Mont Parnes στα γαλλικά σημαίνει «το βουνό Πάρνηθα». Ένα οικοδόμημα επιβλητικό τα θεμέλια του οποίου σηκώνουν ένα μύθο και μια μεγάλη ιστορία, όχι πάντα τόσο επιτυχημένη μέσα στις δεκαετίες αλλά σίγουρα πολυτάραχη. Εμπνευστής της δημιουργίας του ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει έναν πόλο έλξης τουριστών στην Αττική και επέλεξε την Πάρνηθα για να υλοποιήσει το σχέδιό του. Το ξενοδοχείο που βρίσκεται στη θέση Μαυροβούνι της Πάρνηθας και σε υψόμετρο 1.078 μέτρων φιλοδοξούσε να φιλοξενήσει χιλιάδες άτομα τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι. Η ιδέα φάνταζε εκπληκτική, από τα μπαλκόνια του θα έβλεπες όλο το Λεκανοπέδιο ενώ το δάσος 850 στρεμμάτων που θα το περιέβαλε έμοιαζε ιδανική συνθήκη για να δημιουργηθεί ένας τουριστικός παράδεισος στην Αττική. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά.
Από το 1958 που ξεκίνησαν οι εργασίες της κατασκευής του, υπήρχαν έντονες αντιδράσεις, κυρίως, από τον αριστερό χώρο. Ο Καραμανλής έλεγαν, φτιάχνει ένα παλάτι στο βουνό, με το αίμα και τους κόπους του λαού. Η αισθητική του που ήταν αποτέλεσμα της μελέτης του αρχιτέκτονα Παύλου Μυλωνά ο οποίος το 1936 είχε σχεδιάσει και το καταφύγιο Μπάφι δίχασε: Κάποιοι εντυπωσιάστηκαν από το μοντερνισμό ενώ άλλοι το χαρακτήρισαν άσχημο: «Η υπερμοντέρνα εξωτερική όψις τουτο κάνει να μοιάζει με αεριωθούμενο έτοιμο για απογείωση» είχε πει ο Λέων Καραπαναγιώτης. Το Μont Parnes όμως, κατάφερε να μπει στη λίστα του Γάλλου τεχνοκριτικού Πιερ Ναγκό, με τα πιο αξιόλογα μπήκε στα αρχιτεκτονικά έργα διεθνώς, για την περίοδο 1889-1970.
Το κόστος ήταν μεγάλο και ξεπέρασε κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό των 40 εκατομμυρίων δραχμών, λόγω της τοποθεσίας του και των δυσκολιών στην κατασκευή. Τελικά, χρειάστηκαν 150 εκατομμύρια για την ανέγερσή του γεγονός που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις στον ελληνικό τύπο. Παρόλα αυτά τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν με μεγαλοπρέπεια στις 17 Ιουνίου 1961.
Εκείνη την ημέρα, στο παλάτι του μοντερνισμού, έσπευσε όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής αστικής κοινωνίας. Την κορδέλα έκοψαν ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Υπουργός Προεδρίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, οι ακαδημαϊκοί Ηλίας Βενέζης, Σπύρος Μελάς και Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος. Στην εκδήλωση είχαν παραβρεθεί και διεθνούς φήμης ηθοποιοί όπως ο Κουρτ Γιούργκενς, οΑμεντέο Νατσάρι, ο Μισελίν Πρελ, ενώ τη διασκέδαση των καλεσμένων είχε αναλάβει ο Γαλλοαιγύπτυιος τραγουδιστής Μπομπ Αζάμ. Ήταν ένα μεγάλο κοσμικό γεγονός για την εποχή που απασχόλησε και τον ευρωπαϊκό τύπο.
Ο εσωτερικός χώρος του Mont Parnes ήταν πολύ προσεγμένος. Ο Γιάννης Μόραλης είχε επιμεληθεί τη διακόσμηση, ο Γιάννης Τσαρούχης τις μοκέτες του, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας τις λεπτομέρειες της πισίνας του. Από τους πιο ξακουστούς χώρους ήταν τα δυο μεγάλα σαλόνια του, το Υδραϊκό και το Μακεδονικό. Το Μακεδονικό είχε έντονα τα στοιχεία ενός ορεινού καταφυγίου και ήταν εμπνευσμένο από το αρχοντικό Σβαρτς στα Αμπελάκια της Θεσσαλίας. Είχε δυο εστιατόρια ενώ η διακόσμησή του ήταν παραδοσιακή που ακολουθούσε όμως και τα σύγχρονα για την εποχή ρεύματα. Δάπεδα με πολύχρωμους διακόσμους και βότσαλα, πανάκριβα χαλιά και έπιπλα που θύμιζαν σπίτι στο βουνό προκαλούσαν την αίσθηση της ζεστασιάς και της οικειότητας στον επισκέπτη.
Το Υδραίικο σαλόνι από την άλλη είχε νησιώτικο αέρα και συνδύαζε συστατικά από τα αρχοντικά Τομπάζη, Βούλγαρη Οικονόμου. Στη διακόσμησή του είχαν περιληφθεί πολλά έπιπλα και αντίκες από το αρχοντικό του Χατζηκυριάκου -Γκίκα. Στον εσωτερικό χώρο η κατασκευή μιας μεγάλης σκάλας εντυπωσίαζε τον επισκέπτη. Ήταν ελικοειδής και έμοιαζε να αιωρείται, ανέβαζε τους επισκέπτες στους επάνω ορόφους δίνοντάς τους την εντύπωση πως ανεβαίνουν στον ουρανό. Κάπως έτσι έπρεπε να αισθάνονται άλλωστε oι επισκέπτες στο ναό του τζόγου.
Η αίθουσα του νυχτερινού κέντρου ήταν φαντασμαγορική, είχε σχήμα κοχυλιού, εξαιρετικά πρωτοποριακή διακόσμηση με πέτρες και περίτεχνα φωτιστικά και θύμιζε κάτι από Χόλυγουντ. Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από ξύλο, αλουμίνιο και κρύσταλλα ενώ μια πελώρια τζαμαρία άφηνε την υπέροχη θέα να δεσπόζει στο χώρο. Το δάπεδο σε μια τολμηρή από κατασκευαστική άποψη προέκταση απλωνόταν και πάνω από το βάραθρο της χαράδρας του Κανταληδίου. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής διεθνώς σύμφωνα με τον Νίκο Χατζηκυριάκο- Γκίκα.
Η ελίτ της αθηναϊκής κοινωνίας δε γοητεύτηκε από την ιδέα ενός τουριστικού θέρετρου στην Πάρνηθα. Οι προβλέψεις που ήθελαν τους επισκέπτες να φτάνουν τους 3000 το καλοκαίρι και τους 1500 το χειμώνα διαψεύστηκαν. Το ξενοδοχείο άρχισε να έχει όλο και λιγότερο κόσμο με αποτέλεσμα το 1963-64 να σταματήσει η χειμερινή λειτουργία του. Πολλά δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν πως υπήρξαν στιγμές που οι τουρίστες ήταν λιγότεροι από το προσωπικό! Oι διεργασίες για την έναρξη της λειτουργίας του καζίνο ξεκίνησαν την περίοδο της χούντας και το1969 το συγκρότημα του Μον Παρνές παραχωρήθηκε στον κύπριο επιχειρηματία Φρίξο Δημητρίου.
Η είσοδος του καζίνο Μον Παρνέ σήμερα
Η λειτουργία του καζίνο ξεκίνησε στις 5 Φεβρουαρίου του 1971, οι αντιδράσεις ήταν και πάλι αρκετές ενώ από την αρχή υπήρχαν τα ερωτηματικά για τα ηθικά ζητήματα που προέκυπταν. Στην Ελλάδα εκείνη την εποχή καζίνο υπήρχαν μόνο στη Ρόδο και την Κέρκυρα η νέα επιχείρηση της Πάρνηθας έφερε νέα δεδομένα και αναφορές στον τύπο κάνουν λόγο για πεντακόσια αμάξια που μετέφεραν δυο χιλιάδες κόσμο στο Μαυροβούνι. Εκείνη την εποχή, η δημιουργία του τελεφερίκ από ελβετική εταιρεία ευνόησε ακόμα περισσότερο την προσέλευση του κόσμου.
Ιστορικά αντικείμενα και έπιπλα από την έκθεση για τα 50 χρόνια του Mont Parnes
Ο τζόγος γοήτευσε και παρέσυρε αρκετούς Αθηναίους και όχι μόνο, η φράση «πάμε στο βουνό» σήμαινε κάτι παραπάνω από το προφανές νόημά της. Η είσοδος απαγορευόταν στους δημοσίους υπαλλήλους και ο επισκέπτης εισερχόταν με τη φορολογική του δήλωση. Επιπρόσθετα υπήρχε και dress code: Κανείς δεν εισερχόταν χωρίς γραβάτα ενώ οι γυναίκες όφειλαν να φορούν τουαλέτα. Η αστική τάξη που εμφανιζόταν ως αρχοντική μέσα στους πολυτελείς χώρους του Mont Parnes και τις ρουλέτες, υπέγραφε έξω από το συγκρότημα συμβόλαια με τοκογλύφους, επάνω στα καπό των ταξί, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά αρκετά δημοσιεύματα ενώ έσπευδε να αγοράσει γραβάτες της τελευταίας στιγμής από πλανόδιους.
Το καζίνο συνέχισε να λειτουργεί υπό ιδιωτικό καθεστώς μέχρι το 1984 οπότε και πέρασε πάλι στον ΕΟΤ επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου. Η νέα εγκατάσταση στο Λουτράκι έκλεψε την αίγλη του μιας και η πρόσβαση ήταν πιο εύκολη ενώ ο σεισμός του 1999 έδωσε ένα μεγάλο πλήγμα στην επιχείρηση. Ένα μεγάλο κομμάτι κατέρρευσε ενώ στο υπόλοιπο μέρος οι βλάβες ήταν τόσο σοβαρές που δεν επέτρεπαν καμία δραστηριότητα στο χώρο. Η ανάπλαση ήταν επιβεβλημένη και τη ιδιοκτήτρια εταιρεία δεσμεύτηκε να κρατήσει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του αρχιτεκτονήματος. Το 2008 οι τρεις από τις προσόψεις του ξενοδοχείου κρίθηκαν διατηρητέες από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού. Σήμερα μελετάται η μεταφορά του Καζίνο στο Μαρούσι και η αξιοποίηση του κτίσματος για άλλους σκοπούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου