Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

 

Τό πολυποίκιλο καί ποικιλόμορφο κίνημα τῶν λεγομένων «ἀρχαιολατρῶν», ἀποτελεῖ σήμερα μιά μεγάλη πολεμική πρόκληση κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τοῦ συνόλου σχεδόν τοῦ πιστοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας.






Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος και ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος.
Λάμπρος Κ. Σκόντζος :







Τά δεκάδες περιοδικά, πού κυκλοφοροῦν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, οἱ τηλεοπτικές καί ραδιοφωνικές τους συνεντεύξεις, καί ἐκπομπές, καί οἱ δαιδαλώδεις ἰστοσελίδες τους στό διαδίκτυο, βρίθουν ἀνείπωτων συκοφαντιῶν, χυδαίων ὕβρεων κατά τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡμῶν τῶν χριστιανῶν καί τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ἀρκετές φορές ἔχουν φιλοξενηθεί σχετικά ἄρθρα, τά ὁποῖα ἀναφερόταν στό ὑβρεολόγιο, τήν λασπολογία, τήν ἐπιστημονική καί την ἱστορική κακοποίηση, από την πλευρά των παγανιστών.

Ἡ πλέον ἀπαράδεκτη συκοφαντία κατά τῆς Ορθοδοξίας, εἶναι αὐτή τῆς δῆθεν μή «συμβατότητας» τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό! Τονίζουν μέ ἔμφαση καί πάθος πώς ὁ Χριστιανισμός εἶναι «ἑβραιογενής αἵρεση», ἡ ὁποία δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν «ἑλληνική κοσμοθέαση». Ὁ Χριστιανισμός πρεσβεύει, κατ’ αὐτούς τόν «ἄγριο, κακοῦργο, δυνάστη καί βλοσυρό θεό τῆς ἐρήμου» τόν «Γιαχβέ», τοῦ ὁποίου «ἡ δουλόφρων πίστη σέ ἐκεῖνον», δέν ταιριάζει μέ τήν «ἐλευθεροφροσύνη τῶν Ἑλλήνων». Διαδίδουν πώς ἡ ἐπικράτηση τοῦ Χριστιανισμοῦ, στούς πρώτους χριστιανικούς αιῶνες, δέν εἶναι προϊόν ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τῶν πρώην ἐθνικῶν Ἑλλήνων, ἀλλά ἀποτέλεσμα «βίας, σφαγῶν καί συστηματικῆς γενοκτονίας»! Ὑποστηρίζουν μάλιστα μέ στόμφο πώς ὁ Ἑλληνισμός «βρίσκεται σέ κατοχή ἐδῶ καί 1600 χρόνια», «ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τό δικτατορεῦον δόγμα, μιά ἀλλότρια θρησκεία, ξένη πρός τόν Ἑλληνισμό, ἡ ὁποία καταπιέζει τούς Ἕλληνες»! Πραγματικά ἀπίστευτα πράγματα!

Οἱ Ἕλληνες, κατ’ αὐτούς «ἔχουν δική τους θρησκεία, τοῦ δωδεκαθέου, τήν μόνη ἑλληνική, ἡ ὁποία γεννήθηκε στήν Ἑλλάδα, ὡς προϊόν ὑψηλῆς συλλήψεως». Ἡ ἀναβίωσή της ὑποστηρίζουν ὅτι «θά ἀπαλλάξει τόν Ἑλληνισμό ἀπό τήν ἑβραιοχριστιανική καταπίεση καί θά τόν ξαναβάλει στήν τροχιά προόδου»!

Ο φανατισμός, ἡ ἡμιμάθεια καί προπαντός ἡ ἐμπάθεια πρός τόν Χριστιανισμό δέν τούς ἀφήνει νά δοῦν μέ ξεκάθαρο μάτι, τήν οἰκτρή πλάνη τους. Ἄς πάψουν πιά νά ὁμιλούν γιά «ἑλληνική» ἀρχαία θρησκεία καί γιά «ξενική» χριστιανική θρησκεία. Ἄς ἀνοίξουν τά μυωπικά πνευματικά τους μάτια γιά νά διαπιστώσουν ὅτι (οἱ περισσότεροι τουλάχιστον ἀπό αὐτούς), εἶναι ἀκούσια ὄργανα τοῦ διεθνοῦς ἀποκρυφισμοῦ, τῆς Νέας Ἐποχῆς (New Age), τῆς «ὁποίας ἐξυπηρετοῦνται τά καταχθόνια σχέδια μέ τόν καλλίτερο τρόπο, μέ τήν ἀναβίωση τῶν αρχαίων παγανιστικῶν θρησκειῶν. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές ἄς συγκρίνουν τίς «θρησκευτικές» ἀρχές τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου καί θά διαπιστώσουν μιά καταπληκτική ταυτότητα! Πάντως ὡς πρός τήν «ἑλληνικότητα» τῆς ἀρχαίας θρησκείας προσπαθοῦν νά πείσουν μόνο τόν ἑαυτό τους.

Θά ἀποδείξουμε μέ ἐπιστημονικά στοιχεῖα πώς αὐτό τό μόρφωμα πού οἱ «ἀρχαιολάτρες» ἀποκαλοῦν «πατρώα θρησκεία» καί «μόνη ἑλληνική θρησκεία» καί μέ κομπασμό ἀποκαλοῦν τούς ἀνύπαρκτους θεούς τοῦ δωδεκαθέου «ἕλληνες θεούς» δέν εἶναι καί τόσο «ἑλληνική θρησκεία» ὅσο νομίζουν. Οἱ «ἕλληνες θεοί» τοῦ δωδεκαθέου δέν εἶναι καθόλου ἕλληνες, ἀλλά στό σύνολό τους εἶναι... εἰσαγόμενοι ἀπό «βάρβαρους» λαούς! Μία ἐπισταμένη, λεπτομερής καί προπαντός ἐπιστημονική μελέτη τῶν πηγῶν γιά τίς καταβολές καί τή διαμόρφωση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας ἀποδεικνύει περίτρανα πώς οὔτε «γηγενής» οὔτε «ἑλληνική» ὑπῆρξε, διότι στή μακραίωνη πορεία της, προσέλαβε τόσα ξένα στοιχεῖα.

Μέ ὁδηγό τά ἀρχαιολογικά εὑρήματα μποροῦμε νά σχηματίσουμε μιά ἀρκετά σαφῆ εἰκόνα τῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων καί πίστεων τῶν κατοίκων τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου πρίν γίνει ἡ κάθοδος τῶν γνωστῶν ἑλληνικῶν φύλων στήν Ἑλλάδα ( γύρω στά 2000 π.Χ.). Οὔτε λόγο γιά δωδεκάθεο δέν μποροῦμε νά κάνουμε σέ αὐτή τήν περίοδο. Οἱ θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Πελασγῶν, τῶν Λελέγων, τῶν Ταφίων, τῶν Κουρητῶν καί ἄλλων προελληνικῶν φύλων ἦταν σαφῶς τοτεμιστικοῦ καί φετιχιστικοῦ καί ἀνιμιστικοῦ χαρακτῆρα. Κυριαρχοῦσε σέ αὐτούς ἀπόλυτη-παχυλή εἰδωλολατρεία. Ἡ θρησκεία τους ἦταν κατά βάση λατρεία τῆς φύσεως (λατρεία τῶν ποταμῶν, τῶν βράχων, τῶν δένδρων, τῶν ζώων κλπ).

Οἱ Κρητομινωΐτες προχώρησαν κάπως καί ὑπό τήν ἐπίδραση κάποιας μορφῆς μητριαρχίας, καθιέρωσαν τή λατρεία τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ἡ ὁποία στήν οὐσία ἦταν ἡ λατρεία τῆς Γῆς ἤ τῆς Φύσεως, προσωποποιημένη στό πρόσωπο τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ἡ ὁποία παριστάνονταν μέ χονδροκομμένα εἰδώλια ὡς «θεά τῶν φιδιῶν» καί τῆς γονιμότητας. Σύμφωνα μέ ἀξιόπιστες μαρτυρίες ἀρχαίων συγγραφέων, καί πορίσματα συγχρόνων ἐπιστημόνων ἡ λατρεία τῆς «Μεγάλης Μητέρας» εἰσήχθη στήν Κρήτη ἀπό ἐμπόρους καί ναυτικούς ἀπό τήν Αἴγυπτο. Ἀργότερα ταυτίστηκε μέ τήν Δήμητρα. Τά πρῶτα ἑλληνικά φῦλα, είχαν τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Ἀρίων, τήν λατρεία τῶν προσωποποιημένων φυσικῶν δυνάμεων.

Λίγο ἀργότερα, καί συγκεκριμένα στούς Μυκηναϊκούς χρόνους, ἄρχισε νά διαμορφώνεται μία ἀνθρωπομορφική θεώρηση τῶν θεῶν, στά πρότυπα τῶν Μυκηναίων βασιλικῶν οἴκων, σύμφωνα μέ τόν μεγάλο Σουηδό καθηγητή καί πρωτοπόρο μελετητή τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας Nilsson.

Τότε ἀρχίζουν νά πλάθονται οἱ διάφορες μυθολογικές διηγήσεις, οἱ ὁποῖες ἀργότερα θά καταγραφοῦν ἀπό τούς ποιητές Ὅμηρο καί Ἡσίοδο καί θά ἀποτελέσουν τίς γνωστές μας «Θεογονίες». Ἡ συγκρότηση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου τοποθετεῖται ὄχι ἀργότερα ἀπό τό 1200 π.Χ. Ὁ Ὅμηρος ἔγραψε τά ἔπη του τόν 8ο π.Χ. αἰῶνα καί ὁ Ἡσίοδος τόν 7ο π. Χ. αἰῶνα, στίς μέρες τῶν ὁποίων ἔχουμε πλήρη διαμόρφωση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου.

Τήν ἴδια ἐποχή μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου καί τῆς ναυτιλίας, ἔχουμε εἰσβολή καί ἄλλων θρησκευτικῶν στοιχείων στόν ἑλλαδικό χῶρο. Ὁ πατέρας τῆς ἱστορίας Ἡρόδοτος μᾶς πληροφορεῖ πώς οἱ περισσότεροι ἀπό τούς θεούς, πού ἀργότερα ἀποτέλεσαν τό δωδεκάθεο, ἦρθαν ἀπό τήν Αἴγυπτο! Ὅλοι οἱ θεοί τοῦ δωδεκαθέου, ἐκτός ἴσως τόν Ποσειδῶνα, εἶναι πιστά ἀντίγραφα καί ἐν πολλοῖς ταυτόσημοι θεοί ἄλλων λαῶν.

Ὁ πανάρχαιος θεός τῆς ὁμηρικῆς ἡσιόδειου μυθολογίας Οὐρανός εἶναι σαφέστατα ὁ θεός Varuna τῶν Ἀρίων. Στό πανάρχαιο θρησκευτικό ποίημα τῶν Ἰνδῶν Ρίγκ-Βέδδες ὑπάρχουν ἀφηγήσεις θεομαχιῶν παρόμοιες σάν αὐτές πού περιγράφονται στήν ἑλληνική μυθολογία. Ἔστω γιά παράδειγμα ἡ θεομαχία τοῦ οὐράνιου θεοῦ τοῦ φωτός Ἴνδρα μέ τούς μελανούς θεούς τῶν νεφῶν καί τοῦ σκότους (P. Decharme, Ἑλληνική Μυθολογία, τόμ.Α΄,σελ.49). Ὁ Κρόνος εἶναι ὁ ἰνδικός Kranan, θεός δημιουργός καί πλάστης. Ὁ μεγάλος μελετητής καί θρησκειολόγος H.G.Guterbock, ὁ ὁποῖος κατόρθωσε καί μετέφρασε χετιτικές ἐπιγραφές, βρῆκε καταπληκτική ὁμοιότητα τῆς ἡσιόδειου θεογονίας μέ τήν χετιτική, ἡ ὁποία εἶναι σαφέστατα ἀρεία. Περιττό νά τονίσουμε πώς οἱ ἐπιγραφές αὐτές εἶναι παμπάλαιες σέ σχέση μέ τήν ἐπόχή τοῦ Ἡσιόδου (7ος π.Χ. αἰών). Ὁ θεός Anu (Οὐρανός) ἔπαθε, ὅ,τι ἔπαθε ὁ Οὐρανός τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας. Ὁ Kumarbi (Κρόνος) ἔκοψε τά γεννητικά ὄργανα τοῦ πατέρα του Anu καί τά κατάπιε. Κατόπιν ἔφτυσε τό σπέρμα καί ἀπό αὐτό γονιμοποιήθηκε ἡ Γῆ καί γέννησε τούς τρεῖς θεούς, τόν Tesab (Δία) καί τούς ἀδελφούς του. Ὁ Tesab (Ζεύς) ἔκαμε πόλεμο κατά τοῦ πατέρα του Kumarbi καί μέ τή βοήθεια τοῦ τέρατος Ullikummi (Τυφωέως) τοῦ πῆρε τό θρόνο (Μεγάλη Ελλ. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τομ.Ι. σελ.145).

Ὁ Δίας εἶναι ὁ Dyaus - Pitar θεός τῆς βροχῆς καί τοῦ κεραυνοῦ «ἀσφαλῶς ἰνδογερμανικῆς ἀρχῆς» (Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ι, σελ. 144), ὁ ὁποῖος ἐπεκράτησε τελικά ὡς ἡ κυριώτερη θεότητα σέ ὅλους τούς λαούς τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας. Ἀνάγεται σύμφωνα μέ διαπρεπεῖς μελετητές στήν πατριαρχική δομή τῶν κοινωνιῶν τῶν Ἀρίων (ΘΗΕ,τόμ.5, στ.607). Στήν Ἑλλάδα πῆρε τό ὄνομα Δίας, στούς Ρωμαίους Jupiter, στούς Κέλτες Dagnde, στούς Τεύτονες Thor ἤ Donar, στούς Σκανδιναβούς Voda, στούς Λιθουανούς Divaitis, κλπ. Πρόκειται βεβαίως γιά τήν ἴδια θεότητα, διότι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες τῶν προαναφερομένων λαῶν ἔχει τά ἴδια ἀκριβῶς χαρακτηριστικά!

Ἡ Ἥρα προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα swar, πού σημαίνει τόν οὐρανό, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ διακεκριμένοι μελετητές Leo Meyer Bemerk καί G. Curtius. Εἶναι καί αὐτή ἀναμφίβολα ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως. Λατρευόταν ἀπό τούς Ἰνδοευρωπαίους ὡς ἡ σύζυγος τοῦ Οὐρανοῦ καί μητέρα τῆς Γῆς, ἡ ὁποία γεννᾶ καί τρέφει τά πάντα. Τό ἴδιο πίστευαν καί οἱ Ἕλληνες γιά τήν Τιτανίδα Ἥρα. Ὡς σύζυγος (καί ἀδελφός) τοῦ «ὑπάτου τῶν θεῶν» θεωροῦνταν ἡ μεγάλη σύζυγος καί ἡ τροφός θεῶν καί ἀνθρώπων! Κάποιοι εἶδαν στό ὄνομα Ἥρα τό θηλυκό τοῦ ἥρωα καί τήν ταύτισαν μέ τό ἰνδικό Ujnoti (Προστάτης), (ΘΗΕ,τόμ.6,στ.57). Στή ρωμαϊκή θρησκεία ὀνομαζόταν Hera.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι ἀλλοιωμένος τῦπος τῆς σανσκριτικῆς λέξεως Ahana πού σημαίνει αὐτή πού καίει. Ὁ Schwartz μάλιστα τήν ἀποκαλεῖ ὡς θεά τῆς ἀστραπῆς καί ἀναλύοντας τό ἐπίθετο «Τριτογένεια» τήν ταυτίζει ἀπόλυτα μέ τήν Ἰνδική θεά Trita, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στίς Βέδδες καί ἔχει ταυτόσημες ἰδιότητες μέ τήν Ἀθηνᾶ (P. Decharme, ὅπου ἀνωτ. σελ 122). Κατ’ ἄλλους εἶναι μετεξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς «μεγάλης θεᾶς». Ἄλλοι ἐπίσης ταυτίζουν τήν Ἀθηνᾶ μέ τήν αἰγυπτιακή θεά Νηίθ (ΘΗΕ,τόμ,1, στ.598), διότι τά χαρακτηριστικά της εἶναι ταυτόσημα.

Ἡ Ἑστία εἶναι καί αὐτή ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως. Ἦταν ἡ προσωποποίηση τοῦ ἐφεστίου πυρός. Τό «ἱερό πῦρ» εἶχε μεγάλη σημασία γιά τούς Ἀρίους. Οἱ Ἕλληνες συνέχισαν τήν ἀρεία πίστη στή δύναμη τοῦ «ἱεροῦ πυρός» καί γι’ αυτό τό διατηροὺσαν ἄσβεστο στό δελφικό ἱερό. Ἡ Ἑστία λατρευόταν καί ἀπό ἄλλους λαούς. Στούς Ρωμαίους ὀνομαζόταν Vesta.

Ὁ Ἀπόλλων, μία ἀπό τίς κορυφαῖες θεότητες τοῦ δωδεκαθέου, ἀναμφίβολα ἕλκει καί αὐτός τήν προέλευσή του στούς ἰνδοευρωπαίους. Ἡ λατρεία του εἶχε μεγάλη ἐξάπλωση στούς Ἀρίους καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολή. Ὑπῆρξε συγγενής θεότητα τῶν βεδδικῶν ἡλιακῶν θεοτήτων Hindous, Sourya καί Roudra. Ἡ γνωστή μυθολογική διήγηση γιά τήν νίκη τοῦ δράκοντα Πύθωνα εἶναι κοινή σέ ὅλες τίς φυλές τῆς ἄριας ὁμοεθνίας. Στίς Βέδδες περιγράφεται ἡ νίκη τοῦ θεοῦ τοῦ φωτός Indra κατά τοῦ ὄφη Ahi ἤ τοῦ Vitra, οὐράνιου δράκοντα τοῦ ὁποίου θραύει τήν κεφαλή. Στήν Avesta τῶν Περσῶν ὁ ἡλιακός θεός Μίθρας φονεύει τόν ὄφη – σύμβολο τοῦ Ariman. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ ὑπερβόρειος Siegfrid. Σύμφωνα μέ τόν πολύ Max Muller, ὁ Ἀπόλλων σχετίζεται μέ τή Δάφνη καί ἰσχυρίζεται ὁ διακεκριμένος ἐπιστήμων ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική λέξη dahana, ἀπό τή ρίζα dah, πού σημαίνει τόν καίοντα, τόν φωτεινό, καί ὅπως εἶναι γνωστό ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τοῦ φωτός καί μάλιστα ταυτιζόταν μέ τόν ἥλιο! Ἔρευνες ἐπίσης στήν Ἀνατολή ἀποκάλυψαν ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν ὁ έπιφανής θεός τῶν Χετταίων Apulunas (προστάτης τῶν πυλῶν), (R.Hrozny, παρά G.Meautiw,Muthologie graegue Neuchatel (Suisse) 1959,σελ. 84). Ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τῶν Χετταίων ἀποδεικνύεται περίτρανα ἀπό τίς διηγήσεις τοῦ Ὁμήρου ὡς προστάτη τῶν Τρώων καί φοβερό πολέμιο τῶν Ἑλλήνων (ΘΗΕ, τόμ. 6. στ.1120)! Ὁ Ὅμηρος (Ἰλ.Β΄,84) χαρακτηρίζει ἐπίσης τόν Ἀπόλλωνα ὡς «Λυκηγενῆ», δηλαδή μαρτυρεῖ ὅτι κοιτίδα τῆς λατρείας του ἦταν ἡ χώρα τῶν Λυκίων τῆς Μ. Ἀσίας. Κατά πᾶσαν πιθανότητα ἀπό ἐκεῖ πέρασε ἡ λατρεία του στήν Ἀθήνα (Λυκαβητός) (ΜΕΕ, τόμ.Ε΄, σελ.180). Οἱ Πέρσες λάτρευαν τόν Ἀπόλλωνα στό πρόσωπο τῆς ἡλιακῆς θεότητας τοῦ Μίθρα. Οἱ Τυρρηνοί τόν λάτρευαν ὡς Aplu ἤ Apulu. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Medicum καί εἶχαν καθιερώσει ἑτήσιες ἑορτές τά Ludi Apollinares.

Ἡ «ἀδελφή» του Ἄρτεμη, ἕλκει καί αὐτή τήν καταγωγή της στήν Ἀνατολή, προῆλθε πιθανώτατα ἀπό ἀντίστοιχη ἄγρια ταυρική θεά, στήν ὁποία γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες. Ἡ θυσία τῆς Ἰφιγένειας καί ἡ μεταφορά της στήν χώρα τῶν Ταυρίων δείχνει ξεκάθαρα τήν σχέση τῆς Ἀρτέμιδος μέ τήν Ταυρία θεά. Οἱ Πέρσες τήν λάτρευαν, σύμφωνα μέ τόν Ἡρόδοτο (Ἱστ. Β΄, 137,156), τή δική τους Ἄρτεμη μέ τό ὄνομα Βούβαση καί οἱ Ρωμαῖοι τή λάτρευαν ὡς Diana. Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει ἐπίσης τήν Ἄρτεμη μέ τήν ἄγρια θρακική θεά Βένδη. Μάλιστα στόν Πειραιᾶ μέχρι τά μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα γινόταν ἑτήσιες ἑορτές τά Βενδίδεια (ΜΜΕ,τόμ.Ε΄,σελ. 692). Στήν Ἑλλάδα ἦρθε ἡ λατρεία της ἀπό τήν Μ. Ἀσία, ὅπου ταυτίστηκε μέ τήν φρυγική Ρέα καί ἀργότερα μέ τήν Κυβέλη. Ὁ Ἑρμῆς εἶναι πανομοιότυπος μέ τόν θεό τῶν Ἰνδῶν Σαραμέγια Ἑρμεία. Στίς Βέδδες ἀναφέρεται ὡς θεός τοῦ ὕπνου, ὅπως ἀπέδειξε ὁ Max Muller. Τό ἴδιο καί ὁ Ἑρμῆς συσχετίζονταν μέ τό θάνατο, ὡς ψυχοπομπός. Ὅπως ὁ Dyaus – Δίας, ἔτσι καί ὁ Σαραμέγια - Ἑρμῆς κατέστη ἐπιφανής θεός στίς θρησκεῖες τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας, (π.χ. στούς Ρωμαίους ἔγινε Mercury).

Ὁ Ἥφαιστος, σύμφωνα μέ τόν Max Muller, ταυτίζεται μέ τόν θεό τοῦ πυρός καί τῶν ἀστραπῶν τῶν Βεδδῶν Giavishtha. Κοινή εἶναι ἄλλωστε στούς λαούς τῆς Ἄριας ὁμοεθνίας ἡ παράδοση γιά θεούς τῆς φωτιᾶς (ΜΕΕ,τόμ.ΙΒ΄σελ.415). Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει τόν Ἥφαιστο μέ τόν αἰγύπτιο θεό Ftha. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Vulcanus (προσωποποίηση τοῦ πυρός) καί εἶχαν καθιερώσει ἑορτή, τά Βουλκάνεια (Ἡφαίστεια).

Ὁ Ἄρης προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα mar καί ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Maruts, πού σημαίνει αὐτόν πού συντρίβει καί καταστρέφει καί ἦταν ὁ θεός τῆς καταιγίδας. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. Δ΄,59) ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἄρης ταυτίζεται μέ ἀντίστοιχο ἄγριο, αἱμοβόρο καί πολεμοχαρῆ θεό τῶν Σκυθῶν, στόν ὁποῖο γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες. Ἐπίσης ταυτιζόταν καί μέ τόν ἀσσυριακό καί βαβυλωνιακό Βήλ. Ἡ λατρεία τοῦ ἄγριου θεοῦ τοῦ πολέμου καί τῆς καταστροφῆς ὑπῆρξε ἰδιαίτερα ἀγαπητή στούς θράκες καί ἀπό ἐκεῖ διαδόθηκε στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Στούς Ρωμαίους λατρευόταν ὡς Mars. Ἡ Ἀφροδίτη προέρχεται ἀναμφισβήτητα ἀπό τήν Ἀσσυρία. Ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει λεπτομέρειες γιά τήν εἴσοδο τῆς λατρείας της στήν Ἑλλάδα (Ἱστ.Βιβλ.Α,105). Πρόκειται γιά τήν πορνική θεά Ἰστάρ ἤ Ἀστάρτη, τῆς ὁποίας ἡ λατρεία πέρασε ἀπό τήν Φοινίκη στήν Κύπρο, στά Κύθηρα καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα!

Ἡ Δήμητρα (θεά Γῆ) εἶναι προφανῶς ἐξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς λατρείας τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ὅμως προσέλαβε στήν ἱστορική πορεία της πολλά ξενικά στοιχεῖα. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. ΙΙ,171) ἀναφέρει πώς ἡ λατρεία τῆς Δήμητρας ἦρθε ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν ἔφεραν στήν Ἑλλάδα οἱ θυγατέρες τοῦ Δαναοῦ. Ἴσως νά πέρασε κατ’ ἀρχήν στήν Κρήτη καί ἀπό ἐκεῖ στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Στήν Ρίγκ-Βέδδα ἀναφέρεται ἡ θεά Γῆ, ἡ ὁποία εἶναι σύζυγος τοῦ θεοῦ Οὐρανοῦ «ὡς ἀθάνατο ζεῦγος, τούς δύο μεγάλους τοῦ κόσμου γονεῖς» (μετ.Langlois, τόμ. ΙV, ΣΕΛ. 38). Τό ἴδιο καί στήν ἑλληνική μυθολογία ἀναφέρεται ὡς μία ἀπό τίς ἀρχέγονες θεότητες τιτανίδες καί ταυτίστηκε μέ τή θεά Γῆ. Στούς Κέλτες λατρευόταν ὡς Deva. Ἡ φρυγική θεά Ρέα καί ἀργότερα ἡ Κυβέλη ταυτίστηκαν μέ τήν Δήμητρα καί ὅλες αὐτές μέ τήν Ἄρτεμη! Κάποιοι ἄλλοι τήν ταύτιζαν μέ τήν δωδωνιαία Διώνη! Ὁ Ἅδης τέλος ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Aditi ἤ Aditya (P. Decharme, σελ.473). Ἀλλά καί «μικρότερες» θεότητες τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας εἶναι ξένα δάνεια. Οἱ Χάριτες γιά παράδειγμα εἶναι οἱ βεδδικές θεότητες Harites, οἱ Ἄρπυες εἶναι ἐπίσης οἱ βεδδικοί δαίμονες Marouts (ΜΕΕ,τόμ.Ε΄,σελ.653).

Ὅμως δέν εἶναι μόνο οἱ ὀλύμπιοι θεοί πού προῆλθαν ἀπό ξένες θεότητες. Γύρω στό 800 π.Χ. ἔκαμε τήν ἐμφάνισή της μία ἀκόμα πίστη, ὁ ὀρφισμός, ὁ ὁποῖος εἰσέβαλε στόν ἑλληνικό χῶρο ἀπό τή Θράκη. Κύριο πρόσωπο λατρείας τῆς θρησκείας αὐτῆς ἦταν ὁ θεός Διόνυσος, ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν καταγωγή του στήν Φρυγία τῆς Μ. Ἀσίας. Ἀπό ἐκεῖ πέρασε στή Θράκη καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καί τελικά ἐπεκράτησε στούς Ἕλληνες, χωρίς νά συμπεριληφθεῖ ποτέ στό δωδεκάθεο. Μετά τόν 6ο αἰῶνα μάλιστα ἀνήχθη σέ κύρια λατρεία καί στούς κλασσικούς καί μετέπειτα χρόνους παραγκώνισε ὁ νεοφανής ξενικός αὐτός θεός τό δωδεκάθεο. Ἡ ὀργιαστική βακχική λατρεία, παραμέρισε τήν «ἤπια» λατρεία τῶν ὀλυμπίων θεεῶν.

Στούς ἑλληνιστικούς χρόνους, ὅταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος «ἑνοποιήθηκε», εἰσέβαλαν στόν ἑλληνικό χῶρο πληθώρα ἀνατολικῶν μυστηριακῶν θρησκειῶν, ὅπως τῶν αἰγυπτιακῶν ἐπιφανῶν θεῶν Ἴσιδος καί Ὄσιρη, τῆς φρυγικῆς Κυβέλης, τοῦ συριακοῦ Ἄδωνη, τοῦ ἰρανικοῦ Μίθρα, κ. ἄ., διότι τό δωδεκάθεο μαζί μέ ὅλες τίς μορφές λατρείας του δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει πιά τίς ἐξελιγμένες μεταφυσικές ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων. Ἐπίσης ἡ ἄγρια κριτική τῶν ἐπιστημόνων καί τῶν ἄλλων σοφῶν προγόνων μας εἶχε περιθωριοποιήσει πρό πολλοῦ τήν παράλογη αὐτή πίστη. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐξοβελίσουν κυριολεκτικά οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες τό δωδεκάθεο καί νά ἐπικρατήσουν σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα! Ὁ Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.) στό ἔργο του «Περί Ἴσιδος καί Ὀσίριδος» ἀναφέρει πώς ἡ ἐπικράτηση τῶν αἰγυπτιακῶν αὐτῶν θεοτήτων ἦταν τόσο δυναμική, ὥστε ἐγκαταστάθηκαν ἀκόμα καί σ’αὐτό τό δελφικό ἱερό, τό κέντρο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας! Ὁ Παυσανίας ( 2ος μ.Χ. αἰών) ἀναφέρει πώς ἡ αἰγυπτιακή Ἴσις εἶχε ἐκτοπίσει τή Λαφρία Ἀρτέμιδα ἀπό τό ἱερό της στήν Τιθορέα τῆς Βοιωτίας. Ἐπίσης σέ πρόσφατες ἀνασκαφές στό Δίον, κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο, ἀνακαλύφθηκε πελώριος ναός καί ἄγαλμα τῆς Ἴσιδος. Οἱ Ἕλληνες σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα λάτρευαν μέ πάθος τήν ξενική θεά καί τήν ἀνήγαγαν σέ ὕψιστη θεότητα, παραγκωνίζοντας τήν παραδοσιακή θρησκεία, ἡ ὁποία ὅδευσε ραγδαῖα πρός τήν τέλεια παρακμή της.


Στούς ρωμαϊκούς χρόνους ἔχουμε τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τοῦ μυστικοπαθοῦς θρησκευτικοφιλοσοφικοῦ κινήματος τοῦ νεοπλατωνισμοῦ, τό ὁποῖο ἐπιστρατεύτηκε νά ἀναχαιτίσει, χωρίς ἀποτέλεσμα, τόν ἀνερχόμενο Χριστιανισμό. Ἦταν ἕνα κράμα ἰουδαϊκῶν, ἰρανοπερσικῶν καί μαγικῶν στοιχείων, ἀναμειγμένα μέ τήν πλατωνική φιλοσοφία. Τό συγκρητιστικό αὐτό σύστημα ὑπῆρξε, σύμφωνα μέ τόν ἀείμνηστο φιλόσοφο καί ἀκαδημαϊκό Ι.Θεοδωρακόπουλο, ἡ ταφόπετρα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφίας! Μαζί μέ τόν νεοπλατωνισμό ἔσβησε καί ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία.

Ἀκοῦμε ἀπό τούς «ἀρχαιολάτρες» νά ὁμιλοῦν γιά «τρεῖς χιλιάδες», «ἑπτά χιλιάδες», «δώδεκα χιλιάδες», ἀκόμα καί «εἴκοσι χιλιάδες χρόνια ἑλληνικῆς θρησκείας» παραμερίζοντας ὅλα τά ἐπιστημονικά στοιχεῖα, πού δίνουν τήν πραγματική ἱστορία τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, τῶν ὀποίων ὁρισμένα ψήγματα παραθέσαμε σέ αὐτό τό ἄρθρο. Δέν μᾶς ἐκπλήσσει αὐτός ὁ ἀνιστόρητος καί ἀντιεπιστημονικός τους ἰσχυρισμός, διότι δέν εἶναι ὁ μόνος. Ἡ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ ἀλλά πρέπει νά λέγεται. Ἡ ξενικῆς ἐπίδρασης θρησκεία τοῦ δωδεκαθέου δέν ἔχει περισσότερο ἀπό 1500 χρόνια ὕπαρξης καί ὡς κύρια θρησκεία τῶν Ἑλλήνων δέν ξεπερνᾶ τά 500 χρόνια!
Κατόπιν αυτοῦ γιά ποιά «γηγενῆ» καί «γνήσια ἑλληνική» θρησκεία ὁμιλοῦν οἱ «ἀρχαιολάτρες»; Γιά ποιά πατρώα θρησκεία ὁμιλοῦν, ὅταν ὅλες οἱ παραπάνω μορφές θρησκευτικότητας ὑπῆρξαν «πατρῶες θρησκεῖες»; Ἡ τοτεμική, φετιχιστική καί ἀνιμιστική μορφή λατρείας τῶν Πελασγῶν δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ἡ θρησκεία τῶν πρωτοελλήνων δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὁ μυστικοπαθής ὀρφισμός δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὁ ὀργιαστικός βακιχισμός δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ἡ λατρεία τῆς Ἴσιδος, τῆς Κυβέλης, τοῦ Μίθρα δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»;

Ὅλες αὐτές οἱ μορφές θρησκευτικότητας καλύπτουν ὁλόκληρη τήν ἀρχαιότητα.

Επίσης απειράριθμα υπήρξαν τα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων. Το πολυποίκιλο αυτό θρησκευτικό μόρφωμα, ήταν η θανατηφόρα νόσος στο σώμα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά από το απώτερο παρελθόν, ως την εκπνοή του αρχαίου κόσμου. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο αρχαίος Ελληνισμός ξεψυχούσε στους ύστερους χρόνους, μαζί με τη μοιραία θρησκεία του. Είναι ολοφάνερο πως η αρχαία θρησκεία συμπαρέσυρε στον τάφο της και τον Ελληνισμό, μαζί με τον πολιτισμό του και την ιστορία του! Είναι επίσης αποδεδειγμένο περίτρανα πως ο ημιθανής Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό, νεκραναστήθηκε στην κυριολεξία, ενώ η αρχαία θρησκεία εξέπνευσε οριστικά στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, κάτω από το βάρος του πρωτογονισμού και των εγκλημάτων της! Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι όψιμοι λάτρεις της να την ωραιοποιήσουν και να την παρουσιάσουν ως «λαμπρή θρησκεία», ως «απαύγασμα υψηλού πολιτισμού», ως «τη γενεσιουργό αιτία του πολιτισμικού θαύματος της αρχαίας Ελλάδος», τους είναι αδύνατον να αποσιωπήσουν τον εμφανή πρωτογονισμό της, την απίστευτη δεισιδαιμονία που καλλιεργούσε στο λαό, και το χειρότερο τα απειράριθμα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων και κατά του Έθνους. Με φτηνούς και πολλές φορές γελοίους τρόπους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μύρια εγκλήματα, τουλάχιστον όσα έχουν καταγραφεί από την ιστορία, κατά των σοφών και των επιστημόνων από τα σκοταδιστικά ιερατεία, καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, με αποκορύφωμα τις φρικτές διώξεις των σοφών και των επιστημόνων στην Αθήνα (δίκες και καταδίκες «περί αθεΐας») και τη θανάτωση περισσοτέρων από πεντακοσίων φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, καλλιτεχνών, ποιητών κλπ.

Ποιο ήταν το δελφικό «ιερό», και ποιος ήταν ο πραγματικός (ολοσκότεινος και ανθελληνικός) ρόλος του στα πράγματα των Ελλήνων και του Έθνους ; Το λεγόμενο δελφικό «ιερό» υπήρξε μια από τις «μεγάλες αμαρτίες» της αρχαίας Ελλάδος.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος





Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων, και οι φονικοί εμφύλιοι, ήταν ο βασικός στόχος, των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν, ως θέληση του Απόλλωνα, την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια, και την ανεντιμότητα, να ζητούν από τις πόλεις, ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων Περσών.



Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι, οι οποίοι κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Επίσης με υπόδειξη του μαντείου, θυσιάστηκε η κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων, η Αριστομένη, με σκοπό να νικήσουν τους Σπαρτιάτες εισβολείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπατριάτες επικράτησαν, και έκαναν τους Μεσσηνίους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο έσφαξαν τους Κερκυραίους. Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης. Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ., σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό να καταφύγει στο ιερό άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Εν τούτοις τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π. Χ.), ο οποίος ευθύνεται εν μέρη, για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός θρησκευτικές αποχρώσεις. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία, βρισκόταν για πολλοστή φορά το δελφικό μαντείο, το οποίο παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηνάιους, σε φονικότατες συγκρούσεις, και απίστευτες θηριωδίες. μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς του (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4). Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας, κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων, και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.


Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!


ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ.



Να περάσουμε να δούμε τι έγινε κατά την διάρκεια των Περσικών πολέμων. Την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ηταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Σημιτικής καταγωγής Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γής, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.

ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ

Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα, έλεγε ο Εβραικός χρησμός. Όμως ο ένδοξος Θεμιστοκλής, κατάλαβε την παγίδα του Σημιτικού Μαντείου, και ότι αν έκανα, ξύλινα τείχη, θα τους έκαιγαν ζωντανούς, μέσα στην πόλη των Αθηνών. Ο Θεμιστοκλής γίνεται ο πρώτος ο οποίος αποφεύγει με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία, την θανάσιμη Εβραϊκή παγίδα-χρησμό από τους Δελφούς. Έπεισε τους υπόλοιπους ότι ο χρησμός δεν έλεγε να κάνουν ξύλινα τείχη , αλλά αυτό που ζητούσε ήταν να γίνουν ξύλινα πλοία ώστε να γίνει ναυμαχία. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσε όλους τους Έλληνες ο Θεμιστοκλής, καθώς σε περίπτωση που έκαναν ξύλινα τείχη γύρω από την αρχαία Αθήνα και παρέμεναν εντός των τειχών, θα τους είχαν κάψει όλους ζωντανούς οι Πέρσες. Εν τούτοις τις περισσότερες δυσκολίες από τις Φοίνικες-Σημιτικές παγίδες του μαντείου των Δελφών τις αντιμετώπισε ο στρατηγός Παυσανίας. Μετά από τον τέλειο χειρισμό από τον Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα, οι Φοίνικες μαύροι μάγοι εμφανίστηκαν πολύ πιο οργανωμένοι στις Πλαταιές. Στις Πλαταιές οι εωσφοριστές των Δελφών απαγόρευαν μέσω των δαιμονικών χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την Σημιτική σφηκοφωλιά των Δελφών.

Ο νέος ψευδοχρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναική εξουσία. Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των Εβραίων δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.

Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό-εωσφορικό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Η ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ
ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ. Οι εωσφοριστές των Δελφών για να εκδικηθούν τους ένδοξους αρχηγούς των Περσικών πολέμων Παυσανία, Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, οι οποίοι δόξασαν και κράτησαν Ελεύθερη την Ελλάδα, τους κατηγόρησαν ψευδώς ως προδότες στους Πέρσες. Αυτό διότι οι τρεις ήρωες Έλληνες αρχηγοί, παράκουσαν τις εντολές των Δελφών και πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες. Το αποτέλεσμα ήταν να τους εκδικηθούν, επειδή κράτησαν ελεύθερη την Ελλάδα. Για αυτό τους κατηγόρησαν ψευδώς, και τους τρείς (Παυσανία, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή,) ως προδότες στους Πέρσες. Ήταν αδύνατον να είναι προδότες οι Έλληνες αρχηγοί. Όλα αυτά από την στιγμή που έπαιξαν της ζωές τους κορώνα γράμματα, στα πεδία των μαχών, κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Ακόμη οι τρείς αρχηγοί, με τις στρατηγικές και τις πολιτικές τους ικανότητες, απέφυγαν όλους τους χρησμούς παγίδες, του εωσφορικού μαντείου των Δελφών. Την εποχή που τους κατηγόρησαν για προδότες, η Ελλάδα ειχε διαφύγει με υπαιτιότητα των τριών αρχηγών (Μιλτιάδης, Παυσανίας. Θεμιστοκλής), κάθε κίνδυνο. Εξαιτίας των τριών αυτών Ελλήνων, η Ελλάδα από θέση άμυνας, πατούσε πλέον πολύ δυνατά στα πόδια της, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση αντεπιθέσεως, ενάντια στους Πέρσες. Ένα πράγμα που έγινε τελικά με τους Αγησίλαο αρχικά, και αργότερα με τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Δεν είχαν λοιπόν κανένα νόημα, να γίνουν προδότες, την στιγμή που όλα είχαν κριθεί υπέρ της Ελλάδος, και εκείνοι είχαν τεράστια συμβολή στους Περσικούς πολέμους. Εντούτοις και οι τρεις αρχηγοί είχαν τραγικό τέλος.Σε κάθε εποχή οι Φοίνικες οι οποίοι κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα από το 1519 π.Χ., προκαλούν κάθε είδους εθνική καταστροφή. Η Περσική αυτοκρατορία έχει υποστεί πλέον συντριπτικά πλήγματα εξαιτίας του Μιλτιάδη, του Παυσανία και του Θεμιστοκλή. Οι Πέρσες επέστρεψαν στην πατρίδα τους ταπεινωμένοι, και εντελώς αδύναμοι να κάνουν οποιαδήποτε πολεμική επιχείρηση, εναντίον του Ελληνικού έθνους. Τα πάντα είχαν κριθεί οριστικά υπέρ των Ελλήνων και εις βάρος των Περσών με την καθοριστική συμβολή των τριών ενδόξων Ελλήνων αρχηγών. Για να “έκαναν” κάτι τέτοιο οι Έλληνες αρχηγοί δεν θα έπρεπε να είναι “προδότες¨”, αλλά να ήταν και οι τρεις οι πιο παρανοϊκοί και γελοίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες αρχηγοί των Περσικών πολέμων, ήταν το ακριβώς αντίθετο. Εάν γινόταν “προδότες” θα έχαναν τα πάντα σε κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Θα έχαναν τον ίδιο τους τον κόπο, το αίμα, τις θυσίες, για να πάνε με το έθνος των ηττημένων, το οποίο. εκείνοι, διέλυσαν οριστικά.



Ουδέποτε υπήρξαν στην ιστορία Έλληνες ηγέτες στρατιωτικοί, οι οποίοι πολέμησαν στα πεδία των μαχών, ηγήθηκαν και συνέβαλαν τα μέγιστα, στο να κατακτηθεί η νίκη υπέρ του έθνους, και στην συνέχεια, να περάσουν άνευ λόγου και αιτίας στο πλευρό των αντιπάλων τους οποίους οι ίδιοι κατέστρεψαν ολοσχερώς. Από τα αρχαία χρόνια όλοι οι γνήσιοι Έλληνες στρατιωτικοί πονούσαν-αγαπούσαν την Ελλάδα, για αυτό και πολεμούσαν στα πεδία των μαχών για την ελευθερία και την επιβίωση του έθνους.
Από τα αρχαία χρόνια αυτοί που δεν πολέμησαν ποτέ για την πατρίδα στην οποία κατοικούσαν (Ελλάδα) ενώ παράλληλα δημιουργούσαν κάθε είδους πλεκτάνη-προδοσία με μοναδικό σκοπό τον αφανισμό του έθνους ήταν οι παράγοντες της αρχαίας θρησκείας. Αυτοί ήταν οι Φοίνικες, Σημιτικής καταγωγής, οι οποίοι από το 1519 π.χ. διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Με το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Σημιτική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους Φοίνικες-Σημίτες προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Σημιτών της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Σημιτών ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης. Όμως οι υπόλοιποι Σημίτες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Σημίτες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας, διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων δωδεκαθειστών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Σημίτες παγανιστές της Θήβας.


Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες-Σημίτες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο συκοφαντήθηκε άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Σημιτικό ιερατείο.


Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό. που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των Σημιτών αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Σημίτες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Ο αρχαιότερος εχθρός του Ελληνικού έθνους, ήταν και είναι οι παγανιστές. Εκτός από τους Έλληνες αρχηγούς, και ο Μέγας Αισχύλος διώχθηκε, από τα Φοινικικά ιερατεία του παγανισμού, διότι μεταξύ άλλων πολέμησε σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, και δίδαξε με την σειρά του, τον έναν Θεό και τον ερχομό του Χριστού.



ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους, από τα “δημοκρατικά” Σημιτικά ιερατεία του Δωδεκαθέου. Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα. Η λατρεία των δαιμόνων από την Αίγυπτο, στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε αρχικά από τα τυραννικά καθεστώτα, ενώ καθιερώθηκε και έγινε κυρίαρχος- ακατάλυτος θεσμός, από την αρχαία “δημοκρατική” Αθήνα. Την Ιουδαϊκή “δημοκρατία”, την επέβαλαν τα σκοτεινά Φοινικικά (Σημιτικά) ιερατεία του δωδεκαθέου, με μοναδικό κίνητρο, την παρεκτροπή των απαίδευτων-εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές παρεκτροπές, με απώτερο σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική κατάπτωση, και πάνω από όλα να μην αναζητούν την ελευθερία τους.

Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία, του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε. Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος, το δικτατορικό καθεστώς, της κατά φαντασίαν Αθηναϊκής δημοκρατίας, και τον φανατισμό των απαίδευτων μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του Σημιτικού δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με βάση την λογική. Αυτή η ανάταση της Ελληνικής επιστήμης δεν έγινε χωρίς την αντίδραση των “δημοκρατικών” παγανιστών. Οι μεγάλοι Ίωνες φιλόσοφοι δεινοπάθησαν από το σκοτεινό ιερατείο και τον δαιμονιζόμενο όχλο. Ο μεγαλύτερος προσωκρατικός φιλόσοφος, ήταν ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους όλων των εποχών. Ο μέγας Ηράκλειτος ήταν όπως όλοι οι γνήσιοι Έλληνες φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες κλπ, μονοθεϊστής. Ανέκαθεν από καταβολής του Ελληνικού έθνους, οι Έλληνες πανεπιστήμονες γνώριζαν και δίδασκαν τον έναν θεό δημιουργό. Ο Ηράκλειτος αναφέρει σχετικά με τον έναν Θεό : Ακόμη και τα ήμερα ζώα, τα άγρια, τα πουλιά, και τα ψάρια, γεννιούνται , ακμάζουν και πεθαίνουν υπακούοντας στους νόμους του ενός Θεού.(Αριστοτέλης, περί κόσμου, 6. 401a 8). Για τον Θεό όλα είναι ωραία, αγαθά και δίκαια. Μόνον για τους, ανθρώπους άλλα είναι καλά, και άλλα άσχημα (Πορφύριος). Ο Μέγας Φιλόσοφος, δεν θα μπορούσε να παραμείνει θεατής στην καταστροφή του Ελληνισμού από το ξενόφερτο δωδεκάθεο. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος σάπιζε αργά και σταθερά σε πνευματικό, ηθικό, και κατ επέκτασιν σε πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο εξαιτίας του παγανισμού. Η κατάληξη ήταν να κατακτήσουν κατ ουσίαν αμαχητί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τους Έλληνες. Θέλοντας και ο Μέγας Εφέσιος φιλόσοφος να συμβάλει στο να αποτραπεί η καταστροφή του Ελληνισμού από το δωδεκάθεο, αναφέρει σχετικά με της θυσίες ότι : «Ενώ ζητούν να εξαγνιστούν με καθαρμούς, εν συνεχεία μιαίνονται με άλλο αίμα από τις νέες θυσίες που κάνουν. Είναι σαν να είναι κάποιος βουτηγμένος στην λάσπη και προσπαθεί να καθαριστεί βάζοντας και άλλη λάσπη επάνω του». Επίσης αναφέρει ο Ηράκλειτος : » Ότι όσοι προσεύχονται στα αγάλματα των δαιμονικών «θεών», αυτό ισοδυναμεί με το να μιλά κάποιος σε τοίχους». Από το εργο Αριστοκριτος Θεοσοφια 68, Ωριγένης κατά Κελσου VII 6 2. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας δίδαξε ότι οσοι συμμετέχουν στα μυστήρια (Ελευσίνια, Διονυσιακά κλπ), είτε είναι μάγοι, μύστες και ιερείς των δαιμόνων, στην μετά θάνατον ζωή, θα υποστούν μεγάλες τιμωρίες (Κλήμης, Προτρεπτικός 22). Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο μέγιστος των προσωκρατικών φιλοσόφων απέμεινε με την σειρά του, χωρίς βιβλία, καθώς του τα έκαψαν οι πιστοί του δωδεκαθέου.

Η θρησκεία αυτή έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες της πρώιμης αρχαιότητας, καθώς η επιστημονική σκέψη ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Όταν όμως ξεκίνησε να αναπτύσσεται η λογική σκέψη, η ειδωλολατρική θρη­σκεία τέθηκε σε αμφισβήτησή της και άρχισε να πε­ριορίζεται στον αμόρφωτο-χυδαίο όχλο και τους χωρι­κούς, όπως αναφέρει, ο κορυφαίος καθηγητής, στην αρχαία Ελληνική ιστορία Martin Nilson (Μartin Nilson-Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας). Όλοι οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας δεν δέχτηκαν, την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία, για αυτό και την αποκαλούσαν ξενόφερτη και ανάξια του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Η φιλοσοφία άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού. Ήταν τραγικό, ότι μέσα σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση, συμβαίνουν μία σειρά από άσχημα-αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική, πνευματική κατάσταση, και την ηθική κατάπτωση, των αρχαίων Αθηναίων, μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων. Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για «αθεΐα», και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο «Περί Θεών» ως αιρετικό κυνηγώντας τον μεγάλο σοφιστή ως κοινό εγκληματία από την πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται δημοσίως στην πυρά. Η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινή που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους «θεούς». Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για τους ίδιους λόγους.


Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στον θάνατο με κώνειο, και ασκείται μεγάλος πόλεμος στην Ελληνική φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μεγάλοι σοφοί, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας πολεμά το θείο δώρο της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στην Ρώμη. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι «διαφθείρει» τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία. Στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν Έλληνες, Ήρωες μάρτυρες, Σοφοί που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία, το Φοινικικό δωδεκάθεο και το κράτος, για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε αφανισμό, Ο Διοπείθης (5ος αι. π.Χ.) ήταν χρησμολόγος. Υπήρξε αντίπαλος του Περικλή και των μεταρρυθμιστών και επέτυχε την ψήφιση νόμου εναντίον όποιου θα επιχειρούσε μεταβολές στη θρησκεία. Με βάση αυτό τον νόμο μηνύθηκε και εξορίστηκε ο Αναξαγόρας.
Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν την αρετή να διδάξουν κι’ ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γιατί δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, δεν ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό». Οι Έλληνες φιλόσοφοι και σοφιστές, επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό. Άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς η φαιδρότητα του δωδεκαθέου ξεπέρασε κάθε όριο. Οι χειρότεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους, είναι οι εσωτερικοί. Η αρχαία θρησκεία ήταν μια εντελώς ανάξια για τους προγόνους μας. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, καταδίκαζαν το δωδεκάθεο, για αυτό και είχαν υποστεί τρομερές διώξεις. Ο σκοτεινός παγανισμός, ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος, ξεψυχούσε μαζί με την Αιγυπτιακής προελεύσεως θρησκεία του. Η αρχαία θρησκεία, παρέσυρε στον όλεθρο τον Ελληνισμό πολιτισμό. Είναι επίσης ιστορικά αποδεδειγμένο, πως ο ετοιμοθάνατος Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό. Αναστήθηκε στην κυριολεξία ο Ελληνισμός, ενώ παράλληλα η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας τους, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες «περί αθεΐας», και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, κλπ. Όπως είναι γνωστό, το 1519 π. Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι ορδές των αλλοδαπών από την Αίγυπτο. Αυτοί oι αλλοδαποί κατέκτησαν τους Έλληνες, με άγριες σφαγές, και συστηματική γενοκτονία. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες, και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Λακωνία. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία.


ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ :




Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.



* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.





Από το έτος 2006, όταν ξεκίνησα να γράφω, την στήλη Επικρατέειν η Απόλλυσθαι, ήμουν και είμαι ο μοναδικός Έλληνας στον κόσμο, που προτείνει τον συνδυασμό :

Oρθοδοξία, Εκκλησιασμός, κατήχηση, χρηστά ήθη, μουσικά σχολεία, υψηλός αθλητισμός-Παγκράτιο, ιστορική γνώση, με μοναδικό σκοπό, την δημιουργία Ελλήνων ανωτάτης ποιότητας. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, η νέα τάξη για να είναι σε θέση να εξουσιάζει, θέλει τους Έλληνες ανήθικους και απαίδευτους. Η κακία είναι αμάθεια, μας δίδαξε ο Ύπατος των Φιλοσόφων ο Αριστοκλής. Δυστυχώς η έλλειψη παιδείας, είναι αδίκημα εσχάτης προδοσίας, και εθνική-κοινωνική καταστροφή.



ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :
ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ.
ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ,
ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :

Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ – ΑΡΧΑΙΑ …
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ …
www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library

Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη
https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)

ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …

www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.


Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.






Τον κύριο Άγγελο-Ευάγγελο Γιαννόπουλο και τον κύριο Λάμπρο Κ. Σκόντζο, τους συνδέουν οι κοινοί αγώνες, ενάντια στον παγανισμό.
Στα πλαίσια αυτών των σκοπών, ενώνουν τα ήδη δημοσιευμένα άρθρα τους, σε κοινές εργασίες.

Andri Λύρα υπέυθυνη επικοινωνίας.