Θα ανεχόταν ο Πιερρακάκης το παιδί του
να ακολουθήσει το δρόμο του «υδραυλικού από το Περιστέρι»;
>| «Η δουλειά του γονιού είναι κυρίως να ανησυχεί για τα παιδιά του. Αλλά εγώ θα προσέθετα σε αυτό ότι αν θέλει καθένας να προσπαθήσει να κατακτήσει κάτι γενικά για τα παιδιά του είναι να είναι ευτυχισμένα. Δεν είναι να πετύχουν κάτι συγκεκριμένο, ένα συγκεκριμένο στόχο, ένα συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο, μια συγκεκριμένη ιδιότητα. Αυτό που λέγαμε παλαιότερα, κάποιος να θέλει το παιδί του να γίνει γιατρός. Δεν είναι αυτή η εποχή».
«Η ουσία είναι να βγάζει η οικογένεια ευτυχισμένα, χαρούμενα παιδιά. Το καθένα να βρει το δρόμο του με τρόπο που το ολοκληρώνει το ίδιο, να μπορούν να πειραματιστούν να δουν πράγματα, να εξοικειωθούν με διαφορετικά πράγματα που τους ενδιαφέρουν, να ταξιδέψουν να διαβάσουν. Οι τέχνες σίγουρα που σε μεγάλο βαθμό πρέπει ακόμη περισσότερο να τις ενισχύσουμε και στην πορεία να βρει ο καθένας το δρόμο του. Αυτό θα έθετα ως στόχο όχι μόνο για την οικογένειά μου, για τα δικά μου παιδιά, αλλά για κάθε παιδί σε αυτή τη χώρα».
Αυτές τις «νουθεσίες» απηύθυνε ο Πιερρακάκης προς τους γονείς μιλώντας στο One Channel. Και είναι να εξοργίζεται καθείς για το πόσο προκλητικός μπορεί να γίνεται αυτός που προΐσταται του υπουργείου που έχει καταδικάσει τη νεολαία της εργαζόμενης κοινωνίας στην αμάθεια, που δεν της επιτρέπει να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα και συνάμα της έχει φράξει το δρόμο με αμέτρητους ταξικούς φραγμούς προς την ανώτατη εκπαίδευση.
Δεν δικαιούται ο Πιερρακάκης να συμβουλεύει τους γονείς να φροντίζουν να είναι πάνω απ’ όλα «ευτυχισμένα» τα παιδιά τους, επιλέγοντας το δικό τους δρόμο και να μην θέλει να τα δει να γίνονται «σώνει και καλά γιατροί», γιατί, λέει, έχουν αλλάξει οι εποχές.
Είναι ή δεν είναι αφάνταστη κοροϊδία, φτύσιμο στο πρόσωπο και πρόκληση του βολεμένου στο σύστημα Πιερρακάκη, στον εργάτη, τον εργαζόμενο, τον αγρότη, που τον έχει καταδικάσει στη φτώχεια, στην ανέχεια και την ανασφάλεια, η συμβουλή να μην θέλει για τα παιδιά του μια καλύτερη ζωή, που συνδέεται με την απόκτηση ενός πανεπιστημιακού πτυχίου (όχι απαραιτήτως γιατρού, όπως λέει ο Πιερρακάκης), έτσι που είναι η κατάσταση στον μέσου επιπέδου ανάπτυξης ελληνικό καπιταλισμό, τον παρασιτικό, τον πλήρως εξαρτημένο από το ξένο κεφάλαιο, τον απονεκρωμένο από βαριά βιομηχανία και βαθμιαία και από αγροτική παραγωγή;
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η εργαζόμενη κοινωνία, γι’ αυτό και κάνει το σκα@τό της παξιμάδι για να μπορέσει να σπουδάσει τα παιδιά της. Γι’ αυτό και δεν έχει ατονήσει, παρά τις διαχρονικές προσπάθειες του αστικού συστήματος, η τάση της νεολαίας της για πανεπιστημιακές σπουδές.
Ο Πιερρακάκης είπε με άλλα λόγια, τάχα πιο φιλοσοφημένα, αυτά που είπε ο Μητσοτάκης για τον υδραυλικό από το Περιστέρι που πρέπει να αποδεχτεί τη «μοίρα» του, γιατί αυτές είναι οι «προδιαγραφές» για το μέλλον του, που του επιφυλάσσει το σύστημα.
Είναι τόσο αφελής τάχα ο Πιερρακάκης, ζώντας στη στρατόσφαιρα, όταν συμβουλεύει τα παιδιά των εργατών να ταξιδεύουν, να διαβάζουν για να ανοίξει το μυαλό τους και να αναπτυχθούν σαν προσωπικότητες, όταν η αγωνία της οικογένειας είναι αποκλειστικά η επιβίωση;
Αλήθεια, θα ανεχόταν ο Πιερρακάκης και ο κάθε Πιερρακάκης να ακολουθήσει το παιδί του τον δρόμο του «υδραυλικού» ή θα έκανε (και κάνει) «τα πάντα όλα», υποστηρίζοντάς το με φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, για να σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια (αν χρειαστεί και του εξωτερικού);
…
https://eksegersi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου