Είχε ένα μικρό διαμερισματάκι στο υπόγειο της πολυκατοικίας... του θυρωρού
όπως λεγότανε.
Ο θυρωρός έπρεπε να είναι αποδεκτός από την πλειοψηφία των ιδιοκτητών.
Ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές....ο έμπιστος που γνώριζε και τα οικογενειακά των ενοίκων.
Έπαιρνε την αλληλογραφία από τον ταχυδρόμο και την μοίραζε
πόρτα-πόρτα.
Φρόντιζε για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων...την ασφάλεια
της πολυκατοικίας....
Κατέβαζε τα σκουπίδια...
Εσωτερικό τηλέφωνο εκτός από το θυρωρείο είχε και στο διαμέρισμά του
και χτυπούσε απίθανες ώρες.
Πηγαίναμε αργά και που επίσκεψη στον φίλο της οικογένειας αναλόγως ντυμένοι
και με οδηγίες οι μικροί για την συμπεριφορά.
Μαθημένοι από τις κάμαρες της αυλής την αλάνα το πέρα δώθε με τους συναυλικούς αυτή η επίσκεψη πίσω από το Μουσείο δεν ήταν και η ευτυχέστερη οικογενειακή βόλτα.
Άστραφτε η είσοδος της πολυκατοικίας....γυαλισμένα τα πάντα...μεγάλες γλάστρες....
Κατεβαίναμε στο υπόγειο και μας έπιανε η ψυχή μας....σπίτι χωρίς παράθυρο
δεν έβλεπες συχνά και με τον ήλιο ντάλα να ανάβουν φώς.
Μεσημέρι Κυριακής στρωνότανε το τραπέζι και τελευταίος ερχότανε ο φίλος μας
ο θυρωρός που θα έκανε κάποια αγγαρεία ενοίκου.
Να πάει να πάρει τσιγάρα...εφημερίδα....να σφίξει κάποια βρύση....
Ήξερε τις συνήθειες...τις παραξενιές όλων...
Επιτέλους καθόμαστε για φαϊ και άρχιζε το εσωτερικό τηλέφωνο να χτυπάει
και αυτός με περίσσεια ευγένεια να απαντάει.
Μας άφηνε και έφευγε ζητώντας συγγνώμη....
Στο σπίτι ερχότανε η γυναίκα του και τα παιδιά του ο ίδιος ποτέ
κράταγε το οχυρό.
Η ζωή του όλη ήταν η πολυκατοικία και το θυρωρείο.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου