Εικονογράφηση του διάσημου Pie-Girl Dinner από την The New York World
Η Susie Johnson πυροδότησε την εμμονή της Αμερικής με τις τούρτες και τον ερωτικό χορό.
Στις 20 Μαΐου του 1895, η 16χρονη Susie Johnson, φορώντας τίποτα άλλο παρά μόνο γάζες και γύρω της να πετούν καναρίνια, πετάχτηκε μέσα από μια τεράστια πίτα. Ήταν η 10η επέτειος γάμου ενός παίκτη του πόλο, του John Ellliot Cowdin, και το δείπνο ήταν πλούσιο. 16 πιάτα, από μύδια μέχρι τον καφέ, και όλα με τη συνοδεία σαμπάνιας. Δύο μοντέλα διασκέδαζαν τους άνδρες. Αργότερα, υπήρξε μια φήμη ότι οι μελαχρινές κοπέλες σέρβιραν το κόκκινο κρασί, ενώ οι ξανθιές το λευκό.
Στα 1890, επικρατούσε μια πυρετώδης κατάσταση στη Νέα Υόρκη. Μεταξύ του νησιού Χάντσον και του Ιστ Ρίβερ διακινούνταν πολλά χρήματα, εξαιτίας των ναυπηγείων, των εμπορικών αμαξοστοιχιών και των εργοστασίων. Τα χρήματα πλημμύριζαν τους δρόμους του Μανχάταν. Από όλες τις ΗΠΑ, συνέρρεαν στην πόλη νεαρές γυναίκες, ελπίζοντας να ανεβούν στις σκηνές του Μπρόντγουεϊ. Όμως, κατέληγαν να δουλεύουν ως μοντέλα στην εκκολαπτόμενη διαφημιστική βιομηχανία ή να εργάζονται σε χορωδίες και σε εργοστάσια ή να γίνονται πόρνες.
Το "Gibson Girl" του Charles Dana Gibson - πηγή
Μια τέτοια γυναίκα ήταν και η Susie Johnson. Όπως έγραψε η σκανδαλοθηρική εφημερίδα New York World του Τζόζεφ Πούλιτζερ (τα Βραβεία Πούλιτζερ ήταν πρόνοια της διαθήκης του), είχε μεγαλώσει σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης στο Γουέστ Σάιντ. Η καριέρα της ως μοντέλο ξεκίνησε εντελώς αθώα -ήταν μοντέλο για πορτρέτα εδώ και εκεί. Σύντομα όμως, άρχισε να βγάζει τα ρούχα της και να κάνει εμφανίσεις σε καμπαρέ για τους playboy της Νέας Υόρκης.
Στην εμφάνισή της για την 10η επέτειο του Cowdin, προσκεκλημένοι μεταξύ άλλων ήταν ο εικονογράφος και δημιουργός του Gibson girl, Τσαρλς Ντάνα Γκίμπσον, ο εφευρέτης Νικόλα Τέσλα και ο αρχιτέκτονας Στάνφορντ Ουάιτ, του οποίου η εταιρία παρουσίασε γνωστά ορόσημα της Νέας Υόρκης (Μουσείο Μπρούκλιν, Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, κ.ά.). Μάλιστα, σύμφωνα με την New York World, η παράσταση της Johnson ήταν ιδέα του Ουάιτ. Η σύζυγος του Cowdin δεν ήταν στον κατάλογο των προσκεκλημένων.
Το μενού και η λίστα καλεσμένων του διάσημου δείπνου
Δεν ήταν η πρώτη φορά στη Δυτική ιστορία που ένα άτομο -ή κάποιο ζώο- έβγαινε από κάτι για την ψυχαγωγία της ελίτ. Στη μεσαιωνική Ευρώπη, γέμιζαν τις πίτες με ζωντανούς βατράχους, μόνο και μόνο για να τους δουν να πετάγονται από μέσα. Μέχρι το 1474, ένα ιταλικό βιβλίο μαγειρικής περιελάμβανε οδηγίες για το πώς να γεμίσει κάποιος μια μεγάλη πίτα με πουλιά, τα οποία θα πετούσαν μόλις κοβόταν η πίτα. Αλλά και άνθρωποι έβγαιναν από πίτες. Το 1626, ο Δούκας και η Δούκισσα του Μπάκιγχαμ έκαναν δώρο στον Κάρολο Α' της Αγγλίας μια πίτα μέσα στην οποία ήταν ο Sir Jeffrey Hudson, ένας διάσημος νάνος που κατόπιν έμεινε στην Αυλή.
Για την χλιδάτη Νέα Υόρκη στα τέλη του 19ου αιώνα -μια κλίκα τόσο κολλημένη με τη δημόσια σεμνοτυφία όσο και με την ιδιωτική μοιχεία- τα δείπνα με "Pie-Girl" δημιουργούσαν αίσθηση. "Το 'Girl in the Pie' στο Δείπνο των 3.500 δολαρίων στο στούντιο του καλλιτέχνη Breese στη Νέα Υόρκη", έγραψε η New York World, με μια εικονογράφηση της Johnson περιτριγυρισμένη από κουστουμαρισμένους κυρίους. Η εικόνα ήταν τόσο σκανδαλώδης όσο και το κόστος του δείπνου: περισσότερο από 2.300 φορές τον ημερήσιο μισθό ενός εργάτη!
Στην εικόνα της New York World, ο Ουάιτ στέκεται στα αριστερά της Johnson, κρατώντας ένα μεγάλο κουζινομάχαιρο, έτοιμος να την κόψει. Σύμφωνα με το άρθρο, λίγο μετά την γιορτή, η Johnson πόζαρε "υπό το ηλεκτρικό φως" στο στούντιο ενός καλλιτέχνη -έναν ευφημισμό για τη σεξουαλική πράξη- και αμέσως χάθηκε. "Η καημένη Susie Johnson, τυφλωμένη από τα γενναιόδωρα κοπλιμέντα και έκπληκτη από την ελευθερία των διακεκριμένων πελατών της", ανέφερε η εφημερίδα. "Ίσως αυτό το άρθρο επιστρέψει την Susie Johnson στο σπίτι της, στους γονείς της, και θέσει ένα τέρμα στις μεταμεσονύχτιες κραιπάλες στα μοδάτα στούντιο της Νέας Υόρκης".
Το άρθρο όμως δεν κατάφερε τίποτα.
Το 1907, ένα ακόμη άρθρο της New York World έγραψε ξανά για τα Pie-Girl Dinner, αυτή τη φορά προειδοποιώντας για τους κινδύνους της σεξουαλικής ακρότητας. Η Johnson, ανέφερε το άρθρο, είχε πέσει στην ανωνυμία. Ο Ουάιτ όμως κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα. Είχε δολοφονηθεί από τον Harry Kendall Thaw, σύζυγο μιας άλλης νεαρής, της Evelyn Nesbit, η οποία είπε ότι ο Ουάιτ την είχε βιάσει.
Η Evelyn Nesbit
Ο Ουάιτ προσφέρθηκε να φτιάξει την καριέρα της Nesbit, να την φροντίσει και να πληρώσει τα έξοδα της μητέρας της. Ήταν 47 χρονών και παντρεμένος. Εκείνη 16. Την πρώτη φορά που ο Ουάιτ κάλεσε τη Nesbit στο διαμέρισμα του στην 24th Street, ένα από τα πολλά που του ανήκαν στην πόλη, την ανέβασε στον τελευταίο όροφο, όπου είχε βάλει μια βελούδινη κούνια να κρέμεται από την οροφή. Ο Ουάιτ κάθισε τη Nesbit στην κούνια και την έσπρωξε. Τα χέρια του ήταν στην πλάτη της και τα πόδια της τεντωμένα. Σύντομα, ένα άλλο βράδυ, ο Ουάιτ πήγε την έφηβη στην κρεβατοκάμαρά του, της έδωσε ένα ποτήρι σαμπάνιας και την βίασε. Η Nesbit ξύπνησε γυμνή και τα σεντόνια γύρω της είχαν το αίμα της. "Τώρα μου ανήκεις", της είπε κρατώντας την.
Η Nesbit δεν είπε σε κανέναν τίποτα για τον βιασμό της, μέχρι λίγα χρόνια αργότερα, όταν μίλησε στον μέλλοντα σύζυγό της, Harry Thaw. Όμως, ο Thaw είχε κακή φήμη. Φημολογούνταν ότι χτυπούσε κορίτσια της εργατικής τάξης με μαστίγια σκύλων και τα κατάβρεχε με βραστό νερό. Δεν μπορούσε να αντέξει το γεγονός ότι ο Ουάιτ είχε "καταστρέψει" τη σύζυγό του. Έτσι, στις 25 Ιουνίου του 1906, στην εναρκτήρια παράσταση του Θεάτρου Madison Square Garden, το οποίο είχε σχεδιάσει ο Ουάιτ, τον σκότωσε. "Σου κατέστρεψε τη ζωή, καλή μου", είπε στη Nesbit καθώς τον έβγαζε ένας πυροσβέστης από το θέατρο, με το όπλο του ακόμα ζεστό από τον πυροβολισμό. "Γι' αυτό το έκανα". Το επακόλουθο δράμα που εκτυλίχθηκε στο δικαστήριο κηρύχθηκε η "δίκη του νεότερου αιώνα". Σε αντίθεση με πάρα πολλές άλλες γυναίκες της εποχής, η Nesbit είχε την ευκαιρία να πει την ιστορία της, διηγούμενη στην αίθουσα του δικαστηρίου τον βιασμό της και απαντώντας τα ερωτήματα των κατηγόρων με αξιοπρέπεια. Τελικά, ο Thaw εστάλη σε άσυλο για νοητικά ασταθείς. Η Nesbit αγωνίστηκε με τον εθισμό, αλλά συνέχισε να δίνει παραστάσεις και να διδάσκει μέχρι το θάνατό της στη δεκαετία του '60.
Ο Στάνφορντ Ουάιτ - πηγή
Η Nesbit δεν έγινε ποτέ καλή ηθοποιός. Ο κόσμος δεν τη θυμάται για τα έργα της, αλλά για τον βιασμό της. Αντιθέτως, ο Ουάιτ, δεν τον θυμούνται μόνο για την βία που προκάλεσε, αλλά και με την οποία πλήρωσε με τη ζωή του, αλλά και για όσα δημιούργησε.
Πρωτοσέλιδο που αναφέρει τη δολοφονία του Ουάιτ - πηγή
Σύμφωνα με τις εφημερίδες, ούτε ο φόνος του Ουάιτ εμπόδισε την φήμη των άλλων ανδρών της ελίτ που ίσως είχαν διαπράξει παρόμοια εγκλήματα. "Ο Στάνφορντ Ουάιτ είναι νεκρός", ανέφερε η New York World το 1907, κατά τη διάρκεια της δίκης του Thaw για τη δολοφονία. "Όμως, οι περισσότεροι από τους καλεσμένους εκείνου του δείπνου είναι ζωντανοί και κατέχουν θέσεις τιμής ή είναι στο επίκεντρο της τέχνης τους".
Τι συνέβη στη Susie Johnson;
Και αυτή, ο κόσμος τη θυμάται για το έργο της. Εν μέρει, σε απάντηση της κακής φήμης του περιστατικού των "pie girl", οι γυναίκες που έβγαιναν από τούρτες έγιναν μια δημοφιλή ερωτική αλληγορία. Για παράδειγμα, το έκανε η Ντέμπι Ρέινολντς στο "Singin’ in the Rain" του 1952. Όσο για τη ζωή της Johnson, τα αρχεία δε λένε πολλά. Υπάρχει μια αναφορά του 1907 όπου αναφέρει ότι τελικά παντρεύτηκε, αλλά όταν ο σύζυγός της ανακάλυψε ότι ήταν το κορίτσι από το περιστατικό με την πίτα, την εγκατέλειψε. Πέθανε νέα και άπορη.
Δεν υπάρχουν όμως άλλα στοιχεία που να πιστοποιούν κάτι τέτοιο. Στην τελική, ο Κίτρινος Τύπος, όπως ήταν η New York World, έκαναν τακτικά τέτοια πράγματα. Απ' όσα είναι γνωστά, η Johnson έζησε μια μακρά, ευτυχισμένη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου