Καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες, χίπηδες και φευγάτοι. Αργά αλλά σταθερά μια οφθαλμαπάτη ουράνιου τόξου εξυφαίνεται, από το 1971 έως σήμερα στην Ίμπιζα, μια φευγαλέα ουτοπία υφασμένη από φουσκωτά όνειρα.
Οκτώβριος 1971. Ένα ηλιόλουστο απόγευμα της εποχής, όταν το έντονο φως του καλοκαιριού έχει μαλακώσει σε μια διάχυτη λάμψη. Οι ακόμα μη ανεπτυγμένες ακτές της Cala San Miguel είναι μια κυψέλη από έντονη δραστηριότητα.
Καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες, χίπηδες και φευγάτοι. Αργά αλλά σταθερά μια οφθαλμαπάτη ουράνιου τόξου εξυφαίνεται, μια φευγαλέα ουτοπία υφασμένη από φουσκωτά όνειρα. Ένα σύμβολο του πρωτοποριακού καταλανικού σχεδιασμού, ένα εξαιρετικά φιλόδοξο κοινωνικοπολιτιστικό πείραμα και η ενσάρκωση των αντιπολιτισμικών ιδεωδών του νησιού, αυτή ήταν η «Άμεση Πόλη» της Ίμπιζα.
Οι δύο Ίμπιζες
Υπάρχουν δύο μάλλον διαφορετικές αντιλήψεις για το νησί των Βαλεαρίδων, την Ίμπιζα, κοντά στην ηπειρωτική Ισπανία. Η μία είναι ως προορισμός νυχτερινής ζωής και πάρτι, με τα beach clubs, τους DJs παγκόσμιας κλάσης και τα ολονύχτια rave, για τα οποία το νησί έγινε παγκοσμίως γνωστό, ιδίως από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά.
Ένα άλλο αποτελεί τον αντίποδα σε αυτές τις πυρετώδεις νύχτες – μια αίσθηση ηρεμίας και ανεμελιάς, ένα γιόγκικο καταφύγιο ηρεμίας και αντικουλτούρας που βρίσκεται μέσα στη Μεσόγειο θάλασσα.
«Ένα μείγμα ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα συγκεντρώθηκαν εδώ, βρίσκοντας καταφύγιο στο νησί και ανακαλύπτοντας ένα μέρος με πλούσιες χειροτεχνικές παραδόσεις»
Φωτό: thevinylfactory.com
«Το κέντρο του χίπικου σύμπαντος της Ευρώπης»
Αυτή η διάθεση μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσα από το στυλ της Ίμπιζα, που χαρακτηρίζεται από λευκά φορέματα μποέμικης έμπνευσης, αέρινα υφάσματα, ρούχα που μοιάζουν με εσώρουχα, λινά και γήινα χρώματα. Αυτό το λουκ ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 και του 1970, εξήγησε η δημοσιογράφος Gala Mora, όταν η Ίμπιζα έγινε «το κέντρο του χίπικου σύμπαντος της Ευρώπης», φιλοξενώντας διασημότητες όπως ο Φρέντι Μέρκιουρι, η Γκρέις Τζόουνς και ο Μπομπ Μάρλεϊ.
«Ένα μείγμα ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα συγκεντρώθηκαν εδώ, βρίσκοντας καταφύγιο στο νησί και ανακαλύπτοντας ένα μέρος με πλούσιες χειροτεχνικές παραδόσεις», δήλωσε στο CNN σε συνέντευξή της η Mora, συν-συγγραφέας του νέου coffee table book, με τίτό Ibiza Interiors.
«Σήμερα, το στυλ της Ίμπιζα εξακολουθεί να υφίσταται και είναι απολύτως αναγνωρίσιμο οπουδήποτε στον κόσμο».
Ku Club, 1980
Η μποέμικη ουσία του μπαλεάρικ στυλ
Εκτός από τις μπουτίκ στο νησί, όπως το Annie’s Ibiza και το Vicente Ganesha, το στυλ της Ίμπιζα εξυμνείται από τον δημιουργικό διευθυντή της Loewe, τον Jonathan Anderson, ο οποίος μεγάλωσε κάνοντας διακοπές στην Ίμπιζα και από το 2017 ηγείται μιας υψηλής ποιότητας συνεργασίας μεταξύ του πολυτελούς οίκου και ενός άλλου θρυλικού τοπικού θεσμού, της μπουτίκ Paula’s.
Μαζί οι δύο μάρκες παράγουν μια πολυαναμενόμενη ετήσια συλλογή γυναικείων, ανδρικών ρούχων και αξεσουάρ που αποτυπώνουν την μποέμικη ουσία του μπαλεάρικ στυλ. Το καλοκαίρι του 2024 η μάρκα ρούχων Reformation λάνσαρε επίσης μια συλλογή Ibiza, σχεδιασμένη για να πηγαίνει ανάμεσα στο κλαμπ και την παραλία (την παραλία και το κλαμπ).
Βέβαια, η μόδα είναι μόνο μια πτυχή της αυξανόμενης διεθνούς φήμης της Ίμπιζα ως δημιουργικού κόμβου για άλλη μια φορά.
«Στην Ίμπιζα, οι άνθρωποι θέτουν αυτά τα ερωτήματα, “ποιοι είμαστε; Ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε; Πώς θέλουμε να ζήσουμε; Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να ζήσουμε;»
«Ποιοι είμαστε;»
Ο Shane Fonner, ανώτερος αντιπρόεδρος της L.E.R. public relations που εκπροσωπεί το κομψό αγροτουριστικό ξενοδοχείο Cas Gasi στο κέντρο του νησιού, δήλωσε ότι η περιοχή γίνεται όλο και πιο δημοφιλής με ταξιδιώτες από τη Βόρεια Αμερική, πολλοί από τους οποίους προσελκύονται από τη φήμη της Ίμπιζα ότι επιτρέπει στους ανθρώπους να επιβραδύνουν, να «σβήσουν» και να προσφέρουν χώρο για ενδοσκόπηση και περισυλλογή.
«Όταν συνέβη η πανδημία, υπήρχε η ευκαιρία να αναδιαμορφώσουμε αυτό που αφορά την Ίμπιζα: αργά ταξίδια, ευεξία και mindfulness», δήλωσε ο Fonner. «Η πανδημία, μαζί με την αυξανόμενη γεωπολιτική αναταραχή και τον γρήγορο ρυθμό της ζωής που ζούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σημαίνει ότι η Ίμπιζα επιστρέφει στο μέρος που ήταν τη δεκαετία του 1960…
»Στην Ίμπιζα, οι άνθρωποι θέτουν αυτά τα ερωτήματα, “ποιοι είμαστε; Ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε; Πώς θέλουμε να ζήσουμε; Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να ζήσουμε; Η Ίμπιζα χρησιμεύει ως πρότυπο για αυτή την εξερεύνηση, ή μια σύγχρονη εκδοχή αυτής της εξερεύνησης».
Η Ίμπιζα ήταν το μέρος που έπρεπε να είσαι
Μια πληθώρα νέων φωτογραφικών βιβλίων επιβεβαιώνουν απλά αυτή την άποψη – τα βιβλία της Gala Mora, «Ibiza Interiors» και «Ibiza Bohemia», που κυκλοφορούν από την Assouline και του «Oriol Maspons Ibiza», που εκδίδεται από την IDEA και επιμελείται από την Agony + Ecstasy Gallery Ibiza, γιορτάζουν τη μακρά ιστορία του νησιού ως κόμβου δημιουργικότητας, σχεδιασμού και μποέμικης ζωής.
Το βιβλίο του Oriol Maspons παρουσιάζει το έργο του καταξιωμένου Ισπανού φωτογράφου, ο οποίος πέρασε τα καλοκαίρια του στο νησί από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, τραβώντας εκατοντάδες φωτογραφίες που δείχνουν την ιδιαίτερη αισθητική της Ίμπιζα.
Οι εικόνες αποτυπώνουν τη διχοτομία των χαλαρών ημερών που περνούν ονειρικά στις παραλίες μαζί με τις ταραχώδεις, λαμπερές νύχτες των κλαμπ και προκαλούν την αίσθηση ότι η Ίμπιζα ήταν το μέρος που έπρεπε να είσαι -και να αισθάνεσαι.
Μια κολεκτίβα αντιδραστικών και ανένταχτων καλλιτεχνών
Το νησί έχει μακρά παράδοση στο να φιλοξενεί και να αγκαλιάζει δημιουργούς που σκέφτονται μπροστά από την εποχή τους. Η ομάδα «Ibiza 59», που ονομάστηκε έτσι λόγω της χρονιάς ίδρυσής της, ήταν μια κολεκτίβα αντιδραστικών και ανένταχτων καλλιτεχνών από διαφορετικές χώρες και με διαφορετικά στυλ, οι οποίοι συνενώθηκαν στο νησί την ίδια εποχή.
Αυτό δημιούργησε το σκηνικό για τη δεκαετία του ’60. Η πρώτη μπιενάλε τέχνης στο νησί πραγματοποιήθηκε το 1964 και πέντε χρόνια αργότερα άνοιξε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ίμπιζα στην ιστορική συνοικία της πόλης.
Το νησί επιστρέφει στην καλλιτεχνική σκηνή που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην ιστορία του, εν μέρει χάρη στην έκθεση τέχνης Contemporary Art Now (CAN), που φέρνει περισσότερες από 30 εθνικές και διεθνείς γκαλερί στο νησί για να παρουσιάσουν τα τελευταία νέα της σύγχρονης και πρωτοποριακής τέχνης. «Η Ίμπιζα επανεφευρίσκει τον εαυτό της και νομίζω ότι αυτό είναι ένα νέο κύμα στις τέχνες και τον πολιτισμό για το νησί», δήλωσε στο CNN σε συνέντευξή του ο ιδρυτικός διευθυντής της CAN Art Fair, Sergio Sancho.
Ντοκουμέντο από την Ίμπιζα του 1965
Η νυχτερινή διασκέδαση ως τέχνη
Η Sancho επιθυμεί να αναδείξει τους τοπικούς δημιουργούς και τη χειροτεχνία στο πλαίσιο του CAN Art Fair. Ως μανιώδης συλλέκτης έργων τέχνης, ο Sancho ίδρυσε την έκθεση UVNT Art Fair στη Μαδρίτη το 2017, αλλά κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Ίμπιζα μέσα στην πανδημία, διαπίστωσε ότι η ασυνήθιστα ήσυχη ατμόσφαιρα του επέτρεψε να δει πραγματικά την πολιτιστική προσφορά του νησιού και τις δυνατότητες που είχε να φιλοξενήσει μια διεθνή έκθεση τέχνης.
Το CAN φιλοξενεί επίσης το πρόγραμμα OFF που συνοδεύει την κύρια έκθεση τέχνης, το οποίο το 2024 περιελάμβανε έξι εκθέσεις σε όλο το νησί που παρουσίαζαν το έργο των καλλιτεχνών των Βαλεαρίδων. «Νομίζω ότι είναι σημαντικό να δώσουμε προβολή σε αυτούς τους ντόπιους καλλιτέχνες- νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία της φετινής χρονιάς», δήλωσε ο Sancho.
Μία από αυτούς τους καλλιτέχνες είναι η Irene de Andres, η οποία κατάγεται από την Ίμπιζα και παρουσίασε ένα έργο με τίτλο «Where nothing happens», μια σειρά από βίντεο, φωτογραφίες, γλυπτά και μοντέλα που βασίζονται στη μνήμη εγκαταλελειμμένων ή προσωρινά αχρησιμοποίητων νυχτερινών κέντρων και μπαρ στο νησί.
Οι εικόνες αποτυπώνουν τη διχοτομία των χαλαρών ημερών που περνούν ονειρικά στις παραλίες μαζί με τις ταραχώδεις, λαμπερές νύχτες των κλαμπ
Το εκλέκτικ στυλ «Ibicenco»
Κατά κάποιο τρόπο, το «Where nothing happens» παραπέμπει στην ευρύτερη αίσθηση της αλλαγής στο νησί και στην απομάκρυνση από τον περίφημο τρόπο ζωής των σκληρών πάρτι. Ο Sancho αποδίδει αυτή τη μετατόπιση στην πανδημία: «Άλλαξε το vibe του νησιού, επειδή πολλοί άνθρωποι άρχισαν να μετακομίζουν στην Ίμπιζα και να βασίζουν την πρώτη τους κατοικία εκεί», είπε.
Η ζωντανή ατμόσφαιρα των δεκαετιών του 1960 και του 1970 επηρέασε επίσης την αρχιτεκτονική και τις τάσεις του εσωτερικού σχεδιασμού της Ίμπιζα, δήλωσε η Mora, δημιουργώντας μια μοναδική και σχεδιαστική αισθητική, γνωστή ως στυλ «Ibicenco», το οποίο συνεχίζει να βρίσκει εύνοια στη μόδα.
Η εμφάνιση αυτή διαπερνά το βιβλίο «Ibiza Interiors», το οποίο παρουσιάζει χαρακτηριστικά σχέδια σπιτιών με χρήση τοπικής πέτρας και υλικών, συμπεριλαμβανομένου του ξύλου, χρωματικούς συνδυασμούς που περιλαμβάνουν λευκό και γήινους τόνους, καθώς και ξύλινα έπιπλα ή ψάθινα έπιπλα βεράντας.
Παράδοση και μοντερνισμός
Η Mora δήλωσε ότι αυτά τα τοπικά υλικά είναι χαρακτηριστικά του νησιού, όπου οι ντόπιοι έχουν μια μακρά ιστορία χειροτεχνίας και πρόσθεσε ότι αυτό το στυλ διαμορφώθηκε και προσαρμόστηκε από όσους έφτασαν στο νησί κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, οι οποίοι ανακάτεψαν την παράδοση με τον μοντερνισμό.
Για τη δημοσιογράφο και συγγραφέα Gala Mora, αυτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος της Ίμπιζα υπήρχε πάντα. «Δεν νομίζω πραγματικά ότι η Ίμπιζα απέκτησε δημοτικότητα τα τελευταία χρόνια- πιστεύω ότι ήταν πάντα δημοφιλής καλλιτεχνικά», είπε ενώ ισχυρίζεται ότι ενώ οι άνθρωποι μπορεί να έρχονται για να αναζητήσουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αυτό που βρίσκουν μπορεί να είναι διαφορετικό από αυτό που περιμένουν.
«Πολλοί καλλιτέχνες έρχονται, εγκαθίστανται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, επιδιώκοντας να συγχωνεύσουν το ιδιαίτερο στυλ τους με αυτό του νησιού. Δεν είναι ασυνήθιστο να φτάνουν εδώ με ένα θέμα ή έναν τρόπο σύλληψης της δουλειάς και στη συνέχεια, με την πάροδο του χρόνου, να διαμορφώνουν το στυλ τους μέχρι να ανακαλύψουν κάτι νέο. Αυτή είναι η μαγεία της Ίμπιζα».
*Με στοιχεία από cnn.com | Αρχική Φωτό: thevinylfactory.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου