Παρέμβαση αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης εκδηλώθηκε στην Ακρόπολη και στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη από μέλη του «Ρουβίκωνα».
Τα μέλη της αναρχικής συλλογικότητας σήκωσαν σημαία της Παλαιστίνης στα δυο αυτά σημεία σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Λωρίδα της Γάζας.
Ολόκληρο το κείμενο που συνόδευσε τη δράση:
Τρεις μήνες εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στη Γάζα κι ακόμα, ένας ολόκληρος πλανήτης, δεν έχει μπορέσει να τη σταματήσει. Μπροστά στα μάτια μας διεξάγεται ένα έγκλημα από αυτά που επόμενες γενιές θα μας ρωτάνε πως το ανεχτήκαμε. Πως ανεχτήκαμε ένα κράτος να εξοντώνει καθημερινά και συστηματικά, μπροστά στις κάμερες, έναν λαό; Πως ανεχτήκαμε μοχθηρούς θρησκόληπτους, συμφεροντολόγους πολιτικούς, και εγκληματίες καραβανάδες να ισοπεδώνουν μια μικρή έκταση γης με σκοπό να διώξουν όσους κατοίκους επιζήσουν και στη συνέχεια να την εποικίσουν με τους «σωστούς» κατοίκους;
Η ίδια ερώτηση έγινε και στις γενιές που έζησαν το ολοκαύτωμα επί δώδεκα συνεχόμενα χρόνια στην Ευρώπη. Τη γενοκτονία των προγόνων αυτών που σήμερα κάνουν αυτό που τους έκαναν. Η απάντηση όλης της ανθρωπότητας ήταν «Ποτέ ξανά». Κι όμως να που βλέπουμε ξανά τα ίδια και μάλιστα σε μια εποχή που κανένας δεν μπορεί να πει «δεν ήξερα».
Κάθε φορά που στα δελτία ακούμε το που έχει φτάσει ο αριθμός των νεκρών, τις εικόνες με τα κομματιασμένα παιδιά, αναμετρόμαστε με την αδυναμία μας. Ξέρουμε πως ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε ως απλοί άνθρωποι για να σταματήσουμε αυτήν τη μηχανή εξόντωσης. Τα εργαλεία βρίσκονται στα χέρια των κρατών.
Αυτά τα λίγα όμως που μπορούμε θα τα κάνουμε, κι ίσως ακόμα περισσότερα. Αν δεν καταφέρνουν οι διαδηλώσεις και οι δράσεις να μπλοκάρουν το Ισραηλινό πυροβολικό, καταφέρνουν τουλάχιστον να παράγουν πολιτικό κόστος. Μπορούν να εξαντλήσουν το συμβολικό κεφάλαιο του Ισραήλ, αυτό το ίδιο κεφάλαιο που επέτρεψε την ίδρυση και την ισχυροποίησή του. Αν θυμόμαστε το ολοκαύτωμα, αν πολεμάμε τον φασισμό και τον ναζισμό που το προκάλεσαν δεν το κάνουμε για να επιτρέψουμε σε κάποιους από τους απόγονους των θυμάτων να κάνουν το ίδιο. Όταν είπαμε «ποτέ ξανά» το είπαμε για όλους, και για εβραίους και για μουσουλμάνους, χριστιανούς, άθεους, Ρομά, ομοφυλόφιλους, για όλα τα «αστέρια στο πέτο» με όλα τα χρώματα, όλες τις εποχές. Η ιδιοτέλης προσπάθεια του κράτους του Ισραήλ να πείσει ότι το «Ποτέ ξανά» αφορούσε μόνο το ίδιο, σήμερα που το νέο Άουσβιτς είναι στην Γάζα, γκρεμίζεται με πάταγο σε όλο τον κόσμο.
Αν έχει κάτι θετικό όλη αυτή η συνθήκη είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνιών στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων. Παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια δυτικών κυβερνήσεων, καθεστωτικών ΜΜΕ, και της απελπισμένης Ισραηλινής προπαγάνδας να μας πείσουν ότι οι 1200 νεκροί της επίθεσης της 7ης Οκτώβρη δικαιολογούν το μαζικό μακελειό και τη σχεδιασμένη εθνοκάθαρση στη Γάζα και τη Δυτική όχθη, ο κόσμος δεν το τρώει. Το Ισραήλ και τα φερέφωνά του το κατανοούν και τους ενοχλεί βαθιά. Αντιλαμβάνονται ότι σχετικοποιώντας το έγκλημα που διαπράττουν, ναρκοθετούν τα ιδεολογικά θεμέλια της ύπαρξής τους. Αλλά συνεχίζουν. Δεν πτοούνται από τέτοια ούτε οι φονταμενταλιστές που θέλουν να αναστήσουν τα σύνορα και την εθνοφυλετική καθαρότητα που υπήρχαν πριν τρεις χιλιάδες χρόνια στη «γη Χαναάν», ούτε ο Νεντανιάχου που θέλει να μείνει στην εξουσία, ούτε το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο του Ισραηλινού μιλιταρισμού που θέλει μέσω του πολέμου να διατηρήσει την εθνική ηγεμονία του.
Το καταλαβαίνει όμως σιγά σιγά η Ισραηλινή κοινωνία, έστω και μειοψηφικά. Αυτή που βλέπει τους ομήρους της να καταδικάζονται, τα παιδιά της να πεθαίνουν κυνηγώντας φαντάσματα και σκοτώνοντας βρέφη, κι ένα μέλλον τρόμου όταν, τι πιο αναμενόμενο, οι σημερινές νέες γενιές των θυμάτων θα αναζητήσουν αύριο εκδίκηση. Αν σε αυτήν την αυξανόμενη πίεση από την Ισραηλινή κοινωνία επιβάλουμε στα Δυτικά κράτη που ζούμε να αποσύρουν τη χείρα βοηθείας στο τρομοκράτος του Ισραήλ τότε υπάρχει ελπίδα. Ελπίδα να σταματήσει όλο αυτό. Ελπίδα Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι να ζήσουν τελικά ειρηνικά σε αυτό το μικρό κομμάτι γης στη Μέση Ανατολή. Αν αυτό ακούγεται «ουτοπικό και αφελές» η άλλη ιδέα είναι να αποδεχτούμε τα ολοκαυτώματα ως «φυσιολογικά». Εμείς δεν θα το κάνουμε και ελπίζουμε ότι οι κοινωνίες, ειδικά σε μια εποχή που επιχειρούν να μας σύρουν σε παγκόσμιο πόλεμο, δεν θα το κάνουν επίσης.
Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε βοήθεια προς το κράτος του Ισραήλ, στρατιωτική ή μέσω εμπορικών σχέσεων.
Στεκόμαστε ενάντια στην ελληνική εμπλοκή στην Υεμένη που μοναδικό σκοπό έχει να αποφορτίσει την πίεση στο Ισραήλ και να προστατέψει, με δικά μας έξοδα και αίμα, τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλισμού.
Στεκόμαστε στο πλευρό όχι μόνο των Παλαιστινίων αλλά και εκείνων των ηρωικών Εβραίων, έξω αλλά κυρίως μέσα στο Ισραήλ που σηκώνουν ανάστημα, που συνειδητά μπαίνουν στη μαύρη λίστα των «εθνοπροδοτών» στη χώρα τους αντιστεκόμενοι σε ένα έγκλημα που γίνεται στο όνομά τους.
Ζωή και Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Ρουβίκωνας»
Τα μέλη της αναρχικής συλλογικότητας σήκωσαν σημαία της Παλαιστίνης στα δυο αυτά σημεία σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Λωρίδα της Γάζας.
Ολόκληρο το κείμενο που συνόδευσε τη δράση:
Τρεις μήνες εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στη Γάζα κι ακόμα, ένας ολόκληρος πλανήτης, δεν έχει μπορέσει να τη σταματήσει. Μπροστά στα μάτια μας διεξάγεται ένα έγκλημα από αυτά που επόμενες γενιές θα μας ρωτάνε πως το ανεχτήκαμε. Πως ανεχτήκαμε ένα κράτος να εξοντώνει καθημερινά και συστηματικά, μπροστά στις κάμερες, έναν λαό; Πως ανεχτήκαμε μοχθηρούς θρησκόληπτους, συμφεροντολόγους πολιτικούς, και εγκληματίες καραβανάδες να ισοπεδώνουν μια μικρή έκταση γης με σκοπό να διώξουν όσους κατοίκους επιζήσουν και στη συνέχεια να την εποικίσουν με τους «σωστούς» κατοίκους;
Η ίδια ερώτηση έγινε και στις γενιές που έζησαν το ολοκαύτωμα επί δώδεκα συνεχόμενα χρόνια στην Ευρώπη. Τη γενοκτονία των προγόνων αυτών που σήμερα κάνουν αυτό που τους έκαναν. Η απάντηση όλης της ανθρωπότητας ήταν «Ποτέ ξανά». Κι όμως να που βλέπουμε ξανά τα ίδια και μάλιστα σε μια εποχή που κανένας δεν μπορεί να πει «δεν ήξερα».
Κάθε φορά που στα δελτία ακούμε το που έχει φτάσει ο αριθμός των νεκρών, τις εικόνες με τα κομματιασμένα παιδιά, αναμετρόμαστε με την αδυναμία μας. Ξέρουμε πως ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε ως απλοί άνθρωποι για να σταματήσουμε αυτήν τη μηχανή εξόντωσης. Τα εργαλεία βρίσκονται στα χέρια των κρατών.
Αυτά τα λίγα όμως που μπορούμε θα τα κάνουμε, κι ίσως ακόμα περισσότερα. Αν δεν καταφέρνουν οι διαδηλώσεις και οι δράσεις να μπλοκάρουν το Ισραηλινό πυροβολικό, καταφέρνουν τουλάχιστον να παράγουν πολιτικό κόστος. Μπορούν να εξαντλήσουν το συμβολικό κεφάλαιο του Ισραήλ, αυτό το ίδιο κεφάλαιο που επέτρεψε την ίδρυση και την ισχυροποίησή του. Αν θυμόμαστε το ολοκαύτωμα, αν πολεμάμε τον φασισμό και τον ναζισμό που το προκάλεσαν δεν το κάνουμε για να επιτρέψουμε σε κάποιους από τους απόγονους των θυμάτων να κάνουν το ίδιο. Όταν είπαμε «ποτέ ξανά» το είπαμε για όλους, και για εβραίους και για μουσουλμάνους, χριστιανούς, άθεους, Ρομά, ομοφυλόφιλους, για όλα τα «αστέρια στο πέτο» με όλα τα χρώματα, όλες τις εποχές. Η ιδιοτέλης προσπάθεια του κράτους του Ισραήλ να πείσει ότι το «Ποτέ ξανά» αφορούσε μόνο το ίδιο, σήμερα που το νέο Άουσβιτς είναι στην Γάζα, γκρεμίζεται με πάταγο σε όλο τον κόσμο.
Αν έχει κάτι θετικό όλη αυτή η συνθήκη είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνιών στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων. Παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια δυτικών κυβερνήσεων, καθεστωτικών ΜΜΕ, και της απελπισμένης Ισραηλινής προπαγάνδας να μας πείσουν ότι οι 1200 νεκροί της επίθεσης της 7ης Οκτώβρη δικαιολογούν το μαζικό μακελειό και τη σχεδιασμένη εθνοκάθαρση στη Γάζα και τη Δυτική όχθη, ο κόσμος δεν το τρώει. Το Ισραήλ και τα φερέφωνά του το κατανοούν και τους ενοχλεί βαθιά. Αντιλαμβάνονται ότι σχετικοποιώντας το έγκλημα που διαπράττουν, ναρκοθετούν τα ιδεολογικά θεμέλια της ύπαρξής τους. Αλλά συνεχίζουν. Δεν πτοούνται από τέτοια ούτε οι φονταμενταλιστές που θέλουν να αναστήσουν τα σύνορα και την εθνοφυλετική καθαρότητα που υπήρχαν πριν τρεις χιλιάδες χρόνια στη «γη Χαναάν», ούτε ο Νεντανιάχου που θέλει να μείνει στην εξουσία, ούτε το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο του Ισραηλινού μιλιταρισμού που θέλει μέσω του πολέμου να διατηρήσει την εθνική ηγεμονία του.
Το καταλαβαίνει όμως σιγά σιγά η Ισραηλινή κοινωνία, έστω και μειοψηφικά. Αυτή που βλέπει τους ομήρους της να καταδικάζονται, τα παιδιά της να πεθαίνουν κυνηγώντας φαντάσματα και σκοτώνοντας βρέφη, κι ένα μέλλον τρόμου όταν, τι πιο αναμενόμενο, οι σημερινές νέες γενιές των θυμάτων θα αναζητήσουν αύριο εκδίκηση. Αν σε αυτήν την αυξανόμενη πίεση από την Ισραηλινή κοινωνία επιβάλουμε στα Δυτικά κράτη που ζούμε να αποσύρουν τη χείρα βοηθείας στο τρομοκράτος του Ισραήλ τότε υπάρχει ελπίδα. Ελπίδα να σταματήσει όλο αυτό. Ελπίδα Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι να ζήσουν τελικά ειρηνικά σε αυτό το μικρό κομμάτι γης στη Μέση Ανατολή. Αν αυτό ακούγεται «ουτοπικό και αφελές» η άλλη ιδέα είναι να αποδεχτούμε τα ολοκαυτώματα ως «φυσιολογικά». Εμείς δεν θα το κάνουμε και ελπίζουμε ότι οι κοινωνίες, ειδικά σε μια εποχή που επιχειρούν να μας σύρουν σε παγκόσμιο πόλεμο, δεν θα το κάνουν επίσης.
Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε βοήθεια προς το κράτος του Ισραήλ, στρατιωτική ή μέσω εμπορικών σχέσεων.
Στεκόμαστε ενάντια στην ελληνική εμπλοκή στην Υεμένη που μοναδικό σκοπό έχει να αποφορτίσει την πίεση στο Ισραήλ και να προστατέψει, με δικά μας έξοδα και αίμα, τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλισμού.
Στεκόμαστε στο πλευρό όχι μόνο των Παλαιστινίων αλλά και εκείνων των ηρωικών Εβραίων, έξω αλλά κυρίως μέσα στο Ισραήλ που σηκώνουν ανάστημα, που συνειδητά μπαίνουν στη μαύρη λίστα των «εθνοπροδοτών» στη χώρα τους αντιστεκόμενοι σε ένα έγκλημα που γίνεται στο όνομά τους.
Ζωή και Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Ρουβίκωνας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου