«Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ έχει ομοφυλόφιλους στην τάξη της. Εάν έχει, να τους δείξετε», είπε ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος στο Open εκφράζοντας την αντίθεσή του στον ομόφυλο γάμο και γελάσανε μέχρι και τα παρδαλά κατσίκια στο Άγιο Όρος γιατί ακόμα κι ένας στοιχειωδώς εχέφρων πιστός θα έλεγε, έστω από μέσα του, «κόψε κάτι, πάτερ» καθώς οι σχετικές μαρτυρίες θα γέμιζαν τόμους ολόκληρους. Ουαί υμίν!
Και δεν ήταν το μόνο «μαργαριτάρι» ενός δεσπότη που έχει πάρει φαίνεται πολύ… πατριωτικά το θέμα αφού σκίστηκε παραμονές Χριστουγέννων να βγαίνει στα κανάλια όχι για να κηρύξει τη «μείζονα δε τούτων» αγάπη αλλά για να εμπεδώσουμε ότι «η εκκλησία δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κανένα γάμο ομοφυλοφίλων».
Ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι συνιστά «ψυχολογικά νοσηρό περιβάλλον» για ένα παιδί, ότι «τινάζεται στον αέρα ο χαρακτήρας της ελληνικής οικογένειας» (ναι, αυτό περίμενε) και ότι η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει καμια μορφή συμβίωσης εκτός γάμου, ενώ επανέλαβε τη θέση περί «κατοικιδίων» και «αξεσουάρ» που πρόσφατα εξέφρασε η Ιερά Σύνοδος - θα τολμούσαν άραγε οι «άγιοι πατέρες» να τα πουν κατάμουτρα αυτά σε ένα έφηβο παιδί όπως ο Αντώνης Μπελιάς ο οποίος έγραψε πρόσφατα στον πρωθυπουργό καλώντας τον «να κάνει το σωστό», να αναγνωρίσει δηλαδή επίσημα η Πολιτεία «αόρατες» οικογένειες σαν τη δική του, ή σε κάποιο άλλο παιδί ομόφυλων ζευγαριών από εκείνα που είπαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φωτογραφήθηκαν μαζί της, αλλά ας μην τους βάζουμε δύσκολα.
Είναι βέβαια δεδομένο ότι είτε πιο αργά είτε πιο γρήγορα η ζωή και η κοινωνία θα προχωρήσουν αδιαφορώντας για όλα αυτά, όπως έγινε σε πολλές άλλες χώρες. Το πρόβλημα το έχει βασικά η ελληνική Εκκλησία που όπως οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες παραμένουν βαθιά ομοφοβικές, αρνούμενες πεισματικά και εδώ να συμβαδίσουν με τις σύγχρονες εξελίξεις.
Δεν είναι, βέβαια, ο μόνος ρασοφόρος που «τσίνισε» και μόνο στην ιδέα ότι η κυβέρνηση προτίθεται να θεσπίσει τον ομόφυλο γάμο, μια προοπτική που πάντως όσο περνά ο καιρός θολώνει, με δεδομένη την εκφρασμένη αντίθεση κορυφαίων στελεχών όπως ο Βορίδης και ο Σαμαράς, τον φόβο μιας μετωπικής σύγκρουσης με το ακροδεξιό ακροατήριο, τη διαρκώς αυξανόμενη πίεση της Εκκλησίας, συν τυχόν απρόοπτες εξελίξεις.
Μια σύγκρουση που η κυβέρνηση απεύχεται παρά την άνετη κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, όπως φάνηκε τόσο στην αγχωμένη προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων για την έστω μερική νομιμοποίηση μεταναστών εργατών γης (συνειδητοποίησαν βλέπεις έστω αργά στη ΝΔ ότι καλό το Ελλαδεμπόριο αλλά πρέπει κάποιος να μαζέψει και τις ελιές), όσο και στην υπόθεση της «ροζ σημαίας».
Του Χρυσόστομου είχαν προηγηθεί έτεροι επίδοξοι «Ταλιμπάν» όπως ο Πειραιώς Σεραφείμ («δεν υπάρχει πραγματική ομοφυλοφιλία, είναι ηθοποιία και μεγάλη αμαρτία», αποφάνθηκε), ο Δημητριάδος Ιγνάτιος που εξέφρασε την «απόλυτη αντίθεση» της Εκκλησίας στον ομόφυλο γάμο και «τη σκανδαλώδη υποτίμηση της γυναίκας ως ενός απλού εργαλείου τεκνοποιίας» (τη γυναίκα που οι ίδιοι την τιμούν τόσο ώστε να απαγορεύουν την είσοδό της όχι μόνο στον κλήρο αλλά και στο ιερό του ναού καθότι «ακάθαρτη») και βέβαια ο καταδικασμένος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ακραία ομοφοβική ρητορική μίσους πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος που αποκάλεσε «σιχαμερό» το σχετικό νομοσχέδιο και «όργανα του διαβόλου» τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.
Του σκοταδισμού και της υποκρισίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν, κοντολογίς. Ο ίδιος ο οριακά μετριοπαθής αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εξάλλου δήλωσε ότι δεν τον ενοχλεί η συμβίωση αλλά η τεκνοθεσία: «Δεν θα επιτρέψουμε την αλλαγή στη σύνθεση της κοινωνίας», είπε, παρότι πρώτος ο Κύριός του ευαγγελίστηκε μια ρηξικέλευθη κοινωνική αλλαγή: «Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. 10, 35).
Είναι βέβαια δεδομένο ότι είτε πιο αργά είτε πιο γρήγορα η ζωή και η κοινωνία θα προχωρήσουν αδιαφορώντας για όλα αυτά, όπως έγινε σε πολλές άλλες χώρες. Το πρόβλημα το έχει βασικά η ελληνική Εκκλησία που όπως οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες παραμένουν βαθιά ομοφοβικές, αρνούμενες πεισματικά και εδώ να συμβαδίσουν με τις σύγχρονες εξελίξεις.
Δικαίωμά τους όσο αφορά τους πιστούς τους, θλιβερό όμως και εννοείται απαράδεκτο όταν αυτές επηρεάζουν έως υπαγορεύουν πολιτικές, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της ελληνικής Εκκλησίας που τελεί σε αδιάρρηκτη «γάμου κοινωνία» με το κράτος, μια «κοινωνία» που καταλήγει ασφυκτική. Και είναι ακόμα θλιβερότερο – για την ίδια - να εκφράζουν τέτοιες θέσεις ακόμα και ιεράρχες όπως ο Χρυσόστομος που θεωρείται από τους πιο μορφωμένους και κατά τεκμήριο προοδευτικούς.
Ο Μεσσηνίας, που είχε διεκδικήσει και τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ήταν από τους λίγους ιερωμένους που καταδίκασαν εξαρχής απερίφραστα τη Χρυσή Αυγή, την οποία μάλιστα χαρακτήριζε «απειλή για την κοινωνία». Αυτό, ωστόσο, δεν φάνηκε να τον εμποδίζει να συμπλέει στο ζήτημα του ομόφυλου γάμου και της τεκνοθεσίας με Βελόπουλους, Νατσιούς και λοιπά ακροδεξιά-φονταμενταλιστικά μορφώματα. Στο βιογραφικό του διαβάζουμε ότι σπούδασε στη Ρώμη και το Στρασβούργο ως υπότροφος της Καθολικής Εκκλησίας και αντιπροσωπεύει την Εκκλησία της Ελλάδος στον διάλογο Καθολικών-Ορθοδόξων.
Δεν έχει προβληματιστεί, άραγε, καθόλου από τη διστακτική αλλά φιλότιμη, παρά τις αντιδράσεις που κι εκεί υπάρχουν, προσπάθεια του Πάπα Φραγκίσκου να εναγκαλιστεί τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, στην οποία μάλιστα έχει παλιότερα πει ότι «η Εκκλησία, δηλαδή εμείς οι χριστιανοί, οφείλουμε μια συγνώμη»; Ότι ενώ κατά το δόγμα δεν αναγνωρίζει τον ομόφυλο γάμο, έχει ταχθεί υπέρ του αστικού Δικαίου που επεκτείνει τα δικαιώματα σε συζύγους του ιδίου φύλου και οι καθολικοί ιερείς μπορούν κατά βούληση να ευλογούν ενώσεις ομοφυλοφίλων, ότι πρόσφατα ανακοίνωσε πως οι τρανς άνθρωποι μπορούν πλέον και επίσημα να βαπτίζουν και να βαπτίζονται;
Δεν αξίζει να παραδειγματιστεί, έστω, από τον Ιταλό ιερέα που τόλμησε να παρουσιάσει μια φάτνη με δύο μητέρες στην εκκλησία ενός χωριού στον συντηρητικό Νότο; «Ήθελα να δείξω ότι οι οικογένειες δεν είναι πλέον μόνο οι παραδοσιακές… Στις ενορίες μας βλέπουμε όλο και περισσότερα παιδιά από τους νέους τύπους οικογενειών που υπάρχουν και αποτελούν μέρος της κοινωνίας μας, παιδιά χωρισμένων και διαζευγμένων, ομοφυλόφιλων ζευγαριών, ανύπαντρων, νέων μητέρων», είπε ο πατήρ Βιταλιάνο, αψηφώντας τον ακροδεξιό κουρνιαχτό που ξεσήκωσε. Τουλάχιστον εκείνος δεν εθελοτυφλεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου