Λάθη που κάνουμε στο μεγάλωμα των παιδιών μας και καταλήγουν μπερδεμένοι ενήλικες.

Γράφει η Μαρία Πολυμήλη

Τα συναισθήματα μας αποκτούν αξία, μονάχα όταν έχουμε δικά μας ακέραια αισθήματα και σκέψεις.

Η καταπίεση των αυθόρμητων συναισθημάτων και κατά συνέπεια της ατομικότητας, έχει αφετηρία από από τα πρώτα στάδια της ζωής ενός παιδιού.

Ο τρόπος με τον οποίο είναι διαμορφωμένο το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και ο τρόπος που οι ενήλικες έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά, συχνά οδηγεί στην εξάλειψη του αυθορμητισμού τους.

Μέσα από τις μικρόκοινωνίες των οικογενειών, αλλά και των σχολείων, έχουν αντικατασταθεί οι πρωταρχικές σκέψεις, τα καθαρά αισθήματα, οι αυθόρμητες ενέργειες και οι γνήσιες επιθυμίες των παιδιών, με δράσεις που έχουν επιβληθεί από την κοινωνία ή το σύστημα.

Οι τιμωρίες, οι απειλές, η δωροδοκία, οι κατευθυνόμενες εξηγήσεις είναι μοτίβα στα οποία υποβάλουμε τα παιδιά και τους προκαλούν σύγχυση, κάνοντας τα να εγκαταλείπουν τα αρχικά τους πηγαία αισθήματα και σκέψεις.

Ως αποτέλεσμα τα παιδιά να παραιτούνται σταδιακά από την ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων τους και ενδεχομένως κι από το ίδιο το συναίσθημα. Κάτι το οποίο μπορεί να εξελιχθεί καταστροφικό για το μέλλον τους.

Με αυτόν τον τρόπο επίσης διδάσκονται να απωθούν την επίγνωση που έχουν σχετικά με την εχθρότητα και την ανειλικρίνεια των άλλων.

Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τέτοιου είδους αρνητικές ιδιότητες και να μην ξεγελιούνται τόσο εύκολα από τα λόγια, όπως συμβαίνει διόλου τυχαία, πιο εύκολα με τους ενήλικες. Κάποιες φορές επιμένουν να αντιπαθούν κάποιον χωρίς φανερό λόγο, όταν νιώθουν να υποβόσκει προσποίηση σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Αυτή η αντίδραση όμως τακτικά αποθαρρύνεται από τους μεγαλύτερους, με σκοπό να τα ωθήσει να προσαρμοστούν στα κοινωνικά στερεότυπα.