Βρίσκεται στην κεντρική Ισπανία, στην επαρχία της Γουαδαλαχάρα, σε απόσταση μιάμισης ώρας οδικώς από τη Μαδρίτη. Χτισμένη μέσα σε πράσινες κοιλάδες και ρεματιές, η μικρή μεσαιωνική πόλη Μπριχουέγκα (Brihuega) κάθε καλοκαίρι μεταμορφώνεται. Στα χωράφια όπου κάποτε διεξήχθησαν μερικές από τις πιο αιματηρές μάχες του Ισπανικού Εμφυλίου, ανθίζουν μεθυστικές λεβάντες που προσελκύουν χιλιάδες ταξιδιώτες οι οποίοι σπεύδουν να απολαύσουν την ομορφιά του τοπίου που συναγωνίζεται ευθέως τη διάσημη για τα λιβάδια λεβάντας Προβηγκία στη Γαλλία.
«Χωρίς να θέλω να πω κάτι κακό για τους Γάλλους, οι Ισπανοί, είμαστε ίσως περισσότερο dicharacheros», δηλώνει στους The New York Times ο Ángel Corral Manzano, ο μεγαλύτερος καλλιεργητής λεβάντας στη Brihuega, χρησιμοποιώντας έναν δύσκολο να μεταφραστεί ισπανικό όρο που σημαίνει εξωστρεφής και ομιλητικός. «Είμαστε πολύ πρόθυμοι, ενθουσιασμένοι που σας καλωσορίζουμε».
«Η Brihuega είχε αρχίσει να χάνει τον πληθυσμό της», όπως παραδέχτηκε ο δήμαρχος της, Luís Viejo Esteban. «Αυτή ήταν η τάση πριν τεθεί σε εφαρμογή το κοινωνικοοικονομικό μας μοντέλο, κυρίως όσον αφορά στον τουρισμό».
Πλέον η πόλη αναπτύσσεται χάρη στον τουρισμό με επίκεντρο τη λεβάντα. Τον περασμένο Ιούλιο, στην αιχμή της ανθοφορίας, την επισκέφθηκαν περισσότεροι από 120.000 τουρίστες, σημειώνει ο δήμαρχος. Η λεβάντα αποφέρει ετησίως από 4 έως 6,5 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Alcalá de Henares και της Fadeta, μιας τοπικής ομάδας αγροτικής ανάπτυξης. «Αν μου έλεγε κανείς πριν από 10 χρόνια ότι, χάρη στη λεβάντα, θα υπήρχε τόσος τουρισμός, ότι θα ανοίξουν τόσα πολλά καταστήματα, τόσα πολλά εστιατόρια, δεν θα τον πίστευα», σχολιάζει ο κ. Corral. «Είμαστε απλά αγρότες. Ζούμε από τη γη και ζούμε για τη γη».
Ο Corral και τα δύο αδέρφια του ξεκίνησαν την καλλιέργεια της λεβάντας το 2007, όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του, Andrés, διαπίστωσε σε ένα ταξίδι στην Προβηγκία ότι η σύσταση του εδάφους είναι παρόμοια με της γενέτειρας του. Η Γουαδαλαχάρα είχε ήδη το espliego, ένα άγριο, ορεινό φυτό της οικογένειας της λεβάντας που είναι δύσκολο να καλλιεργηθεί. Oι αδελφοί Corral άρχισαν να καλλιεργούν γαλλική λεβάντα, η οποία χρησιμοποιείται σε αρώματα και εφαρμογές υψηλής ποιότητας, και lavandin, ένα υβρίδιο espliego και λεβάντας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εμπορικά προϊόντα, όπως καθαριστικά.
«Είχαμε φυτέψει σιτηρά -σιτάρι και κριθάρι- αλλά ξέραμε ότι θα ήταν καλό να διαφοροποιηθούμε», λέει ο Corral. Ο τουρισμός δεν ήταν ποτέ στο μυαλό τους. Ξεκίνησαν φυτεύοντας για αρχή μερικά χωράφια ώσπου διαπίστωσαν ότι ένα εκτάριο λεβάντας -περίπου δυόμισι στρέμματα- μπορούσε να τους αποφέρει λίγο περισσότερα χρήματα από ένα εκτάριο σιτάρι. Στην πορεία κάλεσαν τον Emilio Valeros, έναν Ισπανό αρωματοποιό, ο οποίος έγινε συνεργάτης στο αποστακτήριό τους για τη μετατροπή της καλλιέργειας σε έλαιο.
Φεστιβάλ Λεβάντας με μουσική και υψηλή γαστρονομία
Το 2013, η οικογένεια διοργάνωσε μια συναυλία στα λιβάδια της λεβάντας με φόντο το ηλιοβασίλεμα, προσκαλώντας 40 φίλους για μπύρα και τζιν τόνικ με γεύση λεβάντας. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη ώστε εξελίχθηκε στο δημοφιλές Φεστιβάλ Λεβάντας που διοργανώνει η πόλη κάθε Ιούλιο, με υπαίθριες συναυλίες, workshop, αλλά και υψηλή γαστρονομία (από τις πρόσφατες αφίξεις και ο βραβευμένος με 2 αστέρια Michelin, σεφ Dani Garcia).
Στον «κήπο της Αλκαρίας», όπως είναι το προσωνύμιο της Μπριχουέγκα, που απλώνεται μέσα σε μαυριτανικά τείχη, η λεβάντα πρωταγωνιστεί. Οι πεζόδρομοι είναι στολισμένοι με λιλά κορδέλες, μπουκέτα λεβάντας και ομπρέλες στο ίδιο χρώμα, ενώ στα τοπικά αρτοποιεία πωλούνται μπισκότα με γεύση λεβάντας και στα καταστήματα και τους υπαίθριους πάγκους κάθε λογής προϊόντα, από μέλι με γεύση λεβάντας μέχρι σαπούνια και καλλυντικές κρέμες.
Ωστόσο, η πόλη έχει ακόμη πολλά να προσφέρει: Από την κορυφή του Κάστρου Piedra Bermeja με την πανοραμική θέα στον ποταμό Tajuña όπου τα παιδιά μαθαίνουν να κολυμπούν και την εκκλησία Santa María de la Peña του 13ου αιώνα με το παλιό μοναστήρι των Φραγκισκανών, μέχρι το σιντριβάνι La Blanquina, με τα δώδεκα στόμια και τις πλατείες με τις στοές, όπως η Calle Mayor, η Plaza del Coso και η Calle de Armas.
Η γοητεία και οι ομοιότητες της περιοχής με την Προβηγκία δεν σταματούν, σύμφωνα με το οδοιπορικό των NYT, στα χωράφια της λεβάντας. Η επαρχία της Γουαδαλαχάρα μπορεί να υπερηφανεύεται για την πλούσια γαστρονομία της, τους αμπελώνες, τις πεζοπορικές και ποδηλατικές διαδρομές και τα χωριά από πέτρα, που μπορεί να ανακαλύψει κανείς στην ευρύτερη περιοχή, όπως η πόλη Cogolludo, 45 λεπτά οδικώς βόρεια της Brihuega και το Valverde de los Arroyos, μια από τις στάσεις κατά μήκος της διαδρομής των Μαύρων Χωριών, που ονομάστηκαν έτσι επειδή είναι χτισμένα από σχιστόλιθο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου