Απαγορεύεται η είσοδος σε Ιρανούς και σε σκύλους...

 

 Νίκος Κλειτσίκας

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν»
Ευριπίδης, 480 - 406 π.Χ.
(Τυχερός αυτός που..

.

διδάχτηκε ιστορία)
Γι' αυτό στο Ιράν... η Επανάσταση είναι λουλούδι που δεν πεθαίνει!

«Μια μέρα, ενώ ο Ιμάμ Χομεϊνί ήταν εξόριστος στο Παρίσι, ήρθε ένα τηλεφώνημα από το Ιράν από την Επιτροπή Υποδοχής. Τότε ήμουν υπεύθυνος του γραφείου τηλεφωνικών επικοινωνιών του Ιμάμη.
Ήταν ο μάρτυρας Αγιατολάχ Μπεχεστί, που είπε:
"Για την επιστροφή του Ιμάμη έχουμε οργανώσει ένα πρόγραμμα. Θα βάλουμε χαλιά στο αεροδρόμιο, θα το στολίσουμε με φωτάκια, από το αεροδρόμιο μέχρι το νεκροταφείο των μαρτύρων θα πάμε με ελικόπτερο και..."
Το ανέφερα στον Ιμάμη...
Αυτός, όπως συνήθιζε, άκουγε προσεκτικά τον συνομιλητή και μετά απάντησε, αφού με άκουσε προσεκτικά, με τη συνηθισμένη του σαφήνεια και απόφαση είπε:
"Ρωτήστε αυτούς τους ανθρώπους αν θέλουν ο Κύρος να επιστρέψει στο Ιράν; Όλα αυτά δεν είναι καθόλου απαραίτητα!  Ένας φοιτητής θεολογίας έφυγε από το Ιράν και ο ίδιος φοιτητής θεολογίας επιστρέφει τώρα. Θέλω να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους μου και να πάω μαζί τους, ακόμα κι αν καταλήξω να με ποδοπατήσουν»
Μουφτής Ferdosi Pur
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Kayhan" (14/4/1368)

Μετά από 15 χρόνια εξορίας από την πατρίδα του, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί επέστρεψε στο Ιράν, την Πέμπτη 1 Φλεβάρη 1979, αγκαλιασμένος από ένα τεράστιο λαϊκό πλήθος...

Ποια ήταν η «ένδοξη» εποχή της δυναστείας των Παχλαβί; Αυτή ήταν η «ένδοξη» εποχή της δυναστείας των Παχλαβί...
Ο Amir Abbas Hoveyda, Πρωθυπουργός του Ιράν (1965-1977) του Παχλαβί, μιλά για την πρώτη του επιστροφή στο Ιράν το 1941, κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Παχλαβί, την οποία περίοδο οι νοσταλγοί μοναρχικοί κι οι "πολιτισμένοι" της δύσης ορίζουν ως «Μεγάλη Εποχή του Μέγα Πατέρα του σύγχρονου Ιράν»:

«Επέστρεψα από το Αχβάζ και το Αμπαντάν. Στο Αχβάζ υπήρχε αγγλικός αθλητικός σύλλογος. Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα: στην είσοδο αυτού του κλαμπ από τη μια πλευρά είχαν γράψει "Απαγορεύεται η είσοδος σε Ιρανούς" και από την άλλη "Απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους".
Ήμασταν στο ίδιο επίπεδο με τα σκυλιά...
Αν μπαίναμε στο τραμ, μας έβαζαν σε ειδική άμαξα. Στην Τεχεράνη ήταν το ίδιο. Για να ταξιδέψετε στο Karaj χρειαζόσασταν ειδική άδεια.
Φτώχεια, δυστυχία, αρρώστιες, τύφος: υπήρχαν όλα αυτά.
Το ονομάζαμε "Γέφυρα της Νίκης"... Νίκη για τους άλλους, όχι για εμάς. Στην ίδια μας τη χώρα ήμασταν ξένοι, δεν είχαμε σημασία καμία αξία»

Τώρα κατάλαβες γιατί στο Ιράν... η Επανάσταση είναι λουλούδι που δεν πεθαίνει;

«Μην θεωρείτε νεκρούς αυτούς που σκοτώθηκαν στο μονοπάτι του Θεού.

Είναι ζωντανοί στο Θεό τους, ικανοποιημένοι,

χαρούμενοι απολαμβάνουν τα αγαθά του»