Εθνικός Κατάλογος Ανεπιθύμητων

Διαβάζοντας τη δήλωση του πυρομανούς καθηγητού Λιάκου για τη φωτιά στη Μόρια, σκέφτομαι πως κάποιος πρέπει να στρωθεί στη δουλειά και να συγγράψει το «Ανθολόγιον ανοησίας του ΣΥΡΙΖΑ», για να μην ξεχάσουμε ποτέ τι ειπώθηκε στην πενταετία 2015-2020.

Από τον Μανώλη Κοττάκη

Η Αριστερά ως αντιπολίτευση -ένα τμήμα της, ακριβέστερα- παράγει περισσότερη ανοησία από όση μπορεί ο ελληνικός λαός να καταναλώσει. Οι άνθρωποι λένε πράγματα τα οποία είναι ξένα προς την ελληνική κοινωνία. Από το «ε, και τι έγινε αν βιαστεί ένας μικρός στα προσφυγικά κέντρα» και το «άλλο να χάνεις νησί και άλλο βραχονησίδα», έως το «κάψτε τα όλα, κάψτε τα» του παλιμπαιδίζοντος επαναστάτου καθηγητού και το «θα σε θάψω δέκα μέτρα κάτω από τη γη» (το «λιάζονται» και το «κόπι πάστε» είναι εκτός συναγωνισμού), το συμπέρασμα είναι ένα: Οι άνθρωποι γράφουν ιστορία. Για να είμαι δε ειλικρινής, επειδή τα φάουλ το τελευταίο διάστημα έρχονται από πρόσωπα που μετέχουν σε ομάδες αντιπολιτευόμενες τον κύριο Τσίπρα, δεν ξέρω πόσο «αθώες» εσωκομματικά είναι αυτές οι βρισιές. Και μάλιστα διατυπωμένες την επομένη ενός ιντερνετικού διαγγέλματος από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τη διάρκεια του οποίου παρουσίασε το νέο σήμα του κόμματός του.

Γνωρίζω καλά τον Τσίπρα από το 2007, όταν του πήρα την πρώτη συνέντευξη στον σταθμό Κεραμικός του μετρό, και δεν τον θυμάμαι ποτέ να μιλά είτε με βρισιές είτε με ακρότητες. Το χειρότερο που έχει πει σε υπουργό του είναι «άντε να μην τα πάρω». Εάν κοιτάξει γύρω του όμως και συλλέξει τις ανοησίες που έχουν ειπωθεί από βουλευτές και στελέχη του κατά καιρούς, θα διαπιστώσει έκπληκτος ότι ηγείται ενός συρφετού αγραμμάτων και εμπαθών, που άλλοτε κάνουν απρεπείς χειρονομίες μέσα στη Βουλή ως χούλιγκαν, άλλοτε κινούνται απειλητικά κατά συναδέλφων τους μέσα στις προανακριτικές, άλλοτε υβρίζονται μεταξύ τους ως «θηλαστικά», άλλοτε μιλούν ασυνάρτητα σαν τον αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού (ευρωβουλευτές) και πάει λέγοντας. Αυτό δεν είναι κόμμα αλλά το Jurassic Park και όσο δεν υπάρχουν κυρώσεις τόσο η κρίση του θα παροξύνεται… Βεβαίως δεν γενικεύω!


Υπάρχουν στις τάξεις της Αριστεράς άνθρωποι που λάμπουν και από ήθος και από μόρφωση, μόνο που αυτοί είτε δεν ακούγονται είτε, αν ακούγονται, δεν δίνουν τον τόνο. Ωστόσο, στόχος του σημερινού μου σημειώματος δεν είναι να καταγράψω όλες τις ανοησίες που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς και μας εξοργίζουν ούτε να κάνω το ψυχογράφημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που είπε άλλωστε ο Μάκης Μπαλαούρας «άλλο να χάνεις νησί και άλλο να χάνεις βραχονησίδα» είναι έτι εξοργιστικότερο στον δικό μου κώδικα αξιών από όσα μας είπε στα γεράματά του ο αναδρομικός radical Λιάκος. Θέλω να επικεντρωθώ στην ουσία. Αντί να συζητάμε τι είπε ο Λιάκος για το τι θα έκανε αν ήταν Αφγανός, είναι προτιμότερο να εξετάζουμε γιατί έχουν ασυλία οι Αφγανοί που έκαψαν τη Μόρια και γιατί δεν απελαύνονται αμέσως. Το δικαιικό μας σύστημα έως το καλοκαίρι του 2019 προέβλεπε με το άρθρο 74 του Ποινικού Κώδικα τον θεσμό της δικαστικής απελάσεως. Πλην της διοικητικής. Συγκεκριμένα, με τον νόμο 4055/2012 περί δίκαιης δίκης προσετέθη στον Ποινικό μας Κώδικα το εξής άρθρο:

«1. (..) το δικαστήριο μπορεί να διατάξει την απέλαση αλλοδαπού που καταδικάσθηκε σε κάθειρξη, εάν κρίνει ότι η παραμονή του αλλοδαπού στη χώρα δεν συμβιβάζεται προς τους όρους της κοινωνικής συμβίωσης, λαμβάνοντας υπόψη ιδίως το είδος του εγκλήματος για το οποίο καταδικάστηκε, τον βαθμό της υπαιτιότητας του αλλοδαπού, τις ειδικές συνθήκες τέλεσης της πράξης, τις συνέπειες αυτής, το χρόνο παραμονής του αλλοδαπού στο ελληνικό έδαφος, τη νομιμότητα ή μη της παραμονής του, την εν γένει συμπεριφορά, και γενικότερα το βαθμό ένταξης αυτού στην ελληνική κοινωνία.

«3. Το δικαστήριο που αποφασίζει την απέλαση του αλλοδαπού δράστη επιβάλλει σε αυτόν απαγόρευση επανεισόδου του στη χώρα, για χρονικό διάστημα δέκα (10) ετών ή επ’ αόριστον». Με τον ίδιο νόμο επίσης ορίστηκε ότι η Ελληνική Δημοκρατία υποχρεούται να εγγράφει σε Εθνικό Κατάλογο Ανεπιθύμητων (ΕΚΑΝΑ) που καταχωρίζεται στη λίστα Σένγκεν όλους όσοι απελαύνονται δικαστικώς. Ο νόμος αυτός του 2012 καταργήθηκε το καλοκαίρι του 2019 από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τον νόμο 4619/19. Η αξιωματική αντιπολίτευση απουσίαζε από την αίθουσα γιατί δυστυχώς υπήρχε σιωπηρή συναίνεση για την ψήφιση άλλων διατάξεων του Ποινικού Κώδικα που ενδιέφεραν ισχυρούς επιχειρηματίες της πρωτευούσης με δικαστικές εκκρεμότητες. Αλλά το γεγονός παραμένει: Η Αριστερά ανέλαβε τη νομοθετική πρωτοβουλία της κατάργησης της δικαστικής απελάσεως. Πέραν των γραφικοτήτων του κυρίου Λιάκου, λοιπόν, το ερώτημα που επανέρχεται είναι το εξής: Τώρα που οι υπηρεσίες του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη συνέλαβαν αυτά τα εννέα «άνθη» που πυρπόλησαν τον οικισμό με κίνδυνο να γίνουν παρανάλωμα του πυρός παιδάκια και μητέρες προς εξευτελισμό του ελληνικού κράτους στη διεθνή κοινότητα, τι θα γίνει μετά την καταδίκη τους; Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Και τι η Ν.Δ.; Θα νομοθετήσουν συναινετικά όσο συναινετικά ψηφίζουν άλλα την επαναφορά της δικαστικής απέλασης προκειμένου να σταλεί και ένα γενικότερο μήνυμα προς τους μετανάστες πως δυνητική θέση σε αυτή τη χώρα έχουν μόνο όσοι σέβονται την έννομη τάξη της; Θα είναι λίγο αιρετικός. Οι δηλώσεις Λιάκου λειτούργησαν σαν καπνογόνα και μας απομάκρυναν από την ουσία. Ας επιστρέψουμε ταχέως σε αυτήν. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν.