Αυτός ο Μάρτιος είναι διαφορετικός απ' ό,τι τον φανταζόμασταν ...

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

Αυτός ο Μάρτιος είναι διαφορετικός απ' ό,τι τον φανταζόμασταν.

Ναι, διαφορετικός και άγριος. Όπως άγριος ήταν ο Μάρτιος πριν από 200 χρόνια.

Ίσως γιατί και εμείς ως λαός είμαστε άγριοι, γεμάτοι από το πόνο της πέτρας των βουνών μας και από τη σκοτεινιά της αγριεμένης θάλασσας μας.

Μεγαλωμένοι από αιώνες σ' αυτή τη γη, που αγαπήσαμε , δουλέψαμε αλλά και καταραστήκαμε στα δύσκολα, μάθαμε να είμαστε άγριοι όπως αυτή.

Ταξιδεύοντας με τα καράβια μας, γίναμε με τη θάλασσα μας, άλλοτε γεμάτοι γλύκα και άλλοτε σα το κύμα που σπάει στις ακτές.

Μάθαμε να έχουμε αψάδα στο βλέμμα και στην καρδιά, γιατί όσοι μας πλησίαζαν, ήθελαν και κάτι.

Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Κάνεις δεν ήταν φίλος και ας ερχόταν έτσι ντυμένος όπως έλεγε κι ο ποιητής. Άλλοτε το ξέραμε και φυλαγόμασταν και άλλοτε κουρασμένοι από τον αιώνιο αγώνα, απλώναμε το χέρι να πιαστούμε, να ξαποστάσουμε. Θέλαμε έναν ώμο φιλικό.

Και τότε ήταν που ματώναμε. Γιατί το περισσότερο αίμα το χάναμε όταν νομίζαμε πως ο αγώνας μας είχε τελειώσει. Ο αγώνας μας. Ναι, εδώ σ' αυτό τον τόπο, τον ευλογημένο και τον καταραμένο μαζί. Αγώνας ως φρουροί της Δύσης, αγώνας ως σύνορο της Ανατολής, αγώνας ακόμη και για να το αποδείξουμε. Και αυτός ο αγώνας έγινε δεύτερη φύση μας. Μπολιάστηκε μέσα σας και ξεχάσαμε γιατί αγωνιζόμαστε.

Ξεχάσαμε γιατί παλεύουμε. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και μείναμε να παλεύουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό που μας πρόδωσε. Και συνεχίζουμε 200 χρόνια τώρα κι άλλα 200 και ποιος ξέρει πόσα ακόμη, μέχρι κι η τελευταία σταγόνα από το αίμα μας να τρέξει πάνω σ αυτή τη γη που τόσο αγαπήσαμε και τόσο καταράστηκε, γιατί καταριέσαι μόνο ο,τι αγαπάς πιο πολύ.

Κι όταν βρέχει, είναι τα δάκρυα του Θεού μας, ναι του δικού μας Θεού, που κλαίει πίκρα γιατί μας βλέπει ακόμη να ουρλιάζουμε.