Οι James και Margaret Reed επέζησαν της αποστολής μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους
Το Donner Party ήταν μια ομάδα Αμερικανών πρωτοπόρων που μετανάστευσαν στην Καλιφόρνια, με ένα κονβόι αμαξών, από τα Μεσοδυτικά. Λόγω μιας σειράς ατυχημάτων, πέρασαν τον χειμώνα του 1846-1847 στην χιονισμένη οροσειρά της Σιέρα Νεβάδα. Μερικοί από τους αυτούς, για να επιβιώσουν, κατέφυγαν στον κανιβαλισμό, τρώγοντας όσους είχαν πεθάνει λόγω πείνας και ασθενειών. Επιβίωσαν πάνω από 40 άτομα.
Την άνοιξη του 1847, η τελευταία ομάδα διάσωσης έφτασε τελικά στους απελπισμένους εναπομείναντες του Donner Party. Πεινασμένοι και οδηγημένοι στον κανιβαλισμό, αφού τα χιονιά παγίδευαν το κονβόι τους σε ένα χιονισμένο πέρασμα της Σιέρα Νεβάδα, οι επιζώντες μετέφεραν στους διασώστες τους τις τρομερές ιστορίες της δοκιμασίας τους. Σύμφωνα με έναν διασώστη, υπήρχαν ανθρώπινοι σκελετοί "σε κάθε είδος ακρωτηριασμού. Ένα απεχθές και φρικτό θέαμα που δεν είχα δει ποτέ".
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο ορεινός οικισμός στην Καλιφόρνια έγινε γνωστός ως "Cannibal Camp" (κατασκήνωση Κανίβαλων) και η παρακείμενη λίμνη που έγινε το μέρος της τελικής τους ανάπαυσης μετονομάστηκε σε "Donner Lake".
Οι επιζώντες, με τα σημάδια της εμπειρίας τους βαθιά χαραγμένα μέσα τους για το υπόλοιπο της ζωής τους, συνέχισαν τη ζωή τους, με τον Τύπο να τους θυμίζει συνεχώς την τραγωδία τους, ενώ και οι εφιάλτες τους δεν τους άφηναν σε ησυχία.
Η καταστροφή του Donner Party
Οι κορμοί των δέντρων που έκοψαν τα μέλη της ομάδας δείχνουν πόσο ψηλά είχε φτάσει το χιόνι
Τον Απρίλιο του 1846, 10 οικογένειες και κάμποσοι εργένηδες ξεκίνησαν ένα ταξίδι προς τα δυτικά από το Ιλινόις μέσω των Μεγάλων Πεδιάδων. Περίπου 87 μετανάστες -αν και οι πηγές διαφέρουν για τον ακριβή αριθμό- ενώθηκαν για να κάνουν μια δήθεν πιο σύντομη -αν και μη δοκιμασμένη- διαδρομή προς την Καλιφόρνια. Μεταξύ τους ήταν ο επιχειρηματίας από το Ιλλινόις James Reed, η οικογένεια Murphy, η οικογένεια Breen και η οικογένεια Donner, με έδρα και το Ιλινόις.
Ο θανατηφόρος συνδυασμός των καθυστερήσεων του ταξιδιού και του δύσκολο εδάφους απομόνωσε το καραβάνι των 79 αμαξών στα βουνά της Σιέρα Νεβάδα -όπου οι χιονοπτώσεις έφτασαν τα 22 πόδια. Οι προμήθειες μειώθηκαν και οι ταξιδιώτες οδηγήθηκαν σε λιμό. Αρχικά, έφαγαν τα ζώα και τα σκυλιά τους. Έπειτα, έβρασαν προβιές και κουβέρτες και έφτιαξαν μια ζελατινώδη σούπα.
Τους επόμενους μήνες, σχεδόν τα μισά μέλη της ομάδας πέθαναν. Τον Δεκέμβριο του 1846, 15 μέλη προσπάθησαν να περάσουν το πέρασμα για να φέρουν βοήθεια, αλλά, 12 ημέρες αργότερα, στράφηκαν στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Ορκίστηκαν να τρώνε μόνο κάποιον συγγενή.
Όταν τελικά την επόμενη άνοιξη τους έφτασαν οι αποστολές διάσωσης, βρήκαν στοιχεία για φόνο και κανιβαλισμό.
Από τα σχεδόν 90 μέλη που είχαν ξεκινήσει από το Ιλινόις, μόνο περίπου 45 έφτασαν στην Καλιφόρνια. 21 μέλη είχαν φαγωθεί.
Τι συνέβη στους νεότερους επιζώντες της ομάδας
Πρωτοπόροι που διασχίζουν τον ποταμό Χάμπολντ στη Δυτική Νεβάδα
Από τους 45 επιζώντες, τα 32 ήταν παιδιά.
Το 1847, η 12χρονη Patty Reed που επέζησε, έγραψε στην ξαδέρφη της, "Μαίρη, δε σου έχω γράψει ούτε τα μισά από τα προβλήματα που είχαμε, αλλά σου έγραψα αρκετά για να ξέρεις πόσο δύσκολα ήταν". Δυσοίωνα, πρόσθεσε, "Δόξα τω Θεώ, περάσαμε όλοι... [ήμασταν] η μόνη οικογένεια που δεν φάγαμε ανθρώπινη σάρκα".
Είκοσι χρόνια μετά από την τραγωδία, μια εφημερίδα ανατύπωσε τα λεγόμενα μιας άλλης από τους επιζώντες της ομάδας, όπως τα είπε το 1847.
"Δε θα ξεχάσω ποτέ το χειρόγραφο της επιστολής", έλεγε ο συντάκτης. "Τα δάκρυα του φτωχού κοριτσιού ήταν παντού, περιγράφοντας τα βάσανα των γονέων της που λιμοκτονούσαν, του θανάτου τους, και της σάρκας τους που εφοδίασε με τροφή τα παιδιά τους που λιμοκτονούσαν! Φρικτό, φρικτό!".
Επειδή πολλοί από τους επιζώντες ήταν παιδιά, και ως εκ τούτου ορφανά, οι νέες γυναίκες και οι έφηβοι αναγκάστηκαν να παντρευτούν για να επιβιώσουν. Η Mary Murphy, σε ηλικία 13 ετών, έμεινε ορφανή μιας και οι γονείς της χάθηκαν στην όχθη της λίμνης στο χιονισμένο πέρασμα της Σιέρα Νεβάδα. Μόλις τρεις μήνες μετά από τη διάσωσή της, και χωρίς άλλη επιλογή, παντρεύτηκε έναν βίαιο άντρα. Το 1847, έγραψε, "Ελπίζω ότι δε θα ζήσω πολύ, γιατί είμαι κουρασμένη από αυτόν τον ενοχλητικό κόσμο και θέλω να πάω στη μητέρα μου". Αφού επέζησε από τον πρώτο, βίαιο γάμο της, η Murphy παντρεύτηκε τον Charles Covillaud, έναν ανθρακωρύχο που ίδρυσε την πόλη Marysville στην Καλιφόρνια, την οποία είχε ονομάσει προς τιμή της.
Όπως και η Murphy, η 20χρονη Mary Graves έμεινε επίσης ορφανή και, μόλις τρεις μήνες μετά τη διάσωσή της, αναγκάστηκε να παντρευτεί. Τον επόμενο χρόνο, ο σύζυγός της, Edward Pyle, δολοφονήθηκε. "Μακάρι να μπορούσα να κλάψω, αλλά δεν μπορώ. Αν μπορούσα να ξεχάσω την τραγωδία, ίσως να ήξερα πώς να κλαίω ξανά", είπε η ίδια.
Η αμφιλεγόμενη ιστορία του επιζώντα Lewis Keseberg
Ο Lewis Keseberg κατηγορήθηκε για κανιβαλισμό, δολοφονία και κλοπή
Τον Μάρτιο του 1847, όταν η τρίτη ομάδα διάσωσης έφτασε στη λίμνη Donner, οι διασώστες ανακάλυψαν ότι ο Γερμανός μετανάστης Lewis Keseberg, ο οποίος ταξίδευε με την οικογένειά του, είχε φάει δύο παιδιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι διασώστες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον Keseberg και τέσσερις ακόμη επιζώντες της ομάδας στη λίμνη, καθώς δεν μπόρεσαν να τους μεταφέρουν όλους με ασφάλεια. Όμως, όταν στις 17 Απριλίου επέστρεψαν, ο Keseberg ήταν μόνος, έχοντας φάει τους υπόλοιπους συντρόφους του.
Τον Απρίλιο, κατά τη διάσωση του, ο Keseberg φέρεται επίσης να παραδέχθηκε ότι κανιβάλησε το σώμα της Tamsen Donner, της συζύγου του George Donner, παρόλο που ήταν σχετικά υγιής και είχε μείνει πίσω με τον σύζυγό της που ήταν πολύ άρρωστος για να ταξιδέψει. Όμως, οι φήμες έλεγαν ότι ο Keseberg την σκότωσε για να την φάει. Πολλοί έλεγαν ότι ο Keseberg καυχιόταν ότι είχε φάει ανθρώπινη σάρκα και είπε σε μερικούς ότι το συκώτι της Tamsen "ήταν ότι πιο γλυκό είχε δοκιμάσει ποτέ". Την δεκαετία του 1870, ένας συγγραφέας που ερεύνησε το σκάνδαλο ανακάλυψε ότι ο Keseberg ζούσε μέσα στην φτώχεια και σε απόγνωση. Η φήμη του ήταν βασανιστήριο γι' αυτόν και τον εξοστράκισε, αφήνοντας τον χήρο και να φροντίζει τις δύο κόρες του με διανοητική αναπηρία.
Ο ίδιος συγγραφέας κανόνισε την επανασύνδεση δύο επιζώντων της ομάδας, την Eliza Donner, η οποία ήταν τεσσάρων χρονών όταν η μητέρας της την έστειλε με μια ομάδα διάσωσης, και τον Keseberg, τον άνδρα που κατηγορούνταν για τη δολοφονία της μητέρας της. Στην επανένωσή τους, ο Keseberg έπεσε στα γόνατα και ορκίστηκε ότι δεν σκότωσε την μητέρα της -αν και δε αρνήθηκε ότι την έφαγε. Η Eliza τον συγχώρεσε, αν και πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Keseberg ήταν ο απάνθρωπος δολοφόνος που έλεγαν οι φήμες.
Η ιστορία της Eliza Donner
Το Donner Pass στα 1870
Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, η Eliza Donner ήταν μια από τους τελευταίους επιζώντες της ομάδας που διασώθηκε από τη λίμνη Ντόνερ. Η ίδια και οι αδελφές της, που επέζησαν και αυτές, μεγάλωσαν μαζί στην περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, μέχρι το 1861, όταν παντρεύτηκε τον Sherman Otis Houghton, τον χήρο και ακόμη ενός επιζώντα της ομάδας. Ο Houghton έγινε δήμαρχος του Σαν Χοσέ και μέλος οτυ κογκρέσου των ΗΠΑ. Η Eliza έγραψε ένα βιβλίο για την κατάρρευση της ομάδας. Το 1911, εξέδωσε το The Expedition of the Donner Party and Its Tragic Fate.
Πώς κάποιες οικογένειες δεν έχασαν κανένα μέλος;
Η 28η σελίδα του ημερολογίου του Patrick Breen, όπου κατέγραφε τις παρατηρήσεις του στα τέλη Φεβρουαρίου 1847. Γράφει, "Η κα Murphy είπε χθες ότι σκέφτηκε να ξεκινήσει να τρώει τον Milt. Δεν το έχω κάνει ακόμα, είναι λυπηρό" - πηγή
Μόνο δύο οικογένειες επέζησαν από την ομάδα χωρίς να χάσουν ούτε ένα μέλος: οι Breen, οι οποίοι αρνήθηκαν να μοιραστούν τις προμήθειές τους με άλλους, και οι Reed.
Αφού ο James Reed μαχαίρωσε και σκότωσε ένα άλλο μέλος της ομάδας, η ομάδα τον απέβαλε και κατάφερε να περάσει το Donner Pass, προτού τα χιονιά παγιδεύσουν την οικογένειά του και τους υπόλοιπους πρωτοπόρους. Στο Sutter's Fort στην Καλιφόρνια, ο Reed συγκέντρωσε χρήματα για μια αποστολή διάσωσης, της οποίας ηγήθηκε. Η αποστολή διάσωσης επανένωσε τον James με τη σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά του, και εγκαταστάθηκαν στο Σαν Χοσέ, όπου αρκετοί δρόμοι έχουν πάρει τα ονόματα από τα τα μέλη της οικογένειάς του.
Οι αρνητές του κανιβαλισμού
Ο Jean Baptiste Trudeau, που σαν έφηβος και μέλος της ομάδας, αργότερα αρνήθηκε τις αναφορές περί κανιβαλισμού
Μετά από τη διάσωσή τους, οι επιζώντες της ομάδας έγιναν διάσημοι και έπειτα... διαβόητοι. Αν και μερικοί λίγοι αρνήθηκαν τις ιστορίες περί κανιβαλισμού, τουλάχιστον οκτώ επιζώντες παραδέχτηκαν οι ίδιοι ότι έφαγαν ανθρώπινη σάρκα.
Το 1884, ο Jean Baptiste Trudeau είπε στην Eliza Donner ότι δεν είδε προσωπικά κάποιον κανιβαλισμό. Όμως, το 1847 ο Trudeau είχε ομολογήσει στους διασώστες ότι είχε φάει ανθρώπινη σάρκα. Μάλιστα, οι διασώστες ισχυρίστηκαν ότι τον είχαν δει να κουβαλάει ένα ανθρώπινο πόδι.
Όταν το 1879 ο C.F. McGlashan δημοσίευσε μια ιστορία για την ομάδα, ο σύζυγος ενός από τα κορίτσια Donner ισχυρίστηκε ότι τα περί κανιβαλισμού που έλεγε το βιβλίο ήταν ψεύδη και υπέβαλε μήνυση. Όμως, ένας δικαστής επέτρεψε τη δημοσίευση του βιβλίου.
Παρά τα βάσανά τους, πολλοί επιζώντες εγκαταστάθηκαν στην Καλιφόρνια και άφησαν πίσω τον χειμώνα του 1846 και του '47.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου