Αυτά που κάνει ένας ιατροδικαστής σε μία νεκροψία δεν τα βλέπουμε στις ταινίες

Παρά τα όσα έχεις δει σε ταινίες και τηλεοπτικές αστυνομικές σειρές, οι περισσότερες νεκροψίες είναι ελάχιστα επεμβατικές.

Μερικές φορές δεν είναι σαφές πώς ή γιατί πέθανε ένας άνθρωπος. Μια λεπτομερής εξέταση του σώματος, γνωστή ως νεκροψία ή νεκροτομή, πάντα βοηθά.

Παρά τα όσα έχεις δει σε ταινίες και τηλεοπτικές αστυνομικές σειρές, οι περισσότερες νεκροψίες είναι ελάχιστα επεμβατικές: Το σώμα συχνά παραμένει ανέπαφο καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, η οποία στηρίζεται κυρίως στην απλή παρατήρηση από τους ειδικούς.

 Μερικές φορές, ωστόσο, απαιτείται πιο εκτεταμένη έρευνα.

Κάθε θάνατος δεν οδηγείτε σε νεκροψία

Εάν κάποιος πεθάνει από φυσικά αίτια και δεν υπάρχουν ενδείξεις ύποπτων περιστάσεων ή πρόσφατο ιατρικό ιστορικό, ο θάνατος πιστοποιείται από γιατρό.

Στη συνέχεια, το πτώμα παραδίδεται στη φροντίδα του γραφείου κηδειών.

Όταν όμως παραμένουν ερωτηματικά σχετικά με τον θάνατο, εξειδικευμένοι γιατροί και βοηθητικό προσωπικό ενδέχεται να ερευνήσουν το πτώμα περαιτέρω.

Μη στεφανιαίες και στεφανιαίες αυτοψίες

Ανάλογα με τις συνθήκες θανάτου, υπάρχουν δύο τύποι νεκροψίας: Η νεκροψία από ιατροδικαστή και η νεκροψία από γιατρό ανατομικής παθολογίας, όταν η αιτία θανάτου είναι γνωστή, αλλά χρειάζονται περισσότερες πληροφορίες.

Για παράδειγμα, μία οικογένεια μπορεί να επιθυμεί να μάθει για την έκταση μιας γνωστής ιατρικής πάθησης που οδήγησε το συγγενικό τους πρόσωπο στον θάνατο, πόσο αποτελεσματικές ήταν οι θεραπείες που προηγήθηκαν ή αν υπάρχουν ενδείξεις για πιθανή μη διαγνωσμένη ιατρική πάθηση που μπορεί να συνέβαλε στον θάνατο.

Οι μη ιατροδικαστικές νεκροψίες διενεργούνται σε νεκροτομείο νοσοκομείου ή σε ιατροδικαστική μονάδα από ανατομικό παθολόγο, ο οποίος είναι ειδικός στην ανίχνευση και διάγνωση ασθενειών σε όργανα και ιστούς – κυρίως στους ζωντανούς.

Ένας ιατροδικαστής-ανατομικός παθολόγος συμμετέχει σε ιατρικο-νομικές έρευνες και εξετάζει το σώμα και τα όργανά του για να αναζητήσει ασθένειες ή τραυματισμούς που μπορεί να προκάλεσαν τον θάνατο.

Η νεκροψία από ιατροδικαστή γίνεται όταν ο θάνατος είναι ξαφνικός, βίαιος, αφύσικος ή αποτέλεσμα ατυχήματος. Θάνατοι σαν αυτούς χαρακτηρίζονται ως «αναφερόμενοι» και, βάσει νόμου τα πτώματα πρέπει να εξετάζονται από τον ιατροδικαστή, ο οποίος είναι δικαστικός λειτουργός με νομική κατάρτιση.

Αυτές οι αναφορές, που συνήθως συντάσσονται από την αστυνομία, καθώς και η σχετική με το κράτος νομοθεσία, βοηθούν τον ιατροδικαστή να αποφασίσει αν θα διατάξει ή όχι νεκροψία.

Η εντολή αυτή μπορεί να αναφέρεται σε μια ελάχιστα επεμβατική εξωτερική εξέταση, μια εσωτερική εξέταση μιας μόνο σωματικής κοιλότητας ή μια επεμβατική νεκροψία πολλαπλών κοιλοτήτων

Τα πρώτα βήματα

Εφόσον ο ιατροδικαστής διατάξει νεκροψία, το σώμα υποβάλλεται πρώτα σε αξονική τομογραφία, η οποία μπορεί να είναι αρκετή ώστε να προσδιορίσει η ακριβής αιτία θανάτου χωρίς περαιτέρω έρευνα.

Εάν όχι, το πτώμα θα τοποθετηθεί στη συνέχεια προσεκτικά σε ένα τραπέζι, και θα ακολουθήσει εξωτερική εξέταση, με τον ιατροδικαστή να ερευνά την επιφάνεια του σώματος και να καταγράφει τυχόν ορατά σημάδια αιτίας θανάτου ή αναγνωριστικά σημάδια.

Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν τατουάζ ή ουλές που μπορούν να καθορίσουν ή να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα του θανόντος, σε περίπτωση που αυτή δεν είναι ακόμα γνωστή.

Παράλληλα, οι ειδικοί τραβούν φωτογραφίες του πτώματος και λαμβάνονται δείγματα σωματικών υγρών, όπως ούρα, αίμα και υαλοειδές υγρό από τα μάτια, τα οποία εξετάζονται για δηλητήριο και ναρκωτικές ουσίες.

Σε πολλές περιπτώσεις, η αιτία θανάτου μπορεί να προσδιοριστεί μόνο από την εξωτερική εξέταση και δεν είναι απαραίτητος κανένας περαιτέρω έλεγχος – άλλες φορές, βέβαια, απαιτούνται πιο επεμβατικές μέθοδοι.

Αφαίρεση οργάνων

Ο εκσπλαχνισμός είναι η διαδικασία αφαίρεσης των οργάνων για να τα εξετάσει λεπτομερώς ο ιατροδικαστής, ώστε να βοηθήσει στον προσδιορισμό της αιτίας θανάτου.

Η πιο συνηθισμένη τεχνική εκσπλαχνισμού είναι γνωστή ως μέθοδος Letulle. Το πρώτο βήμα αυτής της διαδικασίας περιλαμβάνει τη χρήση ενός νυστεριού για τη διενέργεια μιας μεγάλης τομής στο δέρμα, γνωστής συνήθως ως τομή y.

Αυτή η τομή εκτείνεται από πίσω από κάθε αυτί ή, μερικές φορές, από τα κόκαλα της κλείδας, μέχρι τη μέση γραμμή του θώρακα - ακριβώς πάνω από το στέρνο.

Η τομή επεκτείνεται μέσω του κέντρου του θώρακα προς την κοιλιά, σταματώντας στο μπροστινό μέρος του πυελικού οστού.

Το δέρμα, το λίπος και τα στρώματα των μυών τραβιούνται προς τα πίσω για να αποκαλυφθούν οι δομές του λαιμού, τα όργανα της κοιλιάς και ο θώρακας. Στη συνέχεια, ο θώρακας κόβεται σε κάθε πλευρά με τη χρήση ειδικού ψαλιδιού για να επιτραπεί η αφαίρεση του μπροστινού μέρους της θωρακικής πλάκας, αποκαλύπτοντας την καρδιά και τους πνεύμονες.

Μετά από επιθεώρηση της θέσης των οργάνων στο θώρακα και την κοιλιά, μπορεί να αφαιρεθεί το έντερο και τα γύρω όργανα. Μόλις αφαιρεθεί, ο παθολόγος μπορεί να κάνει λεπτομερή εξέταση, ζυγίζοντας κάθε όργανο ξεχωριστά. Στη συνέχεια τα τεμαχίζει για να διαπιστώσει εάν υπάρχουν ορατά σημάδια ασθένειας ή τραύματος που θα μπορούσαν να έχουν συμβάλει στην αιτία θανάτου.

Επιπλέον, λαμβάνονται δείγματα ιστών από κάθε όργανο για ιστολογική εξέταση προκειμένου να αναζητηθούν στοιχεία για την αιτία θανάτου.

Ο εγκέφαλος

Ο ιατροδικαστής μπορεί επίσης να ζητήσει την εξέταση του εγκεφάλου. Αυτό περιλαμβάνει μια τομή στο τριχωτό της κεφαλής εντός της γραμμής των μαλλιών, όπου είναι δυνατόν, ώστε το δέρμα να μπορεί να αποκολληθεί για να αποκαλυφθεί το κρανίο.

Η κορυφή του κρανίου θα αφαιρεθεί με τη χρήση ενός πριονιού ταλάντωσης για να αποκτήσει πρόσβαση στον εγκέφαλο, ο οποίος στη συνέχεια θα αφαιρεθεί, αφού διαχωριστεί από το εγκεφαλικό στέλεχος.

Ο ιατροδικαστής αναζητά ενδείξεις θρόμβων αίματος, τραύματος ή ασθένειας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να δώσει εντολή να κρατηθεί ο εγκέφαλος για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για πιο λεπτομερή εξέταση.

Μετά το πέρας της νεκροψίας, τα όργανα επιστρέφονται στην κοιλιακή κοιλότητα και όλες οι τομές κλείνουν με ράμματα.

Στη συνέχεια, το πτώμα δίνεται στους συγγενείς για να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες για την κηδεία. Μια ενδιάμεση έκθεση σχετικά με την αιτία θανάτου συντάσσεται και τίθεται στη διάθεση της οικογένειας.

Αυτή θα επικαιροποιηθεί με τον τελικό προσδιορισμό της αιτίας θανάτου μετά την επιστροφή των αποτελεσμάτων των εξετάσεων. Ορισμένες φορές, η αιτία θανάτου αναφέρεται ως «μη εξακριβωμένη».

Πηγή: The Conversation