Μπορεί να φαίνεται προϊόν της σύγχρονης τεχνολογίας και επιστήμης, αλλά η λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων ξεκίνησε στην αρχαία Κίνα, όταν το δακτυλικό αποτύπωμα χρησιμοποιήθηκε ως σφραγίδα και υπογραφή σε κυβερνητικά έγγραφα.
Παρόμοια, στην Βαβυλώνα, την αρχαία Ελλάδα και την Αίγυπτο, τα δακτυλικά αποτυπώματα είναι γνωστό ότι λειτουργούσαν σαν υπογραφές. Αν και η τεχνολογία για την αναγνώριση των δακτυλικών αποτυπωμάτων θα αργούσε πολύ, το γεγονός ότι φαίνεται να μην υπάρχουν ίδια δακτυλικά αποτυπώματα σημειώθηκε ήδη από το 1200 από τον Ιρανό γιατρό Rashīd al-Dīn Faḍlullāh Hamadānī.
Πιο ακριβής ανάλυση του δακτυλικού αποτυπώματος έγινε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Το 1823, ο Johannes Evangelista Purkinje εντόπισε εννέα ξεχωριστά μοτίβα που αποτελούνταν από μοναδικές καμάρες, βρόχους και στρόβιλους. Γνωρίζοντας αυτό το σύστημα, ο William Herschel άρχισε να κάνει χρήση των δακτυλικών αποτυπωμάτων για να επαληθεύει τις διαθήκες. 'Έτσι ήταν σίγουρος ότι κανένας άπληστος φίλος ή μέλος της οικογένειας του θανόντος δε θα έβαζε χέρι στην περιουσία του, εκτός και αν τους είχε αφήσει το αποτύπωμα του αντίχειρά του.
Συνήθως, όταν σκεφτόμαστε τα δακτυλικά αποτυπώματα, έρχεται στο μυαλό μας το έγκλημα. Όταν έγινε γνωστό ότι τα δακτυλικά αποτυπώματα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ταυτοποίηση ενός ατόμου, τράβηξε την προσοχή της αστυνομίας σε όλο τον κόσμο. Το 1892, σε μια υπόθεση δύο σκοτωμένων γιων και μιας τραυματισμένης μητέρας στην Αργεντινή, αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα. Η μητέρα, η οποία επέζησε της επίθεσης, ισχυρίστηκε ότι ένας γείτονας δολοφόνησε την οικογένειά της. Όταν όμως η αστυνομία βρήκε ότι ένα αιματοβαμμένο αποτύπωμα στην πόρτα τους δεν ταίριαζε με εκείνο του γείτονα, η μητέρα ομολόγησε το έγκλημα.
Μέχρι το 1901, η Σκότλαντ Γιάρντ διαμόρφωσε μια βάση δεδομένων δακτυλικών αποτυπωμάτων και λιγότερο από 10 χρόνια αργότερα, αυτή η νέα τεχνολογία τέθηκε σε νομική δοκιμασία στη δίκη του Thomas Jennings. Όταν η αστυνομία βρήκε το δακτυλικό του αποτύπωμα σε μια ράγα που μόλις είχε βαφτεί, κατηγορήθηκε ότι σκότωσε έναν άνδρα σε απόπειρα ληστείας. Ο συνήγορος υπεράσπισής του προσπάθησε να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία των δακτυλικών αποτυπωμάτων, αλλά απέτυχε όταν το δακτυλικό αποτύπωμα του ίδιου αφαιρέθηκε εύκολα από ένα κομμάτι χαρτί, όπως και οι προσπάθειές του να βρει ένα παρόμοιο αποτύπωμα στο κοινό για να αποδείξει ότι δεν ήταν μοναδικό.
Παρόμοια, οι φυλακές στις ΗΠΑ άρχισαν να αναγνωρίζουν τους κρατούμενους κυρίως με βάση τα δακτυλικά αποτυπώματα. Η τακτική αυτή βοήθησε σε δύσκολες καταστάσεις, όπως το να ξεχωρίσουν δύο άντρες ονόματι Will West, που έμοιαζαν και εξέτιαν διαφορετικές ποινές στην ίδια φυλακή την ίδια στιγμή. Ταυτόχρονα όμως, οδήγησε πολλούς εγκληματίες και κατασκόπους να φτάσουν στο σημείο να κάψουν ή να αφαιρέσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα για να αποφύγουν τη σύλληψη. Ο Alvin Karpis, ο μόνος "δημόσιος εχθρός νούμερο ένα" που πραγματικά συνελήφθη ζωντανός, είναι γνωστό ότι αφαίρεσε τα δακτυλικά του αποτυπώματα με τη βοήθεια ενός χειρουργού (τον οποίο αργότερα πιθανότατα σκότωσε) όταν φυλακίστηκε στο Αλκατράζ. Προς το παρόν, το F.B.I. έχει στην κατοχή του πάνω από 51 εκατομμύρια αρχεία δακτυλικών αποτυπωμάτων, ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ περίπου 260 εκατομμύρια.
Σήμερα, τα δακτυλικά αποτυπώματα χρησιμοποιούνται σε τομείς όπως να ξεκλειδώσει ένα smartphone ή ειδικές κλειδαριές θυρών. Ακόμα και σήμερα όμως, δεν έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχουν δύο όμοια δαχτυλικά αποτυπώματα. Τα περισσότερα στοιχεία υποδεικνύουν ότι κάτι τέτοιο είναι πραγματικά σπάνιο. Ωστόσο, η χρήση του δακτυλικού αποτυπώματος ως αποδεικτικό στοιχείο έχει συζητηθεί έντονα από τους επιστήμονες, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι πολλές από τις ομοιότητες αφήνονται ανοιχτές σε ερμηνεία, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι το δακτυλικό αποτύπωμα ενός ατόμου είναι γνωστό ότι αλλάζει με τα χρόνια. Τούτου λεχθέντος, στις ΗΠΑ, 23 άτομα αποδείχθηκαν -αργότερα- αθώα για εγκλήματα παρά τα στοιχεία των δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου