Μέσα στις άσπρες τις αυλές

Αλήθεια στις ασβεστομένες αυλές με τις νοικιαζόμενες κάμαρες χωρίς θέρμανση και τρεχούμενο νερό στις γειτονιές της Αθήνας
που ήταν όλα κοινόχρηστα δηλαδή η τουαλέτα....το πλυσταριό-αποθήκη
η βρύση με την πέτρινη γούρνα ποιοί έμεναν;
Φοιτητές από την επαρχία, πρόσφυγες, νοικοκύρηδες και κουτσαβάκια, μικροαπατεώνες
που ήθελαν να πιάσουν την καλή, φτωχοί καλλιτέχνες.
Άλλαζαν τα πρόσωπα συχνά αλλά γρήγορα μάθαινες τα καινούργια με τα χούγια τους
τα καλά τους τα κακά τους τις παραξενιές τους.
Θα έφερναν και την γλάστρα τους το καρδερίνι τους ή το καναρίνι τους ...
Η αυλή αυγάτιζε από γλάστρες....θα υπήρχε και η ¨περίεργη"΄
με το κλουβάκι από πάνω για ξεκάρφωμα με το καναβουράκι.
Ήξερες τα ωράρια που έφευγαν και ερχόντουσαν ...
Χτυπούσες την πόρτα του φοιτητή το απόγευμα για να σε βοηθήσει στα μαθήματα.
Ευγενικά προσπερνούσες τον τσακωμένο με τον Νόμο αλλά και ο ίδιος
προσπαθούσε περνώντας την αυλόπορτα προς τα μέσα να είναι τυπικός
και να ανοίγει τέντα το παράθυρο χειμώνα καιρό όταν "φουμάριζε".
Η εργάτρια στο εργοστάσιο με τα νήματα ερχότανε απόγευμα κατάκοπη
και όταν έμπαινε στο δωμάτιο θα εύρισκε ένα πιάτο φαϊ σκεπασμένο με άδειο
και τυλιγμένο με πετσέτα φαγητού από την διπλανή.
Την γιαγιά από την Μ.Ασία θα την μπανιάριζαν
στην σκάφη στο πλυσταριό οι γυναίκες της αυλής για να μην γλυστρίσει.
Και δώσ΄του ευχές εκείνη και περίμενε γιορτή να το ξεπληρώσει
με τα ωραία σιροπιαστά πολίτικα που έφιαχνε.