5 θεωρίες για την εξαφάνιση της Αμέλια Έρχαρτ

 

Σαν σήμερα το 1939, 2 χρόνια μετά από την εξαφάνισή της, η διάσημη αεροπόρος Αμέλια Έρχαρτ, κηρύχθηκε θανούσα.

 

 

Το 1937, η Αμέλια Έρχαρτ ξεκίνησε τη δεύτερη απόπειρά της να κάνει τον γύρω της υδρογείου. Στις 2 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς, εξαφανίστηκε μαζί με τον πλοηγό Φρεντ Νούναν, ενώ πετούσαν πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, καθ οδόν προς μια -σε μεγάλο βαθμό- ακατοίκητη κοραλλιογενή ατόλη, το νησί Χάουλαντ. Μέχρι σήμερα, η μοίρα της Έρχαρτ παραμένει ένα μυστήριο, αλλά με τα χρόνια, ειδικοί και συνωμοσιολόγοι έχουν καταλήξει σε πολλές θεωρίες για να εξηγήσουν τι συνέβη.

 

Το αεροπλάνο της συνετρίβη και βυθίστηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό
Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι το Lockheed Model 10 Electra της Έρχαρτ δεν έφτασε ποτέ στο νησί Χάουλαντ επειδή ξέμεινε από καύσιμο, συνετρίβη και βυθίστηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Στις 21 Μαΐου του 1937, η αεροπόρος ξεκίνησε την πτήση της από το Όκλαντ της Καλιφόρνια, και στις 29 Ιουνίου, η ίδια και ο Νούναν έφτασαν στο Λάε της Νέας Γουινέας. Λίγες μέρες αργότερα, ξεκίνησαν το τρίτο και προτελευταίο σκέλος του ταξιδιού: μια πτήση 2.556 μιλίων απευθείας προς το νησί Χάουλαντ, μια μικροσκοπική κοραλλιογενή ατόλη στον Νότιο Ειρηνικό. Εκεί, σχεδίαζαν να ανεφοδιαστούν με καύσιμα πριν πετάξουν προς την Χαβάη και έπειτα την Καλιφόρνια.
Στις 6:14 π.μ. της 2ας Ιουλίου, το αεροπλάνο της Έρχαρτ και του Νούναν επικοινώνησαν μέσω ασυρμάτου με τον σκάφος της ακτοφυλακής των ΗΠΑ "Itasca", το οποίο βρισκόταν στα ανοικτά της ακτής του Χάουλαντ για να παρέχει στην Έρχαρτ ραδιοπλοήγηση και υποστήριξη επικοινωνίας. Η Έρχαρτ ανέφερε ότι ήταν μόλις 200 μίλια μακριά. Όμως, γύρω στις 7:42 π.μ., επικοινώνησε ξανά με το Itasca και ανέφερε ότι τα καύσιμά της είχαν τελειώσει και δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τη στεριά.
Η επικοινωνία ήταν κακή και η Έρχαρτ δεν μπορούσε να ακούσει τις περισσότερες από τις απαντήσεις του Itasca. Το αεροπλάνο κάλεσε πολλές φορές το σκάφος -την τελευταία φορά στις 8:43 π.μ.- πριν χαθεί η επαφή. Το τελευταίο, δυσνόητο μήνυμα της Έρχαρτ πιστεύεται ότι ανέφερε, "Είμαστε στη γραμμή 157-337... Κινούμαστε στη γραμμή βόρεια και νότια".
Σήμερα, πολλοί -συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης των ΗΠΑ και ειδικών στο Μουσείο Αεροπορίας & Διαστήματος του Ινστιτούτου Smithsonian- πιστεύουν ότι, πιθανότατα, το αεροπλάνο ξέμεινε από καύσιμα και βυθίστηκε στον ωκεανό, σκοτώνοντας την Έρχαρτ και τον Νούναν.
Οι δύο τους κηρύχθηκαν επίσημα χαμένοι στη θάλασσα στις 19 Ιουλίου του '37, μετά από εκτεταμένη θαλάσσια και αεροπορική έρευνα στην οποία συμμετείχαν 4.000 άτομα, 9 πλοία και 66 αεροσκάφη. Τα τελευταία χρόνια, η Nauticos -μια εταιρεία στο Ανόβερο του Μέριλαντ, που πραγματοποιεί έρευνες στα βαθιά ωκεάνια- αναζήτησε το αεροπλάνο της Έρχαρτ, αλλά οι προσπάθειές τους δεν απέφεραν τίποτα.

Η Έρχαρτ ήταν μυστική κατάσκοπος που επέζησε από το ταξίδι
Στο βιβλίο "Amelia Earhart: Beyond the Grave" (2016), ο συγγραφέας W.C. Ο Jameson βασίζεται σε μια θεωρία ότι η Έρχαρτ δεν ήταν απλώς πιλότος: Ήταν κατάσκοπος, που προσλήφθηκε από τον Πρόεδρο Ρούσβελτ για να παρακολουθεί τις ιαπωνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα νησιά Μάρσαλ.
Σύμφωνα με τον Jameson, το αεροπλάνο της ήταν εξοπλισμένο με κάμερες. Ωστόσο, η αποστολή επιτήρησης δεν πήγε όπως είχε προγραμματιστεί. Καταρρίφθηκε από τους Ιάπωνες ή συνελήφθη στα Νησιά Μάρσαλ αφού συνετρίβη ή έκανε αναγκαστική προσγείωση.
Όπως λέει η ιστορία, η Έρχαρτ φέρεται να κρατήθηκε αιχμάλωτη για χρόνια, αλλά ο Ρούσβελτ κράτησε κρυφό το πού βρισκόταν, μη θέλοντας το κοινό να μάθει ότι είχε προσλάβει την πιο διάσημη γυναίκα αεροπόρο στον κόσμο για να παρακολουθεί τον εχθρό. Εν τω μεταξύ, αξιωματούχοι άλλαξαν τα ημερολόγια του Λιμενικού Σώματος λέγοντας ότι το αεροπλάνο της εξαφανίστηκε. Ο συγγραφέας λέει ότι πήρε συνέντευξη από τον ανιψιό ενός πρώην αξιωματούχου του αμερικανικού στρατού, ο οποίος είπε ότι ήταν γνωστό ανάμεσα σε επιλεγμένα, υψηλόβαθμα στελέχη ότι η Έρχαρτ συμμετείχε σε μια κατασκοπευτική αποστολή.
Σύμφωνα με τη θεωρία, η Έρχαρτ αφέθηκε ελεύθερη το 1945 και επέστρεψε στις ΗΠΑ, άλλαξε το όνομά της σε Irene Craigmile Bolam και έζησε κρυφά ως υπάλληλος τράπεζας στο Νιου Τζέρσι. Το 1982, η Bolam πέθανε.
Παραλλαγές αυτής της θεωρίας παρουσιάζονται σε πολλά άλλα βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του Amelia Earhart Lives (1970), που έγραψε ο Joe Klaas με τη βοήθεια του Joseph Gervais, πρώην επισμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης φίλων της αεροπορίας, ο Gervais συνάντησε τη Bolam και πείστηκε ότι ήταν ολόιδια με την αγνοούμενη πιλότο. Αφού ερεύνησε τη ζωή της Bolam, ο Gervais ισχυρίστηκε στο βιβλίο του Klass ότι υπήρχαν λίγα δημόσια αρχεία για να υποστηρίξουν την αποδεκτή ταυτότητά της και ότι στην πραγματικότητα ήταν η Έρχαρτ.
Η θεωρία καταρρίφθηκε ευρέως και η Bolam την ονόμασε "κακώς τεκμηριωμένη φάρσα". Κατέθεσε μήνυση 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων και ο εκδότης του βιβλίου, McGraw-Hill, απέσυρε το βιβλίο. Σύμφωνα με πληροφορίες, η υπόθεση διευθετήθηκε εξωδικαστικά. Όσον αφορά τη λεγόμενη "ομοιότητα" μεταξύ της Bolam και της Έρχαρτ, όσοι έχουν συγκρίνει τις φωτογραφίες των δύο γυναικών (συμπεριλαμβανομένου ενός εγκληματολογικού εμπειρογνώμονα που προσέλαβε το National Geographic) λένε ότι δεν είναι το ίδιο άτομο.

Η Έρχαρτ συνελήφθη από τους Ιάπωνες και πέθανε αιχμάλωτη
Μερικοί λένε ότι οι ιαπωνικές δυνάμεις συνέλαβαν την Έρχαρτ και τον Νούναν -ίσως ως κατασκόπους ή απλώς ως εγκλωβισμένα μέλη του πληρώματος- είτε στο νησί Σαϊπάν στα νησιά Βόρειες Μαριάνες είτε στα Νησιά Μάρσαλ, οι οποίοι πέθαναν αιχμάλωτοι.

Αρκετά βιβλία προτείνουν παραλλαγές αυτής της θεωρίας, συμπεριλαμβανομένου του Fred Goerner "The Search for Amelia Earhart" (1966). Ο Goerner υποθέτει ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν προσγειώθηκαν με ατύχημα στην ατόλη Μίλι στα Νησιά Μάρσαλ. Λέγεται ότι οι ντόπιοι είδαν το αεροσκάφος της Έρχαρτ να προσγειώνεται και ότι βοήθησαν τους Ιάπωνες να το ανασύρουν και να το στείλουν στο Σαϊπάν, σχεδόν 2.000 μίλια μακριά. Όσο για την Έρχαρτ και τον Νούναν, συνελήφθησαν ζωντανοί και στάλθηκαν στο Σαϊπάν, όπου πέθαναν ως αιχμάλωτοι.
Το 2009, ο Wally Earhart, ο τέταρτος ξάδερφος της αεροπόρου, επιβεβαίωσε αυτούς τους ισχυρισμούς. Σύμφωνα με τον ίδιο, η συγγενής του υπέκυψε σε δυσεντερία και ο Νουνάν αποκεφαλίστηκε από τους Ιάπωνες. Αρνήθηκε όμως να κατονομάσει τις πηγές του, επομένως, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, αυτή η υπόθεση είναι φήμες.
Το 2015, η Parker Hannifin Corporation, μια εταιρεία τεχνολογίας ελέγχου κίνησης, χρηματοδότησε προσπάθειες αναζήτησης στα Νησιά Μάρσαλ, όπου η μη κερδοσκοπική εταιρεία έρευνας και διάσωσης Amelia Research Inc. είχε βρει κομμάτια μετάλλου που πιστεύεται ότι προέρχονταν από το αεροπλάνο της Έρχαρτ μετά τη συντριβή του. Τα αποτελέσματα της αποστολής δεν έχουν ανακοινωθεί.

Η Έρχαρτ πέθανε ως ναυαγός
Μερικοί πιστεύουν ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν, μη μπορώντας να εντοπίσουν το νησί Χάουλαντ, αναζήτησαν άλλο νησί για να προσγειωθούν και κατέληξαν στο Nikumaroro (γνωστό και ως νησί Gardner) στη δημοκρατία του Κιριμπάτι στον Ειρηνικό, που βρίσκεται περίπου 350 μίλια νοτιοανατολικά του Χάουλαντ. Από εκεί, έστελναν SOS για μέρες μέχρι που το αεροπλάνο τους παρασύρθηκε από την παλίρροια. Η Έρχαρτ -πιθανώς και ο Νούναν- πέθαναν και οι δύο ως ναυαγοί.
Οι κύριοι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας είναι τα μέλη μιας μη κερδοσκοπικής ομάδας που ονομάζεται International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR). Ο ιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής Richard Gillespie και η σύζυγός του, Pat, από το 1989, έχουν περάσει δεκαετίες ερευνώντας την τελευταία πτήση της Έρχαρτ και έχουν ταξιδέψει στο νησί Nikumaroro πολλές φορές. Οι αποστολές τους ανακάλυψαν αντικείμενα όπως δερμάτινα μέρη παπουτσιών, θραύσματα ενός βάζου που μπορεί να ήταν κρέμα φακίδων -η Έρχαρτ είχε φακίδες-, πλεξιγκλάς και θραύσματα αλουμινίου.
Το 2016, η TIGHAR έγινε πρωτοσέλιδο όταν ανακοίνωσε ότι μια νέα ανάλυση οστών που ανακαλύφθηκαν στο Nikumaroro είτε το 1939 είτε το 1940 μπορεί να υποστηρίξει την εξήγηση των ναυαγών. Τα 13 οστά -συμπεριλαμβανομένου ενός κρανίου, ενός βραχιονίου και μιας ακτίνας- βρέθηκαν μαζί με τη σόλα ενός γυναικείου παπουτσιού, ένα άδειο κουτί που κάποτε μπορεί να περιείχε έναν εξάντα και άλλα συντρίμμια. Πριν από πολύ καιρό, κάποιος γιατρός ονόματι D.W. Hoodless αποφάνθηκαν ότι ανήκαν σε έναν ηλικιωμένο άνδρα και στο πέρασμα των δεκαετιών, ο μερικός ανθρώπινος σκελετός απορρίφθηκε. Το 1998 όμως, η TIGHAR επανεξέτασε τις καταγεγραμμένες μετρήσεις των οστών και ισχυρίστηκε ότι ο Hoodless έκανε λάθος. Στην πραγματικότητα ανήκαν σε γυναίκα με το ίδιο ανάστημα και εθνικότητα με την Έρχαρτ.
Στον πιο πρόσφατο γύρο εικασιών, ένας ειδικός ιατροδικαστικής απεικόνισης ονόματι Jeff Glickman ανέλυσε φωτογραφίες και τις αρχικές μετρήσεις του σκελετού και παρατήρησε ότι οι βραχίονες του σκελετού ήταν ιδιαίτερα μακρύς, όπως και της αγνοούμενης πιλότου. Ωστόσο, πολλοί ειδικοί έχουν απορρίψει αυτά τα νέα συμπεράσματα, λέγοντας ότι -μαζί με τις άλλες θεωρίες της TIGHAR- δεν είναι αρκετά ισχυρές για να επιβεβαιώσουν τη μοίρα της Έρχαρτ.
Η Dorothy Cochrane, επιμελήτρια στο Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος του Smithsonian, δήλωσε το 2016 ότι "η θεωρία του Gillespie βασίζεται σε εικασίες και περιστάσεις. Αγνοεί επανειλημμένα γεγονότα όπως η σόλα ενός γυναικείου παπουτσιού που δεν ήταν το μέγεθος της Έρχαρτ γεγονός που δήλωσε η αδερφή της". Ακόμη και η αναγνώριση του σκελετού ως θηλυκού είναι αμφίβολη. Το 2015, μια διαφορετική ομάδα ερευνητών παρατήρησε ελαττώματα στην εργασία του 1998 και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αρχική ταξινόμηση ως ανδρικού ήταν πιο πιθανή.

Το αεροπλάνο της Έρχαρτ συνετρίβη στην Παπούα Νέα Γουινέα
Το 1945, μια ομάδα Αυστραλών στρατιωτών του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου στο νησί της Νέας Βρετανίας, στην Παπούα Νέα Γουινέα, φέρεται να ανακάλυψε συντρίμμια πολιτικού αεροσκάφους στη ζούγκλα. Ένας χάρτης περιπολίας αναγνώρισης από αυτήν την αποστολή αναφέρει τον αριθμό κατασκευής του αεροπλάνου -C/N 1055- που ταιριάζει με αυτόν του αεροσκάφους της Έρχαρτ. Οι κινητήρες του έμοιαζαν επίσης με εκείνους του Lockheed Electra της Έρχαρτ.
Ο Ντέιβιντ Μπίλινγκς, ένας συνταξιούχος Αυστραλός μηχανικός αεροσκαφών που ζει στην Παπούα Νέα Γουινέα, φέρεται να είναι κάτοχος βίντεο που μαρτυρούν τις ανακαλύψεις και, μέχρι σήμερα, η χήρα ενός μέλους της περιπόλου φυλάσσει τον χάρτη. Με βάση αυτό, η Έρχαρτ έπρεπε να προσγειωθεί στο Χάουλαντ -όχι στη Νέα Βρετανία-, οπότε ο Μπίλινγκς θεωρεί ότι μπορεί να άλλαξε πορεία και να πέταξε εκατοντάδες μίλια για να βρει άλλο νησί. Ωστόσο, πολλοί λένε ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο, καθώς αυτή η θεωρία έρχεται σε αντίθεση με τα τελευταία ασυρματικά μηνύματά της. Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι το αεροπλάνο της είχε πολύ λίγα καύσιμα για να κάνει το ταξίδι.

Αυτά τα επιχειρήματα δεν εμπόδισαν τον Billings και άλλους πιστούς της θεωρίας να προσπαθήσουν να την αποδείξουν. Το 2012, ξεκίνησαν μια εκστρατεία συγκέντρωσης κεφαλαίων από τον κόσμο για να χρηματοδοτήσουν μια αποστολή αναζήτησης στις ζούγκλες της Νέας Βρετανίας για το αεροσκάφος, αλλά δεν πέτυχαν το ποσό που ήθελαν.