Και ους η καρδιά συνέζευξεν;

Σαφής ήταν ο καλός συνάδελφος Σταύρος Παπαντωνίου στο ρεπορτάζ του στο χθεσινό φύλλο της «Κ» για τις εισηγήσεις που

φτάνουν στο πρωθυπουργικό γραφείο σε σχέση με τον χρόνο που θα παρουσιαστεί το νομοσχέδιο για τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφύλων. «Η πρώτη λέει να έρθει άμεσα, δηλαδή πριν από τα Χριστούγεννα, καθώς ο πρωθυπουργός έχει την πλήρη νομιμοποίηση από τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, ενώ οι πολίτες επαναβεβαίωσαν –τηρουμένων των αναλογιών– την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση μέσω των επιλογών τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές», έγραψε ο Σταύρος. Ωστόσο, υπάρχει και ο αντίλογος. «Αυτός λέει πως η Ν.Δ. θα βρίσκεται ατύπως τους επόμενους οκτώ μήνες σε προεκλογική περίοδο, καθώς στις 9 Ιουνίου θα έχουμε ευρωεκλογές, οι οποίες αναμφίβολα είναι “πιο πολιτικές” και παράγουν πάντα ισχυρό πολιτικό αποτέλεσμα. Συνεπώς, ένα θέμα που προκαλεί διχασμό σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας και βάσης του κόμματος μπορεί να περιμένει να έρθει “σε πιο κατάλληλο χρονικό σημείο” και όχι πριν από τις ευρωεκλογές, κάτι που μπορεί να εντείνει την πίεση στην κυβέρνηση από τα δεξιά της», σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ.

Προφανώς σε κάθε περίπτωση, όπως διαβεβαιώνεται, ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια θα έρθει, αφού αποτελεί προεκλογική δέσμευση του κυβερνώντος κόμματος. Είναι δεδομένο ότι στην κοινωνία υπάρχουν αντιδράσεις στο όλο θέμα, και αυτές αποτυπώνονται στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Είναι απολύτως σεβαστές οι αντίθετες απόψεις, εν τούτοις, τίθεται το ερώτημα γιατί η ψήφιση ενός θέματος ώριμου στην κοινωνία να πρέπει να εξαρτάται από τις διαφορετικές απόψεις επ’ αυτού. Η μεταρρυθμιστική διάθεση μιας κυβέρνησης δεν μπορεί να δίνει μεγαλύτερο βάρος στον φόβο του πολιτικού κόστους συγκριτικά με τα οφέλη που μπορεί να φέρουν στην κοινωνία οι μεταρρυθμίσεις. Εν προκειμένω, το ζύγισμα του πολιτικού χρόνου προκαλεί απορία, ιδίως στους κεντρώους πολίτες.

Από την άλλη, είναι σαφές ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα ο φόβος του πολιτικού κόστους συνδέεται με τη στάση που θα κρατήσει η Εκκλησία επ’ αυτού. Θυμάμαι όταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε πει προς τους νέους: «Ελάτε όπως είστε. Και με τα παντελόνια σας και τις κοντές φούστες σας, ακόμη ελάτε και με τα σκουλαρίκια σας». Η Εκκλησία είχε ανοίξει τις αγκάλες της για να δεχθεί τα παιδιά της χωρίς όρους. Εχει αλλάξει κάτι τώρα;