Πολλές φορές η πραγματικότητα γράφει τα πιο ευφάνταστα σενάρια
Η ζωή έγραψε για την συγγραφέα και εικαστικό από τη Μελβούρνη, Λίζα Ντέσφουλι, μια ιστορία που ίσως η ίδια να μην έγραφε ποτέ. Είδε την μητέρα της και τον σύζυγό της σε εp#τικές περιπτύξεις και όλος της ο κόσμος άλλαξε για πάντα. Η ίδια εξομολογείται την ιστορία της δημόσια εξηγώντας πώς κατάφερε να διαχειριστεί την προδοσία που βίωσε.
“Ο γάμος μου έχει διαλυθεί. Έχω ένα μωρό ενός έτους και άλλο ένα παιδί 3 χρονών. Τα βράδια ξυπνούν. Το μεγαλύτερο παιδί μου έχει άσθμα και είμαι εκείνη που ξυπνά για να το βοηθήσει. Η μητέρα μου έχει μια υπέροχη σχέση με τα αγόρια μου. Είναι σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο να σε βοηθά και να μπορείς να μιλήσει σε αυτόν. Η ένταση που υπάρχει ανάμεσα σε μένα και τον σύζυγό μου καθημερινά κλιμακώνεται. Εκείνος θέλει σ#ξ και εγώ θέλω να κοιμηθώ για τα επόμενα… 200 χρόνια”.
Είναι αργά, είχαμε επισκέπτες και έχουμε πιει. Έχω παρανοήσει από την κούραση και το στρες. Το μωρό μου θέλει γάλα και ο πιο μεγάλος γιος μου ζητά αγκαλιά. Ο άνδρας μου κάθεται στον καναπέ και η μητέρα μου στο πάτωμα μπροστά του. Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο και ανείπωτο μεταξύ τους. Εκείνος της κάνει μασάζ στους ώμους. Ενώ ετοιμάζω τους γιους μου για ύπνο, βλέπω ότι το μασάζ έχει μετατραπεί… σε κάτι άλλο. Χωρίς να έχω δυνάμεις να το διαχειριστώ, τους αγνοώ. Κανονικά θα έπρεπε να τους ρίξω μια κανάτα με κρύο νερό, να τους πετάξω έξω από το σπίτι και έξω από τη ζωή μου, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη… Δεν δίνω δεκάρα. Σκέφτομαι ότι αξίζει ο ένας στον άλλο. Πηγαίνω για ύπνο αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ακούω την πόρτα του δωματίου που κοιμάται η μάνα μου να ανοίγει και να κλείνει. Τους ακούω να μπαίνουν μέσα. Τελικά ο άνδρας μου ήρθε στο δωμάτιό μας.
«Πήγες μαζί της;» τον ρωτάω. Μου απαντά «Όχι». «Το ήθελες;» τον ρωτάω και πάλι και η απάντησή του ήταν «Όχι».
Το ξημέρωμα όλοι προσποιούνται ότι δεν συνέβη τίποτα. Το πρωί ο σύζυγός μου φεύγει για τη δουλειά και εγώ και η μητέρα μου προσποιούμαστε ότι δε συνέβη τίποτα. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην οικογένειά μας. Φυσικά, δεν είναι μόνο η δική μας οικογένεια που λειτουργεί έτσι, αλλά σε εμάς το χόμπι της άρνησης είναι ιδιαίτερα έντονο.
ργότερα μια φίλη μου με ρώτησε «Γιατί δεν τα βάζουμε όλα κάτω με τη μητέρα μου». Αδύνατον. Είναι παθολογικά ανίκανη να αναλάβει την ευθύνη. Θα αρχίσει να κλαίει ή να βρίσκει δικαιολογίες.
Πέρσι μου έγραψε ότι δεν είχε σ#ξουαλικές σχέσεις με τον σύζυγό μου και ότι ήταν επίπονο για εκείνη και άδικο να την κατηγορώ. Όταν της αποκάλυψα ότι γράφω αυτό το κείμενο μου απάντησε: «Κάνε αυτό που θέλεις. Δεν είμαι υπερήφανη για κάποια από τα πράγματα που έχω κάνει και δεν γυρίζω πίσω να αλλάξω το ο,τιδήποτε. Αργότερα, μου έστειλε και δεύτερο γράμμα, εκπλιπαρόντας με να μην την βγάλω από τη ζωή μου. Μου είπε ότι θα με αγαπά για πάντα. Απάντησα ότι αν ήθελα να την βγάλω από τη ζωή μου, θα το είχα κάνει ήδη.
Ένας λόγος που δεν το έκανα είναι γιατί οι γιοι μου αξίζουν μια γιαγιά που να τους αγαπά και έτσι επέλεξα να προστατεύσω την σχέση τους. Μου πήρε πολύ να καταλάβω την μητέρα μου και να την συγχωρέσω. Η μητέρα μου πάντα συναγωνιζόταν με άλλες γυναίκες –ξεκίνησε με την δική της μητέρα για την προσοχή του πατέρα, με εμένα και τον πατέρα μου… Ήταν τόσο ανασφαλής.
Η δυσλειτουργία, ο ναρκισσισμός και η συναισθηματική αποσύνδεση έχουν βαθιές ρίζες. «Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα πριν τα 7 μου χρόνια» μου είπε μια φορά. Η μητέρα μου είναι ζεστός άνθρωπος, γενναιόδωρη, ευγενική, εξυπηρετική. Είναι υπερήφανη για μένα.
Ξέρω ότι παρά τα όσα έχει κάνει, με αγαπά. Όσο το παίζω χαρούμενη και κρατά τον πόνο για τον εαυτό μου, όλα πηγαίνουν καλά. Ξέρω τι να περιμένω και τι να μην περιμένω από εκείνη. Νιώθω ότι δεν μπορώ να την εμπιστευτώ ξανά.
Ο Βουδισμός διδάσκει ότι οι γονείς μας, μας δίνουν το σώμα και για όλα τα υπόλοιπα έχουμε εμείς ευθύνη. Την βραδιά που η μητέρα μου έκανε ό,τι έκανε με τον σύζυγό μου, είχε παρασυρθεί από τα διαλυμένα παιδικά της χρόνια, δεν μπορούσε να δει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.
Για να απαλύνω τον πόνο μου, δέχτηκα την σοφία και την υποστήριξη των φίλων μου, έκανα καθημερινό διαλογισμό χωρίς να κρίνω άλλο. Απλά παρατηρούσα αθόρυβα. Η μητέρα μου ίσως ποτέ να μην μπορέσει να προσδιορίσει τα τραύματά της ή αυτά που προκάλεσε στη δική μου ζωή…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου