Panagiotis Apostolopoulos Perros
Ένα τέτοιο Σάββατο θα ήμασταν μαζεμένοι στο μαγαζί που εμφανίζεται ο Τζιμάκος μαζί με καλούς φίλους και θα απολαμβάναμε τον τελευταίο Έλληνα σατιρικό καλλιτέχνη, έναν γνήσιο απόγονο του Αριστοφάνη, ο οποίος μάλιστα ήταν και εξαιρετικός τραγουδοποιός.
Σαν σήμερα όμως, το 2018, ο Τζιμάκος πέθανε και μαζί του πέθανε και η σάτιρα. Ο ίδιος είχε τα δικαστήρια δεύτερο σπίτι του και δεν μάσαγε μπροστά σε οποιονδήποτε καθώς είχε καταφέρει να μείνει δίκαιος, γνήσιος, ανένταχτος: «Θα σατιρίζω τον γκέι, τον στρέητ, τον μαύρο, τον άσπρο, τον χοντρό, τον λιγνό, τον ανάπηρο, μα πάνω από όλα τον εαυτό μου. Θα σατιρίζω επίσης όλους τους πολιτικούς. Κανένας δεν είναι προστατευόμενο είδος. Η σάτιρα δεν έχει όρια. Τα όρια τα βάζει ο κόσμος που έρχεται και με πληρώνει.».
Οι μηνύσεις από τους σατιριζόμενους έπεφταν βροχή, αλλά ο κόσμος φούλαρε διαρκώς τα μαγαζιά του και του έδινε το κουράγιο και την οικονομική δύναμη να συνεχίζει. «Σαν άνθρωπος είμαι συντηρητικός. Παίζω με την κόρη μου, κάθομαι σπίτι, είμαι εσωστρεφής. Δεν μου αρέσει η κοινωνική ζωή. Όταν όμως βγαίνω στη σκηνή, μεταμορφώνομαι. Πάνω στη σκηνή ανθίζω για λίγες ώρες και μετά κλείνομαι πάλι στο καβούκι μου» θα πει σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις.
Ευτυχώς υπάρχει άφθονο υλικό στο YouTube ώστε να μαθαίνει η νέα γενιά τι σημαίνει πραγματική σάτιρα. Δεν γνωρίζω, μέσα σε αυτό το περιβάλλον φόβου και λογοκρισίας, πότε θα βρεθεί πάλι να μας ενθουσιάσει ένας καλλιτέχνης σαν τον Τζιμάκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου