Το βλέμμα τους είναι καθάριο, σαν τις μαγικές σφαίρες των παραμυθιών. Σφαίρες που δεν δείχνουν το μέλλον αλλά βαθιά πίσω στο χρόνο, τότε που ήταν νέοι και μπορούσαν.
Είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι, που αν μένουν μόνοι στο σπίτι, κάποιος μπορεί να τους θυμηθεί Χριστούγεννα που είναι.
Τους άλλους, τους εκατοντάδες που αφορά η χριστουγεννιάτικη ιστορία μας, δεν θα τους θυμηθεί κανείς, γιατί απέμειναν μόνοι τη ζωή.
Και δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω, στο άδειο σπίτι.
Οταν αρρώστησαν
Το δημόσιο νοσοκομείο, εκεί που τους μετέφερε το ασθενοφόρο μόλις αρρώστησαν, έχει καλοριφέρ, έχει φαγητό, γιατρούς και νοσοκόμους που πηγαινοέρχονται.
Κι ας είναι Χριστούγεννα.
Υπολογίστηκε, όπως μας υπενθύμισε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), Μιχάλης Γιαννάκος, ότι περισσότεροι από 500 ηλικιωμένοι άνθρωποι αρνούνται να φύγουν από τα νοσοκομεία.
Και πλέον, στη δύση της ζωής τους, εύχονται να τους αφήσουν να μείνουν στο νοσοκομείο, γιατί Χριστούγεννα είναι και πουθενά να πάνε δεν έχουν.
Κι ας τους έχουν δώσει εξιτήριο. Είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν μέσα στην Κατοχή, που γεννήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα.
Για πολλούς από αυτούς, κυρίως τις γυναίκες, μπορεί και λίγα να ήταν τα χρόνια που έζησαν όμορφα.
Η ζωή προχωρούσε
Κάποιοι έχασαν παιδιά στην πορεία, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εχασαν τον άντρα ή την γυναίκα τους, έμειναν μόνοι με τα γηρατειά στο άδειο σπίτι.
Ολοι αυτοί όμως οι εκατοντάδες άνθρωποι, στα διάφορα νοσοκομεία της Ελλάδας, ίσως δεν νιώθουν πως ήρθε ακόμη η ώρα να αρχίσουν να ξεμακραίνουν.
Τα κρεβάτια που καταλαμβάνουν σε παθολογικές, πνευμονολογικές κλινικές, είναι άκρως απαραίτητα για δεκάδες ασθενείς που διακομίζονται καθημερινά νοσώντας από την έξαρση των ιώσεων και του κοροναϊού.
Ομως αυτό το ένα κρεβάτι, για τους ηλικιωμένους και υπερηλίκους ανθρώπους «που δεν έχουν σπίτι, και εάν έχουν σπίτι έχει κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα επειδή δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν το λογαριασμό, επειδή η σύνταξη ή το προνοιακό επίδομα δεν φθάνει ούτε για φαγητό…»
Είναι το τελευταίο αποκούμπι
«Προσπαθούν οι υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων να βρουν λύση με δημόσιες υπηρεσίες, με παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος, συναντούν τείχος», θα πει ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.
Θα υπενθυμίσει ακόμα ότι «οι δημόσιες προνοιακές μονάδες φιλοξενίας ηλικιωμένων έχουν εκατοντάδες θέσεις που δεν λειτουργούν λόγω της έλλειψης προσωπικού. Μάλιστα, η λίστα αναμονής για φιλοξενία σε δημόσια προνοιακή μονάδα υπερβαίνει τον ένα χρόνο».
Τώρα, στο θάλαμο του νοσοκομείου, κανένα φάντασμα δεν θα τους επισκεφθεί για να τους ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, να τους δώσει την ευκαιρία να διορθώσουν λάθη που έκαναν.
Πόσοι όμως από αυτούς είχαν δικαίωμα επιλογής;
Οταν εκείνες τις άγριες εποχές, έτρωγαν ξύλο στη μέση του δρόμου του χωριού από μάνα ή πατέρα;
Αξιοπρέπεια
Να όμως που τώρα, τη στιγμή που οι γιατροί ετοιμάζουν ηλικιωμένες γυναίκες για το απαραίτητο καρδιογράφημα, θα σηκώσουν το χέρι για να κρύψουν τη γύμνια τους, κανένα μαλλιοτράβηγμα στην ταραγμένη νεότητά τους δεν τους στέρησε την αξιοπρέπεια.
Πολλές από αυτές, στο ράντζο ή στο κρεβάτι του θαλάμου, αναπολούν τις μανάδες τους, περιμένοντας την ώρα κάποιος να τις φροντίσει.
Υπάρχουν και άλλοι μεγάλοι άνθρωποι δίπλα τους. Κάποιοι δεν μπορούν να μιλήσουν, φορούν τον αναπνευστήρα.
Ενα χέρι
Ερχονται όμως τα εγγόνια και τους βλέπουν, φέρνουν φαγητό και γλυκά, κερνούν τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που προσέχουν τους ανθρώπους τους.
Προσφέρουν και στην ίδια εκείνη γυναίκα, τη μία από τους 500, τους 500 που συνέχονται σε ένα πρόσωπο στο πρόσωπό της.
Και φεύγουν οι συγγενείς, η πόλη γιορτάζει, αλλά και το φαγητό του νοσοκομείου μοιάζει τόσο ωραίο, όπως κάθε στιγμή που ένα χέρι σε βοηθά να ανασηκωθείς από το κρεβάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου