Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά.
Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, η Τουρκία δεν μπορεί να έχει άνοιγμα της ΑΟΖ της, που να φθάνει μέχρι τα σημεία που υπάρχουν λεκάνες υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο και μέχρι τους δρὀμους που θα φέρνουν το φυσικό αέριο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη.
Αυτό το γεγονός, η Τουρκία δεν θέλει να το αποδεχθεί, διότι, στα επόμενα 30-40 χρόνια, ισοδυναμεί με απώλεια του μεγαλύτερου βάρους της σημερινής στρατηγικής της θέσης, αλλά συμβάλλει και στην εκτίναξη της ανάπτυξης της Ελλάδας, την οποία η Τουρκία θεωρεί (και ορθώς) ως τον μεγάλο ανταγωνιστή της για την κυριαρχία των Γεωστρατηγικών κλειδιών της περιοχής.
Μή θέλοντας να αποδεχθεί αυτό το γεγονός, κάνει τα πάντα για να το ανατρέψει.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί ο περιορισμός της (που τον επιβάλλει το Δίκαιο της Θάλασσας και το Διεθνές Δίκαιο) είναι να πεισθεί η Ελλάδα να της παραχωρήσει αυτό το δικαίωμα, εις βάρος, βέβαια των δικών της (Ελληνικών) συμφερόντων.
Ποιος, όμως, μπορεί να πείσει μία Χώρα να πάει εναντίον των συμφερόντων της;;
Λογικά, κανένας. Εκτός.....
Εκτός αν η Χώρα που πρέπει να πάει εναντίον των συμφερόντων της, δεν έχει αυτοδιάθεση. Δηλαδή, για τις τύχες της δεν αποφασίζει η ίδια, αλλά αποφασίζουν ἀλλοι, εξωχώριες δυνάμεις.
Δηλαδή, αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην Ελλάδα, ιδίως τα τελευταία 11 χρόνια, μετά την (ουσιαστικά) πτώχευση της και την (διά των Μνημονίων) εκχὠρηση τής διαχείρισης τής εθνικής της Οικονομίας (δηλαδή όλου του οργανισμού της) εν λευκώ στους δανειστές της και κατά κύριο λόγο στη Γερμανία, που ηγείται των δανειστών της. Αυτό που έχει περιγράψει εξαιρετικά εύστοχα ο John Adams (1735-1826) που γράφει: «Υπάρχουν δύο τρόποι να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα Έθνος. Ο ένας είναι με το σπαθί, ο άλλος με το χρέος».
Η Γερμανία (και για να κυριολεκτούμε, η Γερμανική Βιομηχανία) έχει επενδύσει στη Τουρκία (λόγω "φθηνών χεριών") μεγάλο μέρος της βιομηχανικής ανάπτυξης της. Άρα, τα συμφέροντα της είναι βαθειά τοποθετημένα και συνδεδεμένα, εκεί, στην Τουρκία.
Οπότε, λογικό δεν είναι, ο οικονομικός επικυρίαρχος της Ελλάδας (η Γερμανία) να θέλει να υποστηρίξει τα συμφέροντα της Τουρκίας, που συμπίπτουν απολύτως με τα δικά του;;
Έ, αυτό γίνεται!!
Όμως, αυτή η παράδοση των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Τουρκία, πρέπει :
1ον) Να είναι νόμιμη, για να είναι ισχυρή. Για να είναι νόμιμη, πρέπει να φέρει υπογραφή Ελληνικής κυβέρνησης και Βουλής.
2ον) Να γίνει με τέτοιον τρόπο που, κυβέρνηση και Βουλή, να μην εκτεθεί ως δωσίλογος του επικυρίαρχου, διότι τότε θα κινδυνεύσει να βρεθεί στο σκαμνί ή στην κρεμάλα...(εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι "παίξε, γέλασε"..) και η παράδοση να ακυρωθεί ως παρανόμως αποφασισθείσα.
Οπότε, στήνεται το σκηνικό για το διπλωματικό (καί όχι μόνο) οδοιπορικό, που θα οδηγήσει στην παράδοση απαράδοτων (υπό ομαλές συνθήκες) Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Τα βήματα του οδοιπορικού αυτού, με τη σειρά που ήδη έχουν γίνει και τα είδαμε όλοι μας, είναι:
Η απόκρυψη, από τον Ελληνικό λαό, του τεράστιου θησαυρού που υπάρχει στην Ελληνική θαλάσσια επικράτεια.
Η αποδυνάμωση του Πολεμικού Ναυτικού, με Μνημονιακές (δηλαδή, Γερμανικές) εντολές καθ' όλη την τελευταία 10ετία.
Η (από την καθεστωτική προπαγάνδα) πρόκληση δέους για την Τουρκική στρατιωτική ισχύ (έξω από κάθε πραγματικότητα) προκειμένου αυτή να λειτουργεί ως φόβητρο και να δικαιολογεί τις μικρές παραχωρήσεις που οδηγούν στην τελική μεγάλη.
Οι μικρές παραχωρήσεις που οδηγούν στην τελική, είναι:
Η μή επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 (ή 10, το λιγότερο) Ναυτικά μίλια, με χρήση του φόβητρου της Τουρκικής στρατιωτικής ισχύος (casus belli).
Η καθυστέρηση ανακήρυξης της ΑΟΖ της, από την Ελλάδα, γεγονός που επέτρεψε στην Τουρκία να υπογράψει ΑΟΖ με τη Λιβύη.
Ο μη οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο
Η παράλειψη εγκαίρου υποβολής ένστασης στον ΟΗΕ, για την τραγελαφική Τουρκο-Λυβική ΑΟΖ.
Η αποδοχή μειωμένης εμβέλειας ΑΟΖ Ελληνικών νησιών, κατά την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία. Με τη συμφωνία εκείνη, δείξαμε (για πρώτη φορά) ότι γενικώς αποδεχόμαστε τα νησιά μας να έχουν μειωμένη ΑΟΖ, κλείνοντας το μάτι στους Τούρκους, για το Καστελόριζο.
Με την υπογραφή της τμηματικής συμφωνίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο, και την μη οριοθέτηση της θαλάσσιας περιοχής που βρίσκεται Ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού, καταστήσαμε ασαφή τα ως τότε σαφή όρια της ΑΟΖ μας της περιοχής αυτής, αποδεχόμενοι μειωμένη (ως ποιο σημείο;;) ΑΟΖ του συμπλέγματος του Καστελόριζου.
Με την υπογραφή της τμηματικής συμφωνίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο, χάσαμε το δικαίωμα να καθορίσουμε τα όρια της ΑΟΖ μας με την Κύπρο.
Η πρόσφατη (14/7/2020) ματαίωση, την τελευταία στιγμή, υπογραφή συμφωνίας αμυντικής υποστήριξης μεταξύ Γαλλίας - Ελλάδας, στα πλαίσια αγοράς δύο φρεγατών, ισοδυναμεί με αφοπλισμό μας εν ώρα μάχης.
Η (τελευταίως) ανάθεση στη Γερμανία (τον φορέα των Τουρκικών συμφερόντων) να αποτελέσει τον επιδιαιτητή ενός διαλόγου Τουρκίας - Ελλάδας τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός της παράδοσης της υπόθεσης στην κρίση του αντίκλητου;;
Μετά όλα αυτά, για να παραδώσουμε στην Τουρκία αυτό που θέλει, δηλαδή το άνοιγμα της ΑΟΖ της μέχρι τα σημεία που υπάρχουν λεκάνες υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο και μέχρι τους δρὀμους που θα φέρνουν το φυσικό αέριο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη, γεγονός που δεν θα την αποκόψει από την περιοχή και θα τη διατηρήσει (ενώ δεν το δικαιούται) ως κύριο παίκτη σ'αυτή τη Γεωστρατηγικά κρίσιμη ζώνη, το μόνο που απομένει, είναι να αποδεχτούμε μειωμένη επήρεια ΑΟΖ του Καστελόριζου !!!... Κάτι για το οποίο είμαστε έτοιμοι και μετά χαράς... Μετά όσα έχουμε κάνει (και όσα παραλείψαμε να κάνουμε) και στη Χάγη να πάμε, την Τουρκία θα δικαιώσουν....
Το σκηνικό αυτό της παράδοσης, λίγο πριν την ολοκλήρωση του, απειλείται να ακυρωθεί από δύο τινα:
Από την αλαζονία και πλεονεξία του Ερντογάν που στον καθρέφτη του βλέπει τον σύγχρονο Χαλίφη των Ισλαμικών ορδών και δεν δέχεται τίποτε λιγότερο από όλα όσα θέλει.
Από την αντίθεση των Γάλλων στον Τουρκικό επεκτατισμό στη Μεσόγειο, ο οποίος απειλεί δικά τους πετρελαϊκά και Γεωπολιτικά συμφέροντα.
Τα ερωτήματα που γεννώνται, είναι:
Οι ως σήμερα δωσίλογοι των Γερμανών, μπορούν να σηκώσουν ανάστημα στο μέχρι σήμερα αφεντικό τους και να συνάψουν με τη Γαλλία σύμφωνο ευρείας αμυντικής υποστήριξης, με κοινό στόχο να διαλύσουν την Τουρκική απειλή;
Οι Γάλλοι, μέχρι ποιο σημείο δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους Γερμανούς;; Είναι ικανοί να τους χαλάσουν τα σχέδια που έχουν για τους Τούρκους;;
Οι απαντήσεις θα δοθούν στο διπλωματικό και στρατιωτικό πεδίο...
Ευκαιρία για τη γέννηση ιστορικών μορφών.....
Την απάντηση την έχει δώσει , από τον 18ο αιώνα ο δεύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου