Οι Ινδιάνοι αποδείχτηκαν πολύ σκληροί για να πεθάνουν

Η ισπανική και στη συνέχεια

βορειοαμερικανική εθνοκάθαρση, η αναφερόμενη ως η μεγαλύτερη στην ιστορία, που εκτιμάται ότι προκάλεσε την εξόντωση 100 εκατομμυρίων ανθρώπων φάνταζε ως τελειωμένη υπόθεση. Ιθαγενείς πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται μέχρι και σήμερα στις φυλακές των ΗΠΑ, αυτόχθονες κοινωνικοί ηγέτες δολοφονούνται καθημερινά σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και ο ιθαγενής πληθυσμός εξακολουθεί να εξοντώνεται καθημερινά από τη φτώχεια, τις αρρώστιες και τις ανισότητες. Έτσι η περιρρέουσα εντύπωση είναι ότι οι λαοί αυτοί δίνουν κάποιες μάχες οπισθοφυλακών μέχρι να πεθάνουν. Αυτό εντυπώθηκε στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητο γενιών και γενιών που μεγάλωσαν με τις υπερπαραγωγές γουέστερν του Χόλυγουντ και έμαθαν να είναι πάντα με τους καλούς "καουμπόιδες" και όχι με τους κακούς ινδιάνους.



Όσοι από μας στα παιδικά μας παιχνίδια στις αλάνες θέλαμε να κάνουμε τους ινδιάνους περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει ο καβγάς ανάμεσα στα άλλα παιδάκια που μάλωναν γιατί κανένα δεν ήθελε να είναι με την ομάδα των ινδιάνων. Σε αυτά τα παιδικά μας παιχνίδια, πάντα η ινδιάνικη ομάδα μας ήταν ολιγομελής και στους αιματηρούς ενίοτε (πετρο) πόλεμους είμαστε οι χαμένοι. Όπως ακριβώς και στις ταινίες.


Και μεγαλώσαμε, γίναμε αριστεροί και μέσα στον ανελέητο ταξικό πόλεμο, μάθαμε να αγαπάμε τους Chiapas, τους Μapuche, τον Έβο Μοράλες. Έχοντας την εντύπωση ακόμα, ότι το είδος είναι προς εξαφάνιση, κάτι σαν τους Εσκιμώους. Και ξαφνικά, αυτός ο στρατός των 50 εκατομμυρίων στη "Δική μας Αμερική" δείχνει απειλητικά τα δόντια του στις τελευταίες εξεγέρσεις ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία, στην Κολομβία, και έχει και προσεχώς. Τελικά, οι ινδιάνοι αποδείχτηκαν πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Είναι ακόμη εδώ και είναι πολύ απειλητικοί όσο παίρνουν τη φυσική τους θέση στον ταξικό πόλεμο. Εμείς, τα αριστερά "χλωμά πρόσωπα" (όπως έλεγαν οι ινδιάνοι τους καουμπόιδες στα γουέστερν) ας προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε.


Ας μην δικάσουμε πρόωρα τον Έβο Μοράλες, στη μέση της μάχης ("η κριτική μέσα στο φρούριο υπό πολιορκία ισοδυναμεί με προδοσία"). Το δικό μας "χλωμό πρόσωπο", τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, περιμέναμε τουλάχιστον να γίνει η κηδεία, να γίνουν και τα ¨σαράντα" και τον δικάσαμε μετά.


Ο Έβο Μοράλες όμως είναι ζωντανός, ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης μάχης, που οι λεπτομέρειές της δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές, (ο πιλότος του αεροπλάνου που τον μετέφερε παρασημοφορήθηκε από τον Μεξικανό πρόεδρο). Είναι ζωντανός αυτός και ο λαός του, που πληρώνει βαρύ φόρο αίματος σε μια πολύ σκληρή μάχη, μάχη που δίνει για λογαριασμό όλων μας.


Ας το βουλώσουμε και ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε.


Προσάρτημα από έκθεση που παρουσιάστηκε το 2002 στη Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης




https://es.wikipedia.org