Η πραγματική ιστορία του σχεδίου του Δρ. Voronoff να χρησιμοποιήσει όρχεις πιθήκων για να γίνουμε αθάνατοι

Ο Serge Voronoff

 

Η αναζήτηση της Πηγής της Νεότητας οδήγησε την ανθρωπότητα σε κάποιες περίεργες οδούς. Ένα από τα πολλά παράξενα που προσπάθησε ο άνθρωπος, είναι και τα πειράματα του Δρ. Serge Voronoff. Γνωστός στην εποχή του ως ο "ειδικός στους αδένες των πιθήκων", ο Voronoff πίστευε ότι η ανθρώπινη γήρανση θα μπορούσε να σταματήσει ή ακόμα και να αντιστραφεί με τη μεταμόσχευση όρχεων πιθήκων σε ανθρώπους. Και αυτή ήταν μια από τις πολλές ιδέες του.




Ο γιατρός γεννήθηκε στη Ρωσία το 1866, μετακόμισε στη Γαλλία στην ηλικία των 18 και απέκτησε την υπηκοότητα το 1895. Ενώ βρισκόταν εκεί, σπούδασε υπό τον Αλεξίς Καρέλ, έναν χειρουργό και πρωτοπόρο της μεταμόσχευσης, ο οποίος το 1912 τιμήθηκε με το Νόμπελ της Ιατρικής "σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στη συρραφή των αγγείων και στη μεταμόσχευση των αιμοφόρων αγγείων και των οργάνων". Μέσω των σπουδών του με τον Κάρελ, ο Voronoff γοητεύτηκε από τις δυνατότητες των μεταμοσχεύσεων ιστών ζώων σε ανθρώπους και πίστευε ότι θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη νεανική σφριγηλότητα, ακόμη και να θεραπεύσει ασθένειες μέσω της μεταφοράς ορμονών.

Το 1889, ο Voronoff άρχισε να συνεργάζεται με τον πειραματικό φυσιολόγο Charles-Édouard Brown-Séquard, ο οποίος ενδιαφερόταν επίσης για τις αναζωογονητικές επιδράσεις των ζωικών αδένων. Ο Brown-Séquard άρχισε να πειραματίζεται με τον ίδιο του τον εαυτό την ίδια χρονιά, εγχέοντας στο σώμα του έναν ορό που περιείχε θρυμματισμένη ύλη από τους όρχεις ινδικών χοιριδίων και σκύλων. Δυστυχώς, το "ελιξήριο του Brown-Séquard" απέτυχε να παράγει οποιαδήποτε αποτελέσματα. Το πείραμα γελοιοποιήθηκε δημοσίως, αλλά ο Voronoff κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος για να αποκομίσουμε τα οφέλη της ζωικής δύναμης ήταν τα μοσχεύματα ιστών.

Πολιτική γελοιογραφία του Voronoff να εκτελεί εγχείρηση σκωλικοειδίτιδας στην Αίγυπτο

Το 1896, ο Voronoff μετακόμισε στην Αίγυπτο, στρέφοντας την προσοχή του στους ευνούχους. Πρόσεξε την παχυσαρκία τους, την έλλειψη τριχών στο σώμα τους, τις φαρδιές λεκάνες τους, τους χαλαρούς μυς τους, τις αργές κινήσεις τους, τα προβλήματα μνήμης και την μειωμένη νοημοσύνη τους. Όλα αυτά συμπέρανε ότι οφείλονταν στην έλλειψη όρχεων.

Μετά από 14 χρόνια εργασίας και έρευνας σε ένα αιγυπτιακό νοσοκομείο, το 1910, ο Voronoff επέστρεψε στη Γαλλία για να συνεχίσει τα πειράματά του. Άρχισε να εργάζεται πάνω σε ζώα, να μεταμοσχεύει όργανα, ιστούς και οστά μεταξύ ζωικών ειδών και να εργάζεται στο "ανοιχτόμυαλο" Κολλέγιο της Γαλλίας. Έφτιαξε το όνομά του χάρη στις προσπάθειές του να βελτιώσει τα ζώα φορτίου -όπως τα άλογα και τα πρόβατα- με την εμφύτευση ιστών όρχεων νεαρότερων ζώων σε μεγαλύτερα. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του, του ήρθε η ιδέα ότι οι ανώτεροι πίθηκοι ήταν οι τέλειοι δωρητές για τον άνθρωπο επειδή μοιράζονται όλες τις απαραίτητες βιολογικές ομοιότητες που απαιτούνται για τη μεταμόσχευση. Το όφελος θα ήταν η δυνατότερη κράση των πιθήκων. Ο Voronoff εμφύτευσε τον θυρεοειδή αδένα ενός χιμπατζή σε έναν νεαρό "ηλίθιο" Γάλλο το 1915 και ισχυρίστηκε ότι το επόμενο έτος οι ψυχικές του ικανότητες επέστρεψαν στο φυσιολογικό.

Το νεαρό αγόρι στο οποίο ο Voronoff εμφύτευσε θυρεοειδή αδένα χιμπατζή

Συγκεκριμένα, ο Voronoff επικεντρώθηκε και πάλι στη δύναμη και τον αντίκτυπο των γεννητικών οργάνων, ειδικά των όρχεων. Σε ένα βιβλίο του ("Life; a Study of the Means of Restoring Vital Energy and Prolonging Life", 1920), ο Voronoff αναφέρει: "Ο σεξουαλικός αδένας διεγείρει την εγκεφαλική δραστηριότητα καθώς και τη μυϊκή ενέργεια και το ερωτικό πάθος. Ρίχνει στο αίμα ένα είδος ζωτικού υγρού που αποκαθιστά την ενέργεια όλων των κυττάρων και εξαπλώνει την ευτυχία". Για το Voronoff, η διαδικασία λήψης υγιούς ιστού σεξουαλικών αδένων, όπως οι όρχεις πιθήκων και η ραφή τους σε όρχεις μεγάλων ηλικιακά ανθρώπων, ήταν σαν εγχέει στο σώμα την ίδια τη νεότητα.

Το πρώτο μόσχευμα όρχεων πιθήκων σε όρχεις ανθρώπου συνέβη τον Ιούλιο του 1920. Λέγεται ότι ο Voronoff έλαβε ένα μικρό τμήμα όρχεων νεαρού πιθήκου -πλάτους μόλις λίγων εκατοστών και πάχους λίγων χιλιοστών- και το έραψε κατευθείαν στο όσχεο ενός ασθενούς. Ανέφερε ότι η διαδικασία θα μπορούσε να κάνει τα πάντα, από την επιστροφή της νεανικής ενέργειας μέχρι τη θεραπεία της γήρανσης και της σχιζοφρένειας και να παρατείνει ριζικά τη ζωή. Μια αύξηση της σεξουαλικής ικανότητας ήταν υπονοούμενη και έτεινε να γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος για το έργο του, παρά τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του ότι οποιεσδήποτε βελτιώσεις ήταν απλά μια παρενέργεια ενός μετασχηματισμού που θεραπεύει ολόκληρο το είναι του ασθενούς, μια διαδικασία που ονόμασε "αναζωογόνηση".

Η φωτογραφία σύγκρισης ενός άνδρα, πριν και μετά την ανανέωση του Voronoff

Μέχρι το 1923, ο Voronoff ήταν ο διευθυντής του πειραματικού εργαστηρίου στο Κολλεγίου της Γαλλίας και τα εμφυτεύματά του είχαν αποκτήσει τέτοια δημοτικότητα και αναγνώριση που δημιουργήθηκε ειδική αποθήκη στην Αφρική ειδικά για να πιάνει και να διατηρεί πιθήκους για τη μεταφορά αδένων. Παρουσίασε τη διαδικασία σε ένα διεθνές συνέδριο χειρουργών στο Λονδίνο και τόνισε ότι οι σύντομα θα ήταν διαθέσιμη και για τις γυναίκες και υποσχέθηκε να μετατρέψει τις "γιαγιάδες σε ντεμπιτάντ (νεαρή κοπέλα που κάνει για πρώτη φορά δημόσια εμφάνιση)". Ο ενθουσιασμός του Voronoff για την τοποθέτηση όρχεων πιθήκων στο ανθρώπινο σώμα ήταν τόσο φιλόδοξος και κολλητικός. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920, τουλάχιστον 300 άτομα είχαν υποβληθεί στη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης τουλάχιστον μιας γυναίκας που έλαβε μόσχευμα ωοθηκών πιθήκων.

Η ζήτηση για τη διαδικασία του Voronoff συνέχισε να αυξάνεται -όπως και η φιλοδοξία του. Ο Voronoff αγόρασε ένα κάστρο στην πόλη Grimaldi στην Καλαβρία της Ιταλίας το 1925. Υπολογίζοντας το απαγορευτικό κόστος και την ταλαιπωρία της μεταφοράς αδένων πιθήκων για τις διαδικασίες του, έφτιαξε ένα κλουβί στον κήπο και προσέλαβε έναν πρώην εκπαιδευτή τσίρκο να διαχειρίζεται τη νέα του φάρμα. Το κάστρο εξοπλίστηκε με ένα μικρό νοσοκομείο, όπου ο γιατρός θα μπορούσε να κάνει τις μεταμοσχεύσεις.

Το κάστρο του Voronoff

Σε ένα άρθρο του, ο Voronoff υποστήριξε ότι η διαδικασία του είχε εκτελεσθεί πάνω από 1.000 φορές σε ολόκληρο τον κόσμο, δίνοντας στους ενήλικες τη δύναμη της νιότης τους. Ο ίδιος ανέφερε ότι είχε αρχίσει να χορηγεί τα αναζωογονητικά μοσχεύματα όρχεων σε νεαρά πρόβατα, δημιουργώντας ουσιαστικά μια φυλή υπερ-προβάτων. Ισχυρίστηκε ότι τα ζώα που προέκυψαν είχαν αυξημένο μέγεθος και αντοχή. Σημείωνε ότι ενώ μια τέτοια ριζοσπαστική διαδικασία δεν είχε δοκιμαστεί σε άνθρωπο, θα μπορούσε πιθανώς να οδηγήσει σε ένα γιγάντιο Übermensch (ο Υπεράνθρωπος κατά τον Νίτσε όπως παρουσιάζεται στο Τάδε έφη Ζαρατούστρας) με αυξημένο μέγεθος, δύναμη και διάρκεια ζωής. Υπονοούσε δηλαδή την αθανασία, δηλώνοντας ότι, θεωρητικά, ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει όσο διάστημα διατηρούσε τον αδένα του υγιή.

Ο Voronoff χρέωνε μέχρι και 10.000 φράγκα για μια χειρουργική επέμβαση. Ο ίδιος ήταν πολύ σοβαρός με το έργο του, που δεν θέλησε να θεωρηθεί κάτι το γελοίο, ή όπως ο ίδιος είπε το 1927, να μην "Barnumized", μη γίνει δηλαδή θέαμα του P.T. Barnum. Ο Voronoff έκανε επίσης και άλλα παράξενα πειράματα, όπως η μεταμόσχευση ανθρώπινης ωοθήκης σε πίθηκο, η -ανεπιτυχή- προσπάθεια να εμποτίσει ανθρώπινο σπέρμα σε ζώο, ή οι προσπάθειες να κλειδώσει τους όρχεις εγκληματιών που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο ώστε να δει αν ο ιστός τους, που θα εμφύτευε σε κάποιον άλλο, θα μετέδιδε οποιοδήποτε από τα "διεστραμμένα" χαρακτηριστικά του εγκληματία.

Με τα χρόνια όμως, οι σκεπτικιστές άρχισαν να πληθαίνουν. Τα οφέλη που ισχυριζόταν ο Voronoff ότι θα είχαν, εξαφανίζονταν μετά από περίπου τρία με πέντε χρόνια, ένα πρόβλημα που εξήγησε στην εξαφάνιση του αδένα, κάτι όμως που θα μπορούσε να διορθωθεί με μια μεταγενέστερη μεταμόσχευση. Μέχρι το 1930, ο Voronoff θεωρούσε ότι το αίμα του πιθήκου θα έπρεπε να ταιριάζει καλύτερα με το αίμα του ασθενή και πρότεινε μια διαδικασία που θα επέτρεπε στους ανθρώπους να ζουν μέχρι τα 140. Η επιστημονική κοινότητα δεν πείσθηκε.

Ακόμη ένας ασθενής του Voronoff

Ο Voronoff εγκατέλειψε την διαδικασία γύρω στο 1930, αλλά συνέχισε να προσηλυτίζει τα οφέλη των μοσχευμάτων του και έκανε έρευνα για τη θεραπεία ανθρώπινων παθήσεων -τις οποίες αρνήθηκε να κατονομάσει- στο κάστρο του. Όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Voronoff πήγε στις ΗΠΑ, δραπετεύοντας από τους Ναζί, αν και εκλήθη πίσω στη Γαλλία το 1939 για να χειρουργήσει. Μετά τον πόλεμο, επέστρεψε στο κάστρο του και είδε ότι είχε υποστεί βομβαρδισμό. Ήταν όμως αποφασισμένος να το ξανακτίσει. Πέθανε όμως το 1951, πλούσιος αλλά δυσφημισμένος.

Μεταξύ του 1920 και του 1940, πραγματοποιήθηκαν -παντού στον κόσμο- περίπου 2.000 μεταμοσχεύσεις όρχεων πιθήκων σε ανθρώπους.