Είναι εκείνη η άβολη στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο και ο ήχος που σε ξυπνάει. Ψάχνεις να βρεις τη συσκευή και νοιώθεις έναν όγκο στο πλάι και αναρωτιέσαι τι στο διάβολο συμβαίνει, αυτό το κρεβάτι είναι δικό σου. Νομίζεις. Είναι ο κύριος Μολότοφ, που μπαϊλντισμένος από τη ζέστη χώθηκε στο δωμάτιο, ανέβηκε στο κρεβάτι και απολαμβάνει τη δροσιά του αιρ κοντίσιον. Εννοείται πως δεν έχεις πάρει χαμπάρι πότε ανέβηκε και θρονιάστηκε δίπλα σου.
Κι ενώ το κινητό σταματά να χτυπάει, σαν οβίδα σκάει στο κρεβάτι η κυρία Μπαλού, νιαουρίζοντας σπαρακτικά λες και λιμοκτονεί εδώ και μέρες. Η φάση είναι, «ξύπνα, αρκετά κοιμήθηκες, θέλω φαί και το θέλω τώρα!» Κάπως έτσι είναι η ζωή με μια γάτα – εν προκειμένω με δύο.
Παγκόσμια ημέρα της γάτας η σημερινή και στο μυαλό έρχεται αυθόρμητα εκείνο το κινέζικο γνωμικό που λέει ότι ο θεός έφτιαξε τις γάτες επειδή ο άνθρωπος δεν μπορούσε να χαϊδέψει τις τίγρεις. Σοβαρά παιδιά; Για να σας δω απέναντι σε ενοχλημένη ή θυμωμένη γάτα πώς ακριβώς θα αντιδράσετε όταν σε χρόνο dt θα σας έχει γεμίσει γρατζουνιές και δεν θα έχετε πάρει χαμπάρι από που σας ήρθε.
Γάτα-τσαμπουκάς
Την έκανα την εξυπνάδα πριν κάποια χρόνια όταν ένας μουρντάρης –πανέμορφος- κεραμιδόγατος πολιορκούσε την κυρία Μπαλού. Όπου κυρία Μπαλού, η επονομαζόμενη αυτοκράτειρα, είχε καθίσει στο γείσο του μπαλκονιού ως άλλη Ιουλιέτα κοιτάζοντας αδιάφορα προς τον Ρωμαίο της που νιαούριζε από κάτω. Την είδα και εγώ Μαρίκα Νέζερ ως προξενήτρα στην ταινία «Της Κακομοίρας» και είπα να φέρω κοντά τα ζωντανά. Με το που σήκωσα τον βαρύμαγκα από το έδαφος μού άστραψε δύο-τρεις νυχιές ξεγυρισμένες στο πρόσωπο, έτσι για να τον θυμάμαι. Τρέχα για αντιτετανικό βραδιάτικα στα επείγοντα με τη φάτσα μέσα στα αίματα.
Ο κύριος Μολότοφ οδεύει προς τα 14 έτη της ζωής του. Η κυρία Μπαλού προς τα 7. Ο κύριος Μολότοφ θα νιαουρίσει μόνο όταν πεινάσει ή αν είναι εκνευρισμένος οπού εκεί θυμίζει τον Ντόναλντ Ντακ με αυτό το χαρακτηριστικό «χχχχχ» που βγαίνει απ’ τον φάρυγγα. Η κυρία Μπαλού είναι πιο ομιλητική, μπορεί με τις ώρες να νιαουρίζει αν της απευθύνεις τον λόγο. Ειδικεύεται επίσης στα βαρελάκια που τα πραγματοποιεί με μεγάλη χάρη γοητεύοντας τα πλήθη.
Αυτά τα γράφει ένας άνθρωπος που έως μια ηλικία είχε αλλεργία στις γάτες. Το δάκρυ και η φαγούρα στο λάρυγγα πήγαιναν σύννεφο. Δεν ξέρω τι άλλαξε, μάλλον το όλο θέμα λειτούργησε ομοιοπαθητικά όταν πριν μερικά χρόνια αποφάσισα να υιοθετήσω ένα μικρό γατάκι που ήταν έρημο στο δρόμο. Το σπίτι που έμενα τότε είχε κήπο, την περισσότερη ώρα ο μικρός ήταν εκεί έξω. Νομίζω ότι αυτή η σταδιακή επαφή μαζί του λειτούργησε θεραπευτικά. Σήμερα, ειδικά το χειμώνα, τόσο ο κ. Μολότοφ όσο και η κυρία Μπαλού θα πάρουν θέση στο κρεβάτι και αν θέλουν –αν- θα κάνουν χώρο και για τους χιούμανς.
Όσοι γατόφιλοι διαβάζετε αυτό το κείμενο είμαι σίγουρος ότι έχετε πολλές ιστορίες να μοιραστείτε. Αλλά αυτό το κείμενο δεν είναι μόνο για εσάς. Είναι γι’ αυτά τα απίστευτα ζώα που σε μαθαίνουν τόσα πολλά, και κυρίως αυτό που σε διδάσκουν είναι ο σεβασμός στον προσωπικό χώρο του άλλου και πως τίποτε και κανείς δεν είναι δεδομένα.
Αν ο σκύλος έρθει 20 στις 10 φορές που θα τον καλέσεις, η γάτα θα έρθει τις μισές. Πολλές φορές θα εμφανιστεί την ώρα που θέλει αυτή και όχι επειδή την κάλεσες. Και θα κάνει εκείνη την απίστευτα τρυφερή κίνηση, της κεφαλιάς στο δικό σου κεφάλι για να σε χαιρετήσει, να αφήσει τη μυρωδιά της πάνω σου και να δείξει πόσο σε αγαπάει.
Όρθια ουρά, χαρούμενη γάτα
Το κάνει με την ίδια ευκολία που θα μάθει να ανταποκρίνεται στ’ όνομά της ή όταν θα σε περιμένει πίσω από την πόρτα να επιστρέψεις, εσύ ο μεγάλος κυνηγός που στις σακούλες που κουβαλάς σίγουρα έχεις κάτι και για την ίδια. Το κάνει αυτόματα, όπως όταν είσαι αγχωμένος η στεναχωρημένος και θα έρθει να τριφτεί πάνω σου ή να καθίσει στην αγκαλιά σου με εκείνο το ρυθμικό, γαλήνιο «πουυυυυρ» που βγαίνει από τα σπλάχνα της και στο μεταδίδει προκειμένου να ρίξεις τους ρυθμούς σου, να ηρεμήσεις.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο χαλαρή εικόνα στη καθημερινότητα ενός γατόφιλου, απ’ το να βλέπει μια όρθια ουρά, ελαφρώς καμπυλωτή στην άκρη να κινείται παιχνιδιάρικα στο χώρο, δείγμα ευτυχίας του ζωντανού που αισθάνεται ασφάλεια και το δείχνει. Η γάτα μια χαρά δείχνει τα συναισθήματά της, εννοείται πως δένεται με τους ανθρώπους της, εννοείται πως αντιλαμβάνεται το άγχος, τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό που μπορεί να επικρατήσουν ανά πάσα στιγμή μέσα στο σπίτι. Και θ’ αντιδράσει ανάλογα, όντας ένα από τα πιο ευφυή πλάσματα που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο.
Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης, της Τσεϊντά Τορούν. Ένα ντοκιμαντέρ για τις αδέσποτες γάτες της Πόλης μέσα από τα μάτια 7 εξ αυτών, αλλά και των ανθρώπων που τις φροντίζουν καθημερινά.
Σε λογοτεχνικά κείμενα είναι άπειροι εκείνοι –Έλληνες και ξένοι- που έχουν συμπεριλάβει τις γάτες στα κείμενα ή τα ποιήματά τους. Από τον Καβάφη και τον Παλαμά, έως τον Σεφέρη και τον Ελύτη, από τον Τζέιμς Τζόυς, τον Χέμινγουεϊ και τον Κίπλινγκ, έως τον Μποντλέρ, τον Μπάροουζ και τον Ζακ Πρεβέρ. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου