Γιατί ένας τύπος στο Αιντάχο, αποφάσισε να ρίξει από αεροπλάνο 76 κάστορες μέσα σε κουτιά

Τι ακριβώς συνέβη σε μια μικρή πόλη της Αμερικής

Οι κάστορες είναι γνωστοί για τις μηχανικές τους ικανότητες, κατασκευάζοντας περίπλοκα φράγματα και κατοικίες που μεταμορφώνουν τοπία.

Αυτές οι δομές όχι μόνο παρέχουν καταφύγιο στους ίδιους τους κάστορες, αλλά δημιουργούν επίσης υγροτόπους που χρησιμεύουν ως ζωτικά ενδιαιτήματα για μια μυριάδα φυτικών και ζωικών ειδών.

Επιβραδύνοντας τη ροή του νερού και δημιουργώντας λίμνες, οι κάστορες συμβάλλουν στην επαναφόρτιση των υδροφορέων, στη μείωση της διάβρωσης και στη βελτίωση της ποιότητας του νερού. Οι δραστηριότητές τους ενισχύουν επίσης τη βιοποικιλότητα, προσελκύοντας είδη όπως ψάρια, πουλιά και αμφίβια σε υγροτόπους.

Ωστόσο, αιώνες παγίδευσης και απώλειας οικοτόπων έχουν αποδεκατίσει τους πληθυσμούς κάστορες σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική, οδηγώντας σε μείωση των οικολογικών οφελών τους.

Αναγνωρίζοντας τη σημασία της αποκατάστασης αυτών των βασικών ειδών, οι οικολόγοι στο Αϊντάχο έχουν ξεκινήσει φιλόδοξες προσπάθειες για τη μετεγκατάσταση κάστορων σε κατάλληλους βιότοπους.

Τα τελευταία χρόνια, οργανισμοί άγριας ζωής και οργανώσεις προστασίας στο Αϊντάχο έχουν ξεκινήσει προγράμματα για τη σύλληψη και τη μετεγκατάσταση κάστορων από περιοχές όπου προκύπτουν συγκρούσεις με ανθρώπους, σε απομακρυσμένες, μη ανεπτυγμένες τοποθεσίες όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν. Τους παίρνουν από περιοχές όπου προκαλούν ζημιές σε υποδομές ή πλημμυρίζουν γεωργική γη και τους μεταφοέρουν προσεκτικά σε καθορισμένες τοποθεσίες απελευθέρωσης, που συχνά βρίσκονται σε εθνικά δάση ή άλλες προστατευόμενες περιοχές με άφθονες πηγές νερού.

Μόλις απελευθερωθούν, οι κάστορες πιάνουν γρήγορα τη δουλειά τους, κατασκευάζοντας φράγματα και δημιουργώντας λίμνες που αποκαθιστούν τις φυσικές υδρολογικές διεργασίες και ωφελούν το περιβάλλον οικοσύστημα.

Το Central Idaho κατέχει μια προστατευόμενη περιοχή, την περιοχή Frank Church-River of No Return Wilderness. Σε αυτήν την περιοχή βρίσκεται το Chamberlain Basin, ένα σημείο με πολλά δάση.

Τέτοιες μετεγκαταστάσεις άγριας ζωής ήταν ασυνήθιστες το 1948 και οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν, παγιδεύοντας τα ζώα, μεταφέροντάς τα με άλογο ή μουλάρι σε φορτηγό και οδήγησή τους στον δρόμο που βρίσκεται πλησιέστερα στο νέο τους σπίτι, είχαν σημαντικά μειονεκτήματα.

«Η... μέθοδος μεταφοράς ήταν επίπονη, παρατεταμένη, δαπανηρή και είχε ως αποτέλεσμα υψηλή θνησιμότητα», έγραψε ο υπάλληλος της Fish and Game, Elmo W. Heter, σε άρθρο του Journal of Wildlife Management.

Διάφοροι παράγοντες επηρέασαν τα ποσοστά θνησιμότητας κάστορων σε τέτοια ταξίδια. Η μυρωδιά τους ενόχλησε τα άλογα που ήταν υπεύθυνα για τη μεταφορά τους.Οι κάστορες έχουν χαμηλή ανοχή στη θερμότητα όταν είναι έξω από το νερό. Το άγχος της ζέστης και του ταξιδιού ήταν πολύ για τους κάστορες που πεθαίνανε!

Έχοντας γράψει για τα προβλήματα του παλιού τρόπου μεταφοράς ενοχλητικών κάστορων, ενας απλός υπάλληλος, ο Elmo W. Heter εψαχνε να βρει έναν καλύτερο τρόπο για να γίνει η δουλειά. Κατάλαβε ότι ήταν καλύτερα να τα μετακινήσει στα μέσα του καλοκαιριού. Η μεταναστευτική τους περίοδος τελείωσε και θα είχαν χρόνο να εγκλιματιστούν στο νέο τους σπίτι και ήξερε από προηγούμενες προσπάθειες μετεγκατάστασης ότι ήταν καλύτερο να μετακινούνται νεαροί κάστορες, ιδανικά τέσσερις κάθε φορά είτε με ένα αρσενικό σε τρία θηλυκά είτε δύο από το καθένα. Αλλά το ερώτημα παρέμενε: πώς θα μετακινούνταν οι κάστορες;

Σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει στρατιωτικά αλεξίπτωτα που περισσεύουν για να ρίξουν τους κάστορες στο νέο τους σπίτι από ένα αεροπλάνο.

Όσο περίεργο και αν φαίνεται στα χαρτιά, ήταν τουλάχιστον οικονομικό όμως έπρεπε να επινοήσει κιβώτια μεταφοράς που θα μπορούσαν να κατέβουν με ασφάλεια από ένα αεροπλάνο και από τα οποία οι κάστορες θα μπορούσαν να βγουν εύκολα μόλις προσγειωθούν. Ώσπου το βρήκε.