Ένα σεντόνι, ένα μπαούλο, ένα τέpας και μία σημαία

Από παιδιά τα μπαούλα τα είχαμε συνδέσει με τα παραμύθια.  Μπαούλα με θησαυρούς πειρατών που είχαν

οργώσει τις επτά θάλασσες ή με θησαυρούς από τα παλάτια, που ζούσαν οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες των παιδικών μας ονείρων.

Στα μπαούλα της πραγματικότητας η γιαγιά φύλαγε εκεί τα διάφορα. Από ρούχα και παλτό, που μύριζαν ναφθαλίνη μέχρι κεντήματα, πετσέτες, τραπεζομάντηλα, ποδιές, σεντόνια…

Μπαούλα, σεντόνια… έντονοι οι συνειρμοί την αυγή του 2024. Συνειρμοί, όχι με τη νοσταλγία των παραμυθιών ή της γιαγιάς με τα προικιά της, αλλά δύσκολοι, απ’ αυτούς που σφίγγουν το στομάχι.

Την Πρωτοχρονιά, την πρώτη μέρα του νέου έτους μία γυναίκα εξαφανίστηκε. Δεν ήταν μόνη. Κουβαλούσε στα σπλάχνα της το μωρό της. Η ημέρα που καλοσώριζε τη νέα χρονιά, το νέο ξεκίνημα, την αισιοδοξία για τη ζωή έμελλε να είναι η αρχή του τέλους για μία ακόμη γυναίκα. Άλλη μία στη μακάβρια λίστα. Άλλη μία που την πήραν από αναμετάξυ μας.

Η Γεωργία δεν εξαφανίστηκε. Η Γεωργία δολοφονήθηκε. Κι αυτή και το μωρό της. Βάναυσα, άνανδρα από δύο άνδρες: τον σύντροφό της, ο οποίος μαζί με τον φίλο του την έβαλαν σε μία βαλίτσα – μπαούλο για να την εξαφανίσουν.

Το παραμύθι σε αυτήν εδώ την ανατριχιαστική υπόθεση ήταν αυτό που «πούλαγε» ο δολοφόνος… Κλασική περίπτωση: έβγαινε στις κάμερες και την αναζητούσε. Βλέπε Μπάμπη, τον «πιλότο». Έτσι είναι, γίνεται παραμύθι χωρίς τέρας;

Τη λύση στο μυστήριο έδωσε ο φίλος του δολοφόνου, που πρόδωσε τη συμμετοχή του στο έγκλημα. Την χτύπησαν, την μαχαίρωσαν, την έβαλαν στο μπαούλο για να την εξαφανίσουν… Πέταξαν το στρώμα του κρεβατιού και το σεντόνι του, όπου την αποτελείωσαν.

Το μπαούλο δεν είχε θησαυρούς. Είχε τη Γεωργία και το μωρό της. Το μωρό που δεν πρόλαβε να του διαβάσει παραμύθια με πειρατές και πρίγκιπες.Το σεντόνι δεν ήταν από τα προικιά της γιαγιάς, αλλά αυτό ενός ακόμη θύματος….

Μία ακόμη ρίγα στην σημαία που αποκαθηλώθηκε εν μία νυκτί, γιατί «προσβλήθηκε το εθνικό μας σύμβολο…». Και δεν αποτελεί προσβολή, το γεγονός, ότι αρχίζουμε να «μοιάζουμε» στο τέρας.

Όπως είχε πει ο Χατζιδάκις: «Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά».

Γιατί σε αυτό το «παραμύθι» το μόνο, που παραμένει ίδιο είναι το τέρας.

 Όχι δεν είναι παραμύθι, είναι (η θλιβερή) πραγματικότητα. Η Ρόδος, τα Γλυκά Νερά, η Φολέγανδρος, τα Χανιά, η Θεσσαλονίκη, το σεντόνι, το μπαούλο… Η Ελένη, η Καρολάιν, η Γαρυφαλλιά, η Κωνσταντίνα, η Ελόνα, η Μόνικα, η Γεωργία…

Πολλοί οι συνειρμοί… Ένα σεντόνι, ένα μπαούλο, ένα τέρας… Και μία σημαία που «ενοχλεί»

Ναυσικά Διαμαντοπούλου – infowoman.gr