καταγωγή του Απόλλωνα.
Η νέα τάξη έχει πλέον επιβληθεί στην Ελληνική επικράτεια και βιώνουμε την εξουσία της, σε όλους τους βασικούς θεσμούς του έθνους.
Ειδικά η νέα τάξη κυριάρχησε στην κλασική Ελληνική παιδεία, και στην Ορθοδοξία.
Η παιδεία ως θεσμός έχει απολέσει
οριστικά την ιδιότητα του Ελληνικού, εθνικιστικού-παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα.
Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση.
Η εθνική ανεξαρτησία και η δυνατότητα των Ελλήνων να ορίζουν ανεξάρτητη εθνικιστική παιδαγωγική και Ορθόδοξη θρησκευτική πολιτική, μειώθηκε δραματικά και τείνει να εξανεμιστεί.
Στην Ελλάδα από τον Ιούνιο του 2010, έχει καταλυθεί το Ελληνικό σύνταγμα, και έχει γίνει πραξικόπημα. Όλα αυτά σύμφωνα, με τον ειδήμονα Γεώργιο Κασιμάτη, τον κορυφαίο συνταγματολόγο στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια, ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό, άλλαξαν και έγιναν Εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Κανένα άλλο έθνος, δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο, και αφοσίωση στον άρχοντα του σκότους, πλην των Σημιτών. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στον σατανισμό-παγανισμό από τους Αιγύπτιους, και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους. 'Ένα μέρος των Σημιτών που τελούσε υπό αιχμαλωσία, κατά την έξοδο από την Αίγυτπο, δεν ακολούθησε τον Μωυσή στο Ισραήλ, αλλά ήρθε στην αρχαία Ελλάδα.
Ανατρέχοντας στους ιερούς αρχαίους Έλληνες στον Εκαταίο-Μιλήσιο (Στραβων 7, 321), στον Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), στον Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58, Ιστορία, Β Βιβλίο Ευτέρπη), στον Ισοκράτη (Παναθηναικός, Ελένης Εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός), τον Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, αποσπασμα 3), στον ύπατο των Φιλοσόφων, τον Αριστοκλή (Μενέξενος, 245c-d) , θα διαπιστώσουμε, ότι όλοι οι σοφοί μας αναφέρουν ακριβώς τα ίδια, σχετικά με τους Φοίνικες και τους άλλους αλλοδαπούς, οι οποίοι εισέβαλαν στην Ελλάδα.
Πριν από τον Τρωικό πόλεμο το 1519 π.Χ. Στην Αίγυπτο ξεσπούν ασθένειες. Οι ντόπιοι τις αποδίδουν, στους ασεβείς Εβραίους αλλόφυλους. Οι Εβραίοι για να αποφύγουν τους εξαγριωμένους Αιγύπτιους, εγκαταλείπουν την Αίγυπτο. Ένα τμήμα του Εβραϊκού λαού, με αρχηγό τον Μωυσή, κατευθύνθηκε δια ξηράς στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι-Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό, πήγαν αρχικά στην Ρόδο ,και εν συνεχεία στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν στο Άργος, ήρθαν σε σύγκρουση με τους Έλληνες κατοίκους, που ήταν Αχαιοί στην καταγωγή.
Εντούτοις ο βασιλιάς των Αργείων, ο Γελάνωρ, δεν είχε στρατηγικές ικανότητες για να νικήσει τους Δαναούς. Κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, οι Αργείοι, προσκάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση, ώστε να γίνει κοινός βασιλιάς, Ελλήνων και Εβραίων, στην πόλη του Άργους.Αυτός ήταν και ο λόγος, που οι κάτοικοι του Άργους, ονομάζονταν Αχαιοί και Δαναοί. Τα ίδια ακριβώς μας αναφέρει και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης.
Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους, από τα "δημοκρατικά" Σημτικά ιερατεία του Δωδεκαθέου.
Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα. Η λατρεία των δαιμόνων από την Αίγυπτο στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε αρχικά από τα τυραννικά καθεστώτα, ενώ καθιερώθηκε και έγινε κυρίαρχος- ακατάλυτος θεσμός, από την αρχαία "δημοκρατική" Αθήνα. Την Ιουδαϊκή "δημοκρατία", την επέβαλαν τα σκοτεινά Φοινικικά (Σημιτικά) ιερατεία του δωδεκαθέου, με μοναδικό κίνητρο, την παρεκτροπή των απαίδευτων-εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές παρεκτροπές, με απώτερο σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική κατάπτωση, και πάνω από όλα να μην αναζητούν την ελευθερία τους. Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία, του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε. Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος, το δικτατορικό καθεστώς, της κατά φαντασίαν Αθηναϊκής δημοκρατίας, και τον φανατισμό των απαίδευτων μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του Σημιτικού δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με βάση την λογική. Αυτή η ανάταση της Ελληνικής επιστήμης δεν έγινε χωρίς την αντίδραση των "δημοκρατικών" παγανιστών. Οι μεγάλοι Ίωνες φιλόσοφοι δεινοπάθησαν από το σκοτεινό ιερατείο και τον δαιμονιζόμενο όχλο. Ο μεγαλύτερος προσωκρατικός φιλόσοφος, ήταν ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους όλων των εποχών. Ο μέγας Ηράκλειτος ήταν όπως όλοι οι γνήσιοι Έλληνες φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες κλπ, μονοθεϊστής. Ανέκαθεν από καταβολής του Ελληνικού έθνους, οι Έλληνες πανεπιστήμονες γνώριζαν και δίδασκαν τον έναν θεό δημιουργό. Ο Ηράκλειτος αναφέρει σχετικά με τον έναν Θεό : Ακόμη και τα ήμερα ζώα, τα άγρια, τα πουλιά, και τα ψάρια, γεννιούνται , ακμάζουν και πεθαίνουν υπακούοντας στους νόμους του ενός Θεού.(Αριστοτέλης, περί κόσμου, 6. 401a 8). Για τον Θεό όλα είναι ωραία, αγαθά και δίκαια. Μόνον για τους, ανθρώπους άλλα είναι καλά, και άλλα άσχημα (Πορφύριος). Ο Μέγας Φιλόσοφος, δεν θα μπορούσε να παραμείνει θεατής στην καταστροφή του Ελληνισμού από το ξενόφερτο δωδεκάθεο. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος σάπιζε αργά και σταθερά σε πνευματικό, ηθικό, και κατ επέκτασιν σε πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο εξαιτίας του παγανισμού. Η κατάληξη ήταν να κατακτήσουν κατ ουσίαν αμαχητί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τους Έλληνες. Θέλοντας και ο Μέγας Εφέσιος φιλόσοφος να συμβάλει στο να αποτραπεί η καταστροφή του Ελληνισμού από το δωδεκάθεο, αναφέρει σχετικά με της θυσίες ότι : «Ενώ ζητούν να εξαγνιστούν με καθαρμούς, εν συνεχεία μιαίνονται με άλλο αίμα από τις νέες θυσίες που κάνουν. Είναι σαν να είναι κάποιος βουτηγμένος στην λάσπη και προσπαθεί να καθαριστεί βάζοντας και άλλη λάσπη επάνω του». Επίσης αναφέρει ο Ηράκλειτος : » Ότι όσοι προσεύχονται στα αγάλματα των δαιμονικών «θεών», αυτό ισοδυναμεί με το να μιλά κάποιος σε τοίχους». Από το εργο Αριστοκριτος Θεοσοφια 68, Ωριγένης κατά Κελσου VII 6 2. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας δίδαξε ότι οσοι συμμετέχουν στα μυστήρια (Ελευσίνια, Διονυσιακά κλπ), είτε είναι μάγοι, μύστες και ιερείς των δαιμόνων, στην μετά θάνατον ζωή, θα υποστούν μεγάλες τιμωρίες (Κλήμης, Προτρεπτικός 22). Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο μέγιστος των προσωκρατικών φιλοσόφων απέμεινε με την σειρά του, χωρίς βιβλία, καθώς του τα έκαψαν οι πιστοί του δωδεκαθέου.
Η θρησκεία αυτή έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες της πρώιμης αρχαιότητας, καθώς η επιστημονική σκέψη ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Όταν όμως ξεκίνησε να αναπτύσσεται η λογική σκέψη, η ειδωλολατρική θρησκεία τέθηκε σε αμφισβήτησή της και άρχισε να περιορίζεται στον αμόρφωτο-χυδαίο όχλο και τους χωρικούς, όπως αναφέρει, ο κορυφαίος καθηγητής, στην αρχαία Ελληνική ιστορία Martin Nilson (Μartin Nilson-Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας). Όλοι οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας δεν δέχτηκαν, την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία, για αυτό και την αποκαλούσαν ξενόφερτη και ανάξια του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Η φιλοσοφία άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού. Ήταν τραγικό, ότι μέσα σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση, συμβαίνουν μία σειρά από άσχημα-αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική, πνευματική κατάσταση, και την ηθική κατάπτωση, των αρχαίων Αθηναίων, μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων. Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για «αθεΐα», και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο «Περί Θεών» ως αιρετικό κυνηγώντας τον μεγάλο σοφιστή ως κοινό εγκληματία από την πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται δημοσίως στην πυρά. Η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινή που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους «θεούς». Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για τους ίδιους λόγους.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στον θάνατο με κώνειο, και ασκείται μεγάλος πόλεμος στην Ελληνική φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μεγάλοι σοφοί, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας πολεμά το θείο δώρο της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στην Ρώμη. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι «διαφθείρει» τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία. Στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν Έλληνες, Ήρωες μάρτυρες, Σοφοί που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία, το Φοινικικό δωδεκάθεο και το κράτος, για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε αφανισμό, Ο Διοπείθης (5ος αι. π.Χ.) ήταν χρησμολόγος. Υπήρξε αντίπαλος του Περικλή και των μεταρρυθμιστών και επέτυχε την ψήφιση νόμου εναντίον όποιου θα επιχειρούσε μεταβολές στη θρησκεία. Με βάση αυτό τον νόμο μηνύθηκε και εξορίστηκε ο Αναξαγόρας.
Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν δε πουθενά ούτε την αρετή να διδάξουν κι’ ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Κι’ αυτός ο φίλος του Ομήρου, ο Κρεώφυλος. συμπεριφέρθηκε πολύ πρόστυχα στον ποιητή. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γι’ αυτό μιά που δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, ούτε ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό». Οι ‘Έλληνες φιλόσοφοι και σοφιστές, επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό. Άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς η φαιδρότητα του δωδεκαθέου ξεπέρασε κάθε ‘όριο. Οι χειρότεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους, είναι οι εσωτερικοί. Η αρχαία θρησκεία ήταν μια εντελώς ανάξια για τους προγόνους μας. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, καταδίκαζαν το δωδεκάθεο, για αυτό και είχαν υποστεί τρομερές διώξεις. Ο σκοτεινός παγανισμός, ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος, ξεψυχούσε μαζί με την Αιγυπτιακής προελεύσεως θρησκεία του. Η αρχαία θρησκεία, παρέσυρε στον όλεθρο τον Ελληνισμό πολιτισμό. Είναι επίσης ιστορικά αποδεδειγμένο, πως ο ετοιμοθάνατος Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό. Αναστήθηκε στην κυριολεξία ο Ελληνισμός, ενώ παράλληλα η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας τους, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες «περί αθεΐας», και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, κλπ. Όπως είναι γνωστό, το 1519 π. Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι ορδές των αλλοδαπών από την Αiγυπτο. Αυτοί oι αλλοδαποί κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και συστηματική γενοκτονία. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες, και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Λακωνία. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία.
Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ.
Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται αμέτρητες μαρτυρίες χρησμών του μαντείου, για χιλιάδες φοβερές θυσίες, στους μισάνθρωπους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι και από τα δύο φύλα, θυσιάστηκαν από τούς αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων, και οι φονικοί εμφύλιοι, ήταν ο βασικός στόχος των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν, ως δήθεν θέληση του Απόλλωνα, την δεκάτη από τα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια, και την ανεντιμότητα, να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των κατα κράτος ηττημένων Περσών. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι, οι οποίοι κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες όπως τα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Επίσης με υπόδειξη του μαντείου. θυσιάστηκε η κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων, η Αριστομένη για να νικήσουν τους Σπαρτιάτες εισβολείς, χωρίς αποτέλεσμα. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπατριάτες επικράτησαν, και έκαναν τους Μεσσηνίους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο έσφαξαν τους Κερκυραίους. Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης. Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ., σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό να καταφύγει στο ιερό άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Εν τούτοις τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π. Χ.), ο οποίος ευθύνεται εν μέρη, για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός θρησκευτικές αποχρώσεις. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία, βρισκόταν για πολλοστή φορά το δελφικό μαντείο, το οποίο παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηνάιους, σε φονικότατες συγκρούσεις, και απίστευτες θηριωδίες. μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς του (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4). Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης. Ιστ.Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας, κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων. και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας. Τα έγιναν ίδια και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!! O κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών μας δίδαξε το πρώτο Ελληνικό-εθνικιστικό αξίωμα. Ο Αριστοκλής δίδαξε τα πάντα για να επιβιώσει το έθνος. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να πάει ενάντια στις ηθικές-φιλοσοφικές του αρχές, με μοναδικό σκοπό την εθνική μας επιβίωση. Ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία το έκανε αυτό κάποιος άλλος Έλληνας φιλόσοφος, σοφιστής, ρήτορας, ιστορικός, ποιητής, για να προστατέψει την πατρίδα. Ο μέγιστος των φιλοσόφων μας δίδαξε την αρετή, την αγνότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους, και την ελευθερία, με ανεπανάληπτες μεθόδους. Οι μέγιστες πανανθρώπινες αρχές, τις οποίες δημιούργησαν οι αρχαίοι Έλληνες διδάχτηκαν από τον Αριστοκλή με τρόπους που όμοιοι τους, δεν θα βρεθούν ποτέ, από κανέναν άλλο φιλόσοφο. Σε μια προσπάθεια να επιβιώσει η Ελλάδα από τους αλλοδαπούς πιστούς του δωδεκαθέου, έφτασε να διδάξει ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές. Επί πολλά έτη δίδαξε στην σχολή του για την ηθική-γενναιότητα, καλοσύνη, δικαιοσύνη, την αγάπη για την πατρίδα και για το πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία. Στην πολιτεία, το κορυφαίο έργο του αναφέρει ότι όλοι οι γνήσιοι Έλληνες πρέπει να ζούνε μαζί σε κοινόβιο, να μοιράζονται τις γυναίκες και να μην παντρεύονται ποτέ. Να μην γνωρίζει κανείς ποιο είναι το δικό του παιδί. Με όλα αυτά που αναφέρει, ζητά και διδάσκει την κοινοκτημοσύνη όλων των παιδιών και των γυναικών. Αυτό το πράγμα το οποίο μας δίδαξε ο ύπατος των φιλοσόφων, δεν συμβαίνει ούτε στο ζωικό βασίλειο. Ακόμη και τα ζώα γνωρίζουν ποια είναι τα παιδιά τους.Με αυτή την πρόταση του επί της ουσίας ζητούσε να γίνουν οι Έλληνες κατώτεροι ακόμη και από τα ζώα. Όμως στην αρχαία εποχή ήταν θανάσιμος ο κίνδυνος για το Ελληνικό έθνος, εξαιτίας των εισβολέων δωδεκαθειστών (Φοίνικες). Για αυτό ο Αριστοκλής πρότεινε να ζήσoυν οι Έλληνες, με τρόπο εντελώς ανάξιο σε σχέση με τον πολιτισμό μας, και ο οποίος είναι κατώτερος ακόμη και από αυτόν τον οποίο διαβιώνουν τα κτήνη. Ο Αριστοκλής δίδαξε με μοναδικό σκοπό την συνέχεια, την επιβίωση του Ελληνικού έθνους. Δεν ήταν ποτέ δυνατόν από την μια στιγμή στην άλλη να έχει γίνει τόσο πολύ «ανήθικος», είτε να έχει «χάσει» τα λογικά του, ώστε να τα διδάσκει όλα αυτά ξαφνικά και χωρίς σοβαρό λόγο ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές, ώστε να καταστρέψει τον εαυτό του, την υστεροφημία του και φυσικά να κλείσει η σχολή του. Εν τούτοις κανένας μαθητής δεν έφυγε ποτέ από την σχολή του Πλάτωνα. Αυτό διότι όλοι οι μαθητές του γνώριζαν σχετικά με το εθνοκτόνο δωδεκάθεο. Σε διαφορετική περίπτωση θα έφευγαν όλοι οι μαθητές και θα έκλεινε η σχολή του Πλάτωνα. Την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον ύπατο των φιλοσόφων, επέδειξαν και όλοι οι γνήσιοι Έλληνες, οι οποίοι ήταν υπέρ των διδασκαλιών και των προτάσεων του Αριστοκλή, σχετικά με την εθνική μας επιβίωση. Ο ύπατος των Φιλοσόφων, μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα.
Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή λαθροεισβολέων, από την Αίγυπτο, για αυτό μιλά με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε, τι μας αναφέρει, ο Αγιογράφος Δημήτρης Σκουρτέλης, για τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων :
" Η λατρεία του Απολλώνιου φοίνικα.
Ο καλλιτέχνης δεν είχε δει ποτέ αυτό το φυτό. Γηγενής η λατρεία του Απολλώνα κατά τα άλλα...
Ο θεός λένε, γεννήθηκε κάτω από ένα φοίνικα στη Δήλο, ένα νησί που επέπλεε και σταθεροποιήθηκε για χάρη του. Ο Μύθος δεν ταιριάζει με το Ελληνικό φυσικό περιβάλλον. Το δέντρο δεν είναι αυτοφυές στην Ελλάδα, ούτε και καρποφορεί εδώ. Στη Δήλο οι Νάξιοι είχαν αφιερώσει ένα χάλκινο φοίνικα, γιατί δεν υπήρχε πραγματικός. Φοίνικες βάζουμε στη Φάτνη του Εβραίου Θεού που τόσο απεχθάνονται οι θαυμαστές του Φοίβου! Η ίδια η Πυθία είπε πως ο Απόλλωνας δεν γεννήθηκε στη Δήλο! Ο Πλούταρχος προσθέτει πως ο θεός λέγεται: «Δήλιος δε και Φαναίος οις ήδη δηλούται και υποφαίνεται της αληθείας» (γιατί φανερώνεται και δηλώνεται σε όσους πλησιάζουν την αλήθεια), δηλ. το επίθετο Δήλιος δεν σχετίζεται με την Δήλο, αλλά με την εκδήλωση του θεού.
Ο Ηρόδοτος μας έδωσε τον γνήσιο μύθο της παιδικής ηλικίας του Απόλλωνα σε ένα νησί που έπλεε, όπως και η Δήλος, σύμφωνα με το Μύθο, αλλά με πραγματικούς φοίνικες, φυσικά στην… Αίγυπτο: (αποσπάσματα) «…το νησί που λέγεται Χέμμις. Βρίσκεται σε πλατιά, βαθιά λίμνη»… «και οι Αιγύπτιοι λένε ότι επιπλέει»… «πάνω του»… «πλήθος φοίνικες και άλλα δέντρα» … «Οι Αιγύπτιοι έχουν ένα Μύθο που εξηγεί πως το νησί άρχισε να επιπλέει»… «Η Λητώ» … «πήρε από την Ίσιδα τον Απόλλωνα, γιο του Όσιρι,» … «τον έσωσε από τον Τυφώνα» … «κρύβοντάς τον στο νησί» «Η Ρέα πλάγιασε κρυφά με τον Κρόνο, και όταν το έμαθε ο Ήλιος, την καταράστηκε να μην υπάρχει μήνας ούτε χρόνος για να γεννήσει» … «Τη δεύτερη μέρα γεννήθηκε ο Αρούηρις, που πρεσβύτερο Ώρο αποκαλούν μερικοί» … «λένε πως ο Όσιρις και ο Αρούηρις είναι παιδιά του Ήλιου» … «η Ίσις και ο Όσιρις, ερωτευμένοι μεταξύ τους, προτού ακόμα γεννηθούν, μέσα στο σκοτάδι της μητρικής κοιλιάς ενώθηκαν. Λένε μάλιστα ορισμένοι ότι έτσι γεννήθηκε ο Αρούηρις, που οι Αιγύπτιοι ονομάζουν πρεσβύτερο Ώρο, και οι Έλληνες Απόλλωνα»…«Στη συνέχεια ο Όσιρις επέστρεψε από τον Άδη και παρουσιάστηκε στον Ώρο» [δηλ. τον Απόλλωνα] «να τον προετοιμάσει και να τον εξασκήσει για τον αγώνα» [εναντίον του Τυφώνα που τον είχε σκοτώσει] «συνεχώς πήγαιναν με το μέρος του Ώρου πολλοί, ακόμα και η παλλακίδα του Τυφώνα, η Θούηρις. [θηλυκός ιπποπόταμος] Κάποιο φίδι που την καταδίωκε, το έκαναν κομμάτια οι πολεμιστές του Ώρου» [να και ο Πύθωνας] … «Ο Τυφών παρέπεμψε το Ώρο» [Απόλλωνα] «σε δίκη, με την κατηγορία ότι ήταν νόθος, βοήθησε όμως ο Ερμής, και τελικά ο Ώρος κρίθηκε γνήσιος από τους θεούς» Τελικά παραδέχεται πως τον Ώρο-Απόλλωνα «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου» [στην Αίγυπτο φυσικά, και στην ίδια περιοχή που αναφέρει και ο Ηρόδοτος] Μην ξεχνάμε πως ο Απόλλων είχε το επίθετο «Ελείτας» και η αδελφή του η Άρτεμη το επίθετο «Έλεια» που και τα δυο σημαίνουν «κάτοικοι των ελών».
Ο Πλούταρχος μάλλον πίστευε πως ο θεός γεννήθηκε στη… Βοιωτία! (Δήλος; τι είναι αυτό;) Υπήρχε και Μύθος πως ο θεός γεννήθηκε κοντά στην Έφεσο, όπου υπήρχαν όλα τα σχετικά με τη γέννα τοπωνύμια, όπως και στη Βοιωτία. Και οι δυο συγγραφείς δεν λένε «γεννήθηκε» αλλά «ανατράφηκε» για να μην έρθουν σε ευθεία αντίθεση με τον επικρατούντα Μύθο. Ο θεός, λοιπόν, γεννήθηκε στην Αίγυπτο, και επιβλήθηκε με στρατό. (δες κεφ. για τη σύγκρουση με τους Ήρωες) Δεν έγινε ο παράλογος εξαγνισμός για τη φιδοκτονία, όπως λένε οι Ελληνικοί Μύθοι, αλλά δικαστήριο για να κριθεί αν ήταν γνήσιος (ντόπιος;) θεός. Αυτοί είναι οι δήθεν «εξαγνισμοί» που υποβλήθηκε. Οι Αιγύπτιοι τον λένε Ώρο, οι Έλληνες Απόλλωνα.. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως δεν κατάγεται από καμιά από τις δυο χώρες… Ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος, «οσίως και φιλοσόφως» τα είπαν όλα. Η πάλη Τυφώνα (=Σεθ, όφις) και Ώρου – Απόλλωνα, συνδυάζεται με τον πολιτικό-θρησκευτικό αγώνα στην Αίγυπτο, αλλά και στην Ελλάδα. Οι βασιλείς της Α΄ Δυναστείας επονομάζονταν Ώρος, (=Απόλλων) μερικοί της Β΄Δυναστείας Σεθ, (=Φίδι, Πύθων) και άλλοι Ώρος +Σεθ. Υποθέτουμε πως αυτό συμβόλιζε τον εμφύλιο ανάμεσα στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο. Η ίδια η φύση της λατρείας του Απόλλωνα συνδέεται με την κατάληψη της εξουσίας από τους οπαδούς του. «Ηγεμόνα, νομοθέτη και βασιλέα» τον περιγράφουν. Ο χαρακτηρισμός του Σεθ – Τυφώνα – Όφεως ως εκφραστή του Κακού, είναι συκοφαντία των νικητών. Τα ίδια ειπώθηκαν και για τον Πύθωνα - Πυθία – Δελφύνη, τον αρχικό φύλακα του μαντείου της Πυθούς, που από Μαντείο της Γης έγινε Μαντείο του Απόλλωνα, και μετονομάστηκε σε «Δελφοί». Αυτά που έγιναν στην Αίγυπτο, μεταφέρθηκαν, μυθολογικά και πολιτικά, στην Ελλάδα.
Οι Δήλιοι έλεγαν πως τα νερά του Ινωπού (ένα ρέμα στο νησί) έρχονταν από το Νείλο, υποθαλάσσια, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τον Ηρόδοτο. Και στην Ελλάδα ο θεός είχε το προσωνύμιο «Ώρος», και το επίθετο «Αιγύπτιος». Υπήρχε και το όνομα Ωραπόλλων. Ο Ορφικός ύμνος στον Απόλλωνα, τον αποκαλεί «Μεμφίτη» [Αιγυπτιακή πόλη]. Η Αιγυπτιακή Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, υψώνονταν πλάι στο ναό του θεού στους Δελφούς. Μπροστά στους ναούς τις βρίσκουμε και στην Αίγυπτο. Στα Μέγαρα, ο θεός λατρεύονταν σε μορφή «λίθου σχήματος πυραμίδος». Στον Ψευδο-Καλλισθένη, ο Απόλλων ταυτίζεται με το μαντικό θεό της Λιβυκής ερήμου, Αιγύπτιο Άμμωνα! (Αμμούν-Ρα, Αμμων-Ζεύς) «σύμφωνα με το χρησμό που του έδωσε [του Μεγαλέξαντρου] ο Άμμωνας, ο δυνατότερος θεός, ΄΄ώ βασιλιά, μιλάει ο Φοίβος με τα κέρατα προβάτου΄΄…» Είχε και το επίθετο «Κερασφόρος». Ο Άμμωνας είχε τέτοια κέρατα. Ας θυμηθούμε και τον Κάρνειο Απόλλωνα, τον θεό των βοσκών. (Για τις σχέση του Απόλλωνα με τη Λιβύη, δες και κεφ. για τις Σίβυλλες και το «Μαύρη ζωή») Αλλά και όταν οι Δελφοί ρωτήθηκαν για τη φύση του θεού, απάντησαν με έναν εθνικότατο χρησμό: «Είναι ο Ήλιος, ο Ώρος, ο Όσιρις, είναι βασιλιάς, είναι ο γιος του Δία, ο Απόλλων» Έχουμε και τον «Κυνήειο Απόλλωνα» ή «Κύννο», προστάτη των σκύλων. Ο σκύλος και το τσακάλι ήταν ιερά ζώα στην Αίγυπτο, όχι στην Ελλάδα. Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε «σκύλακα» για να σπείρει τον Μάντη «τερατοσκόπο» Τελμησσό, απόγονο του Τρώα Αντήνορα. Στην Αίγυπτο υπήρχαν και οι Λυκοπολίτες. Ο Δαναός, ερχόμενος από εκεί, καθιέρωσε τη λατρεία του «Λύκιου» Απόλλωνα… Κακοήθειες. Οι Ορφικοί υπαινίσσονταν πως ο Απόλλων ήταν αρχαιότερος από τον Δία! «Φοίβο Τιτάνα Ήλιο» τον αποκαλούσαν. Τελικά, διατυπώθηκε η άποψη πως ο Απόλλων δεν είχε… γεννηθεί, ήταν «αΐδιος» (προαιώνιος) «και αγέννητος». Έτσι ξεπεράστηκαν όλα τα προβλήματα, με τη μέθοδο του Σολομώντα, και διαψεύστηκαν όλοι οι Μύθοι για την γέννησή του! Ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος, μας αποκαλύπτει, όπως είπαμε στην αρχή του κεφαλαίου, πως η Πυθία είπε στους κατοίκους της Δήλου να ανακαλύψουν πού πραγματικά γεννήθηκε ο θεός, συμπληρώνοντας πως μια κορώνη (κουρούνα) θα τους το αποκάλυπτε. (Κοράκια είχαν καθοδηγήσει τον Μεγαλέξαντρο μέσα στην Αιγυπτιακή έρημο προς το Μαντείο του Άμμωνα.) Στη συνέχεια οι Δήλιοι συνάντησαν μια ταβερνιάρισσα στη Χαιρώνεια που την έλεγαν Κορώνη, και κατάλαβαν πως ο θεός γεννήθηκε στη Βοιωτία! Αυτά έγιναν κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Η υπόθεση θυμίζει ανέκδοτο, βέβαια… Αν δεν υπήρχαν τα άλλα στοιχεία, που έχουμε αναφέρει, θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τον χρησμό, σαν προϊόν του ανταγωνισμού Δήλου – Δελφών, που πράγματι υπήρχε. Στην Τεγύρα της Βοιωτίας υπήρχε ένα ρέμα που λέγονταν Φοίνικας, έτσι είπαν πως εκεί γεννήθηκε ο θεός. Εκεί «συγκέντρωσαν» και όλα τα άλλα σχετικά τοπωνύμια. Αν ο φοίνικας ήταν γηγενές δέντρο, αυτή η παραλλαγή δεν θα είχε δημιουργηθεί. Αν η παράδοση της γέννησης του θεού στη Δήλο ήταν αυθεντική, δεν θα υπήρχαν τόσες μυθολογικές αμφισβητήσεις, αλλά και μάλιστα επίσημες, από τους ίδιους τους Δελφούς! Η Ελληνοποίηση του θεού συνεχίζονταν. Η Δήλος διεκδίκησε τη γέννηση του «Λυκηγενή» Απόλλωνα από τη Μικρά Ασία ή την Αίγυπτο, και εδώ, η Βοιωτία διεκδικεί το ίδιο από τη Δήλο. Η πορεία του Ασιάτη θεού μπορεί να χαραχτεί στο χάρτη.
ΔΗΛΟΣ ΚΑΙ ΤΥΡΟΣ
Η λέξη «Αστήρ» υπάρχει σε όλες τις Δυτικές γλώσσες και προέρχεται από την θεά Ιστάρ – Αστάρτη, που σημαίνει «πρωινό άστρο» στα Εβραϊκά(Εσθήρ).
Για τους Έλληνες, η Αστερία ήταν μια Τιτανίδα, αδελφή της Λητώς, της μάνας του Απόλλωνα. Έκανε με τον Δία τον Τύριο Ηρακλή .(Μελκάρτ) Αυτός ανήκε στους Ιδαίους Δακτύλους, και λατρεύονταν στην Τύρο, όπως και στην Ελλάδα. Λένε πως η Αστερία, για να αποφύγει το θεό μεταμορφώθηκε στο νησί της Δήλου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων. Η Δήλος ονομάζονταν και Αστερία και Ορτυγία. Οι Φοίνικες θυσίαζαν ορτύκια στον Ηρακλή-Μελκάρτ, γιατί τον ανάστησε ένα ορτύκι όταν τον είχε σκοτώσει ο Τυφώνας (Σεθ) στη Λιβύη. Η Δήλος-Ορτυγία-Αστερία ήταν λένε, γεμάτη ορτύκια.
Η Φοινικική Τύρος ήταν χτισμένη σε ένα νησί κοντά στην ακτή, και είχε επίσης πάνω της ένα αστέρι! Σύμφωνα με την Φοινικική Μυθολογία, «η Αστάρτη βρήκε ένα πεφταστέρι, το πήρε και το αφιέρωσε στο άγιο νησί της Τύρου». Ας προσθέσουμε πως πολιούχος της Τύρου ήταν ο Απόλλων. (Η… Φάτνη του… Απόλλωνα, που λέγαμε, με το αστεράκι από πάνω… καμία σχέση…). Μ’ άλλα λόγια, Τύρος και Δήλος συνδέονται, ή μάλλον η Δήλος ήταν η ίδια η Τύρος. Η Τιτανίδα Αστερία που έγινε νησί, είναι παραλλαγή και προσωποποίηση του Φοινικικού Μύθου της «Αγίας Νήσου» με το αστέρι της. Σε νομίσματα της Τύρου διαβάζουμε, στα Ελληνικά (!) «Βύβλου ιεράς», «Τύρου ιεράς και ασύλου», «Τύρου ιεράς μητροπόλεως» (ήταν Μητρόπολη όχι μόνο της Καρχηδόνας, αλλά και της Βοιωτικής Θήβας, κατά τους ‘Έλληνες, αλλά και της Αθήνας, μια που η Αθηνά ήταν κόρη του Βαάλ – Κρόνου, κατά τους Φοίνικες!!! ).
Δεν ήταν, βέβαια, μόνο οι Φοίνικες που θεωρούσαν την Τύρο «αγία». Ο Μνησίμαχος έγραφε: «από άγια γη, την παραλιακή Συρία». (δηλ. την Φοινίκη) Η Φοινίκη αναφέρεται ως «ιερά» σε πολλές άλλες περιπτώσεις από τους αρχαίους συγγραφείς, πχ. τον Αρχέστρατο. Τα ίδια λέμε και σήμερα –τελείως συμπτωματικά, (…) για την ίδια περιοχή! Φυσικά, υπήρχε και Αιγύπτια Αστερία, κόρη του Δαναού, που και αυτός συνδέεται με τον Λύκιο θεό .(δες κεφ. «Που γεννήθηκε ο Απόλλων»)
Ο Φοίβος ήταν «πολιούχος» της Φοινικικής Τύρου, της πατρίδας του Κάδμου. Οι Τύριοι φοβήθηκαν πως ο θεός θα τους εγκατέλειπε κατά την πολιορκία της πόλης τους από τον Αλέξανδρο, και έδεσαν το άγαλμά του με χρυσές αλυσίδες. Με την Αστερία/Δήλο, την Τύρο και το πεφταστέρι της συνδέεται η ακόλουθη αφήγηση: Κάποιος ήθελε να φέρει τη λατρεία του Απόλλωνα στους Εβραίους. (!) Κατασκεύασε λοιπόν, ένα ξύλινο σκελετό με λυχνάρια, που από μακριά έμοιαζε «σαν αστέρια που πέσανε στη γη». Έτσι προώθησε την απάτη του, γιατί αυτή ήταν η εικόνα που είχαν οι Μεσανατολικοί λαοί για το θεό που γεννήθηκε στο νησί του Αστεριού. Για τους Φοίνικες, ο Απόλλων ήταν γιος του Κρόνου και αδελφός του «Διός Βήλου». (του Βαάλ).
Ο Σέλευκος Α΄ ο Νικάνωρ βρήκε ένα βέλος στη Συρία, που απάνω έγραφε «Φοίβον». Πίστεψαν πως το βέλος ήταν του ίδιου του Απόλλωνα, (αυτό σημαίνει πως οι Έλληνες γνώριζαν πως επρόκειτο για αγαπημένη περιοχή του θεού και πως είχε «ζήσει» εκεί) αλλά πιθανά ήταν κατάλοιπο ντόπιας αρχαιότατης λατρείας του. Ο Μυθικός Σύρος, σε άλλη παραλλαγή, δεν ήταν γιος του Αγήνορα, αλλά του Απόλλωνα και της Σινώπης, κόρης του Ασωπού.
Στην Ταμασσό της Κύπρου, λατρεύονταν ο Απόλλων Ελείτας, (το όνομα προέρχεται από το έλος – εδώ) και ο ναός του είχε επιγραφές και στα Φοινικικά. Ο Όμηρος ονομάζει την πόλη αλλόγλωσση, ξένη. Το όνομα προέρχεται από την πόλη Χαμάθ. Και όμως, εκεί λατρεύονταν ο θεός.
ΑΦΡΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ
Μαύρη ζωή. Η λατρεία του νέου θεού Ώρου-Απόλλωνα δεν εξαπλώθηκε μόνο Ανατολικά και Βόρεια της Αιγύπτου. Η ακτινοβολία του έφτασε και Νότια (Αιθιοπία) και Δυτικά της Αιγύπτου (Λιβύη). Φαίνεται πως οι έγχρωμοι πιστοί του Απόλλωνα εκεί, έπαιξαν ενεργό ρόλο στη διάδοση της λατρείας του στην Ελλάδα.
Ο Διόδωρος λέει πως οι Αιθίοπες ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, και πρώτοι πίστεψαν και λάτρεψαν τους θεούς. «Λένε λοιπόν πως οι Αιθίοπες εμφανίστηκαν πρώτοι από όλους τους ανθρώπους» «από αυτούς πρώτους δείχτηκε πώς να τιμώνται οι θεοί και να γίνονται οι θυσίες, οι πομπές και οι πανηγύρεις και όσα άλλα με τα οποία οι άνθρωποι τιμάνε το θεό» Γι’ αυτό, λέει, και οι θεοί απολαμβάνουν ιδιαίτερα τις θυσίες των Αιθιόπων, μάρτυράς του ο Όμηρος στην Ιλιάδα! Η μεγαλύτερη δε απόδειξη της θεοσέβειάς τους, λέει ο Διόδωρος, είναι που οι θεοί δεν επέτρεψαν ποτέ να κατακτηθούν οι Αιθίοπες από ξένο κράτος.
Ο Κύριος συμφωνεί απόλυτα με τους πιστούς των Ολύμπιων στο θέμα αυτό. Οι Αιθίοπες, αν και δεν φαίνονται για Εβραίοι με την πρώτη ματιά, είναι μολοντούτο αγαπημένοι του Κυρίου! «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός.» Για τους Αιθίοπες μιλά και αλλού η Βίβλος, με τα καλύτερα λόγια. Οι Ιουδαίοι ιερείς θεωρούσαν τον αρχηγό τους, τον Μέμνονα, θαυματουργό.
Οι Έλληνες στην Τροία πολέμησαν εναντίον Αιθιόπων, που τους οδηγούσε ο Ημίθεος (όπως πίστευαν και οι Έλληνες, σε αρμονία με τους Εβραίους) Μέμνων. Η σύγκρουση αυτή ήταν από μόνη της ασέβεια, σύμφωνα με την εκτίμηση στην ευσέβεια των Αιθιόπων που δείχνει ο Όμηρος. Είναι άλλος ένας λόγος που όλοι οι Ομηρικοί Ήρωες ήταν καταραμένοι, και είχαν κακό τέλος. Η αλήθεια όμως είναι πως οι Μυκηναίοι Έλληνες την εποχή των Τρωικών δεν είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αιθίοπες τους Εβραίους ή τους Τρώες. Σε αυτό το Ολύμπιο πνευματικό ύψος φτάσαμε αργότερα. Σύμφωνα με άλλο Μύθο, την καλλιέργεια της Ελιάς, την τυροκομία και την μελισσοκομία δίδαξε ο Αρισταίος, που ήταν γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης. Η κοπέλα ήταν… Ελληνικής καταγωγής (πάντα) αλλά ο θεός την γονιμοποίησε στην Αφρική, στην γνωστή περιοχή της Κυρήνης, που έγινε Ελληνική αποικία αργότερα, στους ιστορικούς χρόνους. Ο Αρισταίος, ερχόμενος από την Αφρική στο Ελλάντα, πήγε στη γενιά του, τους μελάγχιμους: παντρεύτηκε την κόρη του Φοίνικα Κάδμου, την Αυτονόη.
Αυτονόητο.
Ο Αντίνοος ως Αρισταίος, μια εντελώς ρομαντική απεικόνιση των Ρωμαϊκών χρόνων
Ο Αρισταίος έγινε και… Αρχιεπίσκοπος πάσης Ελλάδος. Σε περίοδο μεγάλου Λοιμού, πήγε στη Κέα, και θυσίασε υπέρ της σωτηρίας όλων των Ελλήνων. Ο λοιμός σταμάτησε! Κατόπιν επέστρεψε στη Λιβύη, πήγε στα Ιταλικά νησιά, όπου σκόρπισε τα φώτα του, και τελικά κατέληξε στη Θράκη, όπου πήρε ενεργό μέρος στα Διονυσιακά όργια. Κατόπιν εξαφανίστηκε, και γλυτώσαμε από αυτόν τον Αφρικανό μισιονάριο που μοίραζε σοκολάτες και καραμέλες στα άπλυτα λευκάκια (κατά το «μαυράκια») προσηλυτίζοντας τον αδαή λευκό πληθυσμό της καθυστερημένης μας χώρας, που δεν παρέλειψε να τον λατρέψει μετά «αθανάτων τιμών» κατά τον Διόδωρο… Ο Παυσανίας τον αναφέρει σαν άνθρωπο που έγινε θεός (!) Έχει ο καιρός γυρίσματα…
Όπως αναφέρει ο Πολέμων, στο Άργος καλλιεργήθηκε το πρώτα το στάρι, με σπόρο που ήρθε από τη Λιβύη. Ένας κάμπος ονομάζονταν «Λιβυκόν πεδίον» και η Δήμητρα είχε την επωνυμία «Λιβύα».
Σμύρνη ήταν το όνομα μιας Αμαζόνας που κατέκτησε την πόλη. Η Σαμοθράκη, η Μυτιλήνη, κλπ. ονομάστηκαν έτσι από την Αφρικανή Αμαζόνα Μυρίνα. (είναι μάλλον η ίδια Σμύρνη, γιατί: «Μυρίνα η παρά τισί Σμύρνα λεγομένη».) Η Αφρικανή αυτή, ξεκινώντας από την περιοχή του Άτλαντα (Β.Δ. Αφρική) εκστράτευσε μέχρι τη Μικρά Ασία, όπου θεμελίωσε πολλές πόλεις. Συμμετείχε ενεργά στην αρχή της ίδρυσης των Μυστηρίων της Σαμοθράκης, ιδρύοντας εκεί βωμούς. Στη συνέχεια, η Μητέρα των θεών (η Κυβέλη) ευχαριστημένη από το έργο της Μυρίνας, έστειλε εκεί τους Κορύβαντες, και ίδρυσε τα Μυστήρια. Η Μυρίνα σκοτώθηκε στη μάχη, από Θράκες και Σκύθες. Αυτές οι Αμαζόνες δεν έχουν σχέση με τις γνωστότερες Αμαζόνες του Πόντου. Μια πόλη της Μικράς Ασίας, όπου πέθανε ο Αννίβας, ονομάζονταν Λίβυσσα (Αφρικανή).
Και οι Γοργόνες βρίσκονταν στην Αφρική: «Τίθρασος ποταμός, ή τόπος Λιβύης, ένθα αι Γοργόνες διέτριβον».
Κάποιος Αφρικανός Σειρίτης ύμνησε πρώτος την Κυβέλη, εφευρίσκοντας την τέχνη του αυλού. «Λίβυν δε τον αυλόν προσαγορεύουσιν οι ποιηταί» «επειδή Σειρίτης δοκεί πρώτος ευρείν την αυλητικήν, Λίβυς ων των νομάδων, ος και κατηύλισεν τα μητρώα πρώτος» («μητρώα» είναι τα αρμόζοντα στην Μητέρα των θεών, Κυβέλη) Η σύνδεση της Αφρικής με την «Ιδαία» Τρωική θεά, δικαιολογεί την συμμαχία Αιθιόπων – Τροίας, και σημαδεύει την Φοινίκη και το Ισραήλ σαν συνδετικό κρίκο ανάμεσά τους.
Ο γιος και η εγγονή της Κυβέλης, ο Δίας και η Αθηνά, χρησιμοποιούσαν την Αιγίδα, μια θαυματουργή δερμάτινη ασπίδα-μανδύα. «Αιγίς: το δέρμα που φοράνε οι Λίβυοι». «…το ρούχο και τις αιγίδες των αγαλμάτων της Αθηνάς τα φτιάξανε οι Έλληνες» [εμπνευσμένοι] «από τους Λίβυους. Παρεκτός που το ρούχο των Λίβυων είναι δερμάτινο, και τα κρόσσια δεν είναι φίδια, αλλά από λουριά, κατά τα άλλα, όλα ίδια είναι…». Αναφέρεται και «σπολάς Λίβυσσα» (είδος ρούχου).
Οι κάτοικοι της Δυτικής Αφρικής, που βρέχονταν από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ισχυρίζονταν πως οι θεοί του Ολύμπου κατάγονταν από εκεί. Σε αυτό, όπως λέει ο Διόδωρος, συμφωνεί και ο Όμηρος, μια που αποκαλεί τον Ωκεανό: πατέρα των Θεών, «…στης πολυτρόφας γης την άκρη»[«πείρατα γαίης»] «και στον Ωκεανό, τον γεννήτορα των θεών και τη μάνα τους Τηθύ…» Τότε πίστευαν πως ένας Ωκεανός τριγύριζε όλη τη γη. Αλλά Ωκεανός ήταν και το παλιότερο όνομα του Νείλου, που πίστευαν πως πήγαζε από τον Ωκεανό που τριγύριζε όλη τη Γη. Άρα, οι θεοί μπορεί να μην γεννήθηκαν στη δυτική Αφρική, αλλά κοντά στο Νείλο, «στα πέρατα της γης» =Αιθιοπία, και όχι στην Αίγυπτο.
Ας μείνουμε στον Όμηρο. Μιλάει η θεά Ίρις: «Θα πάω πίσω στα ρέματα του Ωκεανού, στη γη των Αιθιόπων,» [=Αφρική] «όπου κάνουν πλούσιες θυσίες στους αθάνατους, για να πάρω και εγώ το μερτικό μου από τις θυσίες»
Κατά την διάρκεια των 51 ημερών που καλύπτει η αφήγηση της Ιλιάδας, οι Ολύμπιοι παρουσιάζονται να πηγαίνουν ομαδικά στην Αιθιοπία τουλάχιστο δυο φορές, δηλαδή συχνότερα από μια φορά το μήνα. Μπορούμε, συνεπώς, να κρίνουμε πως οι Ολύμπιοι, στην Ιλιάδα, κάθονται στον Όλυμπο μόνο και μόνο γιατί υπάρχει η έκτακτη περίσταση του Τρωικού πολέμου, στον οποίο αποφάσισαν να αναμιχθούν… Η μόνιμη διαμονή τους θα έπρεπε να είναι στην Αιθιοπία, αφού αδυνατούν να την εγκαταλείψουν έστω και προσωρινά, ακόμα και λόγω ανωτέρας βίας!
Την πρώτη φορά, ο Δίας (αν όχι όλοι οι θεοί) μένει εκεί για 12 μέρες! (μπορεί και 14) Στους Αιθίοπες πηγαίνει και ο Ποσειδώνας, στην Οδύσσεια, για να απολαύσει τις θυσίες που του έκαναν.
Ο Δίας δεν πήγαινε στην Αιθιοπία μόνο για να δεχτεί θυσίες: «Μυθολογείται για το σμίξιμο του Δία και της Ήρας, και τον πηγαιμό του στην Αιθιοπία (γιατί, κάθε χρόνο στους Αιγύπτιους ο ναός του Δία (;) περνά τον ποταμό προς τη Λιβύη και επιστρέφει μετά από μερικές μέρες, σαν να έρχονταν ο θεός από την Αιθιοπία) και στο σμίξιμο αυτών των θεών, καταστολίζουν οι ιερείς με διάφορα λουλούδια ένα βουνό, στα πανηγύρια των ναών, όταν επιστρέφουν και οι δύο»
Στην περιγραφή του σμιξίματος των ίδιων θεών στην Ιλιάδα, έχουμε πάλι το ίδιο μοτίβο, ένα βουνό (την Τρωική Ίδη) και λουλούδια να φυτρώνουν και να ανθίζουν την ώρα της ερωτικής πράξης. Ο Όμηρος προσθέτει και ένα χρυσό σύννεφο που ρίχνει χρυσές ψιχάλες, αλλά μόνο για να κρύψει το ζευγάρι από τα αδιάκριτα μάτια. Πρόκειται, καθαρά, για τον ίδιο τρόπο ζευγαρώματος. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν διαθέτουμε. Ο Ποιητής αφήνει τη φαντασία μας να οργιάσει. («Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες…» προσαγόρευσε ένας σύγχρονος Ομηρικός Ποιητής…)
Λουλούδια, που μάλιστα άνθιζαν συνέχεια, μνημονεύονται σε έναν Αιγυπτιακό ναό στην Τίνδο. Εκεί έγινε «θεών ομήγυρις» και άφησαν και τα λουλούδια. Έτσι, οι σχετικά ελάχιστες περιγραφές «σμιξίματος» του βασιλικού θεϊκού ζεύγους στην Ελληνική Μυθολογία, που κάνουν τον Δία να φαίνεται ανάξιος σύζυγος που δεν φροντίζει την γυναίκα του, αλλά κυνηγά μόνο νεαρές θνητές, βρίσκουν μια «λογική» εξήγηση. Τα συζυγικά καθήκοντα είχαν άλλο τόπο εφαρμογής. Το θέμα μπερδεύεται περισσότερο, γιατί μερικές Ινδικές φυλές με μαύρο χρώμα δέρματος ονομάζονταν και αυτοί Αιθίοπες και Πυγμαίοι από τον ιστορικό Κτησία, τον Διόδωρο και από τον Όμηρο. Αυτοί συνδέονται επίσης με την Απολλώνια λατρεία, μια που αρχηγός ή βασιλιάς τους ήταν ο Τρώας Μέμνων, που τους οδήγησε στην Τροία για να πολεμήσουν τους Έλληνες από το Μεσοποταμιακό Ελάμ, όχι την Αφρική. (δες κεφ. για τους Έλυμους)
Αιθίοπες απεικονίστηκαν από τον Φειδία σε ένα άγαλμα της Νέμεσης που στήθηκε για τη νίκη στον… Μαραθώνα. Η Νέμεσις ταυτίζονταν με την τρωική θεά Αδράστεια, και οι Αιθίοπες του… Μαραθώνα πρέπει να συνδέονται με τους Αιθίοπες του Μέμνονα. Προφανώς είχαν ενταχθεί στη λατρεία της Τρωικής Αδράστειας –δηλαδή της Νέμεσης- μετά τον πόλεμο, και η παρουσία τους ως συνοδοί της θεάς είχε καθιερωθεί σε κάθε αναπαράσταση. Ας το συνδυάσουμε και με την άποψη των Ελλήνων πως οι Αιθίοπες δεν είχαν κατακτηθεί ποτέ, λόγω της θεοσέβειάς τους. Η εικόνα του ξένου ιδρυτή του Μαντείου των Δελφών απεικονίζεται πιθανά σε νομίσματα της πόλης που αποτυπώνουν την μορφή ενός Αιθίοπα! Πιστεύεται πως είναι ο Δελφός, ο βασιλιάς ή Ήρωας που ήταν άρχοντας όταν ιδρύθηκε το Μαντείο. Πρέπει και αυτός να συνδέεται με τους Αιθίοπες Μεμνονίδες, την Αδράστεια και τον προστάτη της Τροίας, τον Απόλλωνα. Στους Δελφούς υπήρχε και άγαλμα του Λίβυου Σάρδου που εποίκισε την Σαρδηνία, «γιου του Μακήρη που τον ονόμασαν Ηρακλή οι Λίβυοι και οι Αιγύπτιοι» Ήταν ένας από τους πολλούς Ηρακλείς. Φαίνεται πως η λέξη «μάκαρ» (μακάριος, άγιος= Μακήρης) είναι Αφρικανική. Και η απολλώνια προφήτισσα Σίβυλλα είχε Λιβυκό όνομα. (δες στο αντίστοιχο κεφ.) Εκείνη την εποχή, με τη λέξη «Λιβύη» υποδήλωναν όλη την Αφρική. Ακόμη, η Πυθία, μιλώντας στη θέση του Απόλλωνα, δήλωσε πως έχει πάει στη Λιβύη. Η φράση «μη ελθών ελθόντος» (:εσύ δεν πήγες, εγώ πήγα -στη Λιβύη – έτσι μεταφράζει ο Κάκτος) μπορεί να μεταφραστεί και: «εσύ δεν ήρθες από εκεί που έρχομαι» -τη Λιβύη. Είχε και το επίθετο «Λιβυστίνος», και τον ταύτιζαν με τον Λίβυο Άμμωνα.
Η Πυθία χρησιμοποίησε την Λιβυκή λέξη Βάττος (=βασιλιάς) σε ένα χρησμό. Ο Απόλλων και η λατρεία του έφεραν τους πρώτους τουρίστες στην Ελλάδα! «Την Βοιωτίαν ένεκα χρηστηρίων πολύφωνον ούσαν» (εξ αιτίας των Μαντείων η Βοιωτία ήταν πολύγλωσση) λέει με… υπερηφάνεια ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος! Μοussaka. Rooms to let. Έρχονταν και κάτι Υπερβόρειες. Επίσης αναφέρει έναν «βάρβαρο άνδρα» (με την έννοια του «ξένου») που ζούσε στην Ερυθρά θάλασσα, ήταν «κάλλιστος», ο ομορφότερος άνθρωπος, έτρωγε μόνο έναν ειδικό καρπό μια φορά το μήνα, έβλεπε σπανιότατα ανθρώπους, γιατί έκανε παρέα «με περιπλανώμενες νύμφες και δαίμονες (=κατώτερα πνεύματα)», μίλαγε πολλές γλώσσες, και ειδικά τα Δωρικά «σαν ποιητής» και όχι μόνο γνώριζε τον Απόλλωνα, τους Δελφούς, τον Πύθωνα, κλπ., αλλά και εξηγούσε τα πάντα γι’ αυτούς, και γενικότερα για το Σύμπαν…Σώπα… Λες να ήταν εκπρόσωπος της «προϊστορικής Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας»; Τότε γιατί αποκαλείται «βάρβαρος»; Θα πείτε πως δεν μπορεί να ήταν μαύρος και η Απολλώνια αισθητική να τον θεωρεί «κάλλιστο». Ο Ηρόδοτος όμως λέει: «Οι δε Αιθίοπες» … «λέγονται είναι μέγιστοι και κάλλιστοι ανθρώπων πάντων». Κακοήθειες.
Στην πόλη Έρυξ της Σικελίας υπήρχε μια εποχή που την ονόμαζαν «Αναγωγές» όπου έλεγαν η Αφροδίτη έφευγε για τη Λιβύη. [Αφρική] Μαζί της, έφευγαν και όλα τα περιστέρια! Η θεά και τα πουλιά της γύριζαν μετά από εννιά μέρες, με προπορευόμενο ένα περιστέρι που πέταγε μέσα στο ναό. Τότε άρχιζε ο καιρός των «Καταγωγίων», και άρχιζε να μυρίζει και ένα φυτό ονόματι βούτυρον. Αυτές οι αφηγήσεις φαίνεται να εμπνέονται από τα αποδημητικά πουλιά, γιατί αυτά ζευγαρώνουν μόνο σε συγκεκριμένο τόπο στη διαδρομή τους. Οι Ολύμπιοι ήρθαν σαν αυτά, από την Αίγυπτο, και έτσι έγινε η ταύτιση… Αυτό συμβολίζει την ξένη τους καταγωγή, γιατί το πέταγμα των πουλιών δεν τους βοηθά να ανέβουν στα ουράνια, αλλά να ταξιδεύουν. Ακόμα και ο Διονυσιακός Φαλλός παίρνει συχνά μορφή πουλιού με κεφάλι ένα… πέος, όπως βλέπουμε σε μνημεία της Δήλου, π.χ. Και τα πουλιά γερανοί, που έρχονταν από το Νότο, συνδέθηκαν με τους Αφρικανούς Ολύμπιους. Ένας από τους τυπικότερους χορούς των Ιώνων, ήταν ο χορός των Γερανών, που μιμούνταν τις κινήσεις του πουλιού, που πράγματι μοιάζει να χορεύει, σα μέρος των γενετήσιων συνηθειών του. Ο χορός συνόδευε την Απολλώνια λατρεία στη Δήλο, και εισάχθηκε, λένε από τον Θησέα όταν γύριζε από την Κρήτη(δηλ. από το Νότο) Ο χορός των Γερανών μπορεί και να είναι ντόπιας καταγωγής, προερχόμενος από τις μιμήσεις των ζώων που έκαναν οι πρωτόγονοι κυνηγοί, αλλά απέκτησε… Αφρικανικές Μυθολογικές ρίζες όταν συνδέθηκε με τον Ώρο - Απόλλωνα! Είπαν πως η Γεράνα ήταν μια ιερή γυναίκα των Πυγμαίων που δεν παραδέχονταν την Ήρα και την Άρτεμη. Οι δυο θεές την έκαναν πουλί που οι Πυγμαίοι απεχθάνονται, γιατί τους τρώει τα σπαρτά. Και πάλι οι Ολύμπιοι επιβάλλονται με τη βία, ανατρέποντας τις παλιές λατρείες. Η Γεράνα ζευγάρωσε με τον Νεοδάμαντα και γέννησε την… χελώνα! (κατά μια εκδοχή) Τα πουλιά αυτά, ήταν εξημερωμένα στην αρχαία Ελλάδα, και κυκλοφορούσαν ελεύθερα στα σπίτια. Οι Έλληνες πίστευαν πως όλα τα πουλιά μπορούσαν να μιλάνε, και ήταν παλιότερα άνθρωποι. Και το Μυθικό πουλί Φοίνικας, έμβλημα του Νεοελληνικού κράτους, (!) γεννιόταν και πέθαινε στην Αίγυπτο (που αλλού). Η πιθανότερη εξήγηση όλων αυτών, είναι πως οι Έλληνες, έχοντας αρχικά περιορισμένες γεωγραφικές γνώσεις, δεν μπορούσαν να κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα στην Αιθιοπία, Λιβύη και Αίγυπτο. (Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Γρίννου, που διατάχθηκε από τους Δελφούς να αποικίσει τη Λιβύη, και δεν ήξερε καν που πέφτει, ενώ ήταν βασιλιάς νησιού –της Θήρας, δηλαδή ναυτικός…) Οι Αιγυπτιακής προέλευσης Ολύμπιοι, θεωρήθηκαν γενικά νότιοι(Αφρικανοί) και η εισαγωγή τους στην Ελλάδα παραλληλίστηκε με τις αποδημίες των πουλιών. Άλλωστε, ακόμα και ο Δίας μεταμορφώνονταν σε περιστέρι.
Αποδημητικά πουλιά, περίεργα ζώα, νέοι θεοί… Η Λιβύη, η πατρίδα του Άμμωνα – Δία χαρακτηρίζονταν: «αεί Λιβύη φέρει τι καινόν» (πάντα έρχεται κάτι νέο από τη Λιβύη) λέει η παροιμία που διασώζει ο Αριστοτέλης. Υπάρχει όμως και χειρότερη εκδοχή: «Αεί φέρει τι Λιβύη κακόν». Οι Έλληνες δεν μπορούσαν να ταυτιστούν εύκολα με τη νέα τους θρησκεία. Με αυτά και άλλα ανάλογα στοιχεία δημιουργήθηκε η θεωρία του «Αφροκεντρισμού» από μαύρους πανεπιστημιακούς στην Αμερική, δηλ. πως ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός προέρχεται από την Αφρική! (όχι, θα μας τη χάριζαν!) Φυσικά και έχουν δίκιο. Η κατάντια του αρχαίου πολιτισμού μας, από κει (την Αίγυπτο) προέρχεται… Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, που λένε… Είναι άλλο ένα δώρο της Απολλώνιας λατρείας στην πατρίδα μας, που μόνο… καλά μας έχει προσφέρει.
Φυσικά από αυτό το (επιφανειακό) κομφούζιο δεν μπορούσαν να λείψουν οι Φοίνικες! (Δεν αποκαλούσαμε και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα να αποκαλούμε την πατρίδα τους: «Άγιους Τόπους»-«Ιερά Φοινίκη») Μην ξεχνάμε πως είχαν περιπλεύσει την Αφρική, με τον Άννωνα. Λένε επίσης, πως οι γείτονές τους, οι Χαναανίτες, όταν εκδιώχτηκαν από τους Εβραίους, δεν έγιναν δεκτοί στην Αίγυπτο, και κατέφυγαν «εις την των Άφρων χώραν» «αποδεχόμενοι τα ρούχα και τα ήθη» [της περιοχής] «και γράψανε σε πέτρινες πλάκες το λόγο που κατοίκησαν στην Αφρική από τη Γη Χαναάν, και βρίσκονται μέχρι τώρα τούτες οι πλάκες στη Νουμιδία, και έχουν ως εξής: Εμείς είμαστε Χαναναίοι, που διώχτηκαν από τον Ιησού» [του Ναβί] «το ληστή». Συνεπώς, η θρησκεία των Χαναναίων, που είχαν ανώτερο πολιτιστικό επίπεδο, μεταδόθηκε στους Αιθίοπες, και γι’ αυτό έμοιαζε με την Ελληνική, που καθιερώθηκε επίσης από Φοίνικες. Γι’ αυτό και οι μαύροι «ιεραπόστολοι» που αναφέραμε, συνεννοήθηκαν μια χαρά με τους Έλληνες, τους Φρύγες, κλπ., γενικά με όσα μέρη είχαν υποστεί τον Φοινικικό αποικισμό."
Κλείνοντας να αναφέρω, ότι σε προσωπικό επίπεδο, δεν συμφωνώ, με ορισμένες θέσεις, του Δημήτρη Σκουρτέλη, οι οποίες είναι εκτός της Ορθοδόξου πίστεως.
" Η λατρεία του Απολλώνιου φοίνικα.
Ο καλλιτέχνης δεν είχε δει ποτέ αυτό το φυτό. Γηγενής η λατρεία του Απολλώνα κατά τα άλλα...
Ο θεός λένε, γεννήθηκε κάτω από ένα φοίνικα στη Δήλο, ένα νησί που επέπλεε και σταθεροποιήθηκε για χάρη του. Ο Μύθος δεν ταιριάζει με το Ελληνικό φυσικό περιβάλλον. Το δέντρο δεν είναι αυτοφυές στην Ελλάδα, ούτε και καρποφορεί εδώ. Στη Δήλο οι Νάξιοι είχαν αφιερώσει ένα χάλκινο φοίνικα, γιατί δεν υπήρχε πραγματικός. Φοίνικες βάζουμε στη Φάτνη του Εβραίου Θεού που τόσο απεχθάνονται οι θαυμαστές του Φοίβου! Η ίδια η Πυθία είπε πως ο Απόλλωνας δεν γεννήθηκε στη Δήλο! Ο Πλούταρχος προσθέτει πως ο θεός λέγεται: «Δήλιος δε και Φαναίος οις ήδη δηλούται και υποφαίνεται της αληθείας» (γιατί φανερώνεται και δηλώνεται σε όσους πλησιάζουν την αλήθεια), δηλ. το επίθετο Δήλιος δεν σχετίζεται με την Δήλο, αλλά με την εκδήλωση του θεού.
Ο Ηρόδοτος μας έδωσε τον γνήσιο μύθο της παιδικής ηλικίας του Απόλλωνα σε ένα νησί που έπλεε, όπως και η Δήλος, σύμφωνα με το Μύθο, αλλά με πραγματικούς φοίνικες, φυσικά στην… Αίγυπτο: (αποσπάσματα) «…το νησί που λέγεται Χέμμις. Βρίσκεται σε πλατιά, βαθιά λίμνη»… «και οι Αιγύπτιοι λένε ότι επιπλέει»… «πάνω του»… «πλήθος φοίνικες και άλλα δέντρα» … «Οι Αιγύπτιοι έχουν ένα Μύθο που εξηγεί πως το νησί άρχισε να επιπλέει»… «Η Λητώ» … «πήρε από την Ίσιδα τον Απόλλωνα, γιο του Όσιρι,» … «τον έσωσε από τον Τυφώνα» … «κρύβοντάς τον στο νησί» «Η Ρέα πλάγιασε κρυφά με τον Κρόνο, και όταν το έμαθε ο Ήλιος, την καταράστηκε να μην υπάρχει μήνας ούτε χρόνος για να γεννήσει» … «Τη δεύτερη μέρα γεννήθηκε ο Αρούηρις, που πρεσβύτερο Ώρο αποκαλούν μερικοί» … «λένε πως ο Όσιρις και ο Αρούηρις είναι παιδιά του Ήλιου» … «η Ίσις και ο Όσιρις, ερωτευμένοι μεταξύ τους, προτού ακόμα γεννηθούν, μέσα στο σκοτάδι της μητρικής κοιλιάς ενώθηκαν. Λένε μάλιστα ορισμένοι ότι έτσι γεννήθηκε ο Αρούηρις, που οι Αιγύπτιοι ονομάζουν πρεσβύτερο Ώρο, και οι Έλληνες Απόλλωνα»…«Στη συνέχεια ο Όσιρις επέστρεψε από τον Άδη και παρουσιάστηκε στον Ώρο» [δηλ. τον Απόλλωνα] «να τον προετοιμάσει και να τον εξασκήσει για τον αγώνα» [εναντίον του Τυφώνα που τον είχε σκοτώσει] «συνεχώς πήγαιναν με το μέρος του Ώρου πολλοί, ακόμα και η παλλακίδα του Τυφώνα, η Θούηρις. [θηλυκός ιπποπόταμος] Κάποιο φίδι που την καταδίωκε, το έκαναν κομμάτια οι πολεμιστές του Ώρου» [να και ο Πύθωνας] … «Ο Τυφών παρέπεμψε το Ώρο» [Απόλλωνα] «σε δίκη, με την κατηγορία ότι ήταν νόθος, βοήθησε όμως ο Ερμής, και τελικά ο Ώρος κρίθηκε γνήσιος από τους θεούς» Τελικά παραδέχεται πως τον Ώρο-Απόλλωνα «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου» [στην Αίγυπτο φυσικά, και στην ίδια περιοχή που αναφέρει και ο Ηρόδοτος] Μην ξεχνάμε πως ο Απόλλων είχε το επίθετο «Ελείτας» και η αδελφή του η Άρτεμη το επίθετο «Έλεια» που και τα δυο σημαίνουν «κάτοικοι των ελών».
Ο Πλούταρχος μάλλον πίστευε πως ο θεός γεννήθηκε στη… Βοιωτία! (Δήλος; τι είναι αυτό;) Υπήρχε και Μύθος πως ο θεός γεννήθηκε κοντά στην Έφεσο, όπου υπήρχαν όλα τα σχετικά με τη γέννα τοπωνύμια, όπως και στη Βοιωτία. Και οι δυο συγγραφείς δεν λένε «γεννήθηκε» αλλά «ανατράφηκε» για να μην έρθουν σε ευθεία αντίθεση με τον επικρατούντα Μύθο. Ο θεός, λοιπόν, γεννήθηκε στην Αίγυπτο, και επιβλήθηκε με στρατό. (δες κεφ. για τη σύγκρουση με τους Ήρωες) Δεν έγινε ο παράλογος εξαγνισμός για τη φιδοκτονία, όπως λένε οι Ελληνικοί Μύθοι, αλλά δικαστήριο για να κριθεί αν ήταν γνήσιος (ντόπιος;) θεός. Αυτοί είναι οι δήθεν «εξαγνισμοί» που υποβλήθηκε. Οι Αιγύπτιοι τον λένε Ώρο, οι Έλληνες Απόλλωνα.. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως δεν κατάγεται από καμιά από τις δυο χώρες… Ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος, «οσίως και φιλοσόφως» τα είπαν όλα. Η πάλη Τυφώνα (=Σεθ, όφις) και Ώρου – Απόλλωνα, συνδυάζεται με τον πολιτικό-θρησκευτικό αγώνα στην Αίγυπτο, αλλά και στην Ελλάδα. Οι βασιλείς της Α΄ Δυναστείας επονομάζονταν Ώρος, (=Απόλλων) μερικοί της Β΄Δυναστείας Σεθ, (=Φίδι, Πύθων) και άλλοι Ώρος +Σεθ. Υποθέτουμε πως αυτό συμβόλιζε τον εμφύλιο ανάμεσα στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο. Η ίδια η φύση της λατρείας του Απόλλωνα συνδέεται με την κατάληψη της εξουσίας από τους οπαδούς του. «Ηγεμόνα, νομοθέτη και βασιλέα» τον περιγράφουν. Ο χαρακτηρισμός του Σεθ – Τυφώνα – Όφεως ως εκφραστή του Κακού, είναι συκοφαντία των νικητών. Τα ίδια ειπώθηκαν και για τον Πύθωνα - Πυθία – Δελφύνη, τον αρχικό φύλακα του μαντείου της Πυθούς, που από Μαντείο της Γης έγινε Μαντείο του Απόλλωνα, και μετονομάστηκε σε «Δελφοί». Αυτά που έγιναν στην Αίγυπτο, μεταφέρθηκαν, μυθολογικά και πολιτικά, στην Ελλάδα.
Οι Δήλιοι έλεγαν πως τα νερά του Ινωπού (ένα ρέμα στο νησί) έρχονταν από το Νείλο, υποθαλάσσια, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τον Ηρόδοτο. Και στην Ελλάδα ο θεός είχε το προσωνύμιο «Ώρος», και το επίθετο «Αιγύπτιος». Υπήρχε και το όνομα Ωραπόλλων. Ο Ορφικός ύμνος στον Απόλλωνα, τον αποκαλεί «Μεμφίτη» [Αιγυπτιακή πόλη]. Η Αιγυπτιακή Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, υψώνονταν πλάι στο ναό του θεού στους Δελφούς. Μπροστά στους ναούς τις βρίσκουμε και στην Αίγυπτο. Στα Μέγαρα, ο θεός λατρεύονταν σε μορφή «λίθου σχήματος πυραμίδος». Στον Ψευδο-Καλλισθένη, ο Απόλλων ταυτίζεται με το μαντικό θεό της Λιβυκής ερήμου, Αιγύπτιο Άμμωνα! (Αμμούν-Ρα, Αμμων-Ζεύς) «σύμφωνα με το χρησμό που του έδωσε [του Μεγαλέξαντρου] ο Άμμωνας, ο δυνατότερος θεός, ΄΄ώ βασιλιά, μιλάει ο Φοίβος με τα κέρατα προβάτου΄΄…» Είχε και το επίθετο «Κερασφόρος». Ο Άμμωνας είχε τέτοια κέρατα. Ας θυμηθούμε και τον Κάρνειο Απόλλωνα, τον θεό των βοσκών. (Για τις σχέση του Απόλλωνα με τη Λιβύη, δες και κεφ. για τις Σίβυλλες και το «Μαύρη ζωή») Αλλά και όταν οι Δελφοί ρωτήθηκαν για τη φύση του θεού, απάντησαν με έναν εθνικότατο χρησμό: «Είναι ο Ήλιος, ο Ώρος, ο Όσιρις, είναι βασιλιάς, είναι ο γιος του Δία, ο Απόλλων» Έχουμε και τον «Κυνήειο Απόλλωνα» ή «Κύννο», προστάτη των σκύλων. Ο σκύλος και το τσακάλι ήταν ιερά ζώα στην Αίγυπτο, όχι στην Ελλάδα. Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε «σκύλακα» για να σπείρει τον Μάντη «τερατοσκόπο» Τελμησσό, απόγονο του Τρώα Αντήνορα. Στην Αίγυπτο υπήρχαν και οι Λυκοπολίτες. Ο Δαναός, ερχόμενος από εκεί, καθιέρωσε τη λατρεία του «Λύκιου» Απόλλωνα… Κακοήθειες. Οι Ορφικοί υπαινίσσονταν πως ο Απόλλων ήταν αρχαιότερος από τον Δία! «Φοίβο Τιτάνα Ήλιο» τον αποκαλούσαν. Τελικά, διατυπώθηκε η άποψη πως ο Απόλλων δεν είχε… γεννηθεί, ήταν «αΐδιος» (προαιώνιος) «και αγέννητος». Έτσι ξεπεράστηκαν όλα τα προβλήματα, με τη μέθοδο του Σολομώντα, και διαψεύστηκαν όλοι οι Μύθοι για την γέννησή του! Ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος, μας αποκαλύπτει, όπως είπαμε στην αρχή του κεφαλαίου, πως η Πυθία είπε στους κατοίκους της Δήλου να ανακαλύψουν πού πραγματικά γεννήθηκε ο θεός, συμπληρώνοντας πως μια κορώνη (κουρούνα) θα τους το αποκάλυπτε. (Κοράκια είχαν καθοδηγήσει τον Μεγαλέξαντρο μέσα στην Αιγυπτιακή έρημο προς το Μαντείο του Άμμωνα.) Στη συνέχεια οι Δήλιοι συνάντησαν μια ταβερνιάρισσα στη Χαιρώνεια που την έλεγαν Κορώνη, και κατάλαβαν πως ο θεός γεννήθηκε στη Βοιωτία! Αυτά έγιναν κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Η υπόθεση θυμίζει ανέκδοτο, βέβαια… Αν δεν υπήρχαν τα άλλα στοιχεία, που έχουμε αναφέρει, θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τον χρησμό, σαν προϊόν του ανταγωνισμού Δήλου – Δελφών, που πράγματι υπήρχε. Στην Τεγύρα της Βοιωτίας υπήρχε ένα ρέμα που λέγονταν Φοίνικας, έτσι είπαν πως εκεί γεννήθηκε ο θεός. Εκεί «συγκέντρωσαν» και όλα τα άλλα σχετικά τοπωνύμια. Αν ο φοίνικας ήταν γηγενές δέντρο, αυτή η παραλλαγή δεν θα είχε δημιουργηθεί. Αν η παράδοση της γέννησης του θεού στη Δήλο ήταν αυθεντική, δεν θα υπήρχαν τόσες μυθολογικές αμφισβητήσεις, αλλά και μάλιστα επίσημες, από τους ίδιους τους Δελφούς! Η Ελληνοποίηση του θεού συνεχίζονταν. Η Δήλος διεκδίκησε τη γέννηση του «Λυκηγενή» Απόλλωνα από τη Μικρά Ασία ή την Αίγυπτο, και εδώ, η Βοιωτία διεκδικεί το ίδιο από τη Δήλο. Η πορεία του Ασιάτη θεού μπορεί να χαραχτεί στο χάρτη.
ΔΗΛΟΣ ΚΑΙ ΤΥΡΟΣ
Η λέξη «Αστήρ» υπάρχει σε όλες τις Δυτικές γλώσσες και προέρχεται από την θεά Ιστάρ – Αστάρτη, που σημαίνει «πρωινό άστρο» στα Εβραϊκά(Εσθήρ).
Για τους Έλληνες, η Αστερία ήταν μια Τιτανίδα, αδελφή της Λητώς, της μάνας του Απόλλωνα. Έκανε με τον Δία τον Τύριο Ηρακλή .(Μελκάρτ) Αυτός ανήκε στους Ιδαίους Δακτύλους, και λατρεύονταν στην Τύρο, όπως και στην Ελλάδα. Λένε πως η Αστερία, για να αποφύγει το θεό μεταμορφώθηκε στο νησί της Δήλου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων. Η Δήλος ονομάζονταν και Αστερία και Ορτυγία. Οι Φοίνικες θυσίαζαν ορτύκια στον Ηρακλή-Μελκάρτ, γιατί τον ανάστησε ένα ορτύκι όταν τον είχε σκοτώσει ο Τυφώνας (Σεθ) στη Λιβύη. Η Δήλος-Ορτυγία-Αστερία ήταν λένε, γεμάτη ορτύκια.
Η Φοινικική Τύρος ήταν χτισμένη σε ένα νησί κοντά στην ακτή, και είχε επίσης πάνω της ένα αστέρι! Σύμφωνα με την Φοινικική Μυθολογία, «η Αστάρτη βρήκε ένα πεφταστέρι, το πήρε και το αφιέρωσε στο άγιο νησί της Τύρου». Ας προσθέσουμε πως πολιούχος της Τύρου ήταν ο Απόλλων. (Η… Φάτνη του… Απόλλωνα, που λέγαμε, με το αστεράκι από πάνω… καμία σχέση…). Μ’ άλλα λόγια, Τύρος και Δήλος συνδέονται, ή μάλλον η Δήλος ήταν η ίδια η Τύρος. Η Τιτανίδα Αστερία που έγινε νησί, είναι παραλλαγή και προσωποποίηση του Φοινικικού Μύθου της «Αγίας Νήσου» με το αστέρι της. Σε νομίσματα της Τύρου διαβάζουμε, στα Ελληνικά (!) «Βύβλου ιεράς», «Τύρου ιεράς και ασύλου», «Τύρου ιεράς μητροπόλεως» (ήταν Μητρόπολη όχι μόνο της Καρχηδόνας, αλλά και της Βοιωτικής Θήβας, κατά τους ‘Έλληνες, αλλά και της Αθήνας, μια που η Αθηνά ήταν κόρη του Βαάλ – Κρόνου, κατά τους Φοίνικες!!! ).
Δεν ήταν, βέβαια, μόνο οι Φοίνικες που θεωρούσαν την Τύρο «αγία». Ο Μνησίμαχος έγραφε: «από άγια γη, την παραλιακή Συρία». (δηλ. την Φοινίκη) Η Φοινίκη αναφέρεται ως «ιερά» σε πολλές άλλες περιπτώσεις από τους αρχαίους συγγραφείς, πχ. τον Αρχέστρατο. Τα ίδια λέμε και σήμερα –τελείως συμπτωματικά, (…) για την ίδια περιοχή! Φυσικά, υπήρχε και Αιγύπτια Αστερία, κόρη του Δαναού, που και αυτός συνδέεται με τον Λύκιο θεό .(δες κεφ. «Που γεννήθηκε ο Απόλλων»)
Ο Φοίβος ήταν «πολιούχος» της Φοινικικής Τύρου, της πατρίδας του Κάδμου. Οι Τύριοι φοβήθηκαν πως ο θεός θα τους εγκατέλειπε κατά την πολιορκία της πόλης τους από τον Αλέξανδρο, και έδεσαν το άγαλμά του με χρυσές αλυσίδες. Με την Αστερία/Δήλο, την Τύρο και το πεφταστέρι της συνδέεται η ακόλουθη αφήγηση: Κάποιος ήθελε να φέρει τη λατρεία του Απόλλωνα στους Εβραίους. (!) Κατασκεύασε λοιπόν, ένα ξύλινο σκελετό με λυχνάρια, που από μακριά έμοιαζε «σαν αστέρια που πέσανε στη γη». Έτσι προώθησε την απάτη του, γιατί αυτή ήταν η εικόνα που είχαν οι Μεσανατολικοί λαοί για το θεό που γεννήθηκε στο νησί του Αστεριού. Για τους Φοίνικες, ο Απόλλων ήταν γιος του Κρόνου και αδελφός του «Διός Βήλου». (του Βαάλ).
Ο Σέλευκος Α΄ ο Νικάνωρ βρήκε ένα βέλος στη Συρία, που απάνω έγραφε «Φοίβον». Πίστεψαν πως το βέλος ήταν του ίδιου του Απόλλωνα, (αυτό σημαίνει πως οι Έλληνες γνώριζαν πως επρόκειτο για αγαπημένη περιοχή του θεού και πως είχε «ζήσει» εκεί) αλλά πιθανά ήταν κατάλοιπο ντόπιας αρχαιότατης λατρείας του. Ο Μυθικός Σύρος, σε άλλη παραλλαγή, δεν ήταν γιος του Αγήνορα, αλλά του Απόλλωνα και της Σινώπης, κόρης του Ασωπού.
Στην Ταμασσό της Κύπρου, λατρεύονταν ο Απόλλων Ελείτας, (το όνομα προέρχεται από το έλος – εδώ) και ο ναός του είχε επιγραφές και στα Φοινικικά. Ο Όμηρος ονομάζει την πόλη αλλόγλωσση, ξένη. Το όνομα προέρχεται από την πόλη Χαμάθ. Και όμως, εκεί λατρεύονταν ο θεός.
ΑΦΡΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ
Μαύρη ζωή. Η λατρεία του νέου θεού Ώρου-Απόλλωνα δεν εξαπλώθηκε μόνο Ανατολικά και Βόρεια της Αιγύπτου. Η ακτινοβολία του έφτασε και Νότια (Αιθιοπία) και Δυτικά της Αιγύπτου (Λιβύη). Φαίνεται πως οι έγχρωμοι πιστοί του Απόλλωνα εκεί, έπαιξαν ενεργό ρόλο στη διάδοση της λατρείας του στην Ελλάδα.
Ο Διόδωρος λέει πως οι Αιθίοπες ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, και πρώτοι πίστεψαν και λάτρεψαν τους θεούς. «Λένε λοιπόν πως οι Αιθίοπες εμφανίστηκαν πρώτοι από όλους τους ανθρώπους» «από αυτούς πρώτους δείχτηκε πώς να τιμώνται οι θεοί και να γίνονται οι θυσίες, οι πομπές και οι πανηγύρεις και όσα άλλα με τα οποία οι άνθρωποι τιμάνε το θεό» Γι’ αυτό, λέει, και οι θεοί απολαμβάνουν ιδιαίτερα τις θυσίες των Αιθιόπων, μάρτυράς του ο Όμηρος στην Ιλιάδα! Η μεγαλύτερη δε απόδειξη της θεοσέβειάς τους, λέει ο Διόδωρος, είναι που οι θεοί δεν επέτρεψαν ποτέ να κατακτηθούν οι Αιθίοπες από ξένο κράτος.
Ο Κύριος συμφωνεί απόλυτα με τους πιστούς των Ολύμπιων στο θέμα αυτό. Οι Αιθίοπες, αν και δεν φαίνονται για Εβραίοι με την πρώτη ματιά, είναι μολοντούτο αγαπημένοι του Κυρίου! «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός.» Για τους Αιθίοπες μιλά και αλλού η Βίβλος, με τα καλύτερα λόγια. Οι Ιουδαίοι ιερείς θεωρούσαν τον αρχηγό τους, τον Μέμνονα, θαυματουργό.
Οι Έλληνες στην Τροία πολέμησαν εναντίον Αιθιόπων, που τους οδηγούσε ο Ημίθεος (όπως πίστευαν και οι Έλληνες, σε αρμονία με τους Εβραίους) Μέμνων. Η σύγκρουση αυτή ήταν από μόνη της ασέβεια, σύμφωνα με την εκτίμηση στην ευσέβεια των Αιθιόπων που δείχνει ο Όμηρος. Είναι άλλος ένας λόγος που όλοι οι Ομηρικοί Ήρωες ήταν καταραμένοι, και είχαν κακό τέλος. Η αλήθεια όμως είναι πως οι Μυκηναίοι Έλληνες την εποχή των Τρωικών δεν είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αιθίοπες τους Εβραίους ή τους Τρώες. Σε αυτό το Ολύμπιο πνευματικό ύψος φτάσαμε αργότερα. Σύμφωνα με άλλο Μύθο, την καλλιέργεια της Ελιάς, την τυροκομία και την μελισσοκομία δίδαξε ο Αρισταίος, που ήταν γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης. Η κοπέλα ήταν… Ελληνικής καταγωγής (πάντα) αλλά ο θεός την γονιμοποίησε στην Αφρική, στην γνωστή περιοχή της Κυρήνης, που έγινε Ελληνική αποικία αργότερα, στους ιστορικούς χρόνους. Ο Αρισταίος, ερχόμενος από την Αφρική στο Ελλάντα, πήγε στη γενιά του, τους μελάγχιμους: παντρεύτηκε την κόρη του Φοίνικα Κάδμου, την Αυτονόη.
Αυτονόητο.
Ο Αντίνοος ως Αρισταίος, μια εντελώς ρομαντική απεικόνιση των Ρωμαϊκών χρόνων
Ο Αρισταίος έγινε και… Αρχιεπίσκοπος πάσης Ελλάδος. Σε περίοδο μεγάλου Λοιμού, πήγε στη Κέα, και θυσίασε υπέρ της σωτηρίας όλων των Ελλήνων. Ο λοιμός σταμάτησε! Κατόπιν επέστρεψε στη Λιβύη, πήγε στα Ιταλικά νησιά, όπου σκόρπισε τα φώτα του, και τελικά κατέληξε στη Θράκη, όπου πήρε ενεργό μέρος στα Διονυσιακά όργια. Κατόπιν εξαφανίστηκε, και γλυτώσαμε από αυτόν τον Αφρικανό μισιονάριο που μοίραζε σοκολάτες και καραμέλες στα άπλυτα λευκάκια (κατά το «μαυράκια») προσηλυτίζοντας τον αδαή λευκό πληθυσμό της καθυστερημένης μας χώρας, που δεν παρέλειψε να τον λατρέψει μετά «αθανάτων τιμών» κατά τον Διόδωρο… Ο Παυσανίας τον αναφέρει σαν άνθρωπο που έγινε θεός (!) Έχει ο καιρός γυρίσματα…
Όπως αναφέρει ο Πολέμων, στο Άργος καλλιεργήθηκε το πρώτα το στάρι, με σπόρο που ήρθε από τη Λιβύη. Ένας κάμπος ονομάζονταν «Λιβυκόν πεδίον» και η Δήμητρα είχε την επωνυμία «Λιβύα».
Σμύρνη ήταν το όνομα μιας Αμαζόνας που κατέκτησε την πόλη. Η Σαμοθράκη, η Μυτιλήνη, κλπ. ονομάστηκαν έτσι από την Αφρικανή Αμαζόνα Μυρίνα. (είναι μάλλον η ίδια Σμύρνη, γιατί: «Μυρίνα η παρά τισί Σμύρνα λεγομένη».) Η Αφρικανή αυτή, ξεκινώντας από την περιοχή του Άτλαντα (Β.Δ. Αφρική) εκστράτευσε μέχρι τη Μικρά Ασία, όπου θεμελίωσε πολλές πόλεις. Συμμετείχε ενεργά στην αρχή της ίδρυσης των Μυστηρίων της Σαμοθράκης, ιδρύοντας εκεί βωμούς. Στη συνέχεια, η Μητέρα των θεών (η Κυβέλη) ευχαριστημένη από το έργο της Μυρίνας, έστειλε εκεί τους Κορύβαντες, και ίδρυσε τα Μυστήρια. Η Μυρίνα σκοτώθηκε στη μάχη, από Θράκες και Σκύθες. Αυτές οι Αμαζόνες δεν έχουν σχέση με τις γνωστότερες Αμαζόνες του Πόντου. Μια πόλη της Μικράς Ασίας, όπου πέθανε ο Αννίβας, ονομάζονταν Λίβυσσα (Αφρικανή).
Και οι Γοργόνες βρίσκονταν στην Αφρική: «Τίθρασος ποταμός, ή τόπος Λιβύης, ένθα αι Γοργόνες διέτριβον».
Κάποιος Αφρικανός Σειρίτης ύμνησε πρώτος την Κυβέλη, εφευρίσκοντας την τέχνη του αυλού. «Λίβυν δε τον αυλόν προσαγορεύουσιν οι ποιηταί» «επειδή Σειρίτης δοκεί πρώτος ευρείν την αυλητικήν, Λίβυς ων των νομάδων, ος και κατηύλισεν τα μητρώα πρώτος» («μητρώα» είναι τα αρμόζοντα στην Μητέρα των θεών, Κυβέλη) Η σύνδεση της Αφρικής με την «Ιδαία» Τρωική θεά, δικαιολογεί την συμμαχία Αιθιόπων – Τροίας, και σημαδεύει την Φοινίκη και το Ισραήλ σαν συνδετικό κρίκο ανάμεσά τους.
Ο γιος και η εγγονή της Κυβέλης, ο Δίας και η Αθηνά, χρησιμοποιούσαν την Αιγίδα, μια θαυματουργή δερμάτινη ασπίδα-μανδύα. «Αιγίς: το δέρμα που φοράνε οι Λίβυοι». «…το ρούχο και τις αιγίδες των αγαλμάτων της Αθηνάς τα φτιάξανε οι Έλληνες» [εμπνευσμένοι] «από τους Λίβυους. Παρεκτός που το ρούχο των Λίβυων είναι δερμάτινο, και τα κρόσσια δεν είναι φίδια, αλλά από λουριά, κατά τα άλλα, όλα ίδια είναι…». Αναφέρεται και «σπολάς Λίβυσσα» (είδος ρούχου).
Οι κάτοικοι της Δυτικής Αφρικής, που βρέχονταν από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ισχυρίζονταν πως οι θεοί του Ολύμπου κατάγονταν από εκεί. Σε αυτό, όπως λέει ο Διόδωρος, συμφωνεί και ο Όμηρος, μια που αποκαλεί τον Ωκεανό: πατέρα των Θεών, «…στης πολυτρόφας γης την άκρη»[«πείρατα γαίης»] «και στον Ωκεανό, τον γεννήτορα των θεών και τη μάνα τους Τηθύ…» Τότε πίστευαν πως ένας Ωκεανός τριγύριζε όλη τη γη. Αλλά Ωκεανός ήταν και το παλιότερο όνομα του Νείλου, που πίστευαν πως πήγαζε από τον Ωκεανό που τριγύριζε όλη τη Γη. Άρα, οι θεοί μπορεί να μην γεννήθηκαν στη δυτική Αφρική, αλλά κοντά στο Νείλο, «στα πέρατα της γης» =Αιθιοπία, και όχι στην Αίγυπτο.
Ας μείνουμε στον Όμηρο. Μιλάει η θεά Ίρις: «Θα πάω πίσω στα ρέματα του Ωκεανού, στη γη των Αιθιόπων,» [=Αφρική] «όπου κάνουν πλούσιες θυσίες στους αθάνατους, για να πάρω και εγώ το μερτικό μου από τις θυσίες»
Κατά την διάρκεια των 51 ημερών που καλύπτει η αφήγηση της Ιλιάδας, οι Ολύμπιοι παρουσιάζονται να πηγαίνουν ομαδικά στην Αιθιοπία τουλάχιστο δυο φορές, δηλαδή συχνότερα από μια φορά το μήνα. Μπορούμε, συνεπώς, να κρίνουμε πως οι Ολύμπιοι, στην Ιλιάδα, κάθονται στον Όλυμπο μόνο και μόνο γιατί υπάρχει η έκτακτη περίσταση του Τρωικού πολέμου, στον οποίο αποφάσισαν να αναμιχθούν… Η μόνιμη διαμονή τους θα έπρεπε να είναι στην Αιθιοπία, αφού αδυνατούν να την εγκαταλείψουν έστω και προσωρινά, ακόμα και λόγω ανωτέρας βίας!
Την πρώτη φορά, ο Δίας (αν όχι όλοι οι θεοί) μένει εκεί για 12 μέρες! (μπορεί και 14) Στους Αιθίοπες πηγαίνει και ο Ποσειδώνας, στην Οδύσσεια, για να απολαύσει τις θυσίες που του έκαναν.
Ο Δίας δεν πήγαινε στην Αιθιοπία μόνο για να δεχτεί θυσίες: «Μυθολογείται για το σμίξιμο του Δία και της Ήρας, και τον πηγαιμό του στην Αιθιοπία (γιατί, κάθε χρόνο στους Αιγύπτιους ο ναός του Δία (;) περνά τον ποταμό προς τη Λιβύη και επιστρέφει μετά από μερικές μέρες, σαν να έρχονταν ο θεός από την Αιθιοπία) και στο σμίξιμο αυτών των θεών, καταστολίζουν οι ιερείς με διάφορα λουλούδια ένα βουνό, στα πανηγύρια των ναών, όταν επιστρέφουν και οι δύο»
Στην περιγραφή του σμιξίματος των ίδιων θεών στην Ιλιάδα, έχουμε πάλι το ίδιο μοτίβο, ένα βουνό (την Τρωική Ίδη) και λουλούδια να φυτρώνουν και να ανθίζουν την ώρα της ερωτικής πράξης. Ο Όμηρος προσθέτει και ένα χρυσό σύννεφο που ρίχνει χρυσές ψιχάλες, αλλά μόνο για να κρύψει το ζευγάρι από τα αδιάκριτα μάτια. Πρόκειται, καθαρά, για τον ίδιο τρόπο ζευγαρώματος. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν διαθέτουμε. Ο Ποιητής αφήνει τη φαντασία μας να οργιάσει. («Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες…» προσαγόρευσε ένας σύγχρονος Ομηρικός Ποιητής…)
Λουλούδια, που μάλιστα άνθιζαν συνέχεια, μνημονεύονται σε έναν Αιγυπτιακό ναό στην Τίνδο. Εκεί έγινε «θεών ομήγυρις» και άφησαν και τα λουλούδια. Έτσι, οι σχετικά ελάχιστες περιγραφές «σμιξίματος» του βασιλικού θεϊκού ζεύγους στην Ελληνική Μυθολογία, που κάνουν τον Δία να φαίνεται ανάξιος σύζυγος που δεν φροντίζει την γυναίκα του, αλλά κυνηγά μόνο νεαρές θνητές, βρίσκουν μια «λογική» εξήγηση. Τα συζυγικά καθήκοντα είχαν άλλο τόπο εφαρμογής. Το θέμα μπερδεύεται περισσότερο, γιατί μερικές Ινδικές φυλές με μαύρο χρώμα δέρματος ονομάζονταν και αυτοί Αιθίοπες και Πυγμαίοι από τον ιστορικό Κτησία, τον Διόδωρο και από τον Όμηρο. Αυτοί συνδέονται επίσης με την Απολλώνια λατρεία, μια που αρχηγός ή βασιλιάς τους ήταν ο Τρώας Μέμνων, που τους οδήγησε στην Τροία για να πολεμήσουν τους Έλληνες από το Μεσοποταμιακό Ελάμ, όχι την Αφρική. (δες κεφ. για τους Έλυμους)
Αιθίοπες απεικονίστηκαν από τον Φειδία σε ένα άγαλμα της Νέμεσης που στήθηκε για τη νίκη στον… Μαραθώνα. Η Νέμεσις ταυτίζονταν με την τρωική θεά Αδράστεια, και οι Αιθίοπες του… Μαραθώνα πρέπει να συνδέονται με τους Αιθίοπες του Μέμνονα. Προφανώς είχαν ενταχθεί στη λατρεία της Τρωικής Αδράστειας –δηλαδή της Νέμεσης- μετά τον πόλεμο, και η παρουσία τους ως συνοδοί της θεάς είχε καθιερωθεί σε κάθε αναπαράσταση. Ας το συνδυάσουμε και με την άποψη των Ελλήνων πως οι Αιθίοπες δεν είχαν κατακτηθεί ποτέ, λόγω της θεοσέβειάς τους. Η εικόνα του ξένου ιδρυτή του Μαντείου των Δελφών απεικονίζεται πιθανά σε νομίσματα της πόλης που αποτυπώνουν την μορφή ενός Αιθίοπα! Πιστεύεται πως είναι ο Δελφός, ο βασιλιάς ή Ήρωας που ήταν άρχοντας όταν ιδρύθηκε το Μαντείο. Πρέπει και αυτός να συνδέεται με τους Αιθίοπες Μεμνονίδες, την Αδράστεια και τον προστάτη της Τροίας, τον Απόλλωνα. Στους Δελφούς υπήρχε και άγαλμα του Λίβυου Σάρδου που εποίκισε την Σαρδηνία, «γιου του Μακήρη που τον ονόμασαν Ηρακλή οι Λίβυοι και οι Αιγύπτιοι» Ήταν ένας από τους πολλούς Ηρακλείς. Φαίνεται πως η λέξη «μάκαρ» (μακάριος, άγιος= Μακήρης) είναι Αφρικανική. Και η απολλώνια προφήτισσα Σίβυλλα είχε Λιβυκό όνομα. (δες στο αντίστοιχο κεφ.) Εκείνη την εποχή, με τη λέξη «Λιβύη» υποδήλωναν όλη την Αφρική. Ακόμη, η Πυθία, μιλώντας στη θέση του Απόλλωνα, δήλωσε πως έχει πάει στη Λιβύη. Η φράση «μη ελθών ελθόντος» (:εσύ δεν πήγες, εγώ πήγα -στη Λιβύη – έτσι μεταφράζει ο Κάκτος) μπορεί να μεταφραστεί και: «εσύ δεν ήρθες από εκεί που έρχομαι» -τη Λιβύη. Είχε και το επίθετο «Λιβυστίνος», και τον ταύτιζαν με τον Λίβυο Άμμωνα.
Η Πυθία χρησιμοποίησε την Λιβυκή λέξη Βάττος (=βασιλιάς) σε ένα χρησμό. Ο Απόλλων και η λατρεία του έφεραν τους πρώτους τουρίστες στην Ελλάδα! «Την Βοιωτίαν ένεκα χρηστηρίων πολύφωνον ούσαν» (εξ αιτίας των Μαντείων η Βοιωτία ήταν πολύγλωσση) λέει με… υπερηφάνεια ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος! Μοussaka. Rooms to let. Έρχονταν και κάτι Υπερβόρειες. Επίσης αναφέρει έναν «βάρβαρο άνδρα» (με την έννοια του «ξένου») που ζούσε στην Ερυθρά θάλασσα, ήταν «κάλλιστος», ο ομορφότερος άνθρωπος, έτρωγε μόνο έναν ειδικό καρπό μια φορά το μήνα, έβλεπε σπανιότατα ανθρώπους, γιατί έκανε παρέα «με περιπλανώμενες νύμφες και δαίμονες (=κατώτερα πνεύματα)», μίλαγε πολλές γλώσσες, και ειδικά τα Δωρικά «σαν ποιητής» και όχι μόνο γνώριζε τον Απόλλωνα, τους Δελφούς, τον Πύθωνα, κλπ., αλλά και εξηγούσε τα πάντα γι’ αυτούς, και γενικότερα για το Σύμπαν…Σώπα… Λες να ήταν εκπρόσωπος της «προϊστορικής Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας»; Τότε γιατί αποκαλείται «βάρβαρος»; Θα πείτε πως δεν μπορεί να ήταν μαύρος και η Απολλώνια αισθητική να τον θεωρεί «κάλλιστο». Ο Ηρόδοτος όμως λέει: «Οι δε Αιθίοπες» … «λέγονται είναι μέγιστοι και κάλλιστοι ανθρώπων πάντων». Κακοήθειες.
Στην πόλη Έρυξ της Σικελίας υπήρχε μια εποχή που την ονόμαζαν «Αναγωγές» όπου έλεγαν η Αφροδίτη έφευγε για τη Λιβύη. [Αφρική] Μαζί της, έφευγαν και όλα τα περιστέρια! Η θεά και τα πουλιά της γύριζαν μετά από εννιά μέρες, με προπορευόμενο ένα περιστέρι που πέταγε μέσα στο ναό. Τότε άρχιζε ο καιρός των «Καταγωγίων», και άρχιζε να μυρίζει και ένα φυτό ονόματι βούτυρον. Αυτές οι αφηγήσεις φαίνεται να εμπνέονται από τα αποδημητικά πουλιά, γιατί αυτά ζευγαρώνουν μόνο σε συγκεκριμένο τόπο στη διαδρομή τους. Οι Ολύμπιοι ήρθαν σαν αυτά, από την Αίγυπτο, και έτσι έγινε η ταύτιση… Αυτό συμβολίζει την ξένη τους καταγωγή, γιατί το πέταγμα των πουλιών δεν τους βοηθά να ανέβουν στα ουράνια, αλλά να ταξιδεύουν. Ακόμα και ο Διονυσιακός Φαλλός παίρνει συχνά μορφή πουλιού με κεφάλι ένα… πέος, όπως βλέπουμε σε μνημεία της Δήλου, π.χ. Και τα πουλιά γερανοί, που έρχονταν από το Νότο, συνδέθηκαν με τους Αφρικανούς Ολύμπιους. Ένας από τους τυπικότερους χορούς των Ιώνων, ήταν ο χορός των Γερανών, που μιμούνταν τις κινήσεις του πουλιού, που πράγματι μοιάζει να χορεύει, σα μέρος των γενετήσιων συνηθειών του. Ο χορός συνόδευε την Απολλώνια λατρεία στη Δήλο, και εισάχθηκε, λένε από τον Θησέα όταν γύριζε από την Κρήτη(δηλ. από το Νότο) Ο χορός των Γερανών μπορεί και να είναι ντόπιας καταγωγής, προερχόμενος από τις μιμήσεις των ζώων που έκαναν οι πρωτόγονοι κυνηγοί, αλλά απέκτησε… Αφρικανικές Μυθολογικές ρίζες όταν συνδέθηκε με τον Ώρο - Απόλλωνα! Είπαν πως η Γεράνα ήταν μια ιερή γυναίκα των Πυγμαίων που δεν παραδέχονταν την Ήρα και την Άρτεμη. Οι δυο θεές την έκαναν πουλί που οι Πυγμαίοι απεχθάνονται, γιατί τους τρώει τα σπαρτά. Και πάλι οι Ολύμπιοι επιβάλλονται με τη βία, ανατρέποντας τις παλιές λατρείες. Η Γεράνα ζευγάρωσε με τον Νεοδάμαντα και γέννησε την… χελώνα! (κατά μια εκδοχή) Τα πουλιά αυτά, ήταν εξημερωμένα στην αρχαία Ελλάδα, και κυκλοφορούσαν ελεύθερα στα σπίτια. Οι Έλληνες πίστευαν πως όλα τα πουλιά μπορούσαν να μιλάνε, και ήταν παλιότερα άνθρωποι. Και το Μυθικό πουλί Φοίνικας, έμβλημα του Νεοελληνικού κράτους, (!) γεννιόταν και πέθαινε στην Αίγυπτο (που αλλού). Η πιθανότερη εξήγηση όλων αυτών, είναι πως οι Έλληνες, έχοντας αρχικά περιορισμένες γεωγραφικές γνώσεις, δεν μπορούσαν να κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα στην Αιθιοπία, Λιβύη και Αίγυπτο. (Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Γρίννου, που διατάχθηκε από τους Δελφούς να αποικίσει τη Λιβύη, και δεν ήξερε καν που πέφτει, ενώ ήταν βασιλιάς νησιού –της Θήρας, δηλαδή ναυτικός…) Οι Αιγυπτιακής προέλευσης Ολύμπιοι, θεωρήθηκαν γενικά νότιοι(Αφρικανοί) και η εισαγωγή τους στην Ελλάδα παραλληλίστηκε με τις αποδημίες των πουλιών. Άλλωστε, ακόμα και ο Δίας μεταμορφώνονταν σε περιστέρι.
Αποδημητικά πουλιά, περίεργα ζώα, νέοι θεοί… Η Λιβύη, η πατρίδα του Άμμωνα – Δία χαρακτηρίζονταν: «αεί Λιβύη φέρει τι καινόν» (πάντα έρχεται κάτι νέο από τη Λιβύη) λέει η παροιμία που διασώζει ο Αριστοτέλης. Υπάρχει όμως και χειρότερη εκδοχή: «Αεί φέρει τι Λιβύη κακόν». Οι Έλληνες δεν μπορούσαν να ταυτιστούν εύκολα με τη νέα τους θρησκεία. Με αυτά και άλλα ανάλογα στοιχεία δημιουργήθηκε η θεωρία του «Αφροκεντρισμού» από μαύρους πανεπιστημιακούς στην Αμερική, δηλ. πως ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός προέρχεται από την Αφρική! (όχι, θα μας τη χάριζαν!) Φυσικά και έχουν δίκιο. Η κατάντια του αρχαίου πολιτισμού μας, από κει (την Αίγυπτο) προέρχεται… Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, που λένε… Είναι άλλο ένα δώρο της Απολλώνιας λατρείας στην πατρίδα μας, που μόνο… καλά μας έχει προσφέρει.
Φυσικά από αυτό το (επιφανειακό) κομφούζιο δεν μπορούσαν να λείψουν οι Φοίνικες! (Δεν αποκαλούσαμε και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα να αποκαλούμε την πατρίδα τους: «Άγιους Τόπους»-«Ιερά Φοινίκη») Μην ξεχνάμε πως είχαν περιπλεύσει την Αφρική, με τον Άννωνα. Λένε επίσης, πως οι γείτονές τους, οι Χαναανίτες, όταν εκδιώχτηκαν από τους Εβραίους, δεν έγιναν δεκτοί στην Αίγυπτο, και κατέφυγαν «εις την των Άφρων χώραν» «αποδεχόμενοι τα ρούχα και τα ήθη» [της περιοχής] «και γράψανε σε πέτρινες πλάκες το λόγο που κατοίκησαν στην Αφρική από τη Γη Χαναάν, και βρίσκονται μέχρι τώρα τούτες οι πλάκες στη Νουμιδία, και έχουν ως εξής: Εμείς είμαστε Χαναναίοι, που διώχτηκαν από τον Ιησού» [του Ναβί] «το ληστή». Συνεπώς, η θρησκεία των Χαναναίων, που είχαν ανώτερο πολιτιστικό επίπεδο, μεταδόθηκε στους Αιθίοπες, και γι’ αυτό έμοιαζε με την Ελληνική, που καθιερώθηκε επίσης από Φοίνικες. Γι’ αυτό και οι μαύροι «ιεραπόστολοι» που αναφέραμε, συνεννοήθηκαν μια χαρά με τους Έλληνες, τους Φρύγες, κλπ., γενικά με όσα μέρη είχαν υποστεί τον Φοινικικό αποικισμό."
Κλείνοντας να αναφέρω, ότι σε προσωπικό επίπεδο, δεν συμφωνώ, με ορισμένες θέσεις, του Δημήτρη Σκουρτέλη, οι οποίες είναι εκτός της Ορθοδόξου πίστεως.
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι-
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.
(2) ΒΙΒΛΙΑ ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ. ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΠΕΡΙ
ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
(2) ΒΙΒΛΙΑ ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ. ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΠΕΡΙ
ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ - ΑΡΧΑΙΑ ...
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας - ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ...
ποτελέσματα αναζήτησης
Αποτελέσματα ιστού
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) - Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Α
Αποτελέσματα αναζήτησης
Αποτελέσματα ιστο..
ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!
Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΟΟΔΕ
Δωδεκάθεο: Η Πατρώα Θρησκεία των Αιγυπτίων… Οι 12 "θεοί ..
Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών "θεών" κατά τον ...
(1) kasimatis george – Το Κουτί της Πανδώρας
(1) kasimatis george – Το Κουτί της Πανδώρας
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΗΘΗ. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου