Ασχοληθείτε με το να ανοίξουν τώρα όλες οι αναγκαίες ΜΕΘ και όχι με το ποιος κάνει νυχτερινές βόλτες

 Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Όταν τον περασμένο Μάρτη η χώρα έμπαινε σε λοκντάουν, το οποίο μάλιστα οι πολίτες αποδέχτηκαν και τήρησαν με μεγάλη συνέπεια, η κυβέρνηση είχε αναλάβει μια ξεκάθαρη δέσμευση.


Η δέσμευση αυτή ήταν ότι μπορεί να λαμβάνονται ακραία μέτρα με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, όμως αυτό θα επέτρεπε να «κερδίσουμε χρόνο».


Να κερδίσουμε χρόνο κυρίως για να φτιάξουμε το σύστημα υγείας, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει μια μείζονα υγειονομική κρίση.


Πέρασαν μήνες από τότε.


Τα κρούσματα άρχισαν να ανεβαίνουν ξανά.


Όπως συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.


Υποτίθεται ότι αυτό το περιμέναμε από τότε που λέγαμε ότι πρέπει να «κερδίσουμε χρόνο», δηλαδή να καθυστερήσουμε την κορύφωση και τους μεγάλους αριθμούς κρουσμάτων, ώστε όταν έρθουν να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι.


Είμαστε τώρα καλύτερα προετοιμασμένοι για τους αυξημένους αριθμούς κρουσμάτων;


Εάν κρίνω από αυτά που ακούω για τους αριθμούς των κλινών ΜΕΘ και το ότι ήδη στην Αττική πλησιάζουμε στο όριο των κλινών ΜΕΘ που έχουμε για ασθενείς με COVID-19, μάλλον δεν προετοιμαστήκαμε.


Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι να διαβάζω ότι έχει δοθεί ο εξοπλισμός για σημαντικό αριθμό ΜΕΘ από δωρεές, αλλά αυτές να μην έχουν λειτουργήσει ακόμη γιατί δεν έχουν στελεχωθεί.


Δηλαδή, δεν έχουν γίνει ακόμη οι αναγκαίες προσλήψεις επιπλέον προσωπικού που θα επιτρέψουν σε αυτές τις ΜΕΘ να λειτουργήσουν.


Γιατί προφανώς δεν είναι λύση απλώς να διατεθούν για ασθενείς με COVID-19 κλίνες ΜΕΘ που κανονικά θα έπρεπε να διατίθενται για τους υπόλοιπους ασθενείς που επίσης χρειάζονται τέτοια νοσηλεία.


Γιατί δεν έχουν ανοίξει αυτές οι επιπλέον ΜΕΘ και γιατί δεν έχουν στελεχωθεί με το απαραίτητο προσωπικό;


Δεν ήταν αυτονόητο ότι κάποια στιγμή θα τις χρειαζόμασταν;


Δεν θα έπρεπε αυτό να είναι πρώτη προτεραιότητα;


Εκτός και εάν στην κυβέρνηση πίστεψαν στη «μαγική εικόνα» που πρόβαλαν παραμονές του ανοίγματος του τουρισμού ότι «όλα πάνε καλά».


Ακόμη και εάν τότε όλα «πήγαιναν καλά», ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα είχαμε και 300 και 500 κρούσματα την ημέρα και ένα μικρό έστω ποσοστό αυτών θα ήθελε νοσηλεία σε ΜΕΘ.


Όμως, παρότι ήταν γνωστό τα αναγκαία μέτρα δεν πάρθηκαν.


Τον Μάρτη η πανδημία ήταν ξαφνική και όντως θαύματα δεν θα γίνονταν από τη μια μέρα στην άλλη.


Όμως, τον Σεπτέμβριο, δηλαδή έξι μήνες μετά δικαιολογίες δεν υπάρχουν.


Έπρεπε να υπάρχει καλύτερη κατάσταση στις ΜΕΘ. Δηλαδή, περισσότερες εξοπλισμένες και στελεχωμένες κλίνες ΜΕΘ.


Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα.


Είναι πιο σημαντικό από το να κυνηγάμε πιτσιρικάδες που κάνουν μεταμεσονύχτιες τσάρκες.

in.gr