Δεινόσαυρος από την Κίνα είχε τον μακρύτερο λαιμό που γνωρίζουμε

Το σαυρόποδο Mamenchisaurus sinocanadorum ξεπερνά τον προηγούμενο κάτοχο του ρεκόρ κατά 1,5 μέτρο.
 Αυτό το φυτοφάγο σαυρόποδο θα έκανε την καμηλοπάρδαλη να ντρέπεται.

Δεινόσαυρος που ζούσε στην περιοχή της σημερινής Κίνας πριν από 162 εκατομμύρια χρόνια είχε λαιμό μήκους 15,1 μέτρων, τον μακρύτερο που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.

Χάρη στο γιγάντιο ανάστημά του, ο δεινόσαυρος Mamenchisaurus sinocanadorum μπορούσε να βοσκά τη γύρω βλάστηση χωρίς να χρειάζεται να κινείται, μια τακτική που εξοικονομούσε ενέργεια και επέτρεπε στο ερπετό να φτάνει αυτά τα γιγάντια μεγέθη.

Ο Μ.sinocanadorum είναι γνωστός μόνο από μία απολιθωμένη σιαγόνα και τρεις σπονδύλους του λαιμού που ανακαλύφθηκαν το 1987 στην επαρχία Σιντζιάνγκ και περιγράφηκαν σε επιστημονική μελέτη το 1993.

Νέα ανάλυση που δημοσιεύεται τώρα στο Journal of Systematic Palaeontology επανεξετάζει τα οστά με αξονικές τομογραφίες, μια τεχνολογία που δεν ήταν ευρέως διαθέσιμη τη δεκαετία του 1990.

Οι ερευνητές υπολόγισαν το μήκος του λαιμού συγκρίνοντας τους σπονδύλους με τα οστά άλλων δεινοσαύρων που έχουν γνωστές διαστάσεις.

Ο τεράστιος λαιμός, έξι φορές μακρύτερος από της καμηλοπάρδαλης, είναι περίπου 1,5 μέτρο μακρύτερος σε σχέση με τον προηγούμενο κάτοχο του ρεκόρ, ένα άλλο σαυρόποδο της επαρχίας Σιντζιάνγκ με την ονομασία Xinjiangtitan.

Και τα δύο μακρύλαιμα είδη κατατάσσονται στους μαμενχισαυρίδες, οικογένεια σαυρόποδων δεινοσαύρων που ζούσαν στην Ανατολική Ασία από τα 174 μέχρι τα 114 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Οι μαμενχισαυρίδες «είναι σημαντικοί επειδή έφτασαν στα όρια του πόσο μακρύς μπορεί να είναι ένας λαιμός» δήλωσε σε δελτίο Τύπου του Πανεπιστημίου Stony Brooks της Νέας Υόρκης ο Άντριου Μουρ, επικεφαλής της νέας μελέτης.

«Όπως φαίνεται ο Mamenchisaurus sinocanadorum είναι ο νέος κάτοχος του ρεκόρ –τουλάχιστον μέχρι να ανακαλυφθεί κάτι μακρύτερο» είπε.


Σύγκριση μεγέθους ανάμεσα στους δύο πιο μακρύλαιμους δενόσαυρους που έχουν ανακαλυφθεί ως σήμερα (Andrew Moore)

Κούφια οστά

Το βάρος του λαιμού είναι ο βασικός περιοριστικός παράγοντας του μήκους. Όπως συμβαίνει και με τα σημερινά πτηνά, απογόνους των δεινόσαυρων, τα σαυρόποδα είχαν κούφια οστά γεμάτα αέρα, αντί για μυελό των οστών.

Οι τομογραφίες έδειξαν ότι οι ιδιαίτερα ελαφριοί σπόνδυλοι του Μ.sinocanadorum ήταν κούφιοι σε ποσοστό 69 με 77 τοις εκατό.

Επιπλέον, οι σπόνδυλοι του λαιμού έφεραν προεξοχές που κλείδωναν μεταξύ τους και τον σταθεροποιούσαν.

Παρόλα αυτά, ο γιγάντιος δεινόσαυρος πιθανότατα δεν μπορούσε να τεντώνει όρθιο τον λαιμό του και περιοριζόταν να τον σηκώνει σε γωνία 20 με 30 μοιρών πάνω από το έδαφος, επισήμανε ο Πολ Άπτσερτες του University College του Λονδίνου, μέλος της ερευνητικής ομάδες.

«Ακόμα όμως και σε αυτή τη μικρή γωνία, το κεφάλι του ζώου θα έφτανε σε ύψος 7,5-10 μέτρων πάνω από το έδαφος».