Η κουίρ τρανς ιδιοκτησία

 

Η ταυτότητά μου, που τόσο πολύ δεν θέλετε να θεωρείται «ιδιοκτησία» μου,

μπορεί να γίνει ιδιοκτησία και περιουσία στα χέρια των άλλων.

Ερωφίλη Κόκκαλη

ΑΓΑΠΗΤΕ ΔΗΜΑΡΧΕ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Αγαπητό δημοτικό συμβούλιο

Είμαι μια τρανς από αυτές που μεγάλωσαν στην Αθήνα, ανάμεσα σε αριστερούς προγόνους, μέσα σε φτωχά σπίτια, τρώγοντας τη βία με το κουτάλι, αποφεύγοντας τη σεξεργασία και χωρίς να σταματήσω ποτέ να δουλεύω για την επιβίωσή μου.

Όταν μου «επιτρέπεται» ασχολούμαι με τις τέχνες, γράφω ιστορίες, ζωγραφίζω, παίζω ρόλους και συχνά τραγουδάω στο ντους, μοιράζομαι τα ρεσιτάλ ερμηνείας μου με τους γείτονές μου μέσα από το ηχείο του φωταγωγού της πολυκατοικίας όπου κατοικώ, στην Κυψέλη. Συνήθως τραγουδάω τον «Κοκαϊνοπότη» και την «Ιεροσυλία», αλλά, όπως πιθανόν γνωρίζετε, οι περισσότεροι γείτονές μου είναι τουρίστες, αναγκάστηκα λοιπόν να εντάξω στο ρεπερτόριο το «Non, je ne regrette rien» και το «Born this way». Ποτέ δεν θα τους ζητούσα να πληρώσουν εισιτήριο για την ψυχαγωγία που τους προσφέρω.

Οι τρανς εργατοώρες που αφιερώνω για να δημιουργήσω στο περιθώριο μιας καθημερινότητας που δεν μου επιτρέπει να αναπνεύσω χωρίς να μου θυμίζει πως είμαι δακτυλοδεικτούμενη είναι «ιδιοκτησία». 

Ποτέ δεν σκέφτηκα να ζητήσω χρήματα επειδή κάποιος περαστικός με άγγιξε «κατά λάθος», ή το βλέμμα του κόλλησε στο μπούστο μου, ή με σχολίασε επιδεικτικά, αν και κάποιες φορές σκέφτομαι πως όλοι αυτοί κάτι μου χρωστάνε. Επίσης, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα έπρεπε να αμείβομαι για οποιαδήποτε εργασία κάνω, άλλωστε δεν υπάρχει σπουδαιότερη ανταμοιβή από την αλληλεγγύη και τη συμπερίληψη, όλα τα υπόλοιπα αγαθά τα βρίσκω εύκολα με δόσεις και σε κουπόνια.

Η ταυτότητά μου είναι αόρατη ανάμεσα σε αριστερούς και αντικαπιταλιστές, δεν υφίσταμαι καμία αρνητική διάκριση. Αλλά τον κανιβαλισμό δεν τον γλίτωσα, και να τα παραδείγματά μου.

Κάποια ετεροκανονικά sites λογοτεχνίας που πρόσφατα έγιναν τρανς friendly μού ζητούν να στείλω κείμενα όχι απλά αφιλοκερδώς αλλά χωρίς να έχουν αφιερώσει ούτε μια λέξη στο βιβλίο μου, στην εργασία μου. Κάποια τρανς φίλη μού πρόσφερε το σπίτι της, χωρίς να το ζητήσω, για να κάνω εκεί βίζιτες, που δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, για να της το καθαρίζω φεύγοντας και να παίρνει το ποσοστό της. Κάποιος γκέι ακτιβιστής μού ζήτησε να του παραδώσω ένα πρόγραμμα για τα τρανς δικαιώματα με σκοπό να το καταθέσει προς χρηματοδότηση, χωρίς εμένα. Κάποια Λυρική Σκηνή αναγκάστηκε να κάνει δεύτερη ακρόαση για να βρει την τρανς γυναίκα που θα παίξει τον ρόλο της τρανς γυναίκας, ενώ αρχικά είχε επιλέξει μια ντραγκ κουίν.

Ναι, οι κανίβαλοι είναι παντού και καμία ταυτότητα δεν μου εξασφαλίζει ότι δεν θα με φάνε ζωντανή, και εμένα και τη δουλειά μου. Και δεν αναφέρομαι σε συμβολικό κανιβαλισμό, οι τρανς εργατοώρες είναι απόλυτα ρεαλιστικές και αυτές είναι που θέλω να διαφυλάξω. Οι τρανς εργατοώρες που αφιερώνω για να δημιουργήσω στο περιθώριο μιας καθημερινότητας που δεν μου επιτρέπει να αναπνεύσω χωρίς να μου θυμίζει πως είμαι δακτυλοδεικτούμενη είναι «ιδιοκτησία». Και την ίδια στιγμή που δουλεύω επί δέκα για να πληρωθώ τα μισά ή και τίποτα δεν κουράζομαι να ακούω τη φτώχεια των φτωχών από τα στόματά τους, γιατί ξέρω ότι αυτό είναι ένα από τα λίγα όπλα που τους έχουν απομείνει.

Ναι, δεν πιστεύω ότι οι cis straight άνθρωποι είναι εχθροί μου επειδή δεν έχουμε τις ίδιες εμπειρίες, όμως θα ήθελα η δουλειά μου να βρίσκεται σε ασφαλή χέρια που θα σεβαστούν τον κόπο μου σε σχέση με την ταυτότητά μου και όχι για την ταυτότητά μου. Θέλω να ξέρω ότι οι συνεργάτες δεν είναι εχθρικοί, ότι έχουν καλές προθέσεις και θεωρώ βασική προϋπόθεση το να γνωριστούμε πριν συνεργαστούμε. Θέλω να παίζουν με καθαρά χαρτιά και να μην παριστάνουν τους σωτήρες μου, ενώ έχουν κέρδος από την προσωπική μου εργασία.

Πρόσφατα ο εγχώριος αριστερός κουίρ και μη κόσμος οικειοποιήθηκε την άποψη ενός καλλιτέχνη με διεθνή παρουσία και επί τη ευκαιρία μού υπενθύμισαν πόσο σημαντικό είναι να εξευγενιστώ. Με απειλούν με εξορία από την αριστερά και τον αντικαπιταλισμό με βάση το επιχείρημα ότι η ταυτότητά μου δεν είναι ιδιοκτησία. Κάτι σαν αυτό που κάνουν τα πολιτικά κόμματα με εμάς τις ανένταχτες. Αφού δεν είσαι «δικιά» μας, δεν είσαι τίποτα.

Όμως είναι αργά, φίλοι μου, γιατί γνωρίζω ήδη πως η ταυτότητά μου, που τόσο πολύ δεν θέλετε να θεωρείται «ιδιοκτησία» μου, μπορεί να γίνει ιδιοκτησία και περιουσία στα χέρια των άλλων. Οι άντρες, κουίρ και στρέιτ, αυτοί που προνομιακά γράφουν τις Δέκα Εντολές της αριστερής τέχνης, θέλουν να σταματήσουμε να μιλάμε για τις ταυτότητές μας και τώρα έχουν το τέλειο άλλοθι.

Αγαπητέ δήμαρχε

Αγαπητό δημοτικό συμβούλιο

Αποφάσισα να σας προσφέρω την ταυτότητά μου για ένα άγαλμα. Μπορείτε να επιλέξετε εσείς την τοποθεσία ή το μουσείο· ναι, καλύτερα σε μουσείο γιατί σε δημόσιο χώρο φοβάμαι ότι θα το κανιβαλίσουν κι αυτό.

Αναμένω την απάντησή σας

Με εκτίμηση