Αυτοκτονεί ο Νέρων και ο λαός θρηνεί – Γιατί οι ιστορικοί αμαύρωσαν τη φήμη ενός δημοφιλούς Αυτοκράτορα

Το όνομά του ήταν Νέρων, συνώνυμο με πύρινες σκέψεις… Όμως τελικά, ο αυτοκράτωρ της Ρώμης Νέρων ήταν το τέρας που παρουσιάζεται από κάποιους ιστορικούς ή ήταν το θύμα τους, που ούτε τη Ρώμη έκαψε, ούτε τους χριστιανούς κυνήγησε;

Ο Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός ή Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 37 και αυτοκτόνησε μια μέρα σαν σήμερα 9 Ιουνίου του 68.

Ο Νέρων θεωρείται «φαύλος, απερίσκεπτος, σπάταλος, τρυφηλός, αναίσχυντος, πυρομανής»… Έτσι μας τον παρουσιάζει- με μια πρώτη ανάγνωση- η Ιστορία. Και όμως, πολλά από τα πιο πάνω επίθετα που «κόλλησαν» οι ιστορικοί στον Ρωμαίο αυτοκράτορα ήταν από άδικα έως απαράδεκτα, όπως προκύπτει από άλλους πιο μετριοπαθείς συναδέλφους τους.

Η φωτιά που κατέκαψε τη Ρώμη, τον Ιούλιο του 64 μ.Χ, άρχισε κατά την απουσία του Νέρωνα στον τόπο γέννησής του, το Άντιο, 50 και κάτι χιλιόμετρα μακριά από τη Ρώμη, απόσταση τεράστια για την εποχή! Το στερεότυπο θέλει τον Νέρωνα να παίζει τη λύρα του εμπνεόμενος από τις φλόγες που έπνιγαν την πόλη του!

Ο εμπαθής προς τον Νέρωνα ιστορικός Σουητώνιος, καταγράφει πως άνθρωποι του παλατιού έβαλαν τη φωτιά, παραδεχόμενος, όπως και ο συνάδελφός του Τάκιτος, πως ο αυτοκράτορας ειδοποιήθηκε την τέταρτη μέρα της πυρκαγιάς, όταν η μισή Ρώμη είχε καταστραφεί. Και η λογική της Ιστορίας έρχεται να υποβάλει ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Ποιον αυτοκράτορα θα συνέφερε να κάψει την πρωτεύουσα του, γνωρίζοντας τις ολέθριες συνέπειες της πράξης στην οικονομία και την τάξη της χώρας;



Οι πιο ψύχραιμοι μελετητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο φιλέλλην, λαοφίλητος και δημοκράτης Νέρων, έπεσε θύμα μιας από τις πιο βρόμικες ίντριγκες της Ιστορίας και των ιστορικών! Οι ίδιοι μελετητές, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, καταλήγουν «δείχνοντας» ως ενόχους του εμπρησμού τους χριστιανούς. Να σημειώσουμε πως οι κορυφαίοι απολογητές του χριστιανισμού (Τερτυλλιανός, Ωριγένης και Ευσέβιος Καισαρείας) αποσιωπούν ένα τόσο σημαντικό γεγονός όπως ο εμπρησμός της Ρώμης, που οδήγησε στον πρώτο μεγάλο διωγμό εναντίον των χριστιανών! Σουητώνιος και Δίων Κάσσιος δεν έγραψαν έναν καλό λόγο για τον Νέρωνα στις ιστορίες τους, κάτι που κάνει τουλάχιστον ύποπτη την τόσο αρνητική στάση τους, αφού και καλά είχε κάνει και πολλές από τις αποφάσεις του χαιρετίστηκαν με ενθουσιασμό από τον λαό.



Νέρων: θύμα ή θύτης;


Το τέλος του Αυτοκράτορα




Το 68, επαναστάτες με αρχηγό τον διοικητή της Ισπανίας Γάλβα (ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ…), έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον της Ρώμης· τους ακολούθησαν και οι σωματοφύλακες του Αυτοκράτορα, ενώ ο Νέρων προσπαθούσε να διαφύγει. Καταλαβαίνοντας πλέον, πως πλησίαζε το τέλος του, ο Νέρων, υποχρέωσε έναν από τους υπηρέτες του να τον μαχαιρώσει.



Σουητώνιος και Δίων Κάσσιος έγραψαν πως ο λαός πανηγύρισε τον θάνατο του Νέρωνα, κάτι που μάλλον είναι πέρα ως πέρα αναληθές. Η αριστοκρατία και οι Συγκλητικοί, ναι, χάρηκαν όταν έφυγε από τη μέση ο Νέρων, όχι όμως ο απλός λαός και οι σκλάβοι, που τον πένθησαν πραγματικά, κάτι που βεβαιώνει τόσο ο Τάκιτος όσο και άλλοι ρωμαίοι ιστορικοί. Δυο επόμενοι αυτοκράτορες εξάλλου, ο Μάρκος Σάλβιος Όθων και ο Βιτέλλιος Γερμανικός, τη μνήμη του Νέρωνα επικαλούνταν για να αποσπάσουν τη λαϊκή υποστήριξη. Ο Νέρων ήταν προστάτης των τεχνών, εξαίρετος συνθέτης μουσικής και υποστήριξε την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.



Ένας λαομίσητος ηγέτης, πάνω από τον τάφο του, θα εισέπραττε μια αγκαλιά από αγριόχορτα και την ασύνορη χλεύη όσων δεινοπάθησαν επί της θητείας του, όμως… Όμως ο Νέρων τιμήθηκε και μετά θάνατον από τους πολίτες της Ρώμης, κακοσυστήθηκε ωστόσο από τους ιστορικούς στις επόμενες γενιές που τον παρέλαβαν λερωμένο.