Oι πρόσφυγες από την Μ.Ασία έστησαν τα σπιτικά τους ....κάρφωσαν και μια πινακίδα....οδός Ρόδων....ακουγότανε όμορφα και δεν είχε βέβαια σχέση με τον λασπόδρομο....
Μας έλεγε τέτοιες ιστορίες ο παππούς στο μικρό τσαγκάρικο στα Πατήσια που το είχε στήσει μπροστά από την προσφυγική παράγκα στον άλλο λασπόδρομο ... οδό Ξηροκρήνης...φυσικά το όνομα από τις Χαμένες Πατρίδες.
Και μας έπαιρνε κατά καιρούς ποδαράτο να μας πάει στους συγγενείς στον Ποδονίφτη περνώντας το λασπόρεμα....κανονικά Λασποποδονίφτη έπρεπε να τον έλεγαν.
Από εκεί περνούσαν το '60 τα Κυριακάτικα μεσημέρια και οι φίλαθλοι της ΑΕΚ για το θρυλικό γήπεδο της ψυχομένης προσφυγικής ομάδας των Σοφιανίδη...Σταματιάδη....Σεραφείδη....Νεστορίδη...
Πίσω στην επίσκεψη στους συγγενείς και η κουβέντα για τα παλιά τότε που ήρθαν ρακένδυτοι στον Πειραιά και τους στραβοκοιτούσαν οι ντόπιοι.
Ήταν ταλαιπωρημένοι βρώμικοι άρρωστοι και ο φόβος της εξάπλωσης ασθενειών μεγάλος...
Με τα πρώτα κρούσματα τύφου, ιλαράς, οστρακιάς, μηνιγγίτιδας, ευλογιάς, δυσεντερίας και χολέρας αλλά και με πολλούς τραυματισμένους από τους Τσέτες γέμισαν τα νοσοκομεία.
Και πολλά άλλα θυμόντουσαν και αναστέναζαν και σταυροκοπιόντουσαν που ήταν ζωντανοί....
Αυτό που μου έκανε τότε εντύπωση ήταν πώς τόσο φτωχοί άνθρωποι μεροκαματιάρηδες μέσα από ένα τόσο μικρό σπιτάκι που έφιαξαν όπως όπως γκρεμίζοντας την παράγκα με τα πισόχαρτα
έβγαζαν τόσα φαγητά και γλυκά να σε κεράσουν βάζοντας και μέσα στο τσίγκινο πιάτο σκεπασμένο με δεύτερο και τυλιγμένο με πάνινη πετσέτα κάτι επί πλέον για να πάρεις μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου