Στις 18 Αυγούστου 1931, κορυφώνεται μια σειρά πλημμυρών του ποταμού Yangtze στην Κίνα που μέσα στους επόμενους μήνες σκοτώνει 3,7 εκατομμύρια ανθρώπους άμεσα και έμμεσα. Άμεσα από πνιγμό και έμμεσα από τις ασθένειες και την πείνα. Αυτή ήταν η χειρότερη φυσική καταστροφή του 20ού αιώνα.
Το 1931 η Κεντρική Κίνα γνώρισε αυτή την καταστροφική πλημμύρα που πλημμύρισε μια περιοχή ισοδύναμη σε μέγεθος της Αγγλίας και τη μισή Σκωτία, και επηρέασε τις ζωές περίπου 52 εκατομμυρίων ανθρώπων και σκότωσε 3,7 εκατομμύρια. Στα κινέζικα αυτό το γεγονός συνήθως περιγράφεται ως η πλημμύρα Yangzi-Huai (Jiang-Huai shuizai), ωστόσο η καταστροφή δεν περιορίστηκε σε αυτούς τους δύο ποταμούς. Ο Κίτρινος Ποταμός και το Μεγάλο Κανάλι υπέστησαν επίσης μεγάλες πλημμύρες, ενώ υπήρξαν πλημμύρες από τον ποταμό Περλ (Zhu Jiang), ο οποίος διασχίζει την πόλη Guangzhou (Καντόνι), μέχρι τους ποταμούς Songhua και Yalu. , που ρέουν προς τα βόρεια της Κορέας. Αν και η πλημμύρα έπληξε μεγάλο μέρος της χώρας, η βασική ζώνη καταστροφής ήταν συγκεντρωμένη σε οκτώ κεντρικές επαρχίες. Ως εκ τούτου, αναφέρεται εδώ ως Πλημμύρα της Κεντρικής Κίνας του 1931.
\\
Ο ποταμός Yangtze διασχίζει τη νότια Κίνα, μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στη Γη. Οι κάτοικοι της περιοχής, οι περισσότεροι από τους οποίους ζούσαν σε επίπεδο επιβίωσης, εξαρτιόνταν από το ποτάμι για νερό για τις προσωπικές και αγροτικές τους ανάγκες. Τον Απρίλιο, η περιοχή της λεκάνης απορροής του ποταμού δέχτηκε βροχοπτώσεις πολύ πάνω από το μέσο όρο. Όταν ήρθαν πάλι καταρρακτώδεις βροχές τον Ιούλιο, το σκηνικό είχε τεθεί για να ξεκινήσει η καταστροφή. Ο Yangtze πλημμύρισε σε μια περιοχή 500 τετραγωνικών μιλίων. Η άνοδος των νερών έδιωξε 500.000 ανθρώπους από τα σπίτια τους μέχρι τις αρχές Αυγούστου.
Τα αίτια της καταστροφής
Η τελική αιτία της Πλημμύρας της Κεντρικής Κίνας του 1931 βρισκόταν στη μακροπρόθεσμη αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπινων κοινοτήτων και των λεκανών απορροής ποταμών. Οι πλημμύρες ήταν ένα διαχρονικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν όσοι ζούσαν στην περιοχή Yangzi. Έχοντας καταλάβει προσχωσιγενείς και λιμναίες πεδιάδες, οι γεωργοί επέτειναν τον φυσικό κίνδυνο πλημμύρας μεταμορφώνοντας το τοπίο. Η υπερβολική αποψίλωση των δασών, η αποκατάσταση υγροτόπων και η υπερβολική επέκταση των δικτύων αναχωμάτων των ποταμών μετέτρεψαν τα χαρακτηριστικά του ποτάμιου οικοσυστήματος Υπό ευνοϊκές μετεωρολογικές και πολιτικές συνθήκες, η ανθρώπινη διαχείριση των ποτάμιων συστημάτων οδήγησε σε μια ακμάζουσα αγροτική οικονομία και μια σταθερή κοινωνία. Ωστόσο, σε περιόδους υπερβολικών βροχοπτώσεων και κακής υδραυλικής διακυβέρνησης, η άνοδος του νερού και τα παραμελημένα αναχώματα επέτρεψαν στα ποτάμια και τις λίμνες να ανακτήσουν τις πεδιάδες που είχαν καταληφθεί από ανθρώπους
.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας , η επαρχία του Χουμπέι στη Μέση Γιανγκζί γνώρισε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ανάπτυξης και κατάρρευσης, που περιγράφεται από τον Pierre-Étienne Will ως «υδραυλικός κύκλος». Στην αρχή αυτού του κύκλου, οι αυξημένες δαπάνες για δίκτυα αναχωμάτων προσέφεραν στις κοινότητες προστασία από τις πλημμύρες, διευκολύνοντας έτσι την ευρεία γεωργική και οικονομική επέκταση. Καθώς η ανάπτυξη ξεπέρασε τα όρια της βιωσιμότητας, το δίκτυο των αναχωμάτων πάλευε να αντέξει την αυξημένη πίεση.
Τελικά η περιοχή περιήλθε σε υδραυλική κρίση, με τα προβλήματα ελέγχου της χαμηλής στάθμης του νερού να χαρακτηρίζονται από καταστροφικές καταστροφές από πλημμύρες. Αυτές οι περιοδικές κρίσεις άρχισαν να υποχωρούν μόνο όταν το κράτος άρχισε και πάλι να επενδύει στο δίκτυο αναχωμάτων, ξεκινώντας έτσι τον υδραυλικό κύκλο εκ νέου. Μεγάλο μέρος της καταστροφής μπορεί να είχε αποφευχθεί εάν είχαν τηρηθεί τα μέτρα ελέγχου των πλημμυρών. Ο Yangtze μεταφέρει μεγάλες ποσότητες ιζημάτων, τα οποία συσσωρεύονται σε ορισμένες περιοχές του ποταμού και πρέπει να καθαρίζονται τακτικά. Ωστόσο, με μεγάλο μέρος των πόρων της περιοχής αφιερωμένο στον εμφύλιο πόλεμο εκείνη την εποχή, ο ποταμός παραμελήθηκε.
Ενώ οι ρίζες της πλημμύρας του 1931 βρίσκονταν σε ένα αργά εξελισσόμενο μοτίβο της περιβαλλοντικής ιστορίας, η κοντινή αιτία της καταστροφής ήταν τα εξαιρετικά υψηλά επίπεδα βροχοπτώσεων. Ο χειμώνας του 1930-1931 ήταν ιδιαίτερα σκληρός, αφήνοντας μεγάλες αποθέσεις χιονιού και πάγου στις ανώτερες λεκάνες απορροής των ποταμών. Αυτές οι παγωμένες δεξαμενές έλιωσαν την άνοιξη και ενώθηκαν με ασυνήθιστα έντονες βροχοπτώσεις, καταβροχθίζοντας ποτάμια και λίμνες και ανεβάζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα. Το καλοκαίρι η Κίνα γνώρισε έναν εξαιρετικά ισχυρό μουσώνα στην Ανατολική Ασία. Αυτό μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα της νότιας ταλάντωσης του Ελ Νίνιο. Σε ένα μέσο χρόνο η λεκάνη του Yangzi θα μπορούσε να αναμένει δύο κυκλωνικές καταιγίδες ενώ το 1931 ήταν επτά μόνο τον Ιούλιο. Αυτές οι καταιγίδες έριξαν το ισοδύναμο μιάμιση φορά του μέσου ετήσιου όγκου βροχοπτώσεων σε έναν μόνο μήνα Ακόμη και καλά συντηρημένα αναχώματα θα δυσκολεύονταν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τεράστιο κατακλυσμό. Οι παραμελημένες υδραυλικές άμυνες που προστάτευαν τις ανθρώπινες κοινότητες που ζούσαν δίπλα στους ποταμούς Yangzi και Huai είχαν λίγες πιθανότητες.
Η καταστροφική πλημμύρα που έπληξε την Κίνα το καλοκαίρι του 1931 δεν ήταν ούτε φυσική ούτε ανθρωπογενής καταστροφή ήταν και τα δύο.
Η πρώτη ιστορία της Πλημμύρας της Κεντρικής Κίνας του 1931 δημοσιεύτηκε από το μαοϊκό καθεστώς μετά τον κατακλυσμό του Γιανγκζί το 1954. Σκοπός του ήταν τόσο να δυσφημήσει το καθαιρεθέν καθεστώς Guomindang όσο και να τονίσει την υποτιθέμενη υπεροχή της κομμουνιστικής απάντησης σε καταστροφές. Από τη δεκαετία του 1980 οι Κινέζοι ιστορικοί έχουν υιοθετήσει μια πολύ πιο διαφοροποιημένη προσέγγιση στην ιστορία των καταστροφών. Η πλημμύρα του 1931 συμπεριλήφθηκε σε μια σημαντική μελέτη που διεξήχθη από μια ομάδα ιστορικών με τίτλο Οι δέκα μεγάλες καταστροφές της σύγχρονης Κίνας (Zhongguo jindai shi da zaihuang). Αυτό προσέφερε μια γενική ανάλυση των περιβαλλοντικών και ανθρώπινων αιτιών της καταστροφής και περιέγραψε τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Είναι αδύνατο να παρασχεθεί ακριβής εκτίμηση για τον αριθμό των νεκρών που προκλήθηκαν από την πλημμύρα Yangzi-Huai το 1931. Τα δύο στοιχεία που αναφέρονται πιο συχνά είναι και τα δύο προβληματικά. Ο πρώτος είναι ο αριθμός των 140.000 θανάτων που έχει αναπαραχθεί σε ορισμένες αγγλόφωνες μελέτες της περιόδου. Αυτό βασίζεται στο σχήμα που δημοσιεύτηκε στις πρώτες σελίδες της Έκθεσης της Εθνικής Επιτροπής Αρωγής από τις πλημμύρες, 1931-1932.
Αυτή ήταν στην πραγματικότητα μια εκτίμηση του αριθμού των ανθρώπων που πνίγηκαν, η οποία δεν συνυπολογίζει άλλους θανάτους που σχετίζονται με τις πλημμύρες. Σε άλλο σημείο η έκθεση αναφέρει: «Σχεδόν δύο εκατομμύρια πνίγηκαν ή σκοτώθηκαν λόγω έλλειψης τροφής». Ο δεύτερος αριθμός είναι αυτός των 422.499 συνολικά θανάτων. Αυτό βασίζεται σε μια πολύ πιο συστηματική προσπάθεια να ποσοτικοποιηθεί ο αριθμός των νεκρών από Κινέζους ιστορικούς, οι οποίοι χρησιμοποίησαν μια σειρά από σύγχρονες αναφορές και κυβερνητικές στατιστικές.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας , η επαρχία του Χουμπέι στη Μέση Γιανγκζί γνώρισε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ανάπτυξης και κατάρρευσης, που περιγράφεται από τον Pierre-Étienne Will ως «υδραυλικός κύκλος». Στην αρχή αυτού του κύκλου, οι αυξημένες δαπάνες για δίκτυα αναχωμάτων προσέφεραν στις κοινότητες προστασία από τις πλημμύρες, διευκολύνοντας έτσι την ευρεία γεωργική και οικονομική επέκταση. Καθώς η ανάπτυξη ξεπέρασε τα όρια της βιωσιμότητας, το δίκτυο των αναχωμάτων πάλευε να αντέξει την αυξημένη πίεση.
Τελικά η περιοχή περιήλθε σε υδραυλική κρίση, με τα προβλήματα ελέγχου της χαμηλής στάθμης του νερού να χαρακτηρίζονται από καταστροφικές καταστροφές από πλημμύρες. Αυτές οι περιοδικές κρίσεις άρχισαν να υποχωρούν μόνο όταν το κράτος άρχισε και πάλι να επενδύει στο δίκτυο αναχωμάτων, ξεκινώντας έτσι τον υδραυλικό κύκλο εκ νέου. Μεγάλο μέρος της καταστροφής μπορεί να είχε αποφευχθεί εάν είχαν τηρηθεί τα μέτρα ελέγχου των πλημμυρών. Ο Yangtze μεταφέρει μεγάλες ποσότητες ιζημάτων, τα οποία συσσωρεύονται σε ορισμένες περιοχές του ποταμού και πρέπει να καθαρίζονται τακτικά. Ωστόσο, με μεγάλο μέρος των πόρων της περιοχής αφιερωμένο στον εμφύλιο πόλεμο εκείνη την εποχή, ο ποταμός παραμελήθηκε.
Ενώ οι ρίζες της πλημμύρας του 1931 βρίσκονταν σε ένα αργά εξελισσόμενο μοτίβο της περιβαλλοντικής ιστορίας, η κοντινή αιτία της καταστροφής ήταν τα εξαιρετικά υψηλά επίπεδα βροχοπτώσεων. Ο χειμώνας του 1930-1931 ήταν ιδιαίτερα σκληρός, αφήνοντας μεγάλες αποθέσεις χιονιού και πάγου στις ανώτερες λεκάνες απορροής των ποταμών. Αυτές οι παγωμένες δεξαμενές έλιωσαν την άνοιξη και ενώθηκαν με ασυνήθιστα έντονες βροχοπτώσεις, καταβροχθίζοντας ποτάμια και λίμνες και ανεβάζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα. Το καλοκαίρι η Κίνα γνώρισε έναν εξαιρετικά ισχυρό μουσώνα στην Ανατολική Ασία. Αυτό μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα της νότιας ταλάντωσης του Ελ Νίνιο. Σε ένα μέσο χρόνο η λεκάνη του Yangzi θα μπορούσε να αναμένει δύο κυκλωνικές καταιγίδες ενώ το 1931 ήταν επτά μόνο τον Ιούλιο. Αυτές οι καταιγίδες έριξαν το ισοδύναμο μιάμιση φορά του μέσου ετήσιου όγκου βροχοπτώσεων σε έναν μόνο μήνα Ακόμη και καλά συντηρημένα αναχώματα θα δυσκολεύονταν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τεράστιο κατακλυσμό. Οι παραμελημένες υδραυλικές άμυνες που προστάτευαν τις ανθρώπινες κοινότητες που ζούσαν δίπλα στους ποταμούς Yangzi και Huai είχαν λίγες πιθανότητες.
Η καταστροφική πλημμύρα που έπληξε την Κίνα το καλοκαίρι του 1931 δεν ήταν ούτε φυσική ούτε ανθρωπογενής καταστροφή ήταν και τα δύο.
Η πρώτη ιστορία της Πλημμύρας της Κεντρικής Κίνας του 1931 δημοσιεύτηκε από το μαοϊκό καθεστώς μετά τον κατακλυσμό του Γιανγκζί το 1954. Σκοπός του ήταν τόσο να δυσφημήσει το καθαιρεθέν καθεστώς Guomindang όσο και να τονίσει την υποτιθέμενη υπεροχή της κομμουνιστικής απάντησης σε καταστροφές. Από τη δεκαετία του 1980 οι Κινέζοι ιστορικοί έχουν υιοθετήσει μια πολύ πιο διαφοροποιημένη προσέγγιση στην ιστορία των καταστροφών. Η πλημμύρα του 1931 συμπεριλήφθηκε σε μια σημαντική μελέτη που διεξήχθη από μια ομάδα ιστορικών με τίτλο Οι δέκα μεγάλες καταστροφές της σύγχρονης Κίνας (Zhongguo jindai shi da zaihuang). Αυτό προσέφερε μια γενική ανάλυση των περιβαλλοντικών και ανθρώπινων αιτιών της καταστροφής και περιέγραψε τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Είναι αδύνατο να παρασχεθεί ακριβής εκτίμηση για τον αριθμό των νεκρών που προκλήθηκαν από την πλημμύρα Yangzi-Huai το 1931. Τα δύο στοιχεία που αναφέρονται πιο συχνά είναι και τα δύο προβληματικά. Ο πρώτος είναι ο αριθμός των 140.000 θανάτων που έχει αναπαραχθεί σε ορισμένες αγγλόφωνες μελέτες της περιόδου. Αυτό βασίζεται στο σχήμα που δημοσιεύτηκε στις πρώτες σελίδες της Έκθεσης της Εθνικής Επιτροπής Αρωγής από τις πλημμύρες, 1931-1932.
Αυτή ήταν στην πραγματικότητα μια εκτίμηση του αριθμού των ανθρώπων που πνίγηκαν, η οποία δεν συνυπολογίζει άλλους θανάτους που σχετίζονται με τις πλημμύρες. Σε άλλο σημείο η έκθεση αναφέρει: «Σχεδόν δύο εκατομμύρια πνίγηκαν ή σκοτώθηκαν λόγω έλλειψης τροφής». Ο δεύτερος αριθμός είναι αυτός των 422.499 συνολικά θανάτων. Αυτό βασίζεται σε μια πολύ πιο συστηματική προσπάθεια να ποσοτικοποιηθεί ο αριθμός των νεκρών από Κινέζους ιστορικούς, οι οποίοι χρησιμοποίησαν μια σειρά από σύγχρονες αναφορές και κυβερνητικές στατιστικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου