Ανακαλυφθηκε ηλεκτροφορο χελι που παραγει ρευμα εως 860 βολτ

 

Επιστημονες ανακαλυψαν στη Νοτια Αμερικη ενα ηλεκτροφορο χελι που παραγει ρευμα τασης εως

860 βολτ – τη μεγαλυτερη απο καθε αλλο γνωστο ζωο στον πλανητη μας.

Υπαρχουν τουλαχιστον τρια ειδη ηλεκτροφορων χελιων στη Γη και οχι ενα οπως προηγουμενως νομιζαν οι επιστημονες: ανακαλυφθηκαν αλλα δυο, απο τα οποια το ενα ειναι αυτο που παραγει ρευμα 860 βολτ. Προκειται για το ειδος που ονομασθηκε Electrophorus voltai και το οποιο αποτελει την ισχυροτερη εμβια «γεννητρια» βιοηλεκτρισμου στη Γη.

Για πρωτη φορα ειχε αναφερθει ηλεκτροφορο χελι το 1766, απο τον διασημο Σουηδο επιστημονα Καρολο Λινναιο και εκτοτε ειχε θεωρηθει οτι υπαρχει μονο ενα ειδος, που ονομαστηκε Electrophorus electricus και το οποιο μπορει να παραγει ρευμα εως 650 βολτ.

Ομως οι ερευνητες απο τη Βραζιλια, τις ΗΠΑ, την Ελβετια και το Σουριναμ, με επικεφαλης τον Νταβιντ ντε Σαντανα του Εθνικου Μουσειου Φυσικης Ιστοριας Σμιθσονιαν της Ουασιγκτον, που εκαναν τη σχετικη δημοσιευση στο περιοδικο «Nature Communications», εξετασαν 107 δειγματα ηλεκτροφορων χελιων απο την ευρυτερη περιοχη του Αμαζονιου ποταμου, συνδυαζοντας γενετικη, μορφολογικη και οικολογικη αναλυση. Βρηκαν ετσι, οτι τελικα υπαρχουν τρια ειδη χελιων που παραγουν ηλεκτρισμο: τα E.electricus (στη βορεια Αμαζονια, κυριως σε Γουιανα, Γαλλικη Γουιανα και Σουριναμ), E.voltai (κυριως στη Βραζιλια) και E.varii (στον κατω Αμαζονιο). Το τελευταιο παραγει ρευμα τασης 151 εως 572 βολτ.

Εως δυομιση μετρα μηκος

Τα ηλεκτροφορα χελια φθανουν σε μηκος τα δυομισι μετρα και χρησιμοποιουν τον ηλεκτρισμο, τοσο για να κυνηγησουν τη λεια τους, οσο και για αμυνα, καθως επισης για να επικοινωνησουν μεταξυ τους και για να προσανατολισθουν. Παρα την υψηλη ταση του ρευματος τους, η ενταση του ρευματος ειναι χαμηλη (περιπου ενα αμπερ) και ετσι δεν ειναι κατ’ αναγκη επικινδυνο για ενα γερο ανθρωπο, εκτος και αν αυτος πασχει απο καποιο προβλημα (π.χ. καρδιολογικο). Αυτο διαβεβαιωσε και ο Σαντανα, ο οποιος κατ’ επαναληψη χτυπηθηκε απο ηλεκτροφορα χελια, καθως τα συνελεγε στα ποταμια της Νοτιας Αμερικης.

Το χελι παραγει εναλλασσομενο ρευμα και, μετα απο ενα πληγμα που θα καταφερει, χρειαζεται καποιο χρονο για να «φορτιστει» ξανα. Οι επιστημονες διαπιστωσαν οτι πολλα ηλεκτροφορα χελια μαζι, μπορει να συνεργαστουν για να «κεραυνοβολησουν» απο κοινου ενα στοχο, οποτε ο κινδυνος για εναν ανθρωπο αυξανει. Τα χελια αυτα, που συνηθως ζουν σε ποταμια και βαλτους, δεν ειναι μοναχικα και συχνα τριγυρνανε σε ομαδες εως δεκα ατομων. Οι επιστημονες δεν αποκλειουν το ενδεχομενο να βρουν και καποιο αλλο ειδος ηλεκτροφορου χελιου.

Εκτος απο τα χελια, περιπου 250 ηλεκτροφορα ειδη ψαριων ζουν στη Νοτια Αμερικη. Στην πραγματικοτητα και τα ηλεκτροφορα χελια ειναι ψαρια με μορφη χελιου.

Διαφορες επιστημονικες ομαδες ανα τον κοσμο μελετουν τα ηλεκτροφορα χελια και ψαρια, αναλυοντας τα ενζυμα που παραγονται απο τα ηλεκτρικα οργανα τους, με στοχο να αξιοποιησουν τις γνωσεις αυτες σε νευροεκφυλιστικες διαταραχες, οπως η νοσος Αλτσχαϊμερ, η για την αναπτυξη νεου τυπου μπαταριων και αισθητηρων, που θα παραγουν το δικο τους ρευμα και θα εμφυτευονται στους ανθρωπους. Αλλωστε, τα ηλεκτρικα χελια ειχαν εμπνευσει τη δημιουργια της πρωτης μπαταριας το 1799.