Ομόφυλα ζευγάρια και περί τεκνοθεσίας

Διάβασα στις φιλόξενες στήλες σας την επιστολή του κ. ∆ηµ. Βανδώρου,

σχετικά µε την τεκνοθεσία από οµόφυλα ζευγάρια (φύλλο 8/9) όπου ο αξιότιµος επιστολογράφος σας, αφού εκθέτει τις απόψεις του για το σοβαρό αυτό κοινωνικό θέµα, καταλήγει διερωτώµενος εάν «…Εχουµε δικαίωµα ως κοινωνία να επιβάλουµε σε ένα βρέφος να ζήσει τη ζωή του χωρίς µητέρα ή χωρίς πατέρα, µε δύο ανθρώπους του ιδίου φύλου, ποιος το ρώτησε, είναι έντιµο αυτό…» κ.λπ.

Το ζήτηµα αυτό, κατά τη γνώµη µου, αφορά σε δύο, επιµέρους, θέµατα: εκείνο της διαδικασίας της υιοθεσίας, που δεν είµαι νοµικός αλλά µάλλον πρέπει να είναι ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις και εκείνο της αποδοχής της υιοθεσίας (επί οµοφύλων ζευγαριών) από την κοινωνία. Αυτή προστατεύει, παρακολουθεί και εντάσσει στους κόλπους της τα υιοθετούµενα βρέφη, αφού αυτά, όσο κι αν ερωτηθούν, δεν έχουν άποψη για τη ζωή και για τους γονείς τους. Αυτοί, οι οποιοιδήποτε γονείς, θα κριθούν από την αγάπη τους και τη συµπεριφορά τους στο παιδί, που κατά τεκµήριο είναι τόσο µεγαλύτερη, όσο και η επιθυµία τους για την απόκτησή του.

Εάν βρισκόµασταν στη βικτωριανή εποχή π.χ., καµιά συζήτηση επί του θέµατος δεν θα ήταν δυνατή. Οι θρησκείες φυσικά δεν αλλάζουν, οι κοινωνίες όµως εξελίσσονται και η Εκκλησία οφείλει και, ευτυχώς σε κάποιο µέτρο, παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, που σε πιο προηγµένα πολιτισµικώς κράτη, οι γάµοι, οι συµβιώσεις των οµοφύλων και οι εξ αυτών τεκνοθεσίες τείνουν να γίνουν θεσµός, απόλυτα αποδεκτός.

Κατά τη γνώµη µου, ένα παιδί που µεγαλώνει από γονείς που επιθυµούσαν διακαώς την απόκτησή του, έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι ευτυχισµένο, από ένα παιδί που προκύπτει ακουσίως ή κάποιο άλλο που αντιλαµβάνεται µεγαλώνοντας ότι είναι αντικείµενο αδιαφορίας ή και απλής έστω ανοχής από την οικογένειά του.

Μπορεί, στη χώρα µας, να υπάρχει ακόµα πράγµατι κάποια δυσχέρεια αποδοχής των παιδιών αυτών στο σχολείο και στην κοινωνία, ο θεσµός όµως είναι σωστός και θα γίνει και παρ’ ηµίν σύντοµα συνήθης και αποδεκτός.