Άλντο Μόρο: Ο ιταλός πολιτικός που απήχθη και δολοφονήθηκε από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες»

Ο Άλντο Μόρο (Aldo Moro) υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους ιταλούς πολιτικούς του 20ού αιώνα.

Ηγετικό στέλεχος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, διετέλεσε επανειλημμένα πρωθυπουργός σε κυβερνήσεις συνασπισμού (1963-1968, 1974-1976). Τα ανοίγματά του στην κομμουνιστική Αριστερά προκάλεσαν την απαγωγή και τη δολοφονία του από την ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση «Ερυθρές Ταξιαρχίες» το 1978.

Τέκνο του Ιταλικού Νότου, ο Άλντο Μόρο γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1916 στο Μάλιε της Απουλίας, περιοχή της νοτιοανατολικής Ιταλίας, από γονείς εκπαιδευτικούς. Αποφοίτησε από τον κλασικό Λύκειο Αρχύτα (Liceo Archita) του Τάραντα (Taranto) και στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπάρι, από την οποία αποφοίτησε το 1939.

Από τα φοιτητικά του χρόνια ήταν ενεργό στέλεχος της Καθολικής Νεολαίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διετέλεσε καθηγητής της φιλοσοφίας του δικαίου και του ποινικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι και μετά στον πόλεμο συνέχισε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης ως καθηγητής των θεσμών του δικαίου και της ποινικής δικονομίας.

Πολιτική σταδιοδρομία

Ιδρυτικό μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, εξελέγη βουλευτής για πρώτη φορά το 1946. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε υπουργός Δικαιοσύνης (1955) στην κυβέρνηση του Αντόνιο Σένι και Παιδείας (1957-1959) στις κυβερνήσεις των Άντονε Τζόλι και Αμίντορε Φανφάνι. Το 1959 αναδείχθηκε γενικός γραμματέας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος.

Υποστηρικτής ενός ανοίγματος προς τα αριστερά, ανέλαβε τον Νοέμβριο του 1963 να σχηματίσει κεντροαριστερή κυβέρνηση (Σοσιαλιστών, Σοσιαλδημοκρατών και Ρεπουμπλικάνων), αλλά στις 26 Ιουνίου 1964 αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Διετέλεσε πρωθυπουργός δύο ακόμη διαδοχικών κεντροαριστερών κυβερνήσεων, τον Ιούλιο του 1964 και τον Μάρτιο τού 1966. Προσπάθησε κατόπιν να προσελκύσει στους κόλπους του κόμματός του ένα ρεύμα της Αριστεράς μη εχθρικό προς την ιδέα στήριξης από τους κομμουνιστές ενός κυβερνητικού σχήματος.

Από το 1969 έως το 1974 διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις των Μαριάνο Ρουμόρ, Εμίλιο Κολόμπο, Τζούλιο Αντρεότι και Μαριάνο Ρουμόρ. Από το 1974 έως το 1976 διετέλεσε και πάλι πρωθυπουργός.

Το 1976 εξελέγη πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και παρουσίασε ένα πρόγραμμα που θα επέτρεπε στους κομμουνιστές του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ να συμμετάσχουν σ’ ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. Ήταν η εποχή που η Ιταλία μαστιζόταν από οικονομική και πολιτική κρίση με ένα κύμα τρομοκρατίας να σαρώνει τη χώρα.

Η απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο

Το πρωί της 16ης Μαρτίου 1978, ο Άλντο Μόρο επρόκειτο να μεταβεί στο κοινοβούλιο για να επισφραγίσει με την ψήφο του την κυβέρνηση συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών και Κομμουνιστών με πρωθυπουργό τον χριστιανοδημοκράτη Τζούλιο Αντρεότι.

Καθ’ οδόν έπεσε θύμα απαγωγής από μέλη της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης «Ερυθρές Ταξιαρχίες», όταν το αυτοκίνητό του με το συνοδευτικό αστυνομικό εγκλωβίστηκαν από τέσσερα αυτοκίνητα των τρομοκρατών. Κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών σκοτώθηκαν πέντε καραμπινιέροι.

Με τηλεφώνημά τους στο πρακτορείο ειδήσεων ANSA οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ανέλαβαν την ευθύνη για την απαγωγή του Μόρο και ως αντάλλαγμα ζήτησαν την απελευθέρωση 13 ιδρυτικών μελών της οργάνωσης που κρατούνταν στις φυλακές για τρομοκρατική δράση.

Το ιταλικό κράτος και τα δύο μεγάλα κόμματα (Χριστιανοδημοκρατικό και Κομμουνιστικό) αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν με τους τρομοκράτες, γιατί έτσι θα νομιμοποιούσαν την δράση τους. Αντίθετα, ο γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Μπετίνο Κράξι ζήτησε διαπραγμάτευση με τους τρομοκράτες για να σωθεί ο Μόρο.

55 μέρες μετά την απαγωγή του, στις 9 Μαΐου 1978, ο Άλντο Μόρο, βρέθηκε νεκρός στο πορτ-μπαγκάζ ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου κοντά στα γραφεία του Χριστιανοδημοκρατικού και Κομμουνιστικού Κόμματος στη Ρώμη, ύστερα από τηλεφώνημα στην αστυνομία. Προηγουμένως είχε δολοφονηθεί με 10 σφαίρες στο στήθος από τον Μάριο Μορέτι.