Το Πηγάδι του Μαχαραγιά

 

Περιμένουμε ότι οι φιλανθρωπίες γίνονται από τα πλουσιότερα κράτη προς τα πιο φτωχά, αλλά μερικές φορές γίνεται και το αντίθετο. Για παράδειγμα, στην δεκαετία του 1840, την εποχή του τραγικού λιμού της πατάτας στην Ιρλανδία, ο λαός των Ινδιάνων Choctaw της Αμερικής, παρά το γεγονός ότι ήταν φτωχοί και ζούσε σε ακραίες δυσκολίες, δώρισε 170 δολάρια στην χώρα. Πιο πρόσφατα, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, η φυλή των Μασάι στην Κένυα έστειλε 14 αγελάδες στις ΗΠΑ. Αυτά τα δώρα, ίσως να μην φαίνονται και πραγματικά χρήσιμα, αλλά ήταν δείγματα καλής θέλησης και αλληλεγγύης. Υπήρξε όμως μια φιλανθρωπία που βοήθησε πραγματικά.

 

 

Στα μέσα της δεκαετίας του 1800, ο Edward Anderton Reade, ένας ευγενής από το Ipsden του South Oxfordshire, όταν υπηρετούσε ως κυβερνήτης του Benaras (το σημερινό Βαρανάσι στην Ινδία), έχτισε μια στενή φιλία με τον Μαχαραγιά του Benaras, τον Ishree Pershad Narayan Singh. Ο Reade έλεγε συχνά ιστορίες στον Μαχαραγιά από το μέρος όπου μεγάλωσε. Μια μέρα, η κουβέντα έφτασε στα προβλήματα ύδρευσης και στις συχνές συνθήκες ξηρασίας στο Ipsden και στις γειτονικές περιοχές στους πρόποδες του Χίλτερ Χιλς. Αν και ο Τάμεσης περνούσε κοντά από την περιοχή, σε εκείνο το μέρος, το ποτάμι ήταν λίγο περισσότερο από ένα ρηχό ρεύμα. Επιπλέον, οι λόφοι ήταν ξηροί και σκληροί, με πολύ λίγες πηγές οι οποίες στέγνωναν τους καλοκαιρινούς μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτών των μεγάλων περιόδων ξηρασίας, οι κάτοικοι της περιοχής βασίζονταν στο νερό που συλλεγόταν σε βρώμικες λίμνες, ή έπρεπε να μεταφέρουν από μακρινές περιοχές.

 

Ο Μαχαραγιάς του Benaras, Ishree Pershad Narayan Singh

 

Μια ιστορία ειδικότερα έκανε μεγάλη αίσθηση στον Μαχαραγιά. Όταν ο Reade ήταν παιδί, συνάντησε ένα αγόρι που το είχε χτυπήσει η μητέρα του επειδή είχε κλέψει ένα ποτήρι νερό από ένα χωριό 3 μίλια από το Ipsden, το Stoke Row. Η ιστορία έμεινε στον Μαχαραγιά, και ενθυμούμενος ότι ο Reade είχε βοηθήσει λίγα χρόνια πριν να ανοιχτεί ένα πηγάδι στο χωριό Azamgarh, αποφάσισε να επιστρέψει τη φιλανθρωπία χρηματοδοτώντας την κατασκευή ενός πηγαδιού στην ενορία του χωριού που έλαβε χώρα το συμβάν.

Το πηγάδι, σήμερα γνωστό ως το Πηγάδι του Μαχαραγιά, έχει βάθος 368 πόδια και πλάτος 4 πόδια. Είναι σκαμμένο εξ ολοκλήρου με το χέρι, κάτω από δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση. Οι εργάτες, για να φτάσουν στο νερό, έπρεπε να σκάψουν το υπέδαφος: 25 πόδια πηλού και χαλικιού και 300 πόδια ανθρακικού ασβεστίου, με δύο στρώματα άμμου ανάμεσα το καθένα σε βάθος περίπου 8 ποδιών, τα οποία ήταν τα πιο επικίνδυνα καθώς ήταν ευαίσθητα σε κατολισθήσεις. Τα τελευταία πόδια αποτελούνταν ένα μείγμα ανθρακικού ασβεστίου και κοχυλιών. Η εργασία κράτησαν 14 μήνες. Ο Μαχαραγιάς δεν μπορούσε να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να δει το έργο, αλλά παρακολουθούσε την πρόοδο μέσω των φωτογραφιών και των πληροφοριών που του έστελνε ο Reade.

 

Το πηγάδι περιβαλλόταν από μια τούβλινη βάση και σιδερένιες στήλες που κατέληγαν σε ένα περίτεχνο θόλο με κρεμμύδια και επιχρυσωμένα φτερά. Εγκαταστάθηκε εξοπλισμός για να βγάζουν νερό, ο οποίος στολίστηκε με έναν χρυσό ελέφαντα. Εκτός από το πηγάδι, ο Μαχαραγιάς φύτεψε κερασιές κοντά του, έτσι ώστε να μπορούν οι ντόπιο να το συντηρούν πουλώντας τους καρπούς των δέντρων. Δίπλα στο πηγάδι έχτισε και ένα οκταγωνικό σπίτι, το οποίο, από το 1999, αποτελεί ιδιωτική κατοικία.

Ο Μαχαραγιάς συνέχισε να κάνει προσθήκες και τροποποιήσεις στο πηγάδι, οι οποίες εγκαινιάστηκαν σε ειδικές περιστάσεις. Για παράδειγμα, το 1871, όταν ο Marquis of Lorne παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Louise, ανοίχτηκε ένα μονοπάτι με έξοδα του μαχαραγιά. Το 1882, όταν η βασίλισσα Βικτώρια επέζησε μιας απόπειρας δολοφονίας, χρηματοδότησε μια δωρεά ψωμιού, τσαγιού και ζάχαρης, καθώς και μεσημεριανό γεύμα για τους χωρικούς.

 

Για περίπου 70 χρόνια, το πηγάδι υπηρέτησε καλά την κοινότητα. Το 1920 έφτασαν οι σωληνώσεις και αυτό σφράγισε τη μοίρα του. Η χρήση του πηγαδιού μειώθηκε και αυτό παράκμασε.

Το 1964, με την ευκαιρία των 100 χρόνων της επετείου του, ανακαινίστηκε. Στην επέτειο και στα εγκαίνια του αναπαλαιωμένου πηγαδιού παρευρέθηκαν ο πρίγκιπας Φίλιππος και εκπρόσωποι του Μαχαραγιά. Στην τελετή, χύθηκε στο πηγάδι νερό από τον Γάγγη.

Η κατασκευή του πηγαδιού στο Stoke Row ενέπνευσε πολλές ακόμη φιλανθρωπικές πράξεις από πλούσιους Ινδούς στην Βρετανία, συμπεριλαμβανομένων των σιντριβανιών στο πάρκο του Λονδίνου και μιας ακόμη κατασκευής στο Ipsden από τον Raja Deonarayan Singh. Αυτές οι πράξεις φιλανθρωπίας μαρτυρούν την παράξενη σχέση μεταξύ των Βρετανών και Ινδών στα μέσα του 19ου αιώνα. Λιγότερο από μια δεκαετία πριν από την κατασκευή του πηγαδιού, ξέσπασε ο πρώτος πόλεμος της ανεξαρτησίας της Ινδίας, με αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Βρετανών αξιωματικών και πολιτών και Ινδών ανταρτών. Η σφαγή που διαπράχθηκε στο Cawnpore ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Πάνω από 100 γυναίκες και παιδιά βρήκαν το θάνατο από τους αντάρτες και τα πτώματά τους πετάχτηκαν σε ένα πηγάδι που βρισκόταν κοντά. Ίσως το πηγάδι του Stoke Row να ήταν σαν δώρο για εξιλέωση μιας και οι πληγές της σφαγής ήταν ακόμα φρέσκες.

 

Σήμερα, το Πηγάδι του Μαχαραγιά και η περιοχή με τον οπωρώνα και το σπίτι είναι ένας τόπος κληρονομιάς στο Stoke Row.