Προϊστορικό πτηνό, εξαφανισμένο για έναν αιώνα, επιστρέφει στη Νέα Ζηλανδία

Η επιστροφή των εκπληκτικών takahē, των μεγάλων φτερωτών πλασμάτων που δεν πετούν, στις αλπικές πλαγιές του Νότιου Νησιού, σηματοδοτεί ένα θρίαμβο της οικολογίας στη Νέα Ζηλανδία. 

Κορμός μπλε ρουά-τιρκουάζ, εντυπωσιακά στρογγυλός σαν μια μπάλα με φτερά, κόκκινο ράμφος και «ασορτί» πόδια: Η επιστροφή των εκπληκτικών takahē, των μεγάλων φτερωτών πλασμάτων που δεν πετούν, στις αλπικές πλαγιές του Νότιου Νησιού, σηματοδοτεί ένα θρίαμβο της οικολογίας στη Νέα Ζηλανδία.

Την περασμένη εβδομάδα, ακόμη 18 από αυτά τα υπέροχα πλάσματα απελευθερώθηκαν σε τοποθεσία της Νέας Ζηλανδίας όπου για περίπου έναν αιώνα δεν τα είχε δει κανείς και πουθενά.

Όπως πολλά πτηνά της Αοτεαρόα, όπως αποκαλείται η χώρα στη γλώσσα των αυτοχθόνων Μαορί, τα takahē εξελίχθηκαν χωρίς να περιβάλλονται από ενδημικά είδη χερσαίων θηλαστικών, οπότε προσαρμόστηκαν αναλόγως ώστε να καλύψουν αυτό το κενό του ντόπιου οικοσυστήματος.

Το ύψος τους φτάνει το μισό μέτρο και ζουν στα βουνά. Παρότι έχουν φτερά, δεν μπορούν να πετάξουν – όπως άλλωστε και το εθνικό νεοζηλανδικό πτηνό κίουι.

Η παρουσία τους στη Νέα Ζηλανδία χρονολογείται τουλάχιστον στην προϊστορική Πλειστόκενο εποχή, όπως αποκαλύπτουν τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί.

«Έχουν όψη σχεδόν προϊστορική. Πολύ πλατιά και έντονα» εξηγεί Τούμαϊ Κάσιντι των Ngāi Tahu, της κύριας φυλής των Μαορί, περιγράφοντας πως από μπροστά φαίνονται τέλεια σφαιρικά και σε συνδυασμό με το μπλε πράσινο φτέρωμά τους μοιάζουν σαν μια υδρόγειο με κόκκινα πόδια.

«Κάποιος κάποτε αποκάλεσε τη Νέα Ζηλανδία ως τη γη των πουλιών που περπατούν» λέει ο Ο’Ρίγκαν, από τους ηλικιωμένους της Ngāi Tahu. «Λίγα πράγματα είναι πιο όμορφα από το να βλέπεις τα μεγάλα αυτά πουλιά να καλπάζουν πίσω στα πατρογονικά εδάφη όπου δεν περπάτησαν για πάνω από έναν αιώνα».

Η επαναφορά των πληθυσμών των takahē τα τελευταία σηματοδοτεί μια νίκη, αν και συγκρατημένη, της προστασίας σπάνιων ειδών στη Νέα Ζηλανδία. Τα πτηνά είχαν κηρυχθεί επισήμως εκλιπόν είδος το 1898, με τους ήδη αποδεκατισμένους πληθυσμούς τους να αφανίζονται από την άφιξη των ζώων συντροφιάς των Ευρωπαίων εποίκων (γάτες, νυφίτσες, κουνάβια, αρουραίους).

Πλέον ο συνολικός πληθυσμός τους εκτιμάται στα 500 άτομα, αυξανόμενος κατά περίπου 8% κάθε χρόνο.

Πηγή: Guardian