Ένα εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό μοναστήρι, κτισμένο τον 15ο αιώνα από έναν ιερομόναχο της μονής Αγνούντος, που ονομαζόταν Αντώνιος.
Ο Αντώνιος, επιθυμώντας να απομονωθεί από τους συνασκητές του, εγκαταστάθηκε στην ερημική παραλία της Πολεμάρχας. Εκεί τον ακολούθησαν δυο νεότεροι μοναχοί, ο Νήφων (μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως) και ο Ιωσήφ. Σύμφωνα με την παράδοση, μόνοι τους έφτιαξαν τον πρώτο πυρήνα της μονής γύρω στο 1400.
Η μονή έφτασε σε ακμή τις επόμενες δεκαετίες με τη βοήθεια του Πατριάρχη Νήφωνα, οι αλλεπάλληλες όμως πειρατικές επιδρομές ανάγκασαν τους μοναχούς να εγκαταλείψουν την Πολεμάρχα και να αποσυρθούν στη μονή Καλαμίου, στην ενδοχώρα της Αργολίδας. Έκτοτε η μονή δεν ξαναλειτούργησε.
Οι τοπικοί θρύλοι λένε ότι πολλά βράδια, μέσα από την θάλασσα ακούς τον ήχο από τα ξύλινα κατάρτια να τρίζουν. Άλλες φορές ακούς φωνές και γέλια! Η Παναγιά η Πολεμάρχα, η Παναγιά των Πειρατών.
Σήμερα από το συγκρότημα σώζεται το καθολικό, αλλά και αρκετά κελιά και γύρω κτίσματα. Το καθολικό είναι χτισμένο στον τύπο της τρίκλιτης, καμαροσκέπαστης βασιλικής με κεραμοσκεπή στέγη.
Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στην κατασκευή των θόλων, ενώ η υπόλοιπη τοιχοποιία είναι κατασκευασμένη από αργούς λίθους. Στο εσωτερικό δεν φέρει επιχρίσματα, ούτε τοιχογραφίες.
Κυριακή απόγευμα, παραμονή Δεκαπενταύγουστου παίρνουμε το δρόμο για τη Μονή από το Λυγουριό. Η ταμπέλα στα δεξιά αφού έχουμε αφήσει πίσω μας το λιμάνι της Παλιάς Επιδαύρου μας οδηγεί με ακρίβεια. Η διαδρομή ξεκινά με έναν ήπιο χωματόδρομο και σταδιακά μπαίνουμε σε ένα πυκνό πευκοδάσος.
Στο βάθος ανάμεσα από τα δέντρα στραυταλίζει από μακριά η θάλασσα λουσμένη από το μαγικό φως του σούρουπου. H παραλία της Πολεμάρχας μοιάζει με ζωντανή καρτ ποστάλ.
Ένα μαγευτικό μεσογειακό τοπίο με πεύκα που θυμίζει έντονα Σποράδες και μια παραλία θεωρητικά ερημική που αποτελεί ωστόσο, εδώ και αρκετά χρόνια τη χαρά των εραστών του ελεύθερου κάμπινγκ.
Κάμπερ και σκηνίτες διαφόρων ηλικιών και βαλαντίων. Ένας πλαστικός κύκνος που ανυπομονεί να κολυμπήσει, ένα φουσκωτό που σπάει την παραλία στα δύο, ένας νεκρός γλάρος, πολλά σκυλιά που απολαμβάνουν με τη σειρά τους το ελεύθερο κάμπινγκ, απέναντι το Αγκίστρι.
Αράζουμε στη σκιά ενός μεγάλου πεύκου, δίπλα σε μια εικαστική παρέμβαση. Ένα φιδοπουκάμισο στολισμένο με ελαφρόπετρες. Μαζεύουμε βότσαλα και βουτάμε στα υπέροχα καταγάλανα νερά που δεν θυμίζουν σε τίποτα τις κοντινές παραλίες του Σαρωνικού.
Είπαμε… Σαν νησί. Ο ήλιος κοντεύει να δύσει και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Οι προσωρινοί θαμώνες της περιοχής ετοιμάζονται για τη νύχτα στις σκηνές τους.
Ας ευχηθούμε να μην αφήσουν φεύγοντας τα σημάδια τους. Να μείνει η Παναγιά η Πολεμάρχα αλώβητη από τους σύγχρονους πειρατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου