Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να κόψεις μια φέτα ψωμί;

Το πρωί πονούσα τόσο πολύ, που έβαζα τα κλάματα. Με δυσκολία

περπατούσα από τον πόνο. Θυμάμαι τη δυσκαμψία και το πρήξιμο στα δάκτυλα μου…

“Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να κόψεις μια φέτα ψωμί;”  Αυτή είναι μία ατάκα που έχω ακούσει άπειρες φορές στη ζωή μου. Από τη γιαγιά μου, που ξαφνικά στα 40 της διαγνώστηκε με ρευματοειδή αρθρίτιδα και από τη νονά μου που παλεύει κυριολεκτικά με αυτή την ασθένεια από τα 25 της.

Ήμουν ακόμη μικρό κορίτσι όταν ήρθα σε επαφή μέσω των αγαπημένων μου συγγενών με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Τότε δεν μπορούσα να κατανοήσω, ούτε να συναισθανθώ τον ατέλειωτο πόνο, τις ατέλειωτες θεραπείες, ενέσεις, φάρμακα, κορτιζόνες, νοσοκομεία και γενικώς όλον αυτόν τον αγώνα ζωής στον οποίο είχαν επιδοθεί και οι δύο.

Λανθασμένα πίστευα ότι η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι ένα είδος απλών αρθριτικών κι ότι συμβαίνει μόνο σε ηλικιωμένους.

 Μέχρι που μια μέρα είδα τη γιαγιά μου σκυθρωπή, λυπημένη, απελπισμένη να κοιτάει τα παραμορφωμένα της δάχτυλα μπροστά από το ψωμί που μόλις είχε αγοράσει από τον φούρνο. «Μπορείς σε παρακαλώ να μου κόψεις μία φέτα;», με ρώτησε και σχεδόν την ειρωνεύτηκα «Τι έγινε Αλικάκι μου; Βαριόμαστε λίγο παραπάνω σήμερα;».

Προσπάθησε να ανοίξει τις παλάμες της, να τεντώσει τα παραμορφωμένα της δάχτυλα και έβγαλε ένα πνιχτό βογκητό. «Μακάρι να ήταν αυτό… Νιώθω σαν παράλυτη. Δε μπορώ να κεντήσω, να ράψω, να μαγειρέψω.

Ούτε καν να γράψω…». Άκουγα τη γενναία γιαγιά Αλίκη να λέει που δεν έχει παραπονεθεί ποτέ για αρρώστιες και πόνους. Θα μπορούσα να την συμπεριλάβω στους τρεις ανθεκτικότερους ανθρώπους στον πόνο. Κι όμως…

Για πολλά χρόνια γύρω από τη ρευματοειδή αρθρίτιδα υπήρχε ένα πέπλο μυστηρίου και μία ελλιπής γνώση για την ίδια την ασθένεια. Πλέον τα συμπτώματα είναι πολύ συγκεκριμένα και «μιλούν» μόνα τους.

Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου αυτό το γράμμα από άγνωστο παραλήπτη. Το διάβασα και με γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα. Βασικά με αφύπνισε και με ευαισθητοποίησε ακόμη περισσότερο για τους ασθενείς που πάσχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

«Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 32 ετών. Ένιωθα πόνο στις παλάμες και τα πέλματα. Το πρωί ξυπνούσα με μουδιασμένα χέρια. Οι κινήσεις μου έγιναν πιο δύσκολες. Με τον καιρό τα συμπτώματα χειροτέρευαν.

Πόνος στις αρθρώσεις, κόπωση, ναυτία, ημικρανίες. Μετά από άσκοπες επισκέψεις σε ορθοπεδικούς και φυσικοθεραπευτές, κατέληξα στο ρευματολόγο. Διάγνωση: Ρευματοειδής Αρθρίτιδα. Πανικοβλήθηκα. Με κατέβαλε ο φόβος. Φόβος που σε παραλύει.

Ακολούθησαν εφιαλτικά χρόνια. Η κατάστασή μου χειροτέρευε. Απογοητεύτηκα. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Κάποιες μέρες δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κάποιες μέρες δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ήθελα να ξυπνήσω μια μέρα και να μην πονάω. Ήθελα όλα αυτά να είναι ένα κακό όνειρο.

Το πρωί πονούσα τόσο πολύ, που έβαζα τα κλάματα. Με δυσκολία περπατούσα από τον πόνο. Θυμάμαι τη δυσκαμψία και το πρήξιμο στα δάκτυλα μου. Δεν μπορούσα να κάνω απλές κινήσεις. Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να κόψεις μια φέτα ψωμί; Ξέρεις τι είναι να σου πέφτουν τα αντικείμενα από τα χέρια; Μια μέρα η κούπα του καφέ γλίστρησε από τα χέρια μου. Ο καφές χύθηκε πάνω μου. Έπρεπε να αλλάξω ρούχα.

Δυσκολευόμουν να κουμπώσω ακόμη και το πουκάμισο μου. Πάλι πήγα καθυστερημένη στο γραφείο. Ήταν η μέρα που έχασα τη δουλειά μου. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Είχα κουραστεί πια να απολογούμαι. Έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες για να μείνω στο σπίτι. Λόγω του πόνου, δεν μπορούσα πιά να εργαστώ.

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα πάει νωρίτερα στο ρευματολόγο; Θυμώνω με τον εαυτό μου. Έπρεπε να είχα δώσει περισσότερη σημασία στα πρώτα συμπτώματα: κόπωση, πρωινή δυσκαμψία, πρήξιμο στις αρθρώσεις. Τότε δεν ήξερα και τα αγνόησα. Αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα θεραπεία, τώρα θα ήμουν πολύ καλύτερα.

Πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια για να λάβω την κατάλληλη βοήθεια. Απέκτησα ξανά μια ολοκληρωμένη ζωή. Έχω δώσει πολύ σκληρή μάχη. Αρνούμαι όμως να τα παρατήσω! Πλέον νιώθω πολύ αισιόδοξη. Βλέπω φως σε κάθε βήμα της ασθένειάς μου. Αντιμετωπίζω κάθε μέρα όπως έρχεται. Άλλοτε πονάω λιγότερο και άλλοτε περισσότερο. Παρά τον πόνο, εξακολουθώ να ζω τη ζωή μου!

Πολλοί άνθρωποι πάσχουν από Ρευματοειδή Αρθρίτιδα και δεν το γνωρίζουν. Κι όμως, αν διαγνωστεί έγκαιρα, η Ρευματοειδής Αρθρίτιδα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μέσα από αυτό το γράμμα, σου ζητώ να διαδώσεις το μήνυμα για ενημέρωση και έγκαιρη διάγνωση της νόσου. Σου ζητώ να μπεις για λίγο στη θέση μου.

Να γίνεις εσύ η φωνή μου. Να προσπαθήσεις να νιώσεις τι σημαίνει να δυσκολεύεσαι να κάνεις ακόμη και τις πιο απλές κινήσεις. Όπως να πιάσεις ένα μολύβι και να γράψεις. “Πιάσε το μολύβι”, βίωσε για λίγο αυτή τη δυσκολία και ενημέρωσε τους φίλους σου. Μπορεί το μήνυμά σου να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου!».