Εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Μέρος 3ο: ΗΠΑ

 

Σωρός πτωμάτων των θυμάτων από τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης, Φεβρουάριος του 1945

Από την Επιχείρηση Teardrop μέχρι τη Σφαγή στο Μπισκάρι, αυτές είναι οι φρικαλεότητες που οι Η.Π.Α. θέλουν να ξεχάσουν.

Όταν κάποιος αναφέρει τη λέξη "Νυρεμβέργη", όσοι έχουν μια μικρή γνώση ιστορίας θα σκεφτούν αμέσως την πόλη της Γερμανίας όπου δικάστηκαν οι δεκάδες Ναζί για μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, ελάχιστοι θυμούνται τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Σύμμαχοι, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ίσως, επειδή το μεγαλύτερο λάφυρο του πολέμου είναι η καταγραφή της ιστορίας από τη μεριά των νικητών.

Τα βιβλία της ιστορίας αναφέρουν ελάχιστα για τα εγκλήματα πολέμου των Συμμάχων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και, παρόλο που αυτά τα εγκλήματα δεν ήταν ούτε τόσο εκτενή, ούτε τόσο φρικτά όσο εκείνα των Ναζί, πολλά από αυτά που διέπραξαν οι ΗΠΑ ήταν πραγματικά καταστροφικά.

Οι ακρωτηριασμοί στον Ειρηνικό

Φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό LIFE την 22 Μαΐου του 1944, με την ακόλουθη λεζάντα, "Δύο χρόνια πριν η 20χρονη Natalie Nickerson αποχαιρέτισε τον φίλο της έναν μεγάλο, όμορφο υποπλοίαρχο του Ναυτικού, ο οποίος της υποσχέθηκε έναν Ιάπωνα. Την περασμένη εβδομάδα, η Natalie έλαβε ένα κρανίο, που το υπέγραφε ο υποπλοίαρχός της και 13 φίλοι και έγραφαν, 'Αυτός είναι καλός Ιάπωνας -ένας νεκρός στην παραλία της Νέας Γουινέας'. Η Natalie, έκπληκτη από το δώρο, το ονόμασε Tojo. Οι ένοπλες δυνάμεις αποδοκιμάζουν έντονα τέτοια πράγματα".

Το 1984, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αφότου οι μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου διέλυσαν την περιοχή, οι νήσοι Μαριάνες επέστρεψαν στην πατρίδα τους τα απομεινάρια Ιαπώνων στρατιωτών που σκοτώθηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Από το 60% των σωμάτων έλειπαν τα κρανία.

Καθ' όλη τη διάρκεια της εκστρατείας των ΗΠΑ στο θέατρο του Ειρηνικού, οι Αμερικανοί στρατιώτες ακρωτηρίαζαν τα πτώματα των Ιαπώνων και τα έπαιρναν ως τρόπαιο -όχι μόνο τα κρανία, αλλά και δόντια, αυτιά, μύτες και χέρια- τόσο συχνά που, τον Σεπτέμβριο του 1942, ο διοικητής του στόλου του Ειρηνικού χρειάστηκε να εκδώσει επίσημη διαταγή κατά αυτής της απαίσιας πρακτικής. Όμως, η διαταγή δεν τηρήθηκε και τον Ιανουάριο του 1944, οι Αρχηγοί των Επιτελείων αναγκάστηκαν να εκδώσουν την ίδια διαταγή. Ωστόσο, ούτε αυτή η διαταγή άλλαξε τα πράγματα. Αν και είναι προφανές ότι είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των ακρωτηριασμένων πτωμάτων, γενικά, οι ιστορικοί συμφωνούν ότι το πρόβλημα ήταν ευρέως διαδεδομένο.

Δεξιόστροφα από πάνω και αριστερά: Στρατιώτης των ΗΠΑ με κρανίο ενός Ιάπωνα, την "μασκότ" του Torpedo Boat 341, Απρίλιος 1944/ Αμερικανοί στρατιώτες ενώ βράζουν ένα κρανίο Ιάπωνα για να το διατηρήσουν, 1944/ Το κεφάλι ενός Ιάπωνα στρατιώτη ενώ κρέμεται από ένα δέντρο στη Βιρμανία, 1945/ Ένα κρανίο σε μια πινακίδα στο Πελελίου του Παλάου, Οκτώβριος 1944.

Εκτός από τις εκτιμήσεις των ιστορικών, υπάρχουν αρκετά ζοφερά ανέκδοτα που υποδηλώνουν το εύρος του προβλήματος. Για παράδειγμα, στις 13 Ιουνίου του 1944, η Nevada Daily Mail έγραψε (έπειτα από μια αναφορά του Reuters) ότι το μέλος του Κογκρέσου Francis E. Walter παρουσιάστηκε στον Πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ με ένα χαρτοκόπτη επιστολών που ήταν φτιαγμένος από το οστό του χεριού ενός Ιάπωνα στρατιώτη. Σε απάντηση, ο Ρούσβελτ δήλωσε, "Είναι το είδος του δώρου που μου αρέσει" και "Θα υπάρξουν πολλά περισσότερα τέτοια δώρα". Στις 22 Μαΐου του 1944, το περιοδικό LIFE δημοσίευσε μια φωτογραφία στην οποία μια νεαρή στην Αριζόνα κοιτάζει το κρανίο ενός Ιάπωνα που της είχε στείλει ο φίλος της που υπηρετούσε στον Ειρηνικό. Όταν ο διάσημος πιλότος Τσαρλς Λίντμπεργκ (ο οποίος δεν μπορούσε να καταταγεί, αλλά εκτελούσε αποστολές βομβαρδισμού ως πολίτης), κατά την επιστροφή του από ένα ταξίδι στον Ειρηνικό, πέρασε από το τελωνείο στη Χαβάη όπου ο τελωνειακός τον ρώτησε αν μετέφερε οστά. Όταν ο Λίντμπεργκ σοκαρίστηκε από την ερώτηση, ο τελωνειακός του εξήγησε ότι το λαθρεμπόριο οστών Ιαπώνων είχε γίνει τόσο συνηθισμένο, που η ερώτηση αποτελούσε πλέον ρουτίνα. Στα απομνημονεύματά του από τον πόλεμο, ο Λίντμπεργκ σημείωσε ότι οι πεζοναύτες του εξήγησαν ότι ήταν κοινή πρακτική να αφαιρούν αυτιά, μύτη κ.ά. από τα πτώματα των Ιαπώνων και ότι το να σκοτώνουν Ιάπωνες γι' αυτό ήταν "κάτι σαν χόμπι".

"Αυτές οι φρικαλεότητες συμβαίνουν, όχι μόνο στη Γερμανία με το Νταχάου, αλλά και στη Ρωσία, στον Ειρηνικό, στις αναταραχές και στα λιντσαρίσματα στην πατρίδα, στις λιγότερο διαδεδομένες επαναστάσεις στην Κεντρική και Νότια Αμερική, στην Κίνα, πριν από μερικά χρόνια στην Ισπανία, στα πογκρόμ του παρελθόντος, στο κάψιμο των μαγισσών στη Νέα Αγγλία, στους καμένους ανθρώπους στους πασσάλους προς όφελος του Χριστού και του Θεού. Αυτό που έκανε η Γερμανία στον Εβραίο στην Ευρώπη, το κάνουμε εμείς με την Ιαπωνία στον Ειρηνικό.

Ομαδικοί βιασμοί σε Ευρώπη και Ασία

Αμερικανοί στρατιώτες στο Yasuura House στην πόλη Yokosuka της Ιαπωνίας, ένας από τους πολλούς μεγάλους οίκους ανοχής που δημιούργησε η ιαπωνική κυβέρνηση αμέσως μετά από την παράδοσή της, με την ελπίδα ότι θα περιοριστούν οι σεξουαλικές επιθέσεις εναντίον των ντόπιων γυναικών από τα συμμαχικά στρατεύματα.

Ενώ η ιστορία πάντα θυμάται όσους σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε πολέμου, ακόμα και τις υλικές ζημιές που προκλήθηκαν και τα ποσά που δαπανήθηκαν, κανείς δεν αναφέρει τα θύματα βιασμού. Είναι τόσο οδυνηρό, που τείνουμε να μην αφήνουμε το μυαλό μας να θυμάται τους βιασμούς.

Όμως, οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες βίασαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Ασία καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και μετά. Ακριβείς εκτιμήσεις είναι φυσικά αδύνατο να γίνουν, ωστόσο, ο J. Robert Lilly εκτιμά ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες βίασαν περίπου 11.000 γυναίκες στην Γερμανία το 1945 και το 1946. Ενώ τεχνικά, η συναναστροφή με τις Γερμανίδες απαγορευόταν, πολλοί στρατιώτες και διοικητές αγνοούσαν αυτόν τον κανόνα ή έκαναν τους αδιάφορους όταν συνέβαιναν βιασμοί. Σύμφωνα με στοιχεία, τουλάχιστον ένας Αμερικανός διοικητής δήλωσε ότι, "συνουσία χωρίς συνομιλία δεν αποτελεί συναναστροφή". Σχεδόν τα ίδια έκαναν οι Αμερικανοί και στο Θέατρο του Ειρηνικού. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, τα αμερικανικά στρατεύματα βίασαν 10.000 γυναίκες μόνο στην Οκινάβα -όπου, ακόμα και μετά το τέλος των συγκρούσεων, παρέμειναν τρεις στρατιώτες οι οποίοι επέδραμαν τακτικά σε χωριά και βίαζαν γυναίκες. Ωστόσο, οι ιστορικοί συμφωνούν γενικά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των βιασμών δεν έγινε γνωστή. Οι βιασμοί δε σταμάτησαν ούτε μετά το τέλος των μαχών. Μετά από την παράδοση των Ιαπώνων τον Σεπτέμβριο του 1945, τα στρατεύματα των ΗΠΑ παρέμειναν ως κατοχική δύναμη, συνεχίζοντας τους βιασμούς. Μέσα στις πρώτες 10 μέρες μόνο, στον νομό Kanagawa, αναφέρθηκαν 1.336 βιασμοί -και ίσως δεν αναφέρθηκαν πολλοί ακόμα.

Το πρόβλημα έγινε γρήγορα τόσο έντονο που η ιαπωνική κυβέρνηση ίδρυσε τον Recreation and Amusement Association, ένα δίκτυο δεκάδων πορνείων για τα συμμαχικά στρατεύματα. Αυτά τα πορνεία απασχολούσαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, ακόμα και νεαρά κορίτσια, ενώ πολλές "στρατολογήθηκαν" με την βία από την αστυνομία, ακόμη και από την Γιακούζα. Μερικές φορές, πολλές από αυτές συνευρίσκονταν με δεκάδες άνδρες την ημέρα. Με αυτά τα πορνεία, ο αριθμός των βιασμών μειώθηκε γρήγορα. Ωστόσο, όταν αυξήθηκαν τα ποσοστά των αφροδίσιων νοσημάτων, στις αρχές του 1946, η κυβέρνηση έκλεισε τα πορνεία και οι περιπτώσεις βιασμού αυξήθηκαν, από περίπου 40 ανά ημέρα σε περίπου 330 ανά ημέρα.

Συγκεντρωμένα πλήθη στη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων (Champs-Élysées) του Παρισιού για να γιορτάσουν την παράδοση των Γερμανών τον Μάιο του 1945. Ενώ η απελευθέρωση της Γαλλίας αντιπροσώπευε μια από τις μεγαλύτερες νίκες των Συμμάχων, σήμερα, οι μελετητές λένε ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες διέπραξαν χιλιάδες βιασμούς κατά την απελευθέρωση.

Σε μια συμμαχική προς τις ΗΠΑ χώρα, όπου οι Αμερικανοί δεν ήταν ούτε εισβολείς ούτε κατακτητές, αλλά απελευθερωτές, την Γαλλία, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. Εκατοντάδες Γαλλίδες ανέφεραν ότι βιάστηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες σε μέρη όπως η Χάβρη και το Σερμπούρ-Οκτβίλ (Χερβούργο) κατά τη διάρκεια και λίγο μετά από την απελευθέρωση της χώρας το 1944. Μάλιστα, το περιοδικό LIFE χαρακτήρισε τη Γαλλία ως "έναν τεράστιο πορνείο που κατοικείται από 40 εκατομμύρια ηδονιστές", ενώ η εφημερίδα Stars and Stripes παρείχε στους στρατιώτες πολλές "χρήσιμες" γαλλικές φράσεις, όπως "Είσαι πολύ όμορφη" και "Είναι οι γονείς σου στο σπίτι;"


Η σφαγή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου

Νεκρός Γερμανός στρατιώτης στο Νταχάου

Σήμερα, μετά από δεκαετίες ανάλυσης και δεκάδες βιβλία και ταινίες, οι περισσότεροι από εμάς έχουν μια ιδέα για το πόσο βίαιο ήταν το Ολοκαύτωμα. Όμως, τα Συμμαχικά στρατεύματα που απελευθέρωσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1945, όχι μόνο δεν είχαν ιδέα τι ήταν, αλλά το βίωσαν από πρώτο χέρι. Ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε το σοκ και τη φρίκη που βίωσαν οι Αμερικανοί στρατιώτες στις 29 Απριλίου 1945 όταν απελευθέρωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Όμως, και εκείνη την ημέρα διέπραξαν εγκλήματα πολέμου.

Καθώς οι Αμερικανοί πλησίαζαν το Νταχάου, ανακάλυψαν 39 βαγόνια γεμάτα με περίπου 2.000 αποσυντεθειμένα πτώματα τα οποία είχαν σφαγιαστεί βίαια από τους Γερμανούς. Στη συνέχεια, όταν οι Αμερικανοί μπήκαν στο στρατόπεδο, η παράδοση έγινε σχετικά γρήγορα και ανώδυνα. Όμως, η ανακάλυψη αυτών των πτωμάτων έκανε πολλούς στρατιώτες να σκέπτονται την εκδίκηση.

Η εικόνα που είδαν οι Αμερικανοί στρατιώτες ενώ πλησίαζαν το Νταχάου

Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ποικίλλει από αναφορές σε αναφορές, αλλά όλοι συμφωνούν ότι οι Αμερικανοί πήραν πράγματι εκδίκηση.

Σύμφωνα με τον αντισυνταγματάρχη Felix L. Sparks και τον υπολοχαγό Howard Buechner, και οι δύο διοικητές επί της σκηνής, οι Αμερικανοί στρατιώτες παρέταξαν 12 με 16 Γερμανούς κρατούμενους σε έναν τοίχο και τους εκτέλεσαν με ένα πολυβόλο. Επίσης, ο Sparks αναφέρει ότι οι Αμερικανοί εκτέλεσαν σχεδόν 30 Γερμανούς εκείνη την ημέρα, ενώ ο Buechner ισχυρίζεται ότι οι Αμερικανοί σκότωσαν 520 Γερμανούς, μεταξύ των οποίων, οι 346 σε μαζική εκτέλεση. Εντούτοις, έκτοτε, αρκετοί συγγραφείς έχουν καταφερθεί εναντίον των ισχυρισμών του Buechner. Η αλήθεια για τους ισχυρισμούς του Buechner και για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα πιθανότατα δε θα δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Η επίσημη έκθεση του Στρατού επί του θέματος και το γραφείο του εισαγγελέα παραδέχονται ότι πολλοί Γερμανοί εκτελέστηκαν παράνομα στις 29 Απριλίου, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Αμερικανοί στρατιώτες εκτελούν Γερμανούς στρατιώτες στο Νταχάου την ημέρα της απελευθέρωσής του, στις 29 Απριλίου του 1945.

Εντούτοις, τα πολεμικά δικαστήρια των Sparks και Buechner απορρίφθηκαν από τον στρατηγό Πάτον και οι υπόλοιποι μάρτυρες δεν εξετάστηκαν ποτέ.


Επιχείρηση Teardrop

Ο Paul Just, ο κυβερνήτης του U-546, ενώ ανεβαίνει στο USS Bogue

Πολλά από τα σχέδια του Χίτλερ ήταν τόσο παράλογα φιλόδοξα, που θα μπορούσαμε να τα αγνοήσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως, όταν ο Χίτλερ απείλησε να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη και έστειλε υποβρύχια ικανά να μεταφέρουν πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς κοντά στην Ανατολική Ακτή, ο στρατός των ΗΠΑ έπρεπε να τον πάρει σοβαρά. Έτσι γεννήθηκε η Επιχείρηση Teardrop, η εκστρατεία του Πολεμικού Ναυτικού των Η.Π.Α. που θα κυνηγούσε τα γερμανικά πλοία στον Βόρειο Ατλαντικό. Και ενώ αυτή η εκστρατεία πήγε σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με το σχέδιο -και το διεθνές δίκαιο- ένα περιστατικό ξέφυγε.

Στις 24 Απριλίου του 1945, το γερμανικό υποβρύχιο U-546 βύθισε το αμερικανικό USS Frederick C. Davis, σκοτώνοντας 126 από τα 192 μέλη του πληρώματός του και κάνοντας πολλά άλλα αμερικανικά πλοία να το κυνηγήσουν. Μετά από περίπου δέκα ώρες, το USS Flaherty βύθισε το U-546 και πήρε τους 32 επιζώντες του, συμπεριλαμβανομένου του διοικητή Paul Just, ως κρατούμενους στο πλοίο USS Bogue. Επειδή -ίσως- το U-546 είχε μόλις σκοτώσει 126 Αμερικανούς και -σχεδόν βέβαια- λόγω του ότι οι Αμερικανοί πιεζόντουσαν υπερβολικά να διώξουν μακριά οποιαδήποτε γερμανική απειλή, οι Αμερικανοί δε μεταχειρίστηκαν όπως θα έπρεπε τους κρατούμενούς τους.

Από τους 32 επιζώντες, 25 εστάλησαν σε καταυλισμούς αιχμαλώτων πολέμου -όπως έπρεπε να γίνει με όλους-, ενώ οκτώ τους πήραν για ανάκριση. Αυτοί οι οκτώ ξυλοκοπήθηκαν επανειλημμένα, κρατήθηκαν σε απομόνωση, υποβλήθηκαν σε εξαντλητική σωματική πίεση και βασανίστηκαν για δύο εβδομάδες, μέχρι τις 8 Μαΐου, την ημέρα που η Γερμανία παραδόθηκε επίσημα. Στη συνέχεια, ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου, αυτοί οι οκτώ μεταφέρθηκαν στο Φορτ Χαντ της Βιρτζίνια, όπου και πάλι τους κακομεταχειρίστηκαν, πριν τελικά αφεθούν ελεύθεροι στις 12 Μαΐου.


Η Σφαγή στο Μπισκάρι

Ο στρατηγός Μπράντλεϊ

Στις 10 Ιουλίου του 1943, σχεδόν έναν χρόνο πριν από την Απόβαση στη Νορμανδία, οι Σύμμαχοι εισέβαλαν στη Σικελία, που διοικούνταν εν μέρει από τον στρατηγό Ομάρ Μπράντλεϊ και τον στρατηγό Πάτον, σε μια από τις πρώτες θριαμβευτικές τους κινήσεις για να πάρουν πίσω την Ευρώπη. Όμως, λίγες μέρες αργότερα, Αμερικανοί στρατιώτες θα διέπρατταν μια από τις μεγαλύτερες σφαγές των Συμμάχων.

Στις 14 Ιουλίου, σε δύο ξεχωριστά περιστατικά, Αμερικανοί στρατιώτες σφαγίασαν συνολικά 73 αιχμαλώτους πολέμου (71 Ιταλούς και 2 Γερμανούς) στο Santo Pietro. Συνολικά, αυτές οι δολοφονίες έχουν γίνει γνωστές ως η Σφαγή στο Μπισκάρι -πήρε το όνομά της από το αεροδρόμιο που προσπάθησαν να καταλάβουν οι Αμερικανοί.

Το πρώτο περιστατικό συνέβη λίγο μετά τις 10 π.μ., υπό την εποπτεία του λοχαγού Horace T. West. Οι άνδρες του μπήκαν τάχιστα στο αεροδρόμιο και συνέλαβαν περισσότερους από 40 αιχμαλώτους. Τότε διέταξε να σταλούν μερικοί στη μονάδα πληροφοριών του συντάγματος για ανάκριση. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Ο λοχαγός τους πήρε μακριά από τον δρόμο, τους έβαλε σε μια σειρά και πήρε ένα πολυβόλο από ένα αρχιλοχία. Όταν ο αρχιλοχίας τον ρώτησε τι το ήθελε, η απάντηση ήταν ότι σκόπευε να "σκοτώσει τους μπάσταρδους", και πρόσθεσε, "γυρίστε από την άλλη αν δεν θέλετε να το δείτε". Τότε ο West σκότωσε 37 άνδρες, τους περισσότερους στην καρδιά, σχεδόν εξ επαφής. Αργότερα, οι ανακριτές έμαθαν ότι, κατά τη διάρκεια της σφαγής, "σταμάτησε για να γεμίσει, και άρχισε να περπατάει ανάμεσα στους άνδρες και έριχνε μόνο σε όποιον κινούνταν στην καρδιά".

Λίγο αργότερα την ίδια ημέρα, σε άλλο μέρος της ίδιας μάχης, ο λοχαγός John T. Compton και οι άνδρες του πήραν 36 κρατούμενους μετά από μια μάχη. Ακόμα και σήμερα, αυτό που δεν είναι ακόμα σαφές είναι πόσοι από αυτούς είχαν ενεργήσει ως ελεύθεροι σκοπευτές. Στην πραγματικότητα, μερικοί από τους 36, ήταν ντυμένοι με πολιτικά ρούχα. Όταν ο Αμερικανός διερμηνέας ρώτησε τους κρατούμενους αν είχαν δεχτεί πυρά, δεν έλαβε καμία απάντηση. Όταν όμως ο Compton ρώτησε τον υπολοχαγό του αν αυτοί οι άντρες είχαν δεχτεί πυρά, εκείνος του απάντησε καταφατικά. "Σκοτώστε τους", απάντησε ο Compton, προσθέτοντας ότι "δε θέλω να μείνει ούτε ένας όταν θα τελειώσετε". Πράγματι, δεν έμεινε κανείς.

Ο Πάτον

Λίγο αργότερα, όταν ο στρατηγός Μπράντλεϊ ενημέρωσε τον Πάτον για την σφαγή, ο Πάτον έγραψε στο ημερολόγιό του:

"Είπα στον Μπράντλεϊ ότι πιθανότατα θα ήταν υπερβολή, αλλά, σε κάθε περίπτωση, είπα στον αξιωματικό να πιστοποιήσει ότι οι νεκροί ήταν ελεύθεροι σκοπευτές ή είχαν προσπαθήσει να διαφύγουν ή κάτι τέτοιο, καθώς θα έπλητταν τον Τύπο και θα τρέλαινε τους άμαχους. Εν πάση περιπτώσει, είναι νεκροί, δεν αλλάζει".

Όταν όμως ο Μπράντλεϊ επέμεινε, ο Πάτον ενέδωσε. Και όταν ο Γενικός Επιθεωρητής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι κρατούμενοι είχαν σφαγιαστεί, ο Πάτον είπε απλά, "Δικάστε τους μπάσταρδους".

Ο West καταδικάστηκε σε ισόβια και ένα χρόνο αργότερα επανήλθε στη δράση και τελείωσε τον πόλεμο με τιμητική απαλλαγή. Ο Compton αθωώθηκε, αλλά σκοτώθηκε το ίδιο έτος.

Αυτός όμως που πραγματικά αθωώθηκε ήταν ίσως ο Πάτον. Κατά τη διάρκεια των ερευνών, τόσο ο West όσο και ο Compton κατονόμασαν τον Πάτον ως τον άνθρωπο που είχε δώσει την διαταγή, πριν από την εισβολή στη Σικελία, να πάρουν κρατούμενους μόνο κάτω από πολύ ειδικές περιστάσεις. Με άλλα λόγια, να τους εκτελούν. Το γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή ανέκρινε τον Πάτον, μια από τις ισχυρότερες και πιο αγαπημένες προσωπικότητες σε ολόκληρο το στρατό των ΗΠΑ, αλλά τελικά, τον καθάρισε από κάθε αδίκημα.


Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης

Άποψη της Δρέσδης μετά από τους βομβαρδισμούς

Για τρεις μέρες και νύχτες, αρχής γενομένης από τις 13 Φεβρουαρίου του 1945, 1.249 βομβαρδισμοί των Αμερικανών και των Βρετανών έριξαν 3.900 τόνους (δηλαδή, 30 φορές το βάρος μιας μπλε φάλαινας) εκρηκτικών και εμπρηστικών συσκευών στην γερμανική πόλη της Δρέσδης, σκοτώνοντας περίπου 25.000 ανθρώπους.

Δεν ήταν ο πιο θανατηφόρος βομβαρδισμός του πολέμου. Ένα μήνα αργότερα, σχεδόν τέσσερις φορές περισσότεροι άνθρωποι σκοτώθηκαν σε μια και μόνο επιδρομή των ΗΠΑ στο Τόκιο. Όμως, ήταν διαφορετική. Ενώ η νομιμότητα και η ηθική των πιο φονικών βομβαρδισμών του πολέμου (Τόκιο, Χιροσίμα, Αμβούργο, Ναγκασάκι) παραμένουν αντικείμενο συζήτησης, η Δρέσδη εξακολουθεί να είναι διαφορετική από τις άλλες.

Οι μελετητές που πιστεύουν ότι ο βομβαρδισμός της Δρέσδης αποτελεί έγκλημα πολέμου καθώς οι Σύμμαχοι επέλεξαν εν γνώση τους ως στόχο πολίτες, εφάρμοσαν άσκοπη βία σε αυτόν τον στόχο, χτύπησαν άσκοπα έναν εχθρό που "ήταν ήδη στα σχοινιά", αγνόησαν σκόπιμα τους λίγους στρατιωτικούς και βιομηχανικούς στόχους που υπήρχαν στην πόλη και μάλιστα, ίσως πραγματοποίησαν την επιχείρηση ώστε να δείξουν την δύναμή τους στον Κόκκινο Στρατό που πλησίαζε την πόλη από την ανατολή.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τον Ιανουάριο του 1952, επτά ολόκληρα χρόνια μετά από τους βομβαρδισμούς της πόλης, και ο κόσμος ακόμα καθαρίζει ερείπια

Οι ιστορικοί έχουν αποκαλύψει στοιχεία που πράγματι μπορούν να υποστηρίξουν όλες αυτές τις αξιώσεις. Ένα υπόμνημα της Βρετανικής Πολεμικής Αεροπορίας, που εκδόθηκε προς τα βομβαρδιστικά την πρώτη νύχτα της επιδρομής, αναφέρει ότι η εκστρατεία θα "έδειχνε στους Ρώσους όταν φτάσουν τι μπορεί να κάνει η Διοίκηση Βομβαρδισμών". Επίσης, οι βιομηχανικοί στόχοι στα βόρεια προάστια της πόλης έμειναν σχετικά αλώβητοι.

Δύο επίσημες έρευνες των ΗΠΑ ανέλυσαν όλα αυτά τα στοιχεία και διαπίστωσαν ότι οι βομβαρδισμοί ήταν δικαιολογημένοι. Κάποιοι μελετητές απορρίπτουν εντελώς αυτές τις αναφορές ως κάθαρση ενός από τους αυτουργούς του βομβαρδισμού. Όμως, ανεξάρτητα από τους ιστορικούς και την αμερικανική κυβέρνηση, οι βομβαρδισμοί δεν κηρύχτηκαν ποτέ επίσημα ως εγκλήματα πολέμου -αλλά όχι απαραίτητα επειδή δεν ήταν. Οι διεθνείς νόμοι σχετικά με τον πόλεμο στον αέρα ήταν ανεπαρκείς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο νόμος δεν είχε προλάβει την τεχνολογία.

Αν οι αναγκαίοι νόμοι είχαν γραφτεί λίγο νωρίτερα ή οι βομβαρδισμοί είχαν γίνει λίγο αργότερα, τα νομικά επακόλουθα αυτού του τρομερού περιστατικού ίσως ήταν πολύ διαφορετικά.