Ίσως μιλάμε για τη μεγαλύτερη παράσταση κυριολεκτικά. Κανένα θέατρο δεν είναι αρκετά μεγάλο γι' αυτόν τον θίασο που μετατρέπει ολόκληρες πόλεις σε σκηνή. Από τη Νότια Γαλλία μέχρι το Μαρόκο, από το Καμερούν στην Κίνα, από τη Νέα Ζηλανδία στο Μεξικό, το Royal de Luxe είναι ένας θίασος του δρόμου, με σχεδόν μυθικές διαστάσεις, απ' όταν ξεκίνησε το 1979.
Η ομάδα ξεκίνησε στο Αιξ-αν-Προβάνς, όπου τρεις ηθοποιοί υπό τις οδηγίες του Jean-Luc Courcoult άρχισαν να έλκουν το κοινό να βγει έξω παρά να μπουν σε κάποιον χώρο, παίζοντας τα έργα τους στους δρόμους και σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους. Μετά από μια δεκαετία γεμάτη ταξίδια με εναλλακτικές μορφές θεάτρου που έγινε πιο ασυνήθιστο και μεγαλύτερο με κάθε περιοδεία, η ομάδα άρχισε να τραβάει όλο και μεγαλύτερη προσοχή από το ευρύ κοινό, τους ατζέντηδες και θεατρικούς παραγωγούς. Το 1989, έλαβαν ένα τηλεφώνημα από τον δήμαρχο της γαλλικής πόλης Ναντ, προσφέροντας τους χρηματοδότηση και να στήσουν ένα εργαστήριο σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη ρυζιού στις όχθες του ποταμού Λίγηρα. Εδώ, η μαγεία του καλλιτέχνη Jean-Luc Courcoult θα εξελισσόταν σε κάτι πραγματικά κολοσσιαίο.
Από την πρώτη τους παρέλαση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το Royal de Luxe δημιούργησε ευχάριστα προβλήματα πόλεις, καθώς χιλιάδες μαζεύονται να δουν με δέος τις γιγαντιαίες, ύψους 15 μέτρων, μηχανικές μαριονέτες που περνούν μέσα από τους δρόμους καθώς αναπαράγουν ιστορίες και αρχαίους μύθους για αρκετές ημέρες.
Κάθε γίγαντας, είναι φτιαγμένος από ελαφρύ και ευέλικτο ξύλο λεύκας, ελέγχεται με ένα σύστημα υδραυλικών τροχαλιών και μοχλούς από 20 ως 40 μέλη του θιάσου Royal de Luxe, που ονομάζονται Λιλιπούτειοι.
Αυτοί οι γίγαντες δεν περπατούν απλά (αν και είναι κάτι το εντυπωσιακό για το μέγεθός τους), αλλά ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους όταν κουράζονται, φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν τους πνεύμονες τους με συγχρονισμένη κίνηση, κ.ά.
Το πως γίνονται όλα αυτά είναι άγνωστο, μιας και ο Courcoult ποτέ δεν επιτρέπει την είσοδο στο εργαστήριο ούτε δίνει συνεντεύξεις.
Το κόστος για μια παρέλαση των γιγάντων κυμαίνεται από 1,5 ως 3 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η παράσταση αποφέρει συνήθως 10 φορές το ποσό αυτό με την προσέλκυση χιλιάδων επισκεπτών.
Όμως ο Courcoult δεν μαζεύει τις μαριονέτες του και πάει σε οποιαδήποτε πόλη ή χώρα που του παρέχει αυτά τα χρήματα. Πρέπει να υπάρχει κάποιος βαθύς μύθος που να συνδέει τους γίγαντες με το λαό. Δεν θέλει η παράσταση να γίνεται ένα απλό τσίρκο και να χάνει την ποίηση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου